Seattle schreef:
Ik ben onder andere intens emotioneel verwaarloost in mijn jeugd en heb mij altijd onveilig gevoeld. Hierdoor lijk ik iets gevoeliger voor aandacht van anderen en kun je mij meestal zo meelokken met lieve woorden. Daarmee ben ik in het verleden al ontzettend vaak de mist in gegaan en waak ik er ontzettend voor om dit weer te laten gebeuren.
Goede zaken - je weet waar je zwakke plek zit en je bewaakt hem!!!
Seattle schreef:Op jonge leeftijd was ik snel mijn onschuld kwijt aan de kinderlokkers omdat ik vrolijk achter mensen aan liep en uit vrije wil mee ging. En tot ver na mijn puberteit bleef ik er in trappen. Vroeger was ik gevoelsmatig ‘verliefd’ op een leraar die zei dat ik goed mijn best had gedaan, of anderzijds een compliment gaf waardoor ik buitensporig gedrag begon te vertonen om de extra aandacht binnen te halen. Zowel positief als negatief.
Een dubbel probleem dus: je bent niet alleen verwaarloosd maar ook misbruikt. (Geen ongebruikelijek combi, maar laten we wel allebei de elementen noemen.)
Seattle schreef:Op het moment dat iemand iets liefs zegt waardoor ik vertederd raak, zorgt voor een warm gevoel in mijn buik dat lijkt op vlinders en ik raak er maar niet over uitgepraat. Het heeft echter niks met seksuele aantrekkingskracht te maken.
Dat is zogezegd het emotionele "gat" van de verwaarlozing dat dan tijdelijk wordt gedicht.
Seattle schreef:Vanwege alle problemen die ik vroeger heb meegemaakt dankzij dit gedrag breng ik dit gevoel niet naar buiten toe en houd ik het krampachtig voor mezelf uit angst er problemen mee te krijgen. Toch wil ik hier ZELF iets mee doen. Een psycholoog of iets dergelijks heeft geen zin omdat ik anders (weer) in een overdrachtpositie ga zitten en dat is een richting waar ik voor kies om niet weer naartoe te gaan.
...op het gevaar af giga in te vullen en wat al niet, ik zal opschrijven wat ik nu denk:
"Zou Seattle tegen een slechte hulpverlener zijn opgelopen? Eentje die wel de woordjes overdracht en tegenoverdracht wist, maar verder weinig met het proces zelf kon? Of Seattle de schuld gaf toen dingen fout gingen lopen?"
(Even puur technisch: als er iets in een therapie fout loopt, is dat per definitie en altijd de
schuld van de therapeut. Allicht dat de client er een aandeel in heeft gehad - dat kan. Maar het is aan de therapeut om OF de moeilijkheden van de client te kunnen "hanteren" OF open en eerlijk te zijn en te melden, dat "ik als therapeut niet knap genoeg ben".)
Okee - dat was mijn idee. Terug naar wat jij schreef.
Je wilt er zef iets mee doen - nou, dat is alleen maar heel erg goed en verstandig. (Of je alles in je eentje kunt, is een andere vraag, maar afhankelijkheid is nadrukkelijk niet de bedoeling in therapie.
(Al zijn hier wel uitzonderingen op, maar dat is strafbaar. Bijv. een therapeut, die bewonderd wil worden door de client. Of een therapeut, die de client afhankelijk houdt, door trauma "te bespreken" op een manier die de cleint niet aankan, zodat de cleint weer troot zoekt bij de peut, die dus steenrijk wordt. Het mag niet - maar het komt wel degelijk voor.)
Seattle schreef:Verleden week zei een zeker persoon, waarmee ik één op één contact had, weer iets doodgewoons; namelijk: niet bang zijn, ik ben toch bij je. Dat zei hij ter geruststelling zodat ik mijn werk kon uitoefenen/training af kon ronden. Er was niks meer dan dat, dat wil ik overigens wel even voor op stellen. Daarentegen ben ik nog steeds onder de indruk van die woorden en voelt het zo warm en veilig.
Op zichzelf is dat natuurlijk een cadeautje!
Seattle schreef:Daarna wisselden we een blik uit en ging er gewoon een schok door mij heen waarbij ik die persoon de rest van de tijd geprobeerd heb te negeren, afgezien van de normale één op één samenwerking dan. De openhartige chit-chat zoals dit heet was gelijk over van mijn kant uit.
Ik snap even niet helemaal wat er nou gebeurde bij die blik....?
Seattle schreef:Ik zou het liefst willen dat men dag in, dag uit dat soort uitspraken tegen mij deed en het als een warme zachte deken op mijn schouders rustte, of eindelijk een keer die arm om mij heen.
precies: dat is het dichten van het gat, dat de verwaarlozing achter liet.
Seattle schreef: Maar uiteraard is dit nou niet iets dat reëel is.
