Gebruikersavatar
Seattle
Berichten: 5
Lid geworden op: 07 jan 2014 12:26

Een vraag aan therapeuten

Aandacht; gewoon gevoelig voor woorden?

Ik ben onder andere intens emotioneel verwaarloost in mijn jeugd en heb mij altijd onveilig gevoeld. Hierdoor lijk ik iets gevoeliger voor aandacht van anderen en kun je mij meestal zo meelokken met lieve woorden. Daarmee ben ik in het verleden al ontzettend vaak de mist in gegaan en waak ik er ontzettend voor om dit weer te laten gebeuren. Toch doet het mij nog steeds wat ondanks dat ik extreem afstandelijk ben geworden naar anderen toe uit zelfbescherming. Op jonge leeftijd was ik snel mijn onschuld kwijt aan de kinderlokkers omdat ik vrolijk achter mensen aan liep en uit vrije wil mee ging. En tot ver na mijn puberteit bleef ik er in trappen. Vroeger was ik gevoelsmatig ‘verliefd’ op een leraar die zei dat ik goed mijn best had gedaan, of anderzijds een compliment gaf waardoor ik buitensporig gedrag begon te vertonen om de extra aandacht binnen te halen. Zowel positief als negatief.

Ook zomaar mensen die aandacht aan mij schonken deden mij glunderen en gaven dat bijzondere buikgevoel. Sommige mannen (of vrouwen als ze geluk hebben) die volstrekt onaantrekkelijk zijn, kunnen er met hun woorden voor zorgen dat ik helemaal lyrisch ben, waardoor ik in het verleden regelmatig gevraagd ben of ik een oogje op hen had en met enkelen een relatie heb gehad, puur omdat ze de juiste woorden wisten te gebruiken. Op het moment dat iemand iets liefs zegt waardoor ik vertederd raak, zorgt voor een warm gevoel in mijn buik dat lijkt op vlinders en ik raak er maar niet over uitgepraat. Het heeft echter niks met seksuele aantrekkingskracht te maken. Vanwege alle problemen die ik vroeger heb meegemaakt dankzij dit gedrag breng ik dit gevoel niet naar buiten toe en houd ik het krampachtig voor mezelf uit angst er problemen mee te krijgen. Toch wil ik hier ZELF iets mee doen. Een psycholoog of iets dergelijks heeft geen zin omdat ik anders (weer) in een overdrachtpositie ga zitten en dat is een richting waar ik voor kies om niet weer naartoe te gaan.

Verleden week zei een zeker persoon, waarmee ik één op één contact had, weer iets doodgewoons; namelijk: niet bang zijn, ik ben toch bij je. Dat zei hij ter geruststelling zodat ik mijn werk kon uitoefenen/training af kon ronden. Er was niks meer dan dat, dat wil ik overigens wel even voor op stellen. Daarentegen ben ik nog steeds onder de indruk van die woorden en voelt het zo warm en veilig. Daarna wisselden we een blik uit en ging er gewoon een schok door mij heen waarbij ik die persoon de rest van de tijd geprobeerd heb te negeren, afgezien van de normale één op één samenwerking dan. De openhartige chit-chat zoals dit heet was gelijk over van mijn kant uit. Mijn partner vroeg eergisteren of ik een oogje op die persoon had, omdat ik er nogal vol van bleek te zitten en er niet over ophield. Nou nee, absoluut niet. Ik zou mijn partner nooit bedriegen of in de steek laten. Maar ik vraag me wel af waarom ik ermee in mijn hoofd zit en er zelfs over kan dromen.

Ik zou het liefst willen dat men dag in, dag uit dat soort uitspraken tegen mij deed en het als een warme zachte deken op mijn schouders rustte, of eindelijk een keer die arm om mij heen. Maar uiteraard is dit nou niet iets dat reëel is. Ik heb geleerd om voor 85% op logica te varen en niet langer op gevoel. Ik ben een sterk onafhankelijk persoon en heb een voorbeeldfunctie voor anderen waarin ik tracht koud en afstandelijk te blijven. Toch zorgen deze warme gevoelens voor een interne ramkoers tussen verstand en gevoel. Ik heb last van hartkloppingen door de stress die ik hieruit ervaar en ik wil dat deze worden verminderd.

Ik wil hier dus iets mee doen. Hoe kan ik ervoor zorgen dat dit ophoudt? Of wat voor tips, trucs en technieken, afgezien van het relativeren an sich, zijn ervoor om hier beter mee om te leren gaan? Kan dit echt een eindresultaat zijn van emotionele verwaarlozing? Bij voorbaat dank.
Counsellor

Re: Een vraag aan therapeuten

Dank je wel voor het vertellen van jouw verhaal. Ik denk dat het er in de kern om gaat dat je moet leren hoe je zaken op waarde weet te schatten. Een compliment of een liefdevol woord betekent voor jou veel meer dan wat het binnen de 'normale' context zou betekenen. Dus; de inhoudelijke boodschap matcht niet met jouw gevoelens die daar uit voortkomen. De aanleiding hiervoor heb je zelf al heel duidelijke aangegeven. Ik ken jouw historie qua hulpverlening niet en ik weet ook niet waarom je geen hulpverlening meer wenst. Toch denk ik dat het belangrijk is om hierover te praten. Zodat je naar manieren kunt gaan zoeken om jouw denken en voelen bij te gaan sturen naar een niveau waarbij jij je prettiger kunt voelen zonder te nadrukkelijk beïnvloedt te worden door de emoties die jij ervaart. Als therapeut kan ik je hier bij helpen. Online hulpverlening is bijvoorbeeld een optie waarbij je veilig, maar toch op afstand aan jouw hulpvraag kan werken, zonder dat je te veel afgeleidt wordt door de fysieke aanwezigheid van een hulpverlener,die met zijn of haar stimulerende woorden wellicht te veel losmaakt in jou.
Gebruikersavatar
Seattle
Berichten: 5
Lid geworden op: 07 jan 2014 12:26

