TessDragon schreef:ik hou juist alles voor mezelf. Vooral om anderen niet lastig te vallen en ruzie te voorkomen.
Dat kan uiterst zinnig gedrag zijn. Je bent mishandeled, je hebt in het hier en nu weinig steun - dus hoe triest het verder ook klinkt, "je inhouden is zo stom nog niet".
En er is goede therapie mogelijk, die jou helpt om je pijn te verwerken en te maken, dat je in het hier en nu contact krijgt met mensen die jou wel steunen.
En dan kun je drie tegen een vanzelf wel degelijjk assertief zijn en zeggen/ laten merken, als je het er niet mee eens bent.
TessDragon schreef:Mijn gevoelens kunnen alle kanten op schieten en dat kan binnen 5 minuten al gebeuren dat ik van vrolijk naar extreem depressief ga met suïcidale gedachtes en het grijpen naar pillen...
Op zich: naar, dat dingen zo 'wiebelig' kunnen zijn!
Ken je het begrip 'trigger'...? Dat is 1 klein dingetje
(iemand trekt een wenkbrauw op - of wat dan ook)
en dat herinnert jou aan iets groots (..mijn moeder, vlak voor ze 'ontplofte'...)
en daar reageer je dan op, op die herinnering. Het is een normale reactie van een getraumatiseerd mens, en hoeft niets, maar dan ook niets met een PS van doen te hebben.
En hoe meer nare herinneringen, hoe groter de kans is, dat je een grote verzameling triggers hebt.
De beste remedie is, ze een voor een de nek om te draaien met zoiets als emdr.
TessDragon schreef:
Ik ben echt een soort ''knipperlicht'' in vriendschappelijke relaties en ook tegenover volwassenen. Ik kan me ineens heel erg vastklampen aan iemand. Dan verander ik ineens en word ik telkens (onbewust) negatief naar de ander. Zo gaat dat telkens en daar zijn veel vriendschappen mee kapot gegaan.. En sowieso ga ik niet makkelijk relaties aan want ik ben erg wantrouwend.
Dat gezigzag lijkt idd wel op borderline - dat klopt.
Maar hoe jij je gedraagt in een relatie - "it takes two to tango".
Wellicht werd jij getriggerd?
Wellicht deed die ander een of ander heel klein dingetje, dat 'verkeerd viel'?
Hebben jullie in therapie gesproken over "de reddingsdriehoek"...?
Juist als er veel ellende aan de hand is, vind ik het volstrekt terecht, dat je als mens "gered" wil worden. Maar als je in termen van de reddingsdriehoek wordt gered, word je acuut gemanipuleerd.
Taalkundig is dat passief - iemand anders is jou dan aan het manipuleren.
En zeker
als je dat niet in de gaten hebt, of als je het niet snapt, of je er hoe dan ook niet tegen kunt verzetten,
dan vind ik het glad verkeerd, zou jij een "etiket" krijgen, voor wat een ander met jou doet!
TessDragon schreef:Ik had vooral vorig jaar erg veel last van driftbuien en woedeaanvallen.
Eh - hoezo had jij daar last van...?
Nou snap ik, dat je ze op lastige momenten kunt krijgen, maar de vraag blijft staan, wat er mis is met woede...?
Het is in principe een uiterst gezonde emotie!!
(Waar je omgeving vaak niet blij me is. Er was een tijd, dat driekwart van alle moeite in de psychiatrie ging over het "kalm houden" van boze mensen. Als je met de ogen van nu gaat kijken naar wat die mensen hadden meegemaakt en hoe ze werden behandeld, dan snap je erg goed dat ze boos waren.)
Goede therapie moedigt doorgaans gezonde woede aan: gooi het er eerst maar uit - en dan kijken, hoe je verder kunt in de buitenwereld.
TessDragon schreef:Maar ik ben helemaal naar binnen gekeerd. Zit altijd erg in gedachte en vlucht weg in mijn fantasiewereld. Ik scheld de wereld en iedereen er in vaak uit voor van alles en nog wat in mezelf. En ook mezelf kan ik echt niet uitstaan.
Woede als emotie heeft een doel. Woede is de kracht om dingen te veranderen.
Maar helaas: anno 2014 is alleen maar boos zijn vaak net niet voldoende, je hebt ook nog alelrlei toeters en bellen nodig om dingen voor elkaar te kunnen boksen.
Mijn grote vraag is: wat zou jij allemaal willen veranderen? (= Weten, waar je heen wil.)
En hoeveel steun, practische hulp, tips, bemoediging, etc. heb je daarbij gekregen? (= Hulp, om daar daadwerkelijk te komen, te beginnen bij de eerste stap - en niet meteen van jou de laatste stap te eisen.)
TessDragon schreef:Op dit moment ben ik niet eens in staat om een opleiding te volgen en alles mislukt telkens.
Eh - je zit midden in een therapie. Dat vraagt tijd, energie, en dat komt doorgaans in mindering op de tijd en energie die je beschikbaar hebt voor je opleiding.
Ook dit zegt niets, maar dan ook niets over een persoonlijkheidsstoornis.
