Goedemiddag!
Het is lastig om toe te geven, zelfs hier in zo'n forum waar Ik anoniem ben, maar ik ben nogal eenzaam. Als ik zo het forum doorlees zie ik dat ik absoluut niet de enige ben, vandaar dat ik er maar voor uit kom in de hoop "lotgenoten" te treffen.
Mijn verhaal is dat ik in het verleden met mezelf in de knoop heb gelegen en nu eigenlijk nog.. Hierdoor ben ik wat introvert geworden en ben ik mij soms op bepaalde manieren gaan gedragen in de hoop erbij te horen. Dit heeft averechts gewerkt en er juist in geresulteerd dat ik meer geïsoleerd ben geraakt, wat weer heeft geleid tot meer introvertie, etcetera. Een vicieuze cirkel laten we maar zeggen..
Deel van het probleem is dat mijn innerlijk niet overeenstemt met mijn uiterlijk. Ik zie er vrij zelfverzekerd uit en ben (volgens mensen om mij heen) niet al te lelijk. Mensen zien mijn introvertie en terughoudendheid dan ook aan voor arrogantie en tonen dan ook weinig begrip voor me en zijn terughoudend. Daarnaast hebben mensen wat hogere verwachtingen van me door mijn uitstraling en straffen mij harder af als ik hier niet aan voldoe. Soms wilde ik dat ik gewoon de uitstraling had van het stereotype "verlegen nerdje". Door het gebrek aan steun is het voor mij namelijk eens zo moeilijk om het isolement te doorbreken.
Graag ontmoet ik mensen van ongeveer mijn eigen leeftijd (20 tot 35) die in een soortgelijke situatie zit, zodat we elkaar wellicht wat uit de put kunnen trekken en tips uitwisselen.
Voor anderen die niet in die situatie zitten, maar tips hebben: ik hoor ze graag!
Thanks voor het lezen in ieder geval en ik hoop dat het iets oplevert.