Zei je therapeut dat? Wat een kolder!!!!
Het is ten eerste, wat boffers van kinderne krijgen, het is in de verste verte niet irreeel.
En het op latere leftijd in halen is mogelijk.
Het oude adagium: "Zet het op de plaat." (Okee, tegenwoordig hebbenwe mp3 enzo.)
En als je het niet hebt op genome: denk er gewoon zelf zo vaak als mar mogelijk is aan terug.
Seattle schreef:Ik heb geleerd om voor 85% op logica te varen en niet langer op gevoel. Ik ben een sterk onafhankelijk persoon en heb een voorbeeldfunctie voor anderen waarin ik tracht koud en afstandelijk te blijven. Toch zorgen deze warme gevoelens voor een interne ramkoers tussen verstand en gevoel. Ik heb last van hartkloppingen door de stress die ik hieruit ervaar en ik wil dat deze worden verminderd.
Ik wil hier dus iets mee doen. Hoe kan ik ervoor zorgen dat dit ophoudt? Of wat voor tips, trucs en technieken, afgezien van het relativeren an sich, zijn ervoor om hier beter mee om te leren gaan? Kan dit echt een eindresultaat zijn van emotionele verwaarlozing? Bij voorbaat dank.
Een techniek waar ik veel aan heb gehad is transactionele analyse.
Er staat vrij veel over op het internet.
Het 'middel' van "TA" is, dat je ten eerste een helder idee krijgt: "wat zegt nu mijn logische verstand - wat zegt mijn gevoel (in plaatselijk jargon "je kind") en wat zegt mijn ouder". En het doel is, dat je een sterke, goed functionerende ratio (volwassene, geheten in jargon) krijgt, die oplet, zodat je kind plezier kan hebebn (en je dus goed in je vel zit) terwijl je ouder kan troosten als dat aan de orde is (en oplet, dat je anderen niet benadeelt).
TA kent dus geen enkele echte tegenstelling tussen gevoel en verstand. (Ik vind dat heerlijk. Het
is ook nergens voor nodig.)
..en wat ook een doelstelling is van TA: het ont-mystificeren van therapie. (Nuttig!!)
Mbt. gezeur over overdracht kan de reddingsdriehoek van belang zijn (het is sowieso een prachtig schema).
Officiele naam: de drama driehoek van Carpman.
Je hebt 3 posities: de redder, de vervolger en de positie van hetzij het slachtoffer hetzij de zielepoot.
Er is een groot verschil tussen "zielepiet" (= iemand die kiest voor een passieve rol) en "slachtoffer" - iemand die niet gekozen heeft, maar op de verkeerde plek terecht is gekomen.
Belangrijk is, om verschil te maken tussen 'een bewuste keuze' en 'een patroon, waar je om een of andere reden ooit in terecht bent gekomen'. (Jij hebt als mens niet gekozen voor ouders die jou verwaarloosden en voor sexueel misbruik. Maar uiteraard heb je als mens je reacties op deze gebeurtenissen.)
De redder gaat ervan uit dat een ander een taak of bezigheid niet zelf kan en neemt de verantwoording over van degene: “Ach kind, kom maar, ik doe het wel”. De redder "leert" de ander: "jij bent machteloos, jij kan niets".
Of misschien wel: "Ik wil niet, dat je dit kunt"! Redders hebben het nooit over "Dit kun je nu nog niet, maar dat kun je leren...!" Een redder wil niet, dat er veel geleerd en veranderd wordt.
(De redder heeft daar zo zijn/ haar eigen redenen voor. Bijv. moeders kunnen opzien tegen het "lege nest" en een of meerdere kinderen klein houden. Zo'n moeder verdient beslist steun - kinderen laten uitvliegen IS soms niet makkelijk, maar die steun moest toch maar niet van het kind in kwestie komen, maar "uit de gemeenschap".)
Je kunt in deze rol terecht komen, als jou is geleerd, dat het goed is, liefdevol is, om flink voor de ander te zorgen en jezelf weg te cijferen. Helaas: redders worden vaak bittere vervolgers en de liefde verdwijnt.
Terwijl liefde zich goed laat combineren met de zelfstandigheid van 2 volwassen mensne die voor elkaar kiezen.
Slachtoffer (dan wel: zielepoot)
Eerst een belangrijk verschil: slachtoffer versus "een slachtofferrol".
Je bent slachtoffer, als het tegenzit. Punt, uit. Als je uders niet naar je omkijken. Als een kinderlokker misbruik maakt van het feit, dat je graag aandacht wilt.
(En voor de goede orde: ieder mens heeft simpelweg aandacht nodig, punt uit.)
Geen vrouw kiest ervoor, om verkracht te worden. (Dat is gewoon de definitie van verkrachting.)