Re: Een vraag aan therapeuten

Beste counsellor, bedankt voor je reactie. Ik begrijp dat je vanuit professioneel oogpunt cliënten zoekt en dat je daarom adviseert om hulp te zoeken. Dit is echter niet mogelijk en niet wenselijk. Ik wil weten hoe de situatie opgelost raakt. Ik zoek niet iemand die mij helpt om de situatie op te lossen, ik zoek de middelen en methoden om het zelf op te lossen zodat het niet langer buitenproportionele gevoelens oproept. Desalniettemin bedankt voor de reply. Mocht je nog iets kunnen betekenen over hoe jij het aan zou pakken bij een cliënt hoor ik dat graag.

Hoe leer je die complimenten/woorden op waarde schatten zodat ze minder aangrijpend zijn? Waarmee? Een handvat, een richting, een bepaalde techniek, wat ook. Het mag ook via een privébericht. Het staat andere therapeuten ook vrij om hierop te reageren. Ik begrijp dat de oplossing vaak staatsgeheim is en voor psychologen onderling, maar daar kan ik weinig mee.
TheEmperor85

Re: Een vraag aan therapeuten

Seattle schreef: Ik begrijp dat de oplossing vaak staatsgeheim is en voor psychologen onderling, maar daar kan ik weinig mee.
Dit forum is in beginsel ook bedoeld als een plaats waar 'ervaringsdeskundigen' elkaar ontmoeten. Gewoon mensen die een bepaalde situatie kennen en een ander mens in diezelfde situatie willen helpen. Mogen die ook reageren? De titel van je topic doet anders vermoeden.
Erg veel psychologen/therapeuten zijn er hier namelijk niet..(stuk of 4 geloof ik).
Gebruikersavatar
Seattle
Berichten: 5
Lid geworden op: 07 jan 2014 12:26

Re: Een vraag aan therapeuten

Dat mag gerust als men denkt dat ik hier constructief iets mee kan.
Counsellor

Re: Een vraag aan therapeuten

Ik begrijp dat je de oplossing graag zelf wil verwezenlijken. Dat is wat veel mensen met een hulpvraag willen. Ik kan je wel tips aanreiken maar deze zullen waarschijnlijk geen diepe impact op jou hebben aangezien het probleem zich al lang voordoet en diepgeworteld zit. Je lost dit niet op door enkel bepaalde technieken toe te passen en hiermee zelf aan de slag te gaan. Ik denk serieus dat je deze problematiek verder en dieper moet bespreken en dat je het ook de prioriteit moet geven om hier voldoende tijd, aandacht en energie in te steken. Dat kun je wel alleen doen, maar dit is vrijwel altijd een doodlopende weg. Als je zegt dat ik cliënten zoek dan is dat maar één kant van het verhaal. Ik zal nooit cliënten werven waarvan ik denk dat zij zonder hulp verder kunnen. Dat heeft ook met moreel besef te maken. Ik geef mijn eerlijke mening en het is aan jou wat je er mee doet. Je bent ook vrij in de keuze die je maakt voor een bepaalde therapeut en/of therapie. Dit hoeft niet via mij te verlopen, maar waar het mij om gaat is dat ik jou nu vrijblijvend kan bijstaan en je op weg wil helpen door je een bepaalde richting te wijzen waarvan ik als hulpverlener denk dat dit de beste weg voor jou zal zijn.
Succes!
Gebruikersavatar
Seattle
Berichten: 5
Lid geworden op: 07 jan 2014 12:26

Re: Een vraag aan therapeuten

zullen waarschijnlijk geen diepe impact op jou hebben. Dat kun je wel alleen doen, maar dit is vrijwel altijd een doodlopende weg
De dikgedrukte gedeeltes zijn aannames die je maakt en dat vind ik niet zo prettig. Ik hou er niet van wanneer anderen voor mij beslissingen maken. Je hebt de oplossing, althans dat hoor ik je zeggen, maar je geeft ze niet. Prima, dat is je goed recht, maar dan ben ik er klaar mee. Jij ook veel succes gewenst.

Iemand anders nog?
Leeuwtjuh

Re: Een vraag aan therapeuten

*makes sound of a whip*
KKKTJJJAAAK.
MIAUWWWW.

