Persoonlijk probleem

[Flipper]

Aangekomen op een psycholoog.net forum, denk ik het een probleem van mij hier te kunnen neerzetten:
Één van m'n persoonlijke problemen is de volgende:
Ik woon met m'n partner (kids zijn de deur net uit) op een bepaalde plek in Nederland. Echter, ik heb me van meet af aan niet goed gevoeld op die plek. Ik mocht er van meet af aan niet graag wonen. Helaas door 'hét wérk', kon dat niet anders. We zijn zo'n 10 jaar jaar geleden min of meer daardoor noodgedwongen verhuisd dus. Per dag wordt m'n gevoel sterker dat ik het hier niets vind- en gewoon terug wil ergens in het gedeelte van Nederland (Oost-Groningen), waar we wegkwamen en ik weer wil wonen en kan beginnen met écht leven !

"Dan doe je dat toch gewoon", is vaak een van de antwoorden die ik krijg. Tsja, maar zo makkelijk is dat dus niet, want waar je werk is, daar woon je toch een beetje in de buurt. "Oke, dan solliciteer je toch", is een volgend antwoord. Ook dat is niet zo makkelijk. Als je de dertig al gepasseerd bent wordt het al moeilijker op de arbeidsmarkt van vandaag de dag. M'n partner heeft nu een goed betaalde vaste baan. Recent is er nog gesolliciteerd, maar, en het vervelende is dat je dat alleen maar duidelijk voelt- en niet hard kunt maken, men kiest klaarblijke liever voor goed uitziende jonge en kortgerokte dames in plaats voor mensen met echt kennis van zaken die net even wat ouder zijn.

Met andere woorden, ik voorzie een "doomscenario", waarin we tot onze dood hier zullen moeten blijven wonen op een plek waar ik per dag meer moeite mee krijg. Nu is het niet zo dat ik de hele dag loop te kniezen of achter de Geraniums kruip. Dat zeker niet. Ik maak er wel wat van. Ik besef, naar andere mensen en plekken (op/in de wereld) kijkende, dat dit van mij een "luxe-probleem" is. We hebben ons natje en droogje, kunnen het in financiële zin gewoon goed doen (nee, nog lang geen miljonair [maar dat hoeft van mij ook niet !]), we hebben geen last van ziektes, zitten niet aan de pillen, medicijnen enzovoorts, kortom: lichamelijk allebei in goede conditie. Maar toch blijft dat gevoel aan mij knagen: ik wil hier weg, ik wil hier weg. Maar dat kan dus niet. Mijn partner vindt het ook oke om te verhuizen, maar geeft terecht aan: dan moet er op die plek wel werk zijn. En dàt klopt natuurlijk.

Nuja, dit is in het kort even een van mijn grote problemen. Ik zou de vraag hier neer kunnen leggen van: hoe dit op te lossen ? Maar ik mag niet verwachten dat door iemand hier daar zomaar een pasklaar werkend antwoord op kan komen. Toch zit ik door deze situatie niet lekker in m'n vel.
Flipper

[Black Swan]

Ik kan begrijpen waar je mee worstelt, maar ik vrees dat ik niet veel zal kunnen bijdragen, ik ben van België, misschien is dat net iets anders...

men kiest klaarblijke liever voor goed uitziende jonge en kortgerokte dames in plaats voor mensen met echt kennis van zaken die net even wat ouder zijn.

Is dat nu echt? :O

[Flipper]

Nuja, Black Swan, dat is nu ook het moeilijke: leeftijdsdiscriminatie, is nooit echt hard te maken en te bewijzen. Maar ik denk dat ik de plank (helaas) toch niet zo heel erg ver missla.

[Minerva]

ik weer wil wonen en kan beginnen met écht leven

Deze zin viel me het meest op. Wat bedoel je met "echt leven". Wat is er nu niet echt aan? Dat je geen betaalde baan hebt? Is dat echt leven?