Hoi,
Ik heb de laatste tijd last van Dissociatie. Volgens mijn therapeut. Hier gaan we na mijn vakantie verder mee aan de slag. Ik vind het eng.
Heeft iemand dit ook en weet iemand hoe er mee om te gaan?
Hoe krijg je dit weg?
-
reneemulder
- Berichten: 68
- Lid geworden op: 16 okt 2012 19:21
-
Esse
Re: Dissociatie
Hoi Renee,
Ja ik dissocieer tijdens manische of juist hele sombere episodes. In het begin vond ik het heel eng, maar ik ben er wel een beetje aan gewend. Ik vind psychoses wat dat betreft veel enger, omdat ik dan pas echt de grip op de werkelijkheid kwijt raak.
In mijn sombere perioden kan het ertoe leiden dat ik mezelf pijn doe, omdat ik in het verleden automutileerde (wat je het beste als een soort verslaving waardoor je bepaalde gevoelens probeert weg te houden, dus niet gelijk denken dat iedereen met dissociaties dat doet
)
Als je specifieke vragen hebt over mijn ervaringen, stel ze gerust (hier of via een persoonlijk berichtje).
Groetjes,
Esse
Ja ik dissocieer tijdens manische of juist hele sombere episodes. In het begin vond ik het heel eng, maar ik ben er wel een beetje aan gewend. Ik vind psychoses wat dat betreft veel enger, omdat ik dan pas echt de grip op de werkelijkheid kwijt raak.
In mijn sombere perioden kan het ertoe leiden dat ik mezelf pijn doe, omdat ik in het verleden automutileerde (wat je het beste als een soort verslaving waardoor je bepaalde gevoelens probeert weg te houden, dus niet gelijk denken dat iedereen met dissociaties dat doet
)Als je specifieke vragen hebt over mijn ervaringen, stel ze gerust (hier of via een persoonlijk berichtje).
Groetjes,
Esse
-
Esse
Re: Dissociatie
Sorry, ik weet even niet hoe ik bovenstaand bericht kan wijzigen, dus plaats een nieuw bericht.
Hoe hiermee om te gaan? Door veel therapie heb ik het beeld van mezelf weten te veranderen (van ontzettend negatief naar positiever) en gewerkt aan nieuwe copingmechanismen om met bepaalde dingen om te gaan. Hierdoor ben ik minder gaan dissocieren, maar het is nog steeds niet weg.
Het wordt makkelijker als je het op een gegeven moment gaat herkennen, omdat je dan andere gedragspatronen leert aanwenden. Ik zou dus vooral open staan om erover te praten met je psych.
En besef je dat het tijdelijk is. Het gaat weer weg. Je moet een soort positieve afloopverwachting leren hanteren, zodat je minder bang voor die momenten wordt. Vraag je altijd af: welk risico loop ik? Dan zul je zien dat het op zich wel meevalt. Ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik hoop dat je op den duur inderdaad gaat ervaren dat het zo kan werken.
Hoe hiermee om te gaan? Door veel therapie heb ik het beeld van mezelf weten te veranderen (van ontzettend negatief naar positiever) en gewerkt aan nieuwe copingmechanismen om met bepaalde dingen om te gaan. Hierdoor ben ik minder gaan dissocieren, maar het is nog steeds niet weg.
Het wordt makkelijker als je het op een gegeven moment gaat herkennen, omdat je dan andere gedragspatronen leert aanwenden. Ik zou dus vooral open staan om erover te praten met je psych.
En besef je dat het tijdelijk is. Het gaat weer weg. Je moet een soort positieve afloopverwachting leren hanteren, zodat je minder bang voor die momenten wordt. Vraag je altijd af: welk risico loop ik? Dan zul je zien dat het op zich wel meevalt. Ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik hoop dat je op den duur inderdaad gaat ervaren dat het zo kan werken.