@TS; sterkte!
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Een vraag aan therapeuten

Seattle schreef: Ik ben onder andere intens emotioneel verwaarloost in mijn jeugd en heb mij altijd onveilig gevoeld. Hierdoor lijk ik iets gevoeliger voor aandacht van anderen en kun je mij meestal zo meelokken met lieve woorden. Daarmee ben ik in het verleden al ontzettend vaak de mist in gegaan en waak ik er ontzettend voor om dit weer te laten gebeuren.
Goede zaken - je weet waar je zwakke plek zit en je bewaakt hem!!!
Seattle schreef:Op jonge leeftijd was ik snel mijn onschuld kwijt aan de kinderlokkers omdat ik vrolijk achter mensen aan liep en uit vrije wil mee ging. En tot ver na mijn puberteit bleef ik er in trappen. Vroeger was ik gevoelsmatig ‘verliefd’ op een leraar die zei dat ik goed mijn best had gedaan, of anderzijds een compliment gaf waardoor ik buitensporig gedrag begon te vertonen om de extra aandacht binnen te halen. Zowel positief als negatief.
Een dubbel probleem dus: je bent niet alleen verwaarloosd maar ook misbruikt. (Geen ongebruikelijek combi, maar laten we wel allebei de elementen noemen.)
Seattle schreef:Op het moment dat iemand iets liefs zegt waardoor ik vertederd raak, zorgt voor een warm gevoel in mijn buik dat lijkt op vlinders en ik raak er maar niet over uitgepraat. Het heeft echter niks met seksuele aantrekkingskracht te maken.
Dat is zogezegd het emotionele "gat" van de verwaarlozing dat dan tijdelijk wordt gedicht.
Seattle schreef:Vanwege alle problemen die ik vroeger heb meegemaakt dankzij dit gedrag breng ik dit gevoel niet naar buiten toe en houd ik het krampachtig voor mezelf uit angst er problemen mee te krijgen. Toch wil ik hier ZELF iets mee doen. Een psycholoog of iets dergelijks heeft geen zin omdat ik anders (weer) in een overdrachtpositie ga zitten en dat is een richting waar ik voor kies om niet weer naartoe te gaan.
...op het gevaar af giga in te vullen en wat al niet, ik zal opschrijven wat ik nu denk:
"Zou Seattle tegen een slechte hulpverlener zijn opgelopen? Eentje die wel de woordjes overdracht en tegenoverdracht wist, maar verder weinig met het proces zelf kon? Of Seattle de schuld gaf toen dingen fout gingen lopen?"
(Even puur technisch: als er iets in een therapie fout loopt, is dat per definitie en altijd de schuld van de therapeut. Allicht dat de client er een aandeel in heeft gehad - dat kan. Maar het is aan de therapeut om OF de moeilijkheden van de client te kunnen "hanteren" OF open en eerlijk te zijn en te melden, dat "ik als therapeut niet knap genoeg ben".)

Okee - dat was mijn idee. Terug naar wat jij schreef.
Je wilt er zef iets mee doen - nou, dat is alleen maar heel erg goed en verstandig. (Of je alles in je eentje kunt, is een andere vraag, maar afhankelijkheid is nadrukkelijk niet de bedoeling in therapie.
(Al zijn hier wel uitzonderingen op, maar dat is strafbaar. Bijv. een therapeut, die bewonderd wil worden door de client. Of een therapeut, die de client afhankelijk houdt, door trauma "te bespreken" op een manier die de cleint niet aankan, zodat de cleint weer troot zoekt bij de peut, die dus steenrijk wordt. Het mag niet - maar het komt wel degelijk voor.)
Seattle schreef:Verleden week zei een zeker persoon, waarmee ik één op één contact had, weer iets doodgewoons; namelijk: niet bang zijn, ik ben toch bij je. Dat zei hij ter geruststelling zodat ik mijn werk kon uitoefenen/training af kon ronden. Er was niks meer dan dat, dat wil ik overigens wel even voor op stellen. Daarentegen ben ik nog steeds onder de indruk van die woorden en voelt het zo warm en veilig.
Op zichzelf is dat natuurlijk een cadeautje!
Seattle schreef:Daarna wisselden we een blik uit en ging er gewoon een schok door mij heen waarbij ik die persoon de rest van de tijd geprobeerd heb te negeren, afgezien van de normale één op één samenwerking dan. De openhartige chit-chat zoals dit heet was gelijk over van mijn kant uit.
Ik snap even niet helemaal wat er nou gebeurde bij die blik....?

Seattle schreef:Ik zou het liefst willen dat men dag in, dag uit dat soort uitspraken tegen mij deed en het als een warme zachte deken op mijn schouders rustte, of eindelijk een keer die arm om mij heen.
precies: dat is het dichten van het gat, dat de verwaarlozing achter liet.
Seattle schreef: Maar uiteraard is dit nou niet iets dat reëel is.
Zei je therapeut dat? Wat een kolder!!!!
Het is ten eerste, wat boffers van kinderne krijgen, het is in de verste verte niet irreeel.
En het op latere leftijd in halen is mogelijk.
Het oude adagium: "Zet het op de plaat." (Okee, tegenwoordig hebbenwe mp3 enzo.)
En als je het niet hebt op genome: denk er gewoon zelf zo vaak als mar mogelijk is aan terug.

Seattle schreef:Ik heb geleerd om voor 85% op logica te varen en niet langer op gevoel. Ik ben een sterk onafhankelijk persoon en heb een voorbeeldfunctie voor anderen waarin ik tracht koud en afstandelijk te blijven. Toch zorgen deze warme gevoelens voor een interne ramkoers tussen verstand en gevoel. Ik heb last van hartkloppingen door de stress die ik hieruit ervaar en ik wil dat deze worden verminderd.

