Obsessie voor meisje

[Peter]

Hallo,

Ik heb juist met iemand gechat (chat van dit forum), die me aanraadde om een topic te openen hier, dus bij deze... Even erbij vermelden dat het de eerste keer is dat ik m'n verhaal doe, ook al is het al jaren oud. Ik ben nu ook pas klaar om het te vertellen. Ik sta namelijk voor een nieuwe relatie, en ik wil m'n leven opnieuw fatsoenlijk op de rails krijgen en een gelukkig leven met haar hebben.

Ok, wat is er gebeurd. Een aantal jaren geleden leerde ik een meisje kennen. Ik was op slag sta-pel-ver-liefd. Echt helemaal gek van haar. To make a long story short: het is nooit iets geworden (zij had geen interesse), maar ze heeft me wel steeds zeer correct behandeld.
Het probleem kwam echter daarna: de jaren vorderden, en mijn herinneringen aan haar ebten weg, wat normaal is. Het probleem was dat ik daar niet echt kalmer van werd. In die mate zelfs dat ik een jaar geleden (ongeveer) ben gestart met massa's informatie over haar op te zoeken. Op te zoeken, en ook te vinden. In die mate zelfs dat ik er helemaal zen van werd en eigenlijk elke vraag die ik had over haar, beantwoord zag.

Het probleem is nu dat ik afscheid van haar wil nemen. Ik ben er over. Ik ben niet meer verliefd, ik kan zonder haar verder. Het is ok. Maar mijn onderbewustzijn vindt dat duidelijk niet... Ik blijf vanuit mijn onderbewustzijn maar vragen of haar afvuren. En dan kan ik kiezen: ofwel beantwoord ik ze door opzoekwerk (wat op een paar minuten kan, en dan ben ik weer rustig), ofwel zeg "nee, stop", en dan ben ik niet rustig. Maar dat gaat natuurlijk niet... Bovendien: elke keer als ik terug iets over haar opzoek en herinneringen levend maak, ga ik geen afstand nemen en dus zeker niet vergeten... maar mijn onderbewustzijn wilt precies niet dat ik vergeet!

Ik zit dus echt met een probleem hier. Ik sta voor een nieuwe relatie en ik wil die kans echt grijpen. Ik wil van haar af. Ik ben klaar voor een leven zonder haar. Maar dan moet mijn onderbewustzijn ook echt wel stoppen met mij zo geïrriteerd te maken, want zo ben ik ook niet aangenaam voor mijn nieuwe vriendin.

Ik besef dat ik misschien beter een echte psycholoog zou opzoeken, maar ik doe vandaag voor de eerste keer in mijn leven mijn verhaal, na jarenlange ontkenning, wegstoppen, enz. Ik wil hier iets aan veranderen, en als iemand weet hoe zou ik die persoon bijzonder dankbaar zijn. Ik wil een professionele psycholoog/psychologe ook gerust betalen (indien hij/zij me hier graag verder advies of opvolging zou geven of me in zijn of haar praktijk zou willen ontvangen). I'm ready for it now.

Alvast van harte bedankt voor de hulp!

[Erik]

Als eerste knap dat je je verhaal nu kunt vertellen en dat ook doet!

Misschien kan je per dag de strijd aan gaan met jezelf. Of misschien eerst een paar uur. Je gaat dan steeds langere stukjes niks over haar zoeken. Je kan best wel denken, maar probeer niet te gaan zoeken. Zodoende kan je langzamer hand de tijd wat gaan uitbreiden. Bijvoorbeeld: Je hebt 4 uur lang niks over haar gezocht, 1e overwinning! Daarna, je hebt 6 uur lang niks over haar gezegd, 2e overwinning. Zo doende proberen uit te breiden. Ik hoop dan voor je dat het langzamerhand uit je hoofd gaat verdwijnen.

Weet niet of dit helpt, of dit een oplossing is maar kwam direct in me op.

[Peter]

Dat is eigenlijk niet echt het probleem; ik kan het laten (het is in die zin niet obsessief), maar het blijft ondertussen wel spelen in m'n onderbewustzijn. Ik kan het 'vergeten', het opzij zetten en desnoods dagen of weken niets opzoeken, maar ik weet dat m'n onderbewustzijn er dan nog wel mee bezig is en op die manier onrust veroorzaakt (voel me niet relaxed dan).

