Allereerst bedankt voor het reageren op mijn verhaal en voor jullie meningen.
Ik ben gisteren naar mijn tuin toe gegaan en hem mijn frustraties gebotvierd op de planten en onkruid dat er toch uit moest. En dat voelde even goed! Lekker rustig aan het werk tot een uur of 9 's avonds
Als ik nu mijn verhaal zo teruglees dan vind ik het erg rommelig, het had wel wat gestructureerder gemogen, vind ik zelf. Er had een paar dingen uit gelaten kunnen worden, aan de andere kant voelde ik mij toen zo, en als ik dat niet had geuit dan had ik er nog mee gezeten vermoed ik.
Vooruit denken en rekening houden met dingen die eventueel mis kunnen gaan kan natuurlijk nooit kwaad, maar … het hoeft natuurlijk helemaal niet zo te lopen, hè?
Probeer ook eens te denken aan alle dingen die wèl goed kunnen gaan. Door alleen maar rekening te houden met allerlei doemscenario’s ben je bij voorbaat al degene die aan het kortste eind trekt. En dat zou toch wel erg jammer zijn, koen.
Kortom ombuigen. Niet negatief denken maar positief denken. Ik zal hierover nadenken en voor mijzelf wat punten opschrijven die wel goed zouden gaan in een relatie. Dat is moeilijk, maar ik denk dat ik het kan.
Seks is hip. Het zal voor velen een troost zijn in deze verder vaak kille en harde wereld. Voor je eerste keer weet je niet wat het is. Het is geen schande om maagd te zijn, sterker nog, het bewaren van je maagdelijkheid kan je veel leed van dit leven besparen. Voel je niet opgejaagd om een (seksuele) partner te vinden, want liefde moet vanzelf komen.
Daarbij wil ik je meegeven dat seks een bijkomstigheid is van liefde. Het staat niet gelijk aan liefde. Liefde is opoffering voor de ander, en dat is niet alleen in seksuele relaties van toepassing. In een relatie hoef je niet bang te zijn dat je je vrienden verliest. Het is vanzelfsprekend dat je hen wat minder tijd kan schenken. Je vrienden zullen, zolang je je enigszins redelijk gedraagt, bevriend met jou blijven. Het is erg onwaarschijnlijk dat ze bij een eventueel conflict de kant van je partner kiezen.
Dat is een goede. Die zal ik onthouden. Dat sex een bijkomstigheid is van de liefde. En dat het niet gelijk staat aan elkaar. Een eye opener.
Wat betreft je onzekerheid en schaamte, die zijn onnodig. Iedereen is vol imperfecties. Dat is wat de natuur mooi en interessant maakt. Zoals jij heb ik littekens, en deze hinderen me niet. Voel je niet onzeker over deze herinneringen aan wat je al hebt doorstaan. Je zou er juist zelfverzekerder door moeten worden, want je bent iets heftigs ondergaan en bent daar beter uitgekomen. Als je je door je uiterlijk onzeker voelt doe je jezelf tekort.
Zo denk ik dus niet. Daarbij bedoel ik dat iedereen vol imperfecties is. Het is raar, maar ik beschouw iedereen beter dan ik. Maar dat klopt ook niet. Ik heb ook vele plus punten, die bij anderen niet hebben. En soms zit ik mij op te wreten waarom een ander dat niet weet. Het is blijkbaar een nare gewoonte, die ik mijzelf heb aangeleerd. Dat ga ik eens een keer onderzoeken of over nadenken.
Is je depressie inmiddels over?
Ik denk van wel. Ik lach af en toe. Ik kan tegenwoordig mijzelf bekijken in de spiegel zonder te storen aan mijzelf. Dat was vroeger dus niet het geval, ik vond het verschrikkelijk. Bijvoorbeeld tandenpoetsen was ook moeilijk, dat deed ik met gesloten ogen. Ook was ik vroeger constant negatief bezig, ik zag de mooie dingen niet in het leven. Dat is nu anders. Ik kan genieten van de natuur en ik probeer open te staan voor alles wat het biedt. Alleen soms heb ik even zo'n down momentje, dat ik het toesta van mijzelf om zo negatief te zijn. Laat ik het zo zeggen: ik probeer om positief te zijn. En proberen is al het halve werk.
Dat je maagd bent, waarom is dat zo belangrijk voor je? Ik bedoel; ken je dat programma op RTL4 'ik heb het nog nooit gedaan' ? Heb je enig idee hoe verschrikkelijk achterlijk die mannen zich gedragen onder het motto 'ik ben maagd'. Ze zijn niet alleen onaantrekkelijk, maar hebben ook nog een bepaald denkbeeld waar de meeste vrouwen echt een aversie tegen hebben. It's not such a big deal, en wanneer het jou teveel zelfvertrouwen aan mannelijkheid kost; zou je misschien eens kunnen nadenken om het tegen betaling te laten verhelpen. Maar geloof me, wanneer jij een goed karakter hebt en redelijk normaal kunt doen zoals de massa waar je het over hebt, dan komt het echt wel goed met je maagdelijkheid.
Ik ken het programma van horen en zeggen. Maar nog nooit gekeken, omdat ik mij dan moet aanleren wanneer iets is op de tv en dat doe ik niet. En het programma an sich lijkt mij ook verschrikkelijk. Misschien dat ik daarom nog nooit heb gezien. Misschien moet ik het toch eens bekijken om mijzelf te verbazen in andere mensen zoals ze zich gedragen
. Het is goed dat je aangeeft dat "maar hebben ook nog een bepaald denkbeeld waar de meeste vrouwen echt een aversie tegen hebben". Een goed signaal, om te weten hoe niet te doen
Waarom? Persoonlijk vind ik dit veel belangrijker dan jouw maagdelijkheid. Kun je dat niet onder de loep nemen? Om het even heel bot te stellen; wat mankeert er aan jou volgens anderen?