Ik wil hier dus iets mee doen. Hoe kan ik ervoor zorgen dat dit ophoudt? Of wat voor tips, trucs en technieken, afgezien van het relativeren an sich, zijn ervoor om hier beter mee om te leren gaan? Kan dit echt een eindresultaat zijn van emotionele verwaarlozing? Bij voorbaat dank.
Een techniek waar ik veel aan heb gehad is transactionele analyse.
Er staat vrij veel over op het internet.
Het 'middel' van "TA" is, dat je ten eerste een helder idee krijgt: "wat zegt nu mijn logische verstand - wat zegt mijn gevoel (in plaatselijk jargon "je kind") en wat zegt mijn ouder". En het doel is, dat je een sterke, goed functionerende ratio (volwassene, geheten in jargon) krijgt, die oplet, zodat je kind plezier kan hebebn (en je dus goed in je vel zit) terwijl je ouder kan troosten als dat aan de orde is (en oplet, dat je anderen niet benadeelt).
TA kent dus geen enkele echte tegenstelling tussen gevoel en verstand. (Ik vind dat heerlijk. Het is ook nergens voor nodig.)
..en wat ook een doelstelling is van TA: het ont-mystificeren van therapie. (Nuttig!!)

Mbt. gezeur over overdracht kan de reddingsdriehoek van belang zijn (het is sowieso een prachtig schema).
Officiele naam: de drama driehoek van Carpman.

Je hebt 3 posities: de redder, de vervolger en de positie van hetzij het slachtoffer hetzij de zielepoot.

Er is een groot verschil tussen "zielepiet" (= iemand die kiest voor een passieve rol) en "slachtoffer" - iemand die niet gekozen heeft, maar op de verkeerde plek terecht is gekomen.

Belangrijk is, om verschil te maken tussen 'een bewuste keuze' en 'een patroon, waar je om een of andere reden ooit in terecht bent gekomen'. (Jij hebt als mens niet gekozen voor ouders die jou verwaarloosden en voor sexueel misbruik. Maar uiteraard heb je als mens je reacties op deze gebeurtenissen.)

De redder gaat ervan uit dat een ander een taak of bezigheid niet zelf kan en neemt de verantwoording over van degene: “Ach kind, kom maar, ik doe het wel”. De redder "leert" de ander: "jij bent machteloos, jij kan niets".
Of misschien wel: "Ik wil niet, dat je dit kunt"! Redders hebben het nooit over "Dit kun je nu nog niet, maar dat kun je leren...!" Een redder wil niet, dat er veel geleerd en veranderd wordt.
(De redder heeft daar zo zijn/ haar eigen redenen voor. Bijv. moeders kunnen opzien tegen het "lege nest" en een of meerdere kinderen klein houden. Zo'n moeder verdient beslist steun - kinderen laten uitvliegen IS soms niet makkelijk, maar die steun moest toch maar niet van het kind in kwestie komen, maar "uit de gemeenschap".)
Je kunt in deze rol terecht komen, als jou is geleerd, dat het goed is, liefdevol is, om flink voor de ander te zorgen en jezelf weg te cijferen. Helaas: redders worden vaak bittere vervolgers en de liefde verdwijnt.
Terwijl liefde zich goed laat combineren met de zelfstandigheid van 2 volwassen mensne die voor elkaar kiezen.

Slachtoffer (dan wel: zielepoot)
Eerst een belangrijk verschil: slachtoffer versus "een slachtofferrol".
Je bent slachtoffer, als het tegenzit. Punt, uit. Als je uders niet naar je omkijken. Als een kinderlokker misbruik maakt van het feit, dat je graag aandacht wilt.
(En voor de goede orde: ieder mens heeft simpelweg aandacht nodig, punt uit.)
Geen vrouw kiest ervoor, om verkracht te worden. (Dat is gewoon de definitie van verkrachting.)
Als je over de zebra loopt en een automobilist kijkt niet uit, word je slachtoffer van 'een auto'. Je kunt als mens door een rotziekte worden getroffen, "shit happens".

Maar "een slachtofferrol", zielepiet spelen is een actie. (Niet noodzakelijk een keuze, maar wel iets dat je kunt leren weigeren.)
De zielepiet is degene die ontdekt heeft, dat als je "een zielig gezicht trekt", mensen voor je gaan rennen. (Zielepiet duwt anderen de reddersrol in - ook dat kun je leren weigeren.)
Altijd geldt, dat hulpeloosheid kan je een beschaamd gevoel kan geven - maar let op: je koos niets, zo werd je behandeld! De kunst is dan, hoe je daar op reageert: volwassen, verantwoordelijk "Dit is de situatie, hoe gaan we dit nu oplossen"- of met zielepieterij de boel manipuleren.

Het slachtoffer zit zogezegd letterlijk in de hoek waar de klappen vallen: er is al pijn etc., er komt nog eens passiviteit bij (Nee, doe nou maar wat IK zeg!) en daarna de verwijten van de vervolger.
Ook als je hulp vraagt (een verantwoordelijke, volwassen actie, die niets met de reddingsdriehoek van doen heeft) - en jou wordt hulp geweigerd, ben je slachtoffer. (Dan hebben andere mensne dan jij een foute keuze gemaakt. Dat is balen, maar niet jouw verantwoordelijkheid.)
...en hoeveel te meer ben je slachtoffer, als je een onderskundig therapeut voor je neus krijgt.