TessDragon schreef:Ik kan wel een beetje boos worden om deze diagnose. Iedereen kent de vooroordelen over borderline wel. Het zijn aandachtzoekers, snijden zichzelf en zijn telkens suïcidaal en gevaarlijk. ''ga daar maar niet mee om hoor''
Klopt.
Het was ook, wat therapeuten te horen kregen in hun opleiding.
Anno nu weten we meer, zie bijv het proefschrift van Thomas Rinne over neuroendocriene littekens. (bijv. :
http://www.kennislink.nl/publicaties/me ... op-de-ziel)
TessDragon schreef:Maar ik ben helemaaaaal geen aandachtzoeker, ik hou alles voor mezelf en ben vaak een passief standbeeld met een hoofd en gevoel wat alle kanten opschiet. Daarom denk ik ja verdorie als mensen dit horen krijgen ze direct zo'n beeld van me terwijl ik niet eens zo ben.
Je bent niets verplicht hoor - zelfs als je de diagose had!!!!
Je hoeft het niet te vertellen aan je omgeving, niet aan je werkgever, zelfs niet aan je huisarts. (Al krijgt die wel de rapporten van de therapeut. Maar jij kunt melden, dat je het daar niet mee eens bent, en zelfs da de rapprten vernietigd oeten worden, zowel bijde huisarts als bij de hulpverlenende instantie - dat recht heb je.)
Zo is er de dappere professor Marsha Linehan. Deze briljante vrouw heeft veel bijgedragen aan een betere therapie voor diegenen
die daadwerkelijk borderline hebben. Na haar pensionering heeft ze bekendgemaakt, dat ze niet alleen professioneel veel kennis van de PS had, maar ook persoonlijk. (Wat waarschijnlijk ook de reden was, denk ik dan, dat ze zulke verstandige dingen wist te zeggen.)
Een kern van het werk van prof. Linehan is: dat de echte therapie altijd in een tweespalt staat. Je moet je als client te allen tijde volledig en totaal geaccepteerd voelen, zoals je bent met alle onvolkomenheden, die er nu eenmaal aan zitten. En tegelijkertijd is het de bedoeling, dat je "je gedrag verandert" (liefst, omdat je triggert etc. de nek worden omgedraaid).
Maar daar zit dus een spanning tussen: die
volledige acceptatie zoals je
nu bent, en dan toch 'moeten' veranderen.
TessDragon schreef:Was ik dat maar eens wat meer, dat ik voor mezelf durf op te komen en alles.
Nou - ook dat lijkt me een prima therapiedoel...!
Ten eerste: de assertieve vaardigheden leren. (Lang niet iedereen kan dit van huis uit, assertief zijn, dat moet je leren.)
Maar daaronder: je bent mishandeld: wellicht heb je op de harde manier geleerd, dat als je je mond opendoet "jouw bek acuut wordt dichtgetimmerd".
TessDragon schreef:Ook mijn moeder heeft er een afkeer tegen, dus daar durf ik het al helemaal niet tegen te vertellen.
Brrrr......
Volledige acceptatie zoals je
nu bent - dat is in feite, wat ieder mens gewoon nodig heeft. Punt, uit.
(En boffers van kinderen krijgen dat gewoon, vanzelf, mee in hun opvoeding.)
TessDragon schreef:Geen BPS maar ''borderline in ontwikkeling'' zit ook het woord borderline in. Of ''stille borderliner'' noemen ze het als dit aanhoud, en dan is het dus wel een stoornis maar zonder dat extreme gedrag.
Zouden ze niet eens liever aanpakken, zodat jouw "gedrag" (maar vooral alle gevoel, angst en noem maar op, wat onder dat gedrag zit) verandert?
TessDragon schreef:Ik ben ook wel bang dat dit niet meer weggaat
Het woord persoonlijkheidsstoornis, roept die angst vaak ook te voorschijn.
Alsof het er om zou gaan, dat er iets in het wezen van jou als mens zou zijn aangetast. Psychologen zijn het er over eens, dat ze dat niet weten - dus dan moet je het ook niet zo benoemen.
En afdeling "feiten en dingen die we echt weten": bij zeer veel mensne di eerst het label "PS" hadden, is het ook gewoon overgegaan door effectieve therapie, waarmee het bewijs geleverd is, dat je niet tot in de kern van je wezen bent aangetast oid.
TessDragon schreef:want ik heb hier al zeker +- 5 jaar last van.
Heel rot, dat je er al zo lang last van hebt!
Maar: wat is er zoal aan gedaan, dat het weg zou gaan...? Klachten op basis van onbehandeld trauma kunnen tientallen jaren blijven bestaan.
Trauma zelf is relatief makkelijk en snel te behandelen, maar dan moet dat wel gebeuren!
TessDragon schreef:En het houdt niet op en daarom sluit ik me af van de wereld en leef ik in mijn eigen fantasiewereldje.
Ja - dat noemen we een overlevingsstrategie.
Je moet iets doen, om de dingen voor jezelf leefbaar en hanteerbaar te maken.
Je kunt stommere dingen doen, om de zaken voor jezelf leefbaar en hanteerbaar te houden, dus verwijt jezelf niets.
En goede therapie gaat er over, dat je deze overlevingsstrategieen "ombuigt" naar steeds "effectiever gedrag".
)