carinablokdorp schreef:
nu heb ik weer sinds kort meer tijd om te denken en te voelen en ik voel nog veel angst zitten
o.a het niet alleen aankunnen , het gevoel en gemis van overledenen en mensen van vroeger, en het niet geborgen zijn , te weinig zelfvertrouwen als volwassene , het niet durven van vele dingen, ook angst voor pijn en ellende en ook voor de dood , maar ja wie niet voor de dood? en ook angst voor controleverlies ,mij te moeten overgeven aan anderen of dingen loslaten
Rot hoor - je persoonlijjk onderhoud heeft er zogezegd onder geleden - en dan komen er prompt weer angsten spoken...
carinablokdorp schreef:dus ik besloot nog eens een innerlijke kind oefening te doen
Goed zo! Het is belangrijk om je persoonlijk onderhoud te blijven doen!
carinablokdorp schreef:ik was zo dus in mezelf aan het zeuren , van oh wat een ellende , en ik ben hier alleen en niemand zorgt voor mij en ik kan het niet aan enzoverder enzoverder
Eh - zo praten licht geiiriteerde volwassenen tegen hun kind: "Vooruit, kop op, niet lastig doen", etc.
NIET in meegaan!
De oefening gaat er over, hoe jij je voelt: nou, als jij het gevoel hebt "oej, hoe ga ik dit redden" dan is dat jouw gevoel, geen gezeur.
...en vaak als je dat gevoel de ruimte geeft, dat je geest vanzelf wel allerlei oplossingen kan verzinnen: "laat ik nou dit zo doen - en dat op die manier, en dan kan zus wel zo..."
Mijn ervaring is, dat d eplannen doorgaans hout snijden ook!
Kortom: het is heel erg zinnig, om die stem juist wel de ruimte te geven en niet af te straffen.
carinablokdorp schreef:dus werd het tijd om de volwassene op te roepen : maar die wist niet hoe dit op te lossen
Ja, rot is dat, als je in je eentje aan het oefenen bent...!
Juist bij achterstallig onderhoud kan het soms echt een tijd duren!
carinablokdorp schreef: ik wist dat ik het kind moest troosten, en ik zei ja ik zal voor je zorgen , maar tegelijkertijd dacht ik, hoe moet ik voor dit kind zorgen , ik kan nog niet eens voor mezelf zorgen , ik ben zelf zwak en onzeker als volwassene
ik voelde me schijnheilig dat ik dat zei tegen dat kleine kind, want diep van binnen voelde ik als volwassene dat ik dat niet kon
het kind voelde dit aan , en moest mij troosten als volwassene, en nam mij in de armen ipv ik het kind
Lief is dat, he...? Ook in real life komt het voor: kinderen die hun ouders troosten. "En dat mag best een keer". Maar liever niet standaard (laat staan dat een volwassene er op rekent, dat en kind die steun wel geven zal) dat is veel en veel te belastend voor een kind.
carinablokdorp schreef:ja hoe moet het nu verder , is dit goed of niet goed ?
Punt een: het is wat het is.
Het is goed, dat je tegen je kind hebt gezegd 'dat je voor haar zal zorgen', ook al snap je er geen laars van en weet je niet, hoe of dat moet.
Jezelf niet afvallen, wat er ook gebeurt - dat is een zeer belangrijk uitgangspunt!!!
Maar er is dus wel werk aan de winkel, ook in het kader van 'ik heb mijn kind beloofd haar niet te laten vallen, maar ik heb geen idee hoe of dat moet'.
Wat voor zorg zou jij zoal willen hebben...? Feitelijk ben jij degene die het allerbeste weet, beter dan welk ander mens dan ook, wat je wilt. Dingen als eten, drinken, warmte, beweging, plezier, slaap, noem maar op: jij voelt dat doorgaans eerder dan wie dan ook. Dus dat zijn in principe ook de dingen die je jezelf goed kan geven - gesteld, dat je dat van jezelf mag. (In de bieb is wellicht nog wel het boek "Voor onszelf" van Anja Meulenbelt te krijgen. Dat gaat uitgebreid in op zorgen voor jezelf.)
En: wat maakt jou als volwassen mens "zwak en onzeker"...? In welk opzicht zou je sterker willen zijn...? (Zou je op karate willen, zou je willen leren over hoe macht en manipulatie werken, hoe goed ken je je rechten als bijv. werknemer, etc.etc.)
En heb je een idee, wat jou zoal onzeker kan maken...? Mensen, situaties...? Hoe gaat een en ander dan in zijn werk...? (De truc is, dat als je logisch over de details nadenkt, je doorgaans wel punten kunt verzinnen, "laat ik dat de volgende keer eens anders proberen te doen" - en dan kijken wat er gebeurt.)