Het beste bewijs dat m'n onderbewustzijn er nog steeds volop mee bezig is, is als ik even niets te doen heb. Dan glijden m'n gedachten er meteen weer naar af, en moet ik opnieuw beginnen strijden met mezelf...

[Peter]

Bedankt voor het compliment trouwens; het is voor mezelf ook een immense stap. Da's het goeie nieuws: sinds een jaar zet ik zowat dagelijks grote stappen vooruit. En vandaag is weer een hele grote geweest.

[Reinaart]

Ik zou proberen het echte meisje te scheiden van jouw beeld van haar. Want je moet niet zo zeer afscheid nemen van haar (want feitelijk is dat al grotendeels gebeurd, al is het mij niet duidelijk of je nog contact onderhoudt), maar van het fantaseren en denken over het beeld van haar. Ik weet niet precies waarom je dit doet, misschien heb je je lang alleen gevoeld en was dit een manier voor jou om onvervulde gevoelens te beleven. Misschien kan je wat meer vertellen over je leven buiten dit probleem.

Ik zit dus echt met een probleem hier. Ik sta voor een nieuwe relatie en ik wil die kans echt grijpen. Ik wil van haar af. Ik ben klaar voor een leven zonder haar.

Je doet jezelf tekort als je die kans zou laten schieten vanwege je huidige probleem. Als je merkt dat je gedachten over het meisje nog steeds niet afnemen (zelfs als je met die ander wat zou beginnen), dan zou ik je aanraden om hulp te zoeken.

[Minerva]

De vraag is waardoor het komt dat jouw onderbewuste er zo mee bezig blijft. Doorgaans zit daar iets achter. Iets van een onvervulde behoefte. Dat hoeft niet eens wat met dat meisje te maken te hebben maar zij is dan een substituut voor iets wat er werkelijk speelt.

[Peter]

Ik zou proberen het echte meisje te scheiden van jouw beeld van haar. Want je moet niet zo zeer afscheid nemen van haar (want feitelijk is dat al grotendeels gebeurd, al is het mij niet duidelijk of je nog contact onderhoudt), maar van het fantaseren en denken over het beeld van haar. Ik weet niet precies waarom je dit doet, misschien heb je je lang alleen gevoeld en was dit een manier voor jou om onvervulde gevoelens te beleven. Misschien kan je wat meer vertellen over je leven buiten dit probleem.

Er zit wel een grond van waarheid in dit, maar het ligt anders. Ik ben inderdaad verliefd geworden op "mijn beeld van haar". Een ideaalbeeld dat ik m'n hoofd had, en door de verliefdheid niet zag dat dat eigenlijk totale onzin was. Ik ben door de jaren heen (en door de verliefdheid die afnam) er wel in geslaagd om dat beeld helemaal te doorbreken en een reëel beeld te krijgen. Het reële beeld wijkt in verre mate af van mijn ideaalbeeld, alhoewel het nog steeds aantrekkelijk is. Maar eigenlijk doet dat er voor mij persoonlijk niet meer toe; whatever het beeld is, ik heb er me bij neergelegd dat het niet één zal zijn dat deel zal uitmaken van mijn wereld. Ik voel me er ook niet slecht mee bij. Ik heb enkele weken geleden nog maar me voor die stelling geplaatst (het accepteren van haar zoals ze echt is, en dus het echte beeld onder ogen durven zien), en dat was een uurtje even raar, en daarna ging het perfect. Ik onderhoud ondertussen geen contact meer met haar, aangezien dat enkel nog maar meer herinneringen en dergelijke aan haar oplevert, wat niet helpt om met deze waanzin te stoppen. Hoe minder ik weet, des te minder ik over kan nadenken.

Ik zal wat meer over mezelf vertellen. Ik ben... dit gaat raar zijn, maar ik probeer heel eerlijk te zijn nu. Ik ben eigenlijk een erg aantrekkelijke man. Knap, grappig, een zekere mate van intelligentie, goed van hart, ... Maar ik ben ook iemand die bijzonder kritisch is, en bijzonder slecht zaken kan laten gaan. Eigenlijk, om heel eerlijk te zijn: ik weet zelfs niet goed wat dat is, iets laten gaan. Iets laten gaan zonder er het fijne van te weten is zéér moeilijk voor mij. Mijn perfectionisme speelt me daar bijzonder parten. Een bijkomende eigenschap die me kenmerkt is mijn 'neurotisme'; stress, zenuwen, ongerustheid. De combinatie van een zeer grote perfectionist te zijn en een hoge mate van neurotisme te hebben, is dan ook dodelijk hier. Ik moét het fijne ervan weten, en ik denk dat dat het is. Onderbewust blijf ik maar stellingen en vragen bedenken en nieuwe hoeken van waaruit een heel aantal zaken kunnen bekeken worden (ik ben immers ook nog eens zeer open van geest). En dan krijg je dit...

