Hallo iedereen,
Ik, mijn partner en een stel vrienden zitten al een tijdje in met een vriendin van ons.
Al jaren hebben we een vriendengroepje waar we om beurten eens in de tijd mee afspreken.
De ene keer bij die thuis, de anders keer bij ons, dan eens bij die, je kent het wel.
Onze jongste vriendin is 25 (alleenstaande, maar heeft alles op orde in het leven) en ik en mijn man zijn de oudste met ons 30 en 32 jaar. Zowat allen zijn we samenwonend of gehuwd op twee vriendinnen na.
De tweede vriendin die ook alleenstaande is heeft echter haar leven niet zo op orde ten opzichte van de jongste eerste.
Deze vriendin kennen we nu inmiddels twee jaar en is er pas later 'bijgekomen'. Zij is 30 jaar net als ik.
In het begin toen we haar net kenden was ze heel spontaan en enthousiast en het is ook daarmee dat we haar enorm leuk vonden om in groep, maar ook individueel mee om te gaan. Ze heeft ook echt een lief karakter.
Echter nu we twee jaar verder zijn merken zowel ik en mijn man alsook de andere vrienden dat er dingen niet vlot verlopen (meer) in de omgang en wat 'afwijkend' gedrag.
Toen we deze vriendin leerde kennen viel ons als eerste haar vlotte praten, haar enthousiasme en haar goede humeur op, maar ook wisten we dat ze :
- Geen werk had en daar ook niet echt moeite voor deed dat te vinden.
- In een piepklein studiootje woont dat een vreselijke chaos is aan onnodige rommeltjes en decoratie, maar een stofzuiger of een kookplaat heeft ze niet. Zelfs geen gordijnen en moet dagelijks dekens voor de ramen knutselen om te kunnen slapen.
- Alleenstaande en nog nooit een vriend gehad. Aan uiterlijke verzorging doet ze miniem. Deodorant vindt ze overbodig, uiterlijke verzorging hoeft niet. Ook is ze erg zwaarlijvig.
- Ze onderneemt weinig. Ze wil alles hebben, maar er geen moeite voor doen. Uitstelgedrag. Annuleringsgedrag ook wel. Ze wil een rijbewijs halen, maar zet zich niet in om theorie te leren of er dan maar ook een poging toe te doen iets daarvan in gang te zetten.
- Ze kan moeilijk alleen zijn en doet er alles aan om af te spreken of zich op te dringen om naar mensen en feestjes te gaan. Ze wil steeds 'in touch' blijven met ons, haar vrienden.
We zijn nu inmiddels bijna drie jaar verder en al het bovengenoemde is nog niet veranderd. Het is helaas nog een verdieping naar beneden gezakt in de emotionele lift.
Ze heeft nog steeds geen baan, maar wel financiële problemen.
Al het werk dat wij haar aanbieden en vacatures die we uitknippen die wimpelt ze af.
Er is altijd een 'ja maar' aan verbonden als we haar vragen waarom niet.
Dat is zo'n beetje met alles zo.
Ze is helaas nog meer verdikt. Ze kookt niets gezond, maar gaat vooral buiten de deur snacken. Ze klaagt over haar gezondheid, maar we mogen niets zeggen over haar overgewicht. Geen tips geven over gezond eten.
Gordijnen heeft ze na twee jaar ook nog niet. Haar studio is een rommel en ze kijkt liever naar Disneyfilms overdag dan dat ze opruimt of iets aan het probleem doet van bepaalde spullen niet hebben. Haar geld gaat op aan onnozele dingen lijkt het.
Nog geen partner gevonden ook en ook uiterlijk niet veranderd. Alleen haar haar wat korter.
Als wij als vrienden een avondje of een feestje organiseren en zij is uitgenodigd dan verwacht ze gehaald en gebracht te worden door ons met de auto. Rijbewijs heeft ze nog steeds niet.
Ik en mijn man weigeren haar echter steeds op te halen en thuis te brengen. Er rijden immers bussen of ze pakt de fiets.
Een ook bevriend stel heeft meer moeite met 'nee' zeggen. Ze wonen in een dorp waar op den duur geen bus meer rijdt vanaf een bepaald uur en zo komt het dus dat 'hij' onze vriendin in de kleine uurtjes nog aan haar deur moet afzetten.
Zwaar tegen zijn zin overigens, maar ze hebben geloof ik wat medelijden met haar. Dat stel is nogal conflictvermijdend en willen rust.
Laatst was het de eerste keer dat deze vriendin zelf eens een feestje gaf op haar klein studiootje.
Na tientallen visites en feestjes waarop zij mocht komen, vonden we nu dat het haar beurt was.
Echter wel werd er kinds gereageerd van dat ze niet veel plek had, niet veel geld en ook een hoop geklaag over weinig meubels en geen kookplaat.
Uiteindelijk heeft ze ons toegelaten in haar huisje.
Wanneer ze bij ons is zorgen wij voor een gezellige sfeer, een scala aan hapjes en drankjes, vaak ook gethematiseerde feestjes (zie : Paasontbijttafel, kerstdiner, slingers, verjaardag, taart, decoratie..). Als zij komt is er overvloed en gaat nooit iemand met honger naar huis.
Echter bij haar zat iedereen op een stoel elkaar aan te kijken voor een koekje op de schaal.
Zes genodigden, zes koeken op het bord.
Na een tijdje hadden de gasten wat trek, maar er werd al gezegd dat er geen eten voorzien was.
Ze stelde voor dat we met z'n allen naar een biologisch pasta-restaurant bij haar in de straat gingen, gezamenlijk zouden eten, maar wel elk voor eigen rekening. Zij had immers niet genoeg ruimte om voor zeven man te koken en een hoop 'ja maar's'.
Het schoot ons in het verkeerde keelgat, want ze gaf voor het eerst een feestje en we moesten al meteen onze portemonnee trekken. Bij ons genoot ze altijd gratis van eten, drinken, gezelligheid en kreeg ze vaak nog leuke dingen mee naar huis.
Uiteindelijk heeft ze boterhammen en wat keizerbroodjes zitten smeren, omdat we het niet wilden en hebben we elk net 2 broodjes kunnen eten.
De meeste mensen bleven niet lang.
Ik heb onlangs een lang gesprek met haar gehad over haar levensstijl.
Ik vond dat heel moeilijk, omdat ik zelf ook niet alle wijsheid in pacht heb, maar velen van ons beginnen zich te ergeren aan haar 'onvolwassen gedrag'.
Ze leeft als een student die de wereld nog moet ontdekken, steeds op anderen terug valt, steun van familie moet krijgen, maar ze is al dertig !
Ze zit in een dip wanneer we ons twee weken niet laten horen, maar we werken. We hebben een huishouden, mijn man en ik zelfs een kind op komst.
Als we haar dingen 'inwrijven' of duidelijk willen maken zegt ze gekwetst te zijn, maar ze reageert daar niet boos op. Zelfs te gemakkelijk naar mijn zin en ze bedankt me ook voor mijn eerlijkheid. Ze hemelt me zelfs op daarna.
Ze doet uiteindelijk weinig tot niks met de info, maar ik zou liever willen dat ze haar leven wat op poten zet zodat ze ook gelukkig kan worden en eens verder kan.
Iedereen gaat door, iedereen trouwt of krijgt kinderen... Zij blijft achter, haar leven op pauze.
Wat kan ik nog doen om haar te helpen. Ook al geef ik toe dat ik me erger soms ?