Hallo,
Ik weet niet eens waar ik moet beginnen.
Het is een ontzettend lang verhaal en ik weet niet of ik zelfs de energie heb om alles hier neer te zetten. Ik zal het in grote lijnen vertellen.
Mijn zusje is 20 jaar en wilt een kind. Ze is echt net 20, en heeft een vriend van (volgens mij ) 20. Ze zijn al 1.5 jaar samen. Maar het is dus zo dat mijn zusje psychisch niet in orde is. Ze heeft een obsessie met een kind krijgen omdat ze heel graag haar leegte wilt vullen. ( dat denken we tenminste )
Ze heeft op dit moment helemaal niet. Letterlijk niets. Geen vrienden, geen baan, een thuis studie die ze toch niet afmaakt, ze gaat naar een nagelstyliste cursus, maar met zoveel moeite dat ze er al super lang over doet.. Elke keer is het weer een hel om haar daar naartoe te krijgen.
Alles gaat met moeite. Ze doet ook niets uit zichzelf. Ze heeft pleinvrees.
Verder is ze niet verliefd op haar vriend, ( ook een heel lang verhaal ) maar ze heeft niemand anders. Het is echt totaal niet de goede persoon voor haar, hij is ook niet bepaald slim. Hij ziet niet in hoe groot de problemen zijn. Het gaat al jaren slecht met mijn zusje maar dit is echt wel het toppunt. Ze is depressief, gaat nooit naar buiten, wilt alleen maar bij haar vriend zijn omdat ze daar niets hoeft uit te voeren. Thuis is er vaak ruzie doordat ze zo onhandelbaar is.
Mijn moeder heeft twee baantjes en werkt zich te pletter, terwijl ze bijna 70 is. Ze zou alles voor ons doen. Maar ze is ten einde raad. En ik ook.
Als mijn zusje een kind krijgt, verandert ons leven voorgoed. En hoe wil ze voor een kind zorgen terwijl ze zelf nog een kind is? Met enorme problemen die ze zelf niet inziet? Met geen baan, geen opleiding, niets. En een vriend die nauwelijks een baantje heeft, en nog op school zit..
Ik weet ook dat hij nog helemaal geen kind wilt, maar dat mijn zusje hem echt heeft gedwongen. Hij is namelijk niet zo'n persoon die sterk is en voor zichzelf opstaat.
Er is zoveel meer hoor, maar ik kan het echt niet allemaal opschrijven, dan ben ik heel lang bezig. Het komt misschien niet zo ernstig over maar dat is het wel. Mijn moeder en ik staan op het punt van instorten en ik ben echt ten einde raad. Ik wil mijn zusje niet kwijt, ze is alles voor mij. Maar het wordt steeds erger met haar, ze is steeds vaker weg, is altijd boos, heeft een obsessie met een kind krijgen, onze relatie is zo verslechterd. En ik ben zo bang. Ik gun haar een tienerleven die ze nog niet heeft gehad, waarbij ze vrienden heeft en kan uitgaan en leuke dingen doet, zoals het hoort. Maar ze heeft alles al opgegeven. Ze wil zelfs misschien een uitkering aanvragen, als ze bijv. een kind krijgt. ( vertelde ze )
Ik ben zo bang dat ze straks vast zit met een kind, en een vriend waar ze niet van houdt, en dan is haar leven echt voorbij. Want voor een kind zorgen, is natuurlijk niet zomaar is. Dat is voor je hele leven.
We hebben haar twee zwangerschaps testen laten doen, allebei negatief. Maar met hele erge ruzie vandien. En ze is stiekem gestopt met de pil, en liegt erover tegen ons. We willen haar graag naar de dokter nemen, maar hoe krijgen we haar zo ver? Hoe kunnen we haar laten inzien dat dit echt absoluut niet kan?
Ik wil haar zo graag wakkerschudden. En ik wil zo graag alle lasten van mijn moeders schouders wegnemen. Ik weet niet hoe we hieruit komen.