Bijkomend is dat zij mijn eerste 'echt' lief was; mijn eerste vriendin (of vrouw waar ik iets mee wou) dat wat meer was dan wat onnozel tienergedoe. Het zat echt allemaal perfect. Ik was stapelverliefd, ik dacht eindelijk de juiste persoon gevonden te hebben (dat ideaalbeeld van daarstraks), ik had de juiste leeftijd toen (ergens tussen 19 en 23), ... Ik zag het echt al helemaal in orde. En dan kwam er die klap die ik moest verwerken: plots bereikte me het bericht dat ze iemand anders had. Dood ging ik. Echt dood. Ik ben daar uitgekropen na jaren, heb dat verwerkt, heb m'n ideaalbeeld kunnen doorbreken, heb m'n angst voor haar overwonnen (ik durfde zaken op te zoeken, contact te nemen), heb terug de wereld gezien (dat er nog een wereld buiten haar is), terug mezelf ontdekt (stress level naar beneden, dus ik werd stelselmatig meer mezelf), geleerd hoe ik denk, hoe een menselijk brein denkt en hoe mijn geval daarin past, en dan zijn we vandaag.

Vandaag dus. Ik ken haar zoals ze is, ik apprecieer haar eigenlijk als persoon echt wel (ik vind haar een mooie persoonlijkheid) en kan er zelfs in die mate mee om dat het me ergens blij maakt dat er zulke mensen bestaan, maar... de belangrijkheid moet nog verder afnemen. Ze is niet meer belangrijker dan iemand anders die je passeert in de straat. Dus wat de gedachte over haar ook moge zijn, wat er ook gebeurt, het zou niet meer mogen tellen. Ik moet het loslaten. Het zou niet meer mogen tellen, en als ik me nog een vraag stel zou het antwoord niet meer mogen zijn "dat moet ik eens navragen", maar "whatever, het is voorbij".

En het is die stap die ik nog moet zetten. Maar hoe...

Je doet jezelf tekort als je die kans zou laten schieten vanwege je huidige probleem. Als je merkt dat je gedachten over het meisje nog steeds niet afnemen (zelfs als je met die ander wat zou beginnen), dan zou ik je aanraden om hulp te zoeken.

Dat geluk heb ik wel. Ik besef dat ik mezelf tekort doe, als die waanzin laat doorrazen op andere momenten en bij andere mensen. Ik kan daar dan ook erg strict in zijn sinds enkele maanden; "nu even niet", "nu is het mijn tijd", "dan heb ik deze mooie momenten toch maar weer gehad".

Alles omtrent haar (foto's, herinneringen, een dagboek, ...) begint één grote ballon te worden. Een ballon die buiten "vandaag" staat, buiten het "heden". En als ik in het heden zit (bij vrienden, vriendin, ...) dat te mooi is om met "gisteren" bezig te zijn, dan laat ik die ballon met alles erin weg. Maar als ik alleen ben, dan is er geen reden meer om die ballon achterwege te laten, en dan neem ik hem toch weer terug bij mij en kruip ik in gisteren. En dat moet echt stoppen. Het zou niet meer de moeite mogen zijn...

De vraag is waardoor het komt dat jouw onderbewuste er zo mee bezig blijft. Doorgaans zit daar iets achter. Iets van een onvervulde behoefte. Dat hoeft niet eens wat met dat meisje te maken te hebben maar zij is dan een substituut voor iets wat er werkelijk speelt.

Dat zou goed kunnen. Maar wat... een tekort aan liefde? Het kan hoor; ik ben een heel gepassioneerde, warme, gevoelige en lieve man. En ik ben afkomstig uit een zeer koud, kil en ongezellig gezin. In de liefde heb ik tot nu toe ook nog niet veel geluk gehad.
Maar stel dat het zo is: wat doe je eraan dan? Liefde kan je niet creëren; die moet vanzelf komen...