Da's ook een goede. Ik ben wel in het verleden gepest, waardoor ik naar een andere basisschool toe moest. Op de middelbare school werd onaardig tegen mij gedaan. Als ik ging fietsen naar mijn middelbare school werd er onaardig gedaan. Ik kreeg de indruk dat men het niet leuk vond op de manier waarop ik fietste. Ik denk dat het anders is geweest: ze zagen de manier waarop ik fietste als bijzonder, maakten daar opmerkingen over, waarop ik weer inging. Blijkbaar vonden ze het leuk dat ik de dingen zo aantrok.
Ik heb ook wel vaak gehoord gekregen dat ik dom was. Dat heeft mijn moeder wel paar keer tegen mij gezegd terwijl ze kwaad was, en ook heb ik "de indruk gekregen" dat ik zo was omdat ik minder goed kon meedoen qua leerniveau met anderen op mijn 1e basisschool en dat ik daarvoor naar mijn 2e basisschool toe moest.
Vanuit het gepest en de negativiteit die ik in mijzelf heb, kost het veel tijd om iemand te kunnen vertrouwen. Ik ben bang dat iemand toch iets van mij ontdekt dat ze niet leuk vinden. En ik weet ook dat niet iedereen mij aardig moet vinden (want zoiets is niet vol te houden), maar het zit er diep in, het is routine geworden en ik ben dat ook een beetje zat.
Wat zeg je? Ik heb dit stukje zo'n 3x moeten lezen! Wanneer je een relatie hebt met iemand, is het inderdaad normaal om met die persoon te communiceren Je bent bang dat zij de enige in je leven is? Uit welke sociale contacten bestaat jouw leven op dit moment dan? Heb je geen sociale contacten, lijkt het mij niet dat zij dat kan verergeren - wat heb je dan immers te verliezen? Heb je wel sociale contacten, wil dat niet zeggen dat die niet naast een relatie kunnen blijven bestaan! Niemand gaat zomaar weg ofzo, en anders komen er wel weer nieuwe contacten.
Het is misschien de angst van de vorige relatie die ik had. Ik focuste toen voor 100% op die relatie, ja en ik deed nog wel een opleiding erbij maar qua sociale contacten koos ik toen voor haar. Zij was zowel mijn verboden liefde (want ze had zelf aangegeven dat het uit was) als ook mijn enige kameraad, naar wie ik kon uitten. Het is iets waar ik bang voor ben. Maar ik denk dat er een nuance moet zijn (en dat ligt nu pas op): ik koos ervoor dat zij mijn enige contact was, ik had nog andere contacten bij met wie ik zou kunnen praten. Ik heb weinig sociale contacten: naast mijn familie heb ik nog drie collega's waar ik het bijzonder goed mee overweg kan. Ik zeg af en toe een paar buren gedag maar voor de rest houdt het dus op.
"Niemand gaat weg ofzo", mijn ervaring is anders. Sommige vrienden vind ik een periode heel erg leuk en aardig, maar daarna vervaagd de vriendschap omdat ik mij op andere dingen moet concentreren en dan zie je elkaar dus niet meer. Zo gaat dat dus. En dan achteraf denk ik zal ik dan toch eens contact met die persoon opnemen maar dat voelt zo moelijk met de gedachte dat die persoon mij niet zou accepteren omdat we uit elkaar gegroeit zijn.
Is je piemel eraf gevallen? Heb je geen ballen meer? Mankeert er iets lichamelijks aan jouw geslachtsdeel? Ben je niet vruchtbaar meer? Of heb je enkel (zoals gebruikelijk is bij zo'n medische ingreep) slechts een klein sneetje op je penis waarbij vrouwen dat hoogstwaarschijnlijk niet eens kunnen zien? Maak je het niet groter dan het is? Ik begrijp dat de meeste mannen heel erg spits zijn op hun penis, maar laat dat nou net datgene zijn waar vrouwen echt niet wakker van liggen. Laten we nou nét allemaal onze punten van onzekerheid hebben en GEEN SEKS HEBBEN ONDER EEN SCHIJNWERPER EN EEN VERGROOTGLAS. Althans, mijn ding is het niet. Je bent de eerste man niet die zo'n medische ingreep heeft ondergaan en ook niet de laatste, en zij hebben ook een relatie. En trouwens, er bestaan vele ergere dingen aan aandoeningen van het mannelijk geslachtsdeel waarbij je je onzeker over zou kunnen voelen... Denk aan een spaanse kraag, erectiestoornissen of incontinentie. En zelfs daarbij is het niet gebruikelijk dat die personen vrijgezel blijven; enkel vanwege deze zaken.
Kortom; het is maar een penis. Jij bent de persoon achter de penis en wanneer jij een prettige persoonlijkheid hebt en niet onwijs gruwelijk lelijk bent (ja sorry het is misschien oppervlakkig, maar het oog wil ook wat en ze moeten je eerst nog leren kennen ), is de vrouw in kwestie al voor 75% om.
Goed dus.. relativeren: "het is maar een penis". Goed dat je dat allemaal hebt opgeschreven, zo leer ik het zoals jij dat ziet. Ik ga mij dus ergens anders op concentreren dan over dit verhaal.
Vraag collega's op je werk om mee te gaan om iets te gaan drinken of naar de bioscoop - kleine stapjes voor ons, grote stappen voor jou! Uiteindelijk moet het dan wel gaan lukken.
Hele grote stappen, maar ik sluit niets uit. En ik vermoed dat het ooit gaat lukken.