Moeder van kind met ADHD

[Diana]

Hallo Mensen,

Ik ben een moeder met een zoon van 5 jaar oud,waarvan we nu een half jaartje weten dat hij ADHD heeft.
Ik heb in het begin gedacht het geaccepteerd te hebben,maar ik ben nu eigenlijk een beetje ingestort want ik kan het gewoon niet aan!
Elke dag die drukte dat schreeuwen waarschuwen en ga zo maar door.
De ene dag gaat het beter dan de andere gelukkig maar ik heb er zo'n moeite mee.

Nu ben ik zelf ook erg onrustig en wil alles tegelijk doen maar ik trek het niet meer.

Nu is mijn vraag hoe andere moeders/vaders dit doen waar halen ze hun energie vandaan??? de mijne is zo op.....

Ik hoop op reacties!!

Groetjes Diana

[Radius]

Sta je ervoor open een cursus te volgen om te leren omgaan met moeilijk opvoedbare kinderen?

[Diana]

Ik krijg ouderbegeleiding wat natuurlijk erg veel helpt maar het uitvoeren van alles kan ik niet.
Ik begin altijd met goede moed maar als mijn zoontje weer staat te schreeuwen of drammen dan ga ik ook weer uit me plaat, ik heb namelijk totaal geen geduld!!
Ik vind het gewoon erg moeilijk om alles te veranderen.

[Radius]

Het is zeker niet eenvoudig, maar er zijn mensen opgeleid om dit soort problemen te verhelpen of in elk geval te werken aan verbetering. Zowel ouder als kind zal moeten leren hiermee om te gaan. Je zoon kan leren zijn driften te beheersen. Ook daar zijn cursussen voor, en ondanks dat hij het in eerste instantie niet leuk zal vinden kan hij daar erg veel baat bij hebben.

Ook is de juiste voeding van essentieel belang. Vermijd suiker en snoepgoed, evenals voedsel met additieven. Deze kunnen namelijk de symptomen verergeren, evenals flitsende beelden op de televisie en andere vormen van overprikkeling. Voor veel psychische en gedragsproblemen gelden drie belangrijke factoren die de schade beperkt kunnen houden, namelijk rust, reinheid en regelmaat. Hopelijk kan dit je wat handvatten bieden. Veel sterkte en succes.

[Janneke]

Hoi Diana,
even een want het IS ook gewoon heel zwaar, omgaan met iemand die ADHD heeft.

(En dan zeg ik nog 'omgaan met', opvoeden is nog moeilijker. Je zoon kan dan wel van alles niet, het is geen onwil - en denkbaar zit hij ook met bakken fruustratie - maar opvoeden is nog lastiger!!)

[Diana]

Dank je wel Janneke!!!

Ja het is idd erg moeilijk hoor, vooral omdat je denkt dat hij het allemaal met opzet doet en dat is natuurlijk niet zo....

Maar zwaar is het zeker had ik niet verwacht eigenlijk....
Nu moet ik wel zeggen dat ik zelf ook niet lekker in me velletje zit dus moet ook aan mezelf gaan werken!

Het zal heus wel goed komen, maar het is fijn dat meerdere moeders/mensen met deze problemen kampen.

Groetjes

[polderfew]

Hoi Diana,
je bent me net voorgeweest.
Ik wilde me voorstellen,
ben een wat oudere moeder en mijn nakomertje is 5 jaar
en ik trek het nu niet echt meer.
Jou verhaal lijkt verder op dat van mij...
Ik heb het idee dat andere ouders op school soms al een mening
over mijn opvoeding hebben, dat laten ze merken.
Mijn zoontje haalt wel eens gevaarlijke toeren uit en dat gebeurt altijd als ik
met juf praat ofzo.
Maar goed ik ben er wat down van
en mijn man is ook druk dus ik voel me soms net een scheidsrechter.

Wat doe ik eraan???

[arinasmies]

Dit verhaal is voor mij heel herkenbaar.Mijn oudste heeft ook ADHD hij is 6 jaar.Ik krijg IPG en nu is het iets beter.Ik geef toe dat ik het ook allemaal soms even niet meer weet.De buitenwacht kijkt er heel anders tegen aan en zeggen dan voed je kind eens op, PARDONNN

[Helmke]

Hoi Diana,

ik heb een dochtertje van 3 jaar en weet nog niet of zij eventueel ADHD of autisme heeft, maar jouw verhaal komt mij wel heel bekend voor. Het is een moeilijke cirkel. Je wil ontspannen, zodat je het beter aan kunt, maar doordat niemand het van je kan/wil overnemen, kun je ook niet tot rust komen. We zijn allemaal mensen en hebben allemaal een adempauze nodig. Anders kunnen wij onze kinderen gewoonweg niet meer aan. Ik schaamde mij heel erg in begin om te moeten toegeven, dat ik het niet meer aan kan. Hoe zo'n klein wezen zo'n grote invloed kan hebben op je krachten. Ik ben ook helemaal op. Ik probeer duizend en een hobby's uit maar kan me nergens op concentreren. Gevolg is dat ik nu 8 pillen per dag neem, om zelf rustig te blijven. Dat werkt voor mij momenteel, maar een andere oplossing zie ik momenteel niet.