Gevolg: die hele driehoek maakt werkelijke vooruitgang onmogelijk. Er komt angst en woede over de onbetrouwbaarheid van die mensen die eerst "hielpen" (zogenaamd) en daarna gingen vervolgen - en die onzekerheid van het gevoel "Zie je wel, ik weet dus ECHT niet wat ik moet, want dat zou me gezegd worden, maar dit werkt ook al niet...!" - bovenop de eerdere passiviteit - en de eerder problemen.... Dat gun ik niemand.
(Gesteld: iemand krijgt prima therapie, maar steek je geen poot uit in die therapie, dat wordt de zielepieten rol. Want er is de mogelijkheid, dat je dingen achter je laat, maar soms kiezen mensen er voor, om dat dan toch niet te doen. Een echt goede therapeut heeft dat in de smiezen en stelt het aan de orde: "Wat is er dat iemand geen poot uitsteelt...?")

Vervolger.
Variant 1: de redder heeft de passiviteit van een ander versterkt door hem/haar niet op zijn/haar kracht aan te spreken, maar op zijn/haar machteloosheid. Met het gevolg dat de ander het nooit leert en de redder het “altijd weer alleen moet doen”. De inmiddels uitgeputte redder heeft er genoeg van en gaat verwijten maken ("vervolgen").
Er zit een kant aan, dat dit compleet onredelijk is: de redder "wilde" om een of andere reden zo graag, dat iemand afhankelijk was - en nu krijgt de afhankelijke partner de volle laag. (Brrr....)
Maar de optimist zegt, dat er wel een mogelijkheid is, om nu te breken met de hele driehoek.
Ieder van beide (of drie, of nog meer) partners kan nu zeggen: "Okee, om de tafel! Dit werkt kennelijk niet naar tevredenheid – hoe zullen we dit voortaan wel gaan doen...?"
Daarbij kun je afspraken maken: de ex-redder gaat echt vaardigheden overdragen, degenen die nu niet meer passief (moeten!!) zijn gaan vragen stellen 'over hoe het moet' en liefst ook: elkaar aanspreken op "we den het nu op een nieuwe manier".

Variant 2 van de vervolger is de zielepiet die zijn/haar zin niet krijgt.
Er is een vreselijk stereotyp beeld: de dikke schoonmoeder die de hele dag op de bank hangt en het prachtig vindt, dat iedereen voor haar draaft en vliegt. Maar als iemand niet hard genoeg draaft, of nog erger: haar uitdaagt om toch maar vooral zelf eens iets te doen, krijgt de volle laag. Niet zelden wordt nu een hartkwaal van stal gehaald – en O! Wee!! Dadelijk heeft zij een hartaanval en gaat ze dood en JIJ hebt het dan gedaan!! (De volwassene in TA zal nu zeggen dat enige activiteit waarschijnlijk veel en veel beter voor haar hart is dan al dat bankhangen...)
Variant 3 zijn die vermoeiende mensen, wier grote hobby het geworden is, om alles en iedereen verwijten te maken Niets is ooit goed, jij doet het fout, de regering doet het fout, het ene verwijt na het andere en ook op goede bedoelingen (...pas op voor redden!!) volgt de volle laag.
Als je de keuze hebt: hard weglopen van type 2 en 3!!
Gebruikersavatar
Seattle
Berichten: 5
Lid geworden op: 07 jan 2014 12:26

Re: Een vraag aan therapeuten

Janneke, bedankt voor jouw reactie. Ik zal op een aantal vragen van je reageren. Echter wil ik het tweede gedeelte van jouw post wat beter op mij laten inwerken en zal dit antwoord dus op een later tijdstip geschieden.

"Zou Seattle tegen een slechte hulpverlener zijn opgelopen? Eentje die wel de woordjes overdracht en tegenoverdracht wist, maar verder weinig met het proces zelf kon? Of Seattle de schuld gaf toen dingen fout gingen lopen?"

Seattle is tegen een stuk of vijf hulpverleners opgelopen waarbij de laatste zowel het meest behulpzaam als allervernietigend was. Ik kan daar niks meer mee en wil het ook niet meer proberen. Ik heb meer therapie gehad (ruim 13 jaar) dan dat het voor een psycholoog duurt om de graad in psychologie te behalen; ik ben zeker niet achterlijk en durf te beweren dat ik zelf een aardig eindje kom met mijn huis, tuin en keuken-kennis. Ik begin er niet meer aan om een nieuwe therapie te starten.

Wat er verder gebeurde was nadat het complimentje werd ontvangen waar ik mij al kwetsbaar voelde maar dit niet liet merken, onze blikken elkaar kruiste en ik voor een paar seconden mijn zogeheten zwakke plek niet meer kon bewaken. Had ik geen afstand bewaart op dat moment, zou het voorval voor mijn gevoel ernstig uit de hand zijn gelopen. Ik had mijn concentratie nodig. Zoals ik al zei, het was een werksituatie en ontstond er voor mij een dreiging dat werk en privé niet langer gescheiden zouden kunnen worden.

Bedoel jij nou te zeggen dat het wel reëel is dat men mij de gehele dag door met zoete praatjes en complimenten bestookt om dat spreekwoordelijke gat te kunnen dichten? In dat geval zou ik graag met je willen ruilen, want in mijn leven gebeurd dat helaas zelden tot nooit.