Als je over de zebra loopt en een automobilist kijkt niet uit, word je slachtoffer van 'een auto'. Je kunt als mens door een rotziekte worden getroffen, "shit happens".
Maar "een slachtofferrol", zielepiet spelen is een actie. (Niet noodzakelijk een keuze, maar wel iets dat je kunt leren weigeren.)
De zielepiet is degene die ontdekt heeft, dat als je "een zielig gezicht trekt", mensen voor je gaan rennen. (Zielepiet duwt anderen de reddersrol in - ook dat kun je leren weigeren.)
Altijd geldt, dat hulpeloosheid kan je een beschaamd gevoel kan geven - maar let op: je koos niets, zo werd je behandeld! De kunst is dan, hoe je daar op reageert: volwassen, verantwoordelijk "Dit is de situatie, hoe gaan we dit nu oplossen"- of met zielepieterij de boel manipuleren.
Het slachtoffer zit zogezegd letterlijk in de hoek waar de klappen vallen: er is al pijn etc., er komt nog eens passiviteit bij (Nee, doe nou maar wat IK zeg!) en daarna de verwijten van de vervolger.
Ook als je hulp vraagt (een verantwoordelijke, volwassen actie, die niets met de reddingsdriehoek van doen heeft) - en jou wordt hulp geweigerd, ben je slachtoffer. (Dan hebben andere mensne dan jij een foute keuze gemaakt. Dat is balen, maar niet jouw verantwoordelijkheid.)
...en hoeveel te meer ben je slachtoffer, als je een onderskundig therapeut voor je neus krijgt.
Gevolg: die hele driehoek maakt werkelijke vooruitgang onmogelijk. Er komt angst en woede over de onbetrouwbaarheid van die mensen die eerst "hielpen" (zogenaamd) en daarna gingen vervolgen - en die onzekerheid van het gevoel "Zie je wel, ik weet dus ECHT niet wat ik moet, want dat zou me gezegd worden, maar dit werkt ook al niet...!" - bovenop de eerdere passiviteit - en de eerder problemen.... Dat gun ik niemand.
(Gesteld: iemand krijgt prima therapie, maar steek je geen poot uit in die therapie, dat wordt de zielepieten rol. Want er is de mogelijkheid, dat je dingen achter je laat, maar soms kiezen mensen er voor, om dat dan toch niet te doen. Een echt goede therapeut heeft dat in de smiezen en stelt het aan de orde: "Wat is er dat iemand geen poot uitsteelt...?")
Vervolger.
Variant 1: de redder heeft de passiviteit van een ander versterkt door hem/haar niet op zijn/haar kracht aan te spreken, maar op zijn/haar machteloosheid. Met het gevolg dat de ander het nooit leert en de redder het “altijd weer alleen moet doen”. De inmiddels uitgeputte redder heeft er genoeg van en gaat verwijten maken ("vervolgen").
Er zit een kant aan, dat dit compleet onredelijk is: de redder "wilde" om een of andere reden zo graag, dat iemand afhankelijk was - en nu krijgt de afhankelijke partner de volle laag. (Brrr....)
Maar de optimist zegt, dat er wel een mogelijkheid is, om nu te breken met de hele driehoek.
Ieder van beide (of drie, of nog meer) partners kan nu zeggen: "Okee, om de tafel! Dit werkt kennelijk niet naar tevredenheid – hoe zullen we dit voortaan wel gaan doen...?"
Daarbij kun je afspraken maken: de ex-redder gaat echt vaardigheden overdragen, degenen die nu niet meer passief (moeten!!) zijn gaan vragen stellen 'over hoe het moet' en liefst ook: elkaar aanspreken op "we den het nu op een nieuwe manier".
Variant 2 van de vervolger is de zielepiet die zijn/haar zin niet krijgt.
Er is een vreselijk stereotyp beeld: de dikke schoonmoeder die de hele dag op de bank hangt en het prachtig vindt, dat iedereen voor haar draaft en vliegt. Maar als iemand niet hard genoeg draaft, of nog erger: haar uitdaagt om toch maar vooral zelf eens iets te doen, krijgt de volle laag. Niet zelden wordt nu een hartkwaal van stal gehaald – en O! Wee!! Dadelijk heeft zij een hartaanval en gaat ze dood en JIJ hebt het dan gedaan!! (De volwassene in TA zal nu zeggen dat enige activiteit waarschijnlijk veel en veel beter voor haar hart is dan al dat bankhangen...)
Variant 3 zijn die vermoeiende mensen, wier grote hobby het geworden is, om alles en iedereen verwijten te maken Niets is ooit goed, jij doet het fout, de regering doet het fout, het ene verwijt na het andere en ook op goede bedoelingen (...pas op voor redden!!) volgt de volle laag.
Als je de keuze hebt: hard weglopen van type 2 en 3!!