Marygoround schreef:
In heel veel gevallen sta ik zeker niet open voor de mening van anderen, ben ik bang. Onder narcisme zit (zeker in mijn geval) vaak onzekerheid die jarenlang (en nog) overschreeuwd werd. Als mensen een afwijkende mening hebben, voel ik me al snel gekwetst/niet begrepen/verongelijkt.
Het gaat dan ook niet zo zeer om opinies die door anderen 'onderuit gehaald' worden, maar om feiten waar ik niet langer omheen kan.
Voorbeeld: Ik ben opgegroeid met één broer. Die heeft het Syndroom van Down. Tot mijn 50e heb ik altijd geroepen dat ik net zoveel aandacht kreeg als hij, dat ik niets tekort ben gekomen, dat mijn ouders altijd alles aan me uitlegden en naar me luisterden, dat ik mezelf mocht zijn enz. enz. Kortom: een geweldige jeugd! Dat gaf me een geweldig verhaal en maakte me bijzonder en anders dan andere zussen en broers van mensen met een beperking. Ik heb zelfs een keer meegewerkt aan een televisieprogramma waarin nog 6 andere broers en zussen van mensen met een beperking zaten. Vijf van hen zeiden hetzelfde: er ging véél méér aandacht naar hun broer/zus en daar hadden ze het heel moeilijk mee (gehad). Ik vertelde mijn mooie verhaal. Ahs en Ohs volgden uiteraard en ik sprong er weer eens positief uit.
Die verheerlijking van mijn jeugd klopt niet. Mijn vader was er bijna nooit, mijn moeder was wereldvreemd en mijn broer eiste bijna alle aandacht op. Ik moest het allemaal maar uitzoeken en natuurlijk kon ik dat want ik was degene die niets mankeerde.... Mijn onzekerheden overschreeuwen was (en is nog steeds voor een groot deel) de overlevingsstrategie die ik als kind gekozen heb.
Doe ik wel! Kan ik wel! Weet ik wel! Ik help je wel! (En direct daarna 'oh sh*t!!!!!' denken...)
Hoi Marygoround,
ik geef je heel erg groot gelijk dat je niet (MEER) openstaat voor de mening van anderen! !!!!
Zo te lezen heb jij de afgelopen 50 jaar nauwelijks aan jezelf gedacht, je was er voor anderen. Ja, logisch dat je daar bevestiging voor wilde krijgen!
Een echte narcist zou de spaarrekening, pgb etc van haar broer hebben geplunderd....
(okee, er schijnt ook een diagnose 'negatief narcisme' te bestaan, daar zou je wellicht nog wel in passen, dat beschrijft hoe jij al die jaren hebt geleefd, alsof jij niet de moeite waard was!)
Dat je als dochter van een autistische moeder en een afwezige vader en een zus van een broer met down....
(...here-mijn-tijd nog aan toe! !!!)
....behoefte hebt aan bevestiging is logisch. Iedereen heeft daar behoefte aan en jij bent daar schromelijk in tekort gekomen.
Op basis van dat je idealiter voldoende bevestiging hebt gekregen, kun je als kind op gegeven moment de tolerantie aanleren, dat een ander mens een andere mening kan hebben, maar dat dat voor de vriendschap oid niets uitmaakt.
Het is heel naar, dat jij dat nu nog niet hebt kunnen ontwikkelen, maar het kan alsnog. Maar niet met g-schema's! !
Dat je je tot die tijd er naar onder voelt, als mensen een andere mening hebben vind ik op mijn beurt naar voor jou, maar ik vind het ook volstrekt logisch! (=Wat jij nodig hebt is, erkenning, bevestiging, steun, en het inhalen van al je opgelopen achterstandan.) Het zou beslist geen luxe zijn, als het nu eindelijk eens om JOU ging draaien in je leven!!
Dus mijn tip luidt: begin vandaag nog met de revolutie!
Deze peut wordt betaald om jou te helpen, het is nu niet langer aan de orde dat jij anderen naar de mond moet praten voor een klein beetje erkenning - je hebt een peut nodig, die jouw hele verhaal ziet.
Kan of wil deze mevrouw dit niet: "genoeg is genoeg", komen jullie er met 1, desnoods 2 gespekken niet uit, maak dan benen en vraag om iemand met wel oren aan haar hoofd. (Ga er geen maanden in investeren, zij wordt sowieso betaald, maar jij komt tekort. Nou, wat mij betreft mag dat 'patroon' op de vuilnisbelt!!)