Hallo
Anderhalf jaar geleden ongeveer heeft iemand mij veel pijn gedaan, het is niet dat ik anderhalf jaar dagelijks nog boze gedachtes heb, maar als ik op één of andere manier weer geconfronteerd word met hem kan ik een dag lang tot dagen weer wraak neigingen hebben, depressief worden en mezelf verliezen door woede.
Het gevoel heeft denk ik als basis onmacht, niemand begrijpt mijn woede en al helemaal niet waarom hij zoveel invloed heeft gehad op mijn leven.
Het is een lang verhaal wat ik zo compact mogelijk ga proberen te omschrijven:
De jongen noem ik voor even L om het makkelijk te houden.
L kwam bij mij inwonen omdat hij naar eigen zeggen moeite had met de hoeveelheid regels die zijn ouders hem oplegden.
Wij hadden afgesproken dat dit 3 weken zouden zijn en hij mij later terug zou betalen voor eten en tabak wat ik voor hem betaalde.
De 3 weken liepen uit tot anderhalve maand, waar ik geen moeite mee had ik vond het wel gezellig.
Toen kreeg mijn zusje haar eerste psychose, omdat L een goede vriend is van mijn zusje speelde hij hierin een close rol, maar geen positieve.
Hij was de eerste die met haar in contact kwam in dit stadium, hij is toen boos bij haar weg gelopen omdat zij volgens hem "vreemd" deed. Ik heb mijn zusje toen gebeld en toen wist ik al snel dat het niet goed zat.
Ben toen bij haar geweest en later weer weggegaan omdat ze paranoïde werd zodra ik achter mijn telefoon zat, ik heb toen thuis vrienden van haar gebeld waarvan ik dacht dat het goed was dat ze even bij haar kwamen kijken. Zo kwam van het één het ander en is ze uiteindelijk naar de ziekenhuispost gebracht.
Het eerste wat L beweerde is dat mijn zusje uiteindelijk goed terecht is gekomen allemaal dankzij hem, want als hij er niet was geweest, had niemand het geweten.
Vervolgens heeft hij iedereen verteld dat mijn zusje een junk is en veel drugs zou gebruiken, toen het uiteindelijk aan het licht kwam, dat mijn zusje de psychose heeft gekregen van afkick verschijnselen van speed, kon hij het ook niet laten om tegen mijn moeder en mij te herhalen: zie je wel, zie je wel dat ik gelijk had, ik wist het maar jullie wilde niet luisteren.
Toen mijn zusje uit behandeling kwam, zat ze op een dag depressief bij mij thuis en vertelde ze hoe onzeker ze was over de toekomst. L's reactie was vervolgens: je moet één ding weten, het komt nooit meer goed.
In haar psychose ging hij ook met haar meepraten en vertelde haar dat het best zou kunnen dat duistere geesten om haar heen waren en het zou kunnen dat de illuminatie achter haar aanzit. Later heeft hij haar ook speed gegeven toen ze net twee dagen uit haar psychose was.
Toen mijn zusje uit haar tweede psychose kwam, koos zij voor vrijwillige opnamen, in tijd kwam er opnieuw een familie drama opduiken.
We kregen het nieuws dat mijn moeder alvleesklier kanker heeft, een vorm van kanker die niet te behandelen is.
Mijn moeder was dus terminaal ziek en zou niet lang meer leven.
Ik denk dat L toen iets langer dan 2 maanden alweer bij mij inwoonde, ik had hem destijds netjes gezegd dat ik toch wilde dat hij een plek voor zichzelf ging zoeken, ik had mijn rust nodig en het geld wat hij mij verschuldigd was zou later komen.
En zo gingen er ultimatums die gesteld waren voor zijn vertrek voorbij, hij liet mij geloven dat hij niet terug naar zijn ouders kon, dat hij op straat terecht zou komen.
Hij werd steeds moeilijker om met hem samen te leven, ik moest steeds horen hoe zielig hij was, omdat hij op straat terecht zou komen en volgens hem moest ik mij niet aanstellen, hij zei letterlijk: jij hebt helemaal geen problemen.
Hij verwijten mij dat ik niet werkten, dat ik thuis bleef en niet mee ging naar feestjes, hij noemde mij een domme stoner omdat ik in die tijd veel blowde, ik verwaarloosde mijn huishouden en daar werkten hij aan mee en zei dan: als jij niks opruimt doe ik het ook niet. Als ik ziek op bed lag, nodigde hij vrienden uit en zetten de muziek lekker hard.
Hij vroeg nooit hoe het met mijn moeder of zusje ging, hij kwam mijn zusje ook nooit opzoeken in de inrichting waar zij zat.
Hij slokte al mijn energie op, hij was druk, praten veel en had duidelijke stemmings--wisselingen hij leek wel manische af en toe ontzettend enthousiast en dan het andere moment depressief en het volgende moment opgefokt.