-
reneemulder
- Berichten: 68
- Lid geworden op: 16 okt 2012 19:21
Re: Dissociatie
Hoi Esse,
Dank je voor je email. Fijn dat iemand anders het herkende. Dit is de email die ik van mijn therapeut kreeg vandaag, zoals hij het uitlegde waar het vandaan kwam.
je hebt dissociatieve verschijnselen gehad, een soort depersonalisatie. Dat kan inderdaad komen wanneer het nog te druk om je heen is. Maar ook als je langere tijd emoties hebt opgekropt waardoor je spankracht is afgenomen. Ook kan het zijn dat door de opbouw van het werk er meer druk op je staat en je langer hersteltijd nodig hebt. Heel fijn is dat je niet meer in paniek raakt maar het er durft te laten zijn en er bij stil durft te staan; wat kan het zijn? Het is in zo’n geval inderdaad goed om een extra Risperdal te nemen. Dit kun je ook op vakantie doen als het nodig is. De voornaamste remedie is rust nemen en onderzoeken of er zaken je dwars zitten die je niet uit. Daarnaast merkt je nu dat je beschermingsmechanisme van perfectionisme en dwangmatig doorgaan er minder is maar dat daaronder een meer onzeker, kwetsbaar deel aanwezig is. Je hebt tijd nodig om een meer gezondere manier te ontwikkelen om met die onzekerheid om te gaan. Daar gaan we na de vakantie mee verder.
Wat jij zegt om te werken aan een beter zelfbeeld en mbv copingstrategieen met dingen te leren om te gaan, zegt hij dus ook en vindt het heel fijn om te weten dat ik niet de enige op aarde ben, die dit ervaart.
Ik vind het heel confronterend en ok eng, wist niet wat me overkwam. Vooral afgelopen zondag heb ik het heel erg gehad. Ben enorm geschrokken maar niet in paniek geraakt. en ik sta zeker open met mijn therapeut om hier aan te werken. Ik heb inmiddels al wat meer gelezen op het internet hierover. Autosimulatie las ik ook, doe ik niet, wel mijn dochter dus het is hier bekend.
Hoe ga jij er mee om als het je overvalt? En wat zijn jou symptomen? Heb je er al lang last van? Mij overkwam het zondag in een drukke dierentuin en ik kon dus niet naar huis....
Na de vakantie ga ik er mee aan de slag dus ik moet nog even geduld hebben.
En inderdaad fijn dat je zegt dat het op den duur minder wordt.....stelt me weer gerust.
gr
renee
Dank je voor je email. Fijn dat iemand anders het herkende. Dit is de email die ik van mijn therapeut kreeg vandaag, zoals hij het uitlegde waar het vandaan kwam.
je hebt dissociatieve verschijnselen gehad, een soort depersonalisatie. Dat kan inderdaad komen wanneer het nog te druk om je heen is. Maar ook als je langere tijd emoties hebt opgekropt waardoor je spankracht is afgenomen. Ook kan het zijn dat door de opbouw van het werk er meer druk op je staat en je langer hersteltijd nodig hebt. Heel fijn is dat je niet meer in paniek raakt maar het er durft te laten zijn en er bij stil durft te staan; wat kan het zijn? Het is in zo’n geval inderdaad goed om een extra Risperdal te nemen. Dit kun je ook op vakantie doen als het nodig is. De voornaamste remedie is rust nemen en onderzoeken of er zaken je dwars zitten die je niet uit. Daarnaast merkt je nu dat je beschermingsmechanisme van perfectionisme en dwangmatig doorgaan er minder is maar dat daaronder een meer onzeker, kwetsbaar deel aanwezig is. Je hebt tijd nodig om een meer gezondere manier te ontwikkelen om met die onzekerheid om te gaan. Daar gaan we na de vakantie mee verder.
Wat jij zegt om te werken aan een beter zelfbeeld en mbv copingstrategieen met dingen te leren om te gaan, zegt hij dus ook en vindt het heel fijn om te weten dat ik niet de enige op aarde ben, die dit ervaart.