Ik heb ondertussen (dankzij dit forum) contact opgenomen met een psychologe (een vrouw, daar voel ik me comfortabeler bij). Volgende week ga ik bij haar langs. Ik hoop dat ik m'n verhaal even vlot als hier kan doen. Maar ondertussen (en ook daarna) blijf ik de hulp van jullie uiteraard enorm appreciëren...

[Peter]

Misschien nog even aanvullend: het is ergens gek en ik had nooit verwacht dat het zo zou zijn, maar ergens maakt het me rustig om er over te praten. Het bevrijdt me in zekere zin. Ik heb bijvoorbeeld gisteren een schitterende avond gehad (heel gezellig, eigenlijk relatief ontspannen (alhoewel dat nog altijd een stuk beter kon)), omdat er nu aan gewerkt wordt.

Dat valt me op in heel dit verhaal. Het opkroppen maakt me nerveus. Het bevrijden (beantwoorden van vragen, erover praten, ...) maakt me rustig. En elke stap die ik richting 'bevrijding' (niet langer zaken ontkennen of wegsteken) zet, is een stap richting rust. Ziet iemand hier iets in? Kan iemand dit begrijpen?

[Minerva]

Misschien nog even aanvullend: het is ergens gek en ik had nooit verwacht dat het zo zou zijn, maar ergens maakt het me rustig om er over te praten. Het bevrijdt me in zekere zin. Ik heb bijvoorbeeld gisteren een schitterende avond gehad (heel gezellig, eigenlijk relatief ontspannen (alhoewel dat nog altijd een stuk beter kon)), omdat er nu aan gewerkt wordt.

Dat valt me op in heel dit verhaal. Het opkroppen maakt me nerveus. Het bevrijden (beantwoorden van vragen, erover praten, ...) maakt me rustig. En elke stap die ik richting 'bevrijding' (niet langer zaken ontkennen of wegsteken) zet, is een stap richting rust. Ziet iemand hier iets in? Kan iemand dit begrijpen?

Praten/schrijven er over helpt zeker! Het ordent je gedachten, het maakt het onuitgesprokene, bespreekbaar. Je kan er uiting aan geven en dat maakt dat er een stuk spanning en stress mee los komt waardoor het minder beladen wordt. Door de gedachten en reacties van anderen kan je jezelf toetsen en voel je je wellicht gehoord en erkent. Je ziet wat anderen er over vinden en je krijgt wellicht nieuwe inzichten daardoor of het stelt je gerust misschien.

Mensen hebben mensen nodig om dingen te delen. Als je uit een koud en kil gezin komt dan zal je dit niet zo gewend zijn wellicht. Je ervaart nu dat als er "warme" reacties terugkomen op jouw verhaal, wat jou bezig houdt dan doet dat je goed. Je voelt je gehoord en gezien en wellicht zelfs wel begrepen en kan er daarom beter mee om gaan of je voelt je bevrijdt doordat het allemaal duidelijker voor je wordt en je het daarmee wat los kan laten.

Zaken ontkennen, onderdrukken, verdringen of wegsteken, maakt dat ze in het onbewuste van je geest blijven hangen en daar continu energie vreten. Ontkennen en wegsteken kost namelijk heel veel energie en maakt dat het onbewust nog steeds mee speelt in je manier van denken en doen alleen je bent het je niet zo bewust. Dat maakt het ook moeilijker om er goed mee om te gaan en te snappen wat iets met je doet.

[Whisper1980]

Ik herken het! Heb ook jaren aan de stuk een "crush" op iemand gehad. Bij mij was die crush na al die tijd eindelijk over toen ik opnieuw verliefd werd op een ander meisje. Nu ja, het is ook nooit iets geworden (met beide). Als ik voor mijzelf mag praten is het omdat je in je gedachte een beeld gaat maken van iemand, en dat beeld kan erg fout zijn aan de werkelijkheid. Ik denk nu wel niet dat het verstandig is om met iemand iets te beginnen als je niet echt verliefd bent. Dat zal zowiezo falen denk ik.

[Jessie]

Hoi,

Ik heb je verhaal over het meisje gelezen.