Later kwam ik erachter dat hij coke verslaafd is, het was een simpele optelsom ik wist dat hij gebruikte, hij had werk gevonden en had een salaris van 900- en dat wist hij in 3 weken op te krijgen iedere maand, terwijl zijn enige vaste lasten zijn ziekenfonds en eten zijn.
Op een gegeven moment kreeg ik van de één op andere dag last van pleinvrees, ik kon ineens niet meer naar de winkel zonder bang te zijn flauw te vallen of in te storten. Zijn reactie daarop was ook dat ik mij niet moest aanstellen, omdat hij zelf ook weleens last had van paniek aanvallen. We wisten toen allebei nog niet dat ik hier tot de dag van vandaag dagelijks last van zal hebben.
Uiteindelijk heeft mijn vader mij geholpen om hem uit huis te zetten, we hadden zijn matras weggehaald en mijn vader had zijn ouders gebeld, hij had toen tegen zijn vader gezegd dat hij uit huis was gezet en gevraagd of hij weer terug kon bij hun. Zijn vader lachte en zei dat hij "natuurlijk" terug kon.
Het was dus al die tijd een leugen geweest dat hij op straat terecht zou komen als ik hem eruit zetten.
Nog geen twee weken later, was L s'nachts mijn huis ingebroken, door over het balkon te klimmen.
Ik werd s'ochtends wakker omdat hij de wc doortrok.
Ik was zo verward dat ik eerst even naar de wc ging, toen ik tegen hem zei dat ik het niet normaal vond dat hij was ingebroken in mijn huis was zijn antwoord: Ja ik vind het leuk, mijn ouders hadden de sleutel in de deur laten zitten.
Blijkbaar kwam het niet in hem op, om op zijn minst aan te bellen.
Toen hij later via sms vroeg of hij kon afspreken, liet ik hem weten hem even niet meer te willen zien.
Ik kreeg toen een waslijst teruggestuurd met allerlei redenen waarom hij klaar met mij is, hij schold mij daarin voor van alles uit.
Ongeveer een maand daarna was mijn moeder overleden, toen brak er iets in mij.
Ik wist dat als mijn moeder hetzelfde was overkomen, zij hem niet zo makkelijk liet wegkomen.
Dus ik stuurde hem een bericht waarin stond dat als hij mij niet mijn geld terug gaf ik zijn ouders zou vertellen dat hij aan de coke zit. (hij had bij mij een schuld van 300-).
In zijn bericht terug schold hij mij alleen uit, waarop ik dus ook gelijk een bericht naar zijn moeder stuurde.
Maanden later zag ik op facebook foto's van mijn zusje, waarop ze lachend samen met L op foto's stond te poseren.
Ik werd wit heet, ik kon het niet accepteren dat hun nog steeds met elkaar omgingen.
Ik ben toen naar buiten gestapt, naar mijn vader huis gelopen, L zijn fiets gepakt en in de sloot gedonderd.
En daarmee was het niet klaar, ik had een heel plan bedacht, ik zou L laten weten dat ik zijn fiets heb en als hij hem ophaalt hem in elkaar slaan.
Ik weet niet waarom ik dacht dat ik hem wel even in elkaar kon slaan, aangezien ik nooit vecht, niet kan vechten en ik een meisje ben en hij een jongen, dat plan liep dus heel anders. Hij stapte opzij ik sloeg mis en heb hem enkel met woorden vernederd.
En ik begrijp best dat als je het laatste leest je hebt moeten lachen, want dat doe ik ook
Voor de rest is er eigenlijk niet veel gebeurd, enkel dat ik publiekelijk berichten naar hem heb gestuurd op facebook.
Waarmee ik eerder mezelf belachelijk heb gemaakt dan mensen doen geloven hoe slecht hij is.
Het moeraal van het verhaal is, dat iedereen hem graag blijft zien ondanks dat hij dezelfde dingen flikt als bij mij (schuld opbouwen, iedereen de schuld geven behalve zichzelf). Mijn zusje spreekt nog vaak met hem af en vind mij kinderachtig. Mijn vader zegt hem nog gedag of maakt een praatje met hem, alleen mijn eigen vriend begrijpt mij voor de rest niemand. Ik weet zeker dat door hem mijn pleinvrees komt, omdat ik nergens de ruimte had om rust te kunnen hebben, mijn emoties kwijt te kunnen of te kunnen nadenken, maar uiteraard zegt iedereen dat ik hem daar niet de schuld van kan geven.
Bedankt voor het lezen, ik zou graag weten wat jullie hiervan denken, is mijn woede misplaatst of valt het wel te begrijpen? En wat zou ik kunnen doen om het los te laten? Ik loop sinds kort bij een psycholoog over een week de 3de afspraak, goed om dit verhaal ook aan haar te vertellen?
Dank jullie wel =)