Ik vind het heel confronterend en ok eng, wist niet wat me overkwam. Vooral afgelopen zondag heb ik het heel erg gehad. Ben enorm geschrokken maar niet in paniek geraakt. en ik sta zeker open met mijn therapeut om hier aan te werken. Ik heb inmiddels al wat meer gelezen op het internet hierover. Autosimulatie las ik ook, doe ik niet, wel mijn dochter dus het is hier bekend.
Hoe ga jij er mee om als het je overvalt? En wat zijn jou symptomen? Heb je er al lang last van? Mij overkwam het zondag in een drukke dierentuin en ik kon dus niet naar huis....
Na de vakantie ga ik er mee aan de slag dus ik moet nog even geduld hebben.
En inderdaad fijn dat je zegt dat het op den duur minder wordt.....stelt me weer gerust.
gr
renee
-
Esse
Re: Dissociatie
Voor mij heel herkenbaar wat je psych je mailt! Ik beschik ook over de - soms vervelende - eigenschappen "perfectionisme"/ "dwangmatig doorgaan"/ "onzekerheid" en "kwetsbaar durven opstellen" (althans, het gemis eraan haha)....
Ik merk het als ik naar mezelf kijk, maar mijn eigen lichaam (of delen ervan) niet herken. Ik zie dan wel benen en voeten, of armen en handen, maar ze zijn niet van mij. Ik merk het soms als ik in de spiegel kijk en het lijkt of ik naar een dubbelganger zit te kijken. Ik herken mezelf, maar ervaar mezelf niet meer.
Tijdens psychoses herken ik juist wel mijn eigen lichaam, maar ben ik ineens een heel ander iemand (altijd een onbekende, dat wel), en dan ook met een andere stem en intonatie.
Soms maak ik dingen mee, schrijf ik dingen op of vertel ik dingen aan iemand en de volgende dag voelt het dan alsof ik daar zelf niet bij ben geweest. Ik herinner me het wel, maar het voelt dan zo vreemd, ik kan me niet meer voorstellen om in die bepaalde stemming te zijn geweest, of behoefte te hebben gehad iets te vertellen of te schrijven.
Ik heb er al heel lang last van. Ik denk dat de eerste keer dat ik het bewust meemaakte ongeveer 18 jaar geleden was. Ik moet een jaar of zestien zijn geweest. Er zijn overigens ook perioden dat het heel lang goed kan gaan, maar bij spanning of een extreme emotie (positief of negatief), beginnen de dissociaties weer op te spelen.
Herken je je hier een beetje in, of is het bij jou compleet anders? Wanneer is het bij jou begonnen?
Ik merk het als ik naar mezelf kijk, maar mijn eigen lichaam (of delen ervan) niet herken. Ik zie dan wel benen en voeten, of armen en handen, maar ze zijn niet van mij. Ik merk het soms als ik in de spiegel kijk en het lijkt of ik naar een dubbelganger zit te kijken. Ik herken mezelf, maar ervaar mezelf niet meer.
Tijdens psychoses herken ik juist wel mijn eigen lichaam, maar ben ik ineens een heel ander iemand (altijd een onbekende, dat wel), en dan ook met een andere stem en intonatie.
Soms maak ik dingen mee, schrijf ik dingen op of vertel ik dingen aan iemand en de volgende dag voelt het dan alsof ik daar zelf niet bij ben geweest. Ik herinner me het wel, maar het voelt dan zo vreemd, ik kan me niet meer voorstellen om in die bepaalde stemming te zijn geweest, of behoefte te hebben gehad iets te vertellen of te schrijven.
Ik heb er al heel lang last van. Ik denk dat de eerste keer dat ik het bewust meemaakte ongeveer 18 jaar geleden was. Ik moet een jaar of zestien zijn geweest. Er zijn overigens ook perioden dat het heel lang goed kan gaan, maar bij spanning of een extreme emotie (positief of negatief), beginnen de dissociaties weer op te spelen.
Herken je je hier een beetje in, of is het bij jou compleet anders? Wanneer is het bij jou begonnen?