Ik herken er heel veel uit, ik vind het zo knap dat je het zo hebt opgeschreven en dat je het hebt durven delen. Nooit gedacht dat er nog iemand zou zijn die zoiets met zich meedraagt.
Ik heb een stuk van mijn verhaal verteld aan een psycholoog, maar ik schaam me zo, dat ik het er gewoon niet helemaal uitkrijg.
Dit geeft me wel moed maar ergens durf ik het nog niet.
Ik heb niet dat ik aan de vooravond van een nieuwe relatie sta, maar ik ben er wel klaar mee en zie wel in dat het me niet verder brengt en dat het me veel meer tijd en energie kost dan ik wil als ik alleen ben. Ik leef dan niet in het hier en nu maar blijf maar dwalen in mijn gedachte wereld waar hij bij is. Zonde eigenlijk van alles wat ik met die tijd had kunnen/kan doen.
Ik hoop dat je het echt hebt kunnen afsluiten. Dat je er goed bij voelt en dat je kan genieten van een echte relatie met een vrouw van vlees en bloed die reeel is en die je veel meer kan bieden dan een fantasie/obsessie. Een fantasie waarbij als ik terug kom in de realiteit elke keer een teleurstelling en een stukje pijn aantref, maar er ook ontsettend moe van ben en het gewoon niet begrijp waarom ik er mee bezig blijf.
Als ik het objectief bekijk dan is hij ook niet mijn perfecte beeld, iemand waar ik voor val normaal gesproken. Nee, er is iets in het contact wat mij zo heeft geraakt dat ik niet kan stoppen met dromen praten (niet echte gesprekken) en denken aan hem. Elke keer ben ik wel blij dat ik het niet deel met hem en dat ik hem er ook niet mee lastig val of iemand anders.
Ik wilde je dit schrijven omdat ik het zo herkenbaar is voor mij.

Ik merk dat als ik het de baas probeer te blijven het ook erg leeg is, dat ik het mis en als ik dan stress krijg op wat voor vlak dan ook, ik er automatisch weer naar terug pak. Ik besef me dat een relatie met die perfecte personage die ik van hem heb gemaakt in het echt ook niet maakt dat de vervelende gevoelens of angsten over gaan. Dat ik zelf moet leren omgaan met stress en angsten over falen en niet perfect zijn. Ik vermoed dat dit eronder ligt bij mij, maar hoe doe je zoiets. Hoe ga je het aan als je zo'n makkelijke uitvlucht hebt gevonden die je weg trekt uit waar het eigenlijk over gaat. Mij lukt het niet alleen en ik hoop dat ik snel openkaart durf te spelen.

Vriendelijke groeten.

[wolfgirl]

Beste Peter wat een mooi verhaal en hoe je de kracht hebt gehad het te delen.Voor mij ook heel herkenbaar.Het helpt misschien ook af en toe iets van je af te schrijven,of nieuwe ervaringen te hebben.
Ik heb ditzelfde meegemaakt,maar met een aantal verschillen.Ik hoop dat ik ooit de moed heb om daarmee naar buiten te komen zoals jij.
Ik zou graag willen weten of het nu beter gaat Peter en hoe je dat dan hebt gedaan.Of is het gewoon de tijd die eroverheen moet gaan.Groet wolfgirl

[Whisper1980]

Zoals ik een tijdje terug had geschreven was ik destijds ook verliefd geworden op een vrouw en had ik een "ideaalbeeld" van haar in mijn hoofd gevormd waar ik maar liefst 10 jaar mee in mijn hoofd heb gezeten. Al die periode elkaar nooit meer gezien en de mogelijkheden om contact te houden waren er niet omdat ik geen flauw idee had hoe zij tov mijzelf stond.

Nu ben ik sinds een 2 maandjes terug in contact gekomen met die vrouw en hebben we diezelfde tijd terug afgesproken om bij te praten. Met een héél bang hart naar dat afspraakje geweest en om een lang verhaal kort te maken: We kunnen het héél goed met elkaar vinden en we zijn nu eigenlijk goede vrienden geworden. Niet zomaar vrienden om es af te spreken als we ons vervelen, maar echt boezemvrienden in wording waarin we de leuke en de minderleuke dingen van het leven delen.