Ik vertel je dit om je te laten zien dat je niet alleen bent en hopelijk heb je daar wat aan. Ze zeggen veel structuur... ik biedt zoveel structuur en het helpt niet. Het enige wat ik ermee bereik is dat ik niet meer kan buitenkomen en stilaan verander in een plant.

[kianake]

Hallo,

het is eigenlijk wat raar om te zeggen, maar ik ben blij dat ik niet alleen ben met mijn gevoelens! Ik ben een mama van een zoon van ondertussen 8 jaar, waar ongeveer 2 jaar geleden ADHD werd bij vastgesteld. Ik heb ook nog een dochter van 10 jaar. Zijn papa en ik zijn uit elkaar gegaan toen onze zoon 1 jaar was en onze dochter 3j was. Ik ben dan ook altijd heel veel met hen alleen geweest (ze gaan om de 14 dagen 1 weekend naar de papa). Ik had al van in de kleuterschool het gevoel dat hij 'anders' was. Dit werd in de 3de kleuterklas ook door de juf aangevoeld. Wij hebben Stop 4-7 gevolgd, hij is op het COS in Leuven getest geweest en hij heeft 2 jaar in het bijzonder onderwijs gezeten (speelleerklasje en 1ste leerjaar - als is dit niet echt hetzelfde als in het gewoon onderwijs). Sinds april 2013 neemt hij Rilatine. Zijn schoolprestaties gingen er zo goed op vooruit, dat hij dit schooljaar in het 2de leerjaar van het gewoon onderwijs mocht beginnen. Op die 'speciale' school was hij zo opengebloeid, dat ik wat bang was dat hij te veel druk zou ondervinden of zo, maar hij doet het echt supergoed, met schitterende cijfers! Het klinkt allemaal goed, maar het heeft veel tijd, tranen, gepieker, ruzies, enz. gevergd om zo ver te komen. Ook omdat er volgens zijn papa niks aan de hand is met onze zoon! Vorige maand ben ik nog 1 maand 'ziek' thuis geweest met een mega grote dip. Ik hou zielsveel van mijn zoon, maar ik zou hem zo graag willen begrijpen, wat heel moeilijk is. Ik ben een 'denk' mens en hij is een 'doe' mens. Ik zit constant te piekeren: is hij gelukkig, voelt hij zich goed, is het op school niet te 'zwaar' voor hem? Steeds twijfel je aan jezelf of je het goed aanpakt, steeds vraag je je af of je een goede mama bent (zowel voor de zoon als voor de dochter, die ook heel veel geduld moet hebben). Je krijgt steeds te horen dat je consequenter moet zijn, dat je strenger moet zijn, dat je moet straffen, enz. , maar gemakkelijk is dat niet hé! Zelfs mensen die kort bij jou staan, denken je te helpen door dit allemaal te zeggen, maar als mijn ma zo'n dingen zegt, krijg ik het zelfs moeilijker. Ik weet dat ook allemaal (na een paar psychologen en zo ), het is niet dat wat ik wil horen, als ik voel dat ik aan het 'falen' ben. Het is inderdaad heel erg zwaar, maar het zal wel ooit beteren denk ik dan.

Groetjes!

[Janneke]

Ik hou zielsveel van mijn zoon, maar ik zou hem zo graag willen begrijpen, wat heel moeilijk is. Ik ben een 'denk' mens en hij is een 'doe' mens.

Even vor de denkers onder ons: wellicht is hij helemaal geen "doe - mens"!
Er zijn allerlei mogelijke lichamelijke redenen, die maken, dat je als mens MOET bewegen, omdat je je anders totaal niet lekker voelt.

Ik zit constant te piekeren: is hij gelukkig, voelt hij zich goed, is het op school niet te 'zwaar' voor hem? Steeds twijfel je aan jezelf of je het goed aanpakt, steeds vraag je je af of je een goede mama bent (zowel voor de zoon als voor de dochter, die ook heel veel geduld moet hebben).

Je krijgt steeds te horen dat je consequenter moet zijn, dat je strenger moet zijn, dat je moet straffen, enz.

Lees die mensen maar eens een keer goed de les: ADHD is een kwestie van onmacht.
Iemand straffen voor iets, waar hij/zij niets aan kan doen - heel vel fouter kun je het niet maken!!