Re: Dissociatie
oi Renee,
ik heb het ook gedaan. Of nu ja - "ik doe/ deed dat" klinkt zo actief, het was meer iets wat mij gebeurde.
Ik beschouw het als een (minder ideaal) beschermingsmechanisme: 'als het te erg dreigt te worden - dan verdwijnt er van alles, dan ben ik er nog maar half, of voor een kwart'.
Wat je therapeut schreef over mogelijke triggers, dat herken ik wel. Te veel drukte (al die indrukken zijn te vermoeiend/ bedreigend), nare emoties (vooral als ze niet geuit zijn) te veel stress, druk, te weinig spankracht, en bij mij vooral: angst.
Persoonlijjk zou ik het heel jammer vinden, als ik zou dissocieren, omdat een oud beschermingsmechanisme niet meer aanwezig is. (Die beschermingsmechanismen hebben stuk voor stuk de functie, vind ik, om dissociatie te voorkomen. In de opties van "flight, flight & freeze" hoort dissociatie tot het domein van freeze, de meest belastende van het hele stel.)
ik heb het ook gedaan. Of nu ja - "ik doe/ deed dat" klinkt zo actief, het was meer iets wat mij gebeurde.
Ik beschouw het als een (minder ideaal) beschermingsmechanisme: 'als het te erg dreigt te worden - dan verdwijnt er van alles, dan ben ik er nog maar half, of voor een kwart'.
Wat je therapeut schreef over mogelijke triggers, dat herken ik wel. Te veel drukte (al die indrukken zijn te vermoeiend/ bedreigend), nare emoties (vooral als ze niet geuit zijn) te veel stress, druk, te weinig spankracht, en bij mij vooral: angst.
Persoonlijjk zou ik het heel jammer vinden, als ik zou dissocieren, omdat een oud beschermingsmechanisme niet meer aanwezig is. (Die beschermingsmechanismen hebben stuk voor stuk de functie, vind ik, om dissociatie te voorkomen. In de opties van "flight, flight & freeze" hoort dissociatie tot het domein van freeze, de meest belastende van het hele stel.)
-
reneemulder
- Berichten: 68
- Lid geworden op: 16 okt 2012 19:21
Re: Dissociatie
Hoi
Ik heb mer het gevoel dat mijn omgeving vervaagd. Geluiden, licht, kleuren. Ik zit in mijn lichaam maar alles is ver weg en ik heb dan heel veel moeite om te beseffen dat ik besta.
Ik denk dat het vorig jaar begonnen is. Ik heb het nu al een aantal keren onlangs gehad en opeens legde ik de link met vorig jaar. Alleen toen was ik er veel erger aan toe. Toen slikte ik diazepam en had ik zelfmoordneigingen en ben opgenomen geweest op de paaz en had ik angstaanvallen.
Toen is het een aantal maanden langzaam beter gegaan en de laatste weken komt dit er weer bij.
Helaas kan ik zelf niet achterhalen welke emoties er achter zitten. Ik ben geblokkeerd. Mijn perfectionisme is enorm verminderd, ik ben een stuk rustiger geworden gelukkig, alleen dat was mijn pantser de afgelopen jaren. Nu die is weggevallen ben ik nogal kwetsbaar en ik kan mijn gevoelens die er achter zitten maar niet uiten. Na de vakantie gaan we tijdens de therapie dit aanpakken. Ik heb een tijdje moeten schrijven, maar dat lukte ook niet.
Ik kan ook niet echt zeggen hoe ik me voel. Verdrietig? Ik word er gek van. Ik probeer weer te functioneren, werk bijna weer 16 uur, verzorg de kinderen en het huishouden etc en toch zit er blijkbaar iets dwars waardoor ik deze ervaringen krijg. Volgens psych doe ik dit onbewust (fijn ik heb niet het idee dat ik express alles doe) maar kom er maar is vanaf.
Ik ben heel bang om weer net zo'n terugslag te krijgen als vorig jaar....Dus ik probeer te rusten en te leven. Wat dta betreft kun je beter lichamelijk iets hebben he....Wat een ingewikkelde materie.