Het zogenaamde ideaalbeeld die ik van haar had is er niet meer dat klopt immers voor geen meter met de werkelijkheid en ik leer haar nu kennen hoe ze ECHT is. De goede kanten en de minder goede kanten en ik voel me daar prima bij. Ik heb al deze gevoelens (want dat heb aan mijn psycholoog ook allemaal verteld) tov haar opgebiecht in een héél lang gesprek en de vriendschap is er erg close van geworden. Ik heb nu niet zoveel ervaring met hechte vriendschappen maar ik denk dat in een vriendschapsrelatie een goed gesprek in goede en kwade dagen absoluut een must is. Het leven is niet altijd fun and joy.

Het leuke van het verhaal is dat ik eigenlijk geen verliefdheid meer koester en zij ook niet voor mij. Nu kan je dit jammer vinden, maar als je zelf niet meer verliefd bent, dan geeft dit een héél comfortabel gevoel als we met elkaar omgaan. Er is geen druk, er zijn geen verwachtingen, gewoon zij en ik in een hechte vriendschapsrelatie waarin we elkaar vrij laten om te doen wat we willen.

[wolfgirl]

Hoi Whisperer,dat is de ideale oplossing,en die heb je zelf met je moed teweeggebracht.Zo hoort het te gaan.Ik denk dat het nou eenmaal zo is dat sommige mensen je veel dieper raken dan anderen,hoe dat komt weet ik niet.Het effect wordt nog versterkt als zo iemand aantrekt/afstoot,omdat deze persoon zelf(ook)iets heeft van een bindingsprobleem.In elk geval jij hebt het mooi opgelost,en er een vriendschap aan overgehouden.Was het toch niet voor niets.

[Tiffany23]

Wow
Dat moet een heel bijzonder meisje zijn.
Of je moet haar zo gefantaseerd hebben.
Maar meestal is liefde een gevoel en weet je precies hoe de ander is. Ook al doet diegene zich anders voor.

[Marco]

Maar dan moet mijn onderbewustzijn ook echt wel stoppen met mij zo geïrriteerd te maken, want zo ben ik ook niet aangenaam voor mijn nieuwe vriendin.

Bemerkt dat ik geïnteresseerd raakte door de rol van het onderbewustzijn. Ik heb daar vaak over gehoord, maar me er nog niet in verdiept.

De vraag is waardoor het komt dat jouw onderbewuste er zo mee bezig blijft. Doorgaans zit daar iets achter. Iets van een onvervulde behoefte.

Het onderbewustzijn beïnvloedt ons bewustzijn. Vaak merken we dit niet. Dat zorgt dus voor verwarring over de inhoud van dromen, gedachten, wensen of fantasieën. Dit is soms beangstigend, we erkennen ze liever niet als deel van onszelf. Dus kunnen onze handelingen beïnvloed worden door onverklaarbare angsten en wordt het onderbewustzijn onze 'psychische motor'.

Het onderbewustzijn kan men leren kennen. Sommige ervaringen zijn zo ver verdrongen dat ze niet zomaar op te roepen zijn, ze zijn dan in het onbewuste weggezonken. Met psychoanalyse is het mogelijk er nog bij te komen.

Ben benieuwd naar het vervolg Peter.

Marco

[volhoudertje]

Ben benieuwd naar het vervolg Peter.

Tja Marco, ik geloof graag dat je benieuwd bent naar een vervolg,
maar ... dat vervolg zal er helaas niet komen.
Wat is er namelijk aan de hand? Als je op de naam van de topic starter
klikt zul je de volgende mededeling zien verschijnen:

De opgevraagde gebruiker bestaat niet.

Een tip als je wilt reageren op wat oudere topics waar al lang niet
meer op gereageerd is: check eerst of gebruiker nog actief is op het forum.
Het is jammer van al die moeite die je gestoken hebt in het formuleren van zo'n lang en uitgebreid antwoord, toch?

[Marco]

Bedankt voor de tips Volhoudertje!

Groetjes,

Marco

[Tiffany23]

Heftig zeg. Ik heb net alles gelezen. je moet geduld hebben en geen domme dingen doen. [AAI]

[anoniempjee]

over wie gaat dit? Ben gewoon jaloers op haar. Je kan mooi schrijven. Waarom vertel je het haar niet? Misschien is er in die tussentijd iets verandert en of was het niet het juiste antwoord van haar en heeft ze er spijt van.

[volhoudertje]

De opgevraagde gebruiker bestaat niet.

Dit topic wordt gesloten.