Verder laat ik het even voor wat het is en zal ik op het tweede deel nog terugkomen.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Een vraag aan therapeuten

Seattle schreef:Janneke, bedankt voor jouw reactie. Ik zal op een aantal vragen van je reageren. Echter wil ik het tweede gedeelte van jouw post wat beter op mij laten inwerken en zal dit antwoord dus op een later tijdstip geschieden.

"Zou Seattle tegen een slechte hulpverlener zijn opgelopen? Eentje die wel de woordjes overdracht en tegenoverdracht wist, maar verder weinig met het proces zelf kon? Of Seattle de schuld gaf toen dingen fout gingen lopen?"

Seattle is tegen een stuk of vijf hulpverleners opgelopen waarbij de laatste zowel het meest behulpzaam als allervernietigend was. Ik kan daar niks meer mee en wil het ook niet meer proberen. Ik heb meer therapie gehad (ruim 13 jaar) dan dat het voor een psycholoog duurt om de graad in psychologie te behalen; ik ben zeker niet achterlijk en durf te beweren dat ik zelf een aardig eindje kom met mijn huis, tuin en keuken-kennis. Ik begin er niet meer aan om een nieuwe therapie te starten.
Hoi Seattle,
dank voor je antwoorden. En een peut, die zowel zeer behulpzaam was "en allervernietigend" - brrrr!!!!! Dat klinkt zeer beslist niet fijn!! (Het klinkt mij in de oren als iemand, die jou diep wist te raken, wat behulpzaam kan zijn - maar dat niet op de goede manier deed, zodat het in feite meer kapotmaakte dan iets anders.)
Seattle schreef:Wat er verder gebeurde was nadat het complimentje werd ontvangen waar ik mij al kwetsbaar voelde maar dit niet liet merken, onze blikken elkaar kruiste en ik voor een paar seconden mijn zogeheten zwakke plek niet meer kon bewaken. Had ik geen afstand bewaart op dat moment, zou het voorval voor mijn gevoel ernstig uit de hand zijn gelopen. Ik had mijn concentratie nodig. Zoals ik al zei, het was een werksituatie en ontstond er voor mij een dreiging dat werk en privé niet langer gescheiden zouden kunnen worden.
Okee.
Ik kan me voorstellen, dat (....voor mijn geestesoog verschijnt nu een teddybeer van een meter hoog en een meter breed) je op zo''n moment geconfronteerd wordt met "dit is zo prettig, er wil ik veeeeeel en veeel meer van!!!" en je op z'n moment het liefste bij zo iemand op scoot zou willen kruipen. (En idd: niet doen op je werk!!! En helaas, alsje buiten het werk dit soort dingen doet, wrdt het ook vaak sexueel geinterpreterd, dus ook dan niet doen - zucht...)
Seattle schreef:Bedoel jij nou te zeggen dat het wel reëel is dat men mij de gehele dag door met zoete praatjes en complimenten bestookt om dat spreekwoordelijke gat te kunnen dichten? In dat geval zou ik graag met je willen ruilen, want in mijn leven gebeurd dat helaas zelden tot nooit.
Nou, er zijn nogal wat therapieen gebaseerd op dat de therapeut alsnog die koesterende zinnetjes uitspreekt, die je als kind nodig hebt te horen.
En daar dan je emoties mbt. van gemis over uiten.
En weer de koesterende zinnetjes horen en naar binnen laten gaan.
En als dat an de orde is, weer je emoties uiten.
Daarmee kun je het spreekwoordelijke gat dichten. (Liefst wel in combinatie met allerlei andere dingen, die je wellicht ook niet geleerd hebt, zoals bijv assertiviteit, "algemene gedragsregels", hoe een praatje aan te knopen of vriendelijk elkaar plagen, etc.etc.)
Seattle schreef:Verder laat ik het even voor wat het is en zal ik op het tweede deel nog terugkomen.
Prima, ik lees het wel!
Counsellor

Re: Een vraag aan therapeuten

Beste Seattle,

Je vraagt mij om oplossingen maar je moet weten dat dit niet zo werkt. Ik kan je geen kant en klare oplossingen geven waardoor jij hier mee aan de slag kan gaan en het probleem opgelost wordt. Hulpverlening vraagt ook om interactie, het is niet enkel een vorm van zelfstudie of iets dergelijks. De "aanname" die ik maakte is geen aanname maar een feit. Veel mensen die zelf hun probleemsituatie trachten op te lossen komen hier bedrogen mee uit. Natuurlijk staat het jou vrij om de keuzes te maken waarvan jij denkt dat die jou verder zullen helpen. De dingen die ik hier zeg, zeg ik om jou te kunnen helpen. Ik werk je niet tegen, zoals jij dat misschien ervaart. Natuurlijk kunnen bepaalde theorieën je wel helpen maar de interactie, confrontatie en verwerking zal moeten plaatsvinden door menselijke interactie.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Een vraag aan therapeuten

Vraag: wanneer wordt een counselor een redder, met een snufje vervolger erbij.....? [010]
Leeuwtjuh

Re: Een vraag aan therapeuten

Counsellor schreef:Ik kan je geen kant en klare oplossingen geven waardoor jij hier mee aan de slag kan gaan en het probleem opgelost wordt.
Serieus :lol: Daar vraagt die persoon toch om? Dan reageer je toch niet???

"Ik wil absoluut totaal volkomen volstrekt GEEN THERAPIE, kan iemand mij helpen met een kant en klare oplossing?"
- Weet je wat een goed idee is?
"Nou?"
- Therapie 8)
"DOH"
- Ja ik kan je geen kant en klare oplossing geven

LOL!
RMaikelM

Re: Een vraag aan therapeuten

Ik snap wat je bedoelt.

Je raakt in de ban van iets, wat je een prettig onderbuikgevoel geeft, en komt daar moeilijk uit.

Dat gevoel, is het serotonine hormoon (zoek het maar op).
De ban, dat is een bepaalde soort hersengolf. Een frequentie waar je in blijft hangen, waarin je serotonine blijft aanmaken.
Onderzoek zal nog moeten uitwijzen welke frequentie dat precies is, maar ik gok ergens tussen de 4 en 13 hertz.

Hoe kom je er van af?
Dat is een proces. Probeer zo goed mogelijk te voelen wat er gebeurd tijdens zo'n moment. Je gaat van een standaard gedachtestroom over in iets anders.
De kunst die je moet leren beheersen, is deze overgang weer terug te draaien. Laat het gevoel van het moment los, en probeer op iets heel anders te focussen. Zeg dat je even naar de WC moet, loop even naar buiten en schep een frisse neus. Denk aan dagelijkse dingen, en je hersengolven zullen zich weer herstellen, het serotoninehormoon zal langzaam afgebroken worden.
De volgende keren als je weer in zo'n situatie komt, zul je met behulp van de verkregen inzichten het proces steeds sneller kunnen omdraaien.

Onthoud wel dat het gevoel (chemisch gezien) langer kan blijven hangen dan de gedachten (hersengolven).
Dit kan er toe leiden dat je nog dingen voelt, terwijl je bewustzijn er al weer overheen is. Dit is heel normaal en ebt vanzelf weg.

Dit zal min of meer de directe omschrijving zijn van het proces wat je met behulp van een psycholoog zou gaan doormaken als je die weg had gekozen.

Waarom je zo snel van de leg bent, zou je wellicht kunnen zoeken in HSP.
Een echte oplossing voor de oorzaak heb ik dus niet, wellicht wel een manier om er makkelijker mee om te kunnen gaan.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Een vraag aan therapeuten

Leeuwtjuh schreef:Daar vraagt die persoon toch om? Dan reageer je toch niet???
Tenminste iemand zegt eerlijk dat dergelijke oplossingen niet bestaan. Als er niets over gezegd wordt blijft er valse hoop op een magische hapklare oplossing voor een probleem dat vraagt om nader onderzoek.

Natuurlijk zijn er meningen van al dan niet ervaringsdeskundigen die kunnen bijdragen aan een oplossing, en er zijn kasten vol zelfhulpboeken geschreven waar je het een en ander van kan leren. Als deze stappen ondernomen zijn en het probleem niet is opgelost, dan is het wijs om alsnog met een professioneel hulpverlener te communiceren. Dat is iets dat tegenwoordig inderdaad prima via internet kan, zodat een sterke fysieke aantrekkingskracht gemakkelijk vermeden wordt.

Veel sterkte en succes!
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Leeuwtjuh

Re: Een vraag aan therapeuten

Radius schreef: Tenminste iemand zegt eerlijk dat dergelijke oplossingen niet bestaan. Als er niets over gezegd wordt blijft er valse hoop op een magische hapklare oplossing voor een probleem dat vraagt om nader onderzoek.
Maar is dat ook zo?

Ik ben zelf van mening dat men tegenwoordig sowieso veel te snel naar een psycholoog stapt. Ik begrijp dat we de economische crisis moeten stimuleren; maar ik denk niet dat dat de oplossing is à 90 euro per drie kwartier, al zou de -loog in kwestie zijn vakantiehuisje in Frankrijk wel snel hebben staan. Zoals je hierboven leest zijn er een aantal hele goede tips gegeven - dus om nou maar te zeggen dat er geen dergelijke oplossing bestaat vind ik niet correct. Dan doe je Janneke en RMaikelM wel erg tekort. Ik krijg niet bepaald de indruk dat zij valse hoop brengen. Zij zijn tenminste constructief bezig.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Een vraag aan therapeuten

Tenminste iemand zegt eerlijk dat dergelijke oplossingen niet bestaan. Als er niets over gezegd wordt blijft er valse hoop op een magische hapklare oplossing voor een probleem dat vraagt om nader onderzoek.

Natuurlijk zijn er meningen van al dan niet ervaringsdeskundigen die kunnen bijdragen aan een oplossing, en er zijn kasten vol zelfhulpboeken geschreven waar je het een en ander van kan leren. Als deze stappen ondernomen zijn en het probleem niet is opgelost, dan is het wijs om alsnog met een professioneel hulpverlener te communiceren.
...maar dit is - hoe waar ook - niet aan de orde.
Ik vond de vraag van Seattle niet klinken naar "ik wil een magische hapklare oplossing". Haar eerste posting sprak over emotionele verwaarlozing, een akelig gevolg daarvan en bevatte een hint dat niet alle therapeuten daar correct mee waren omgegaan - en er valt veel te zeggen over hoe allerlei processen in elkaar steken (wat helpt, om hetzij bij een therapeut, hetzij bij een vriend, collega of kennis valkuilen te vermijden). Ook de emotionele verwaarlozing zelf kun je tot op zekere hoogte in je eentje aanpakken. (= Nadrukkelijk afspreken, vriendjes met jezelf te zijn, goed voor jezelf te zorgen, na te denken over je belangen en die vervolgens nastreven, inclusief het verwennen van jezelf.)
In zijn posting van 09 jan 2014, 09:53 stelt Counsellor "Dat kun je wel alleen doen, maar dit is vrijwel altijd een doodlopende weg". Brr - klinkt mij als "jij bent hulpeloos!" in de oren. Reddingsdriehoek dus, met Seattle in de beoogde positie van slachtoffer. Ik vind dat weinig met een eerlijk antwoord te maken hebben.

En tja, och - zou het probleem op gegeven moment niet compleet is opgelost raken door zelfhulp, dan kan een goede therapeut wel helpen, dat klopt op zich.
Maar svp. dus een goede therapeut en geen "hulp"verlener die dol is op redden van iemand die eerst met deskundigheid en zo ("Het is mijn professionele mening dat u dit niet zelf kunt!") tot slachtoffer is gebombardeerd.
Gebruikersavatar
Kyron
Berichten: 325
Lid geworden op: 17 okt 2009 14:24

Re: Een vraag aan therapeuten

Radius schreef:
Leeuwtjuh schreef:Daar vraagt die persoon toch om? Dan reageer je toch niet???
Tenminste iemand zegt eerlijk dat dergelijke oplossingen niet bestaan. Als er niets over gezegd wordt blijft er valse hoop op een magische hapklare oplossing voor een probleem dat vraagt om nader onderzoek.

Natuurlijk zijn er meningen van al dan niet ervaringsdeskundigen die kunnen bijdragen aan een oplossing, en er zijn kasten vol zelfhulpboeken geschreven waar je het een en ander van kan leren. Als deze stappen ondernomen zijn en het probleem niet is opgelost, dan is het wijs om alsnog met een professioneel hulpverlener te communiceren. Dat is iets dat tegenwoordig inderdaad prima via internet kan, zodat een sterke fysieke aantrekkingskracht gemakkelijk vermeden wordt.

Veel sterkte en succes!
Dat neemt uiteraard de vraag niet weg, integendeel zou je kunnen zeggen; wanneer er geen heldere antwoorden komen leidt vaak tot teleurstelling in de therapie: men krijgt geen pasklare oplossing, dus ‘helpt’ het niet. Dit is een algemeen voorkomend denkpatroon. (ik heb het voor de duidelijkheid niet of dat al of niet terecht is, daar gaat dit topic in feite niet over, vandaar beperk ik me bij deze opmerking)

Anderzijds mag de ‘reclame’ die hulpverleners in dit forum maken, wel wat minder vind ik. Een sectie voor “reclame voor hulpverleners” hier op dit forum vind ik persoonlijk meer dan genoeg. Men kan ook van alles in het profiel zetten, als men dat zou willen.
Leeuwtjuh

Re: Een vraag aan therapeuten

Nou ik vind het wel gewoon dikke onzin, hoor, zulke antwoorden. Alleen omdat iemand zelf moeite heeft met de belastingaangifte, wil het niet zeggen dat hij altijd maar een boekhouder in hoeft te schakelen. Als die persoon het zelf doet, duurt het hooguit langer en leert hij er nog meer van ook. Hetzelfde als een huis bouwen, een auto of weetikveel. Alle vaardigheden zijn te leren; ook die van een psycholoog. Dat kun je prima zelf; zolang je maar bereid bent er volop moeite in te steken.
Gebruikersavatar
Kyron
Berichten: 325
Lid geworden op: 17 okt 2009 14:24

Re: Een vraag aan therapeuten

Leeuwtjuh schreef:. Alleen omdat iemand zelf moeite heeft met de belastingaangifte, wil het niet zeggen dat hij altijd maar een boekhouder in hoeft te schakelen. Als die persoon het zelf doet, duurt het hooguit langer en leert hij er nog meer van ook. Hetzelfde als een huis bouwen, een auto of weetikveel. Alle vaardigheden zijn te leren; ook die van een psycholoog. Dat kun je prima zelf; zolang je maar bereid bent er volop moeite in te steken.
Dag koningin Leeuw,

Vanwege dat ik nog met allerlei andere interessante dingen bezig ben, een verlate reactie: Natuurlijk zijn allerlei vaardigheden te leren… Tevens kunnen er allerlei relatiepatronen een zo vanzelfsprekendheid uitoefenen op ons relationele functioneren, dat in veel gevallen alleen door langdurige en zorgvuldige aandacht voldoende kan veranderen.

Uiteraard hoeft dat niet persé in een therapeutische relatie te zijn. Maar wel in een (vriendschaps)contact bijv. waar men begrepen en erkent weet. Wanneer er zo een echte vriendschapsrelatie bestaat word een professionele therapie overbodig. Vriendschap bevrijdt een mens van datgene wat hij uit angst weggeborgen had in de kluis van zijn onbewuste, van waaruit het hem of haar parten bleef spelen.

Groet,

Kyron

Terug naar “Obsessief gedrag/gedachten en verslavingsgedrag”