Mensen in mijn omgeving zeggen dat ik de positieve kanten moet zien. Ik ben al heel wat beter als een aantal maanden geleden. Ik ben uit het dal aan het klimmen. Maar pfff wat een lange weg en wat is het zwaar en of ik ooit uit dat dal zal komen.
Als ik maar gewoon is wist wat er precies was....Die blokkade vind ik lastig. Ik heb ook geen herinneringen meer uit bepaalde periodes in mijn leven. Net alsof ik alles blokkeer.
Maar goed, fijn om te weten dat ik niet de enige ben die dit ervaart. Ik zal de volgende keer het over me heen laten komen.
gr
renee
Ik heb mer het gevoel dat mijn omgeving vervaagd. Geluiden, licht, kleuren. Ik zit in mijn lichaam maar alles is ver weg en ik heb dan heel veel moeite om te beseffen dat ik besta.
Ik denk dat het vorig jaar begonnen is. Ik heb het nu al een aantal keren onlangs gehad en opeens legde ik de link met vorig jaar. Alleen toen was ik er veel erger aan toe. Toen slikte ik diazepam en had ik zelfmoordneigingen en ben opgenomen geweest op de paaz en had ik angstaanvallen.
Toen is het een aantal maanden langzaam beter gegaan en de laatste weken komt dit er weer bij.
Helaas kan ik zelf niet achterhalen welke emoties er achter zitten. Ik ben geblokkeerd. Mijn perfectionisme is enorm verminderd, ik ben een stuk rustiger geworden gelukkig, alleen dat was mijn pantser de afgelopen jaren. Nu die is weggevallen ben ik nogal kwetsbaar en ik kan mijn gevoelens die er achter zitten maar niet uiten. Na de vakantie gaan we tijdens de therapie dit aanpakken. Ik heb een tijdje moeten schrijven, maar dat lukte ook niet.
Ik kan ook niet echt zeggen hoe ik me voel. Verdrietig? Ik word er gek van. Ik probeer weer te functioneren, werk bijna weer 16 uur, verzorg de kinderen en het huishouden etc en toch zit er blijkbaar iets dwars waardoor ik deze ervaringen krijg. Volgens psych doe ik dit onbewust (fijn ik heb niet het idee dat ik express alles doe) maar kom er maar is vanaf.
Ik ben heel bang om weer net zo'n terugslag te krijgen als vorig jaar....Dus ik probeer te rusten en te leven. Wat dta betreft kun je beter lichamelijk iets hebben he....Wat een ingewikkelde materie.
Mensen in mijn omgeving zeggen dat ik de positieve kanten moet zien. Ik ben al heel wat beter als een aantal maanden geleden. Ik ben uit het dal aan het klimmen. Maar pfff wat een lange weg en wat is het zwaar en of ik ooit uit dat dal zal komen.
Als ik maar gewoon is wist wat er precies was....Die blokkade vind ik lastig. Ik heb ook geen herinneringen meer uit bepaalde periodes in mijn leven. Net alsof ik alles blokkeer.
Maar goed, fijn om te weten dat ik niet de enige ben die dit ervaart. Ik zal de volgende keer het over me heen laten komen.
gr
renee
Re: Dissociatie
Hoi Renee,reneemulder schreef:Hoi
Ik heb mer het gevoel dat mijn omgeving vervaagd. Geluiden, licht, kleuren. Ik zit in mijn lichaam maar alles is ver weg en ik heb dan heel veel moeite om te beseffen dat ik besta.
Ik denk dat het vorig jaar begonnen is. Ik heb het nu al een aantal keren onlangs gehad en opeens legde ik de link met vorig jaar. Alleen toen was ik er veel erger aan toe. Toen slikte ik diazepam en had ik zelfmoordneigingen en ben opgenomen geweest op de paaz en had ik angstaanvallen.
...het kan destijds ook de invloed van diazepam zijn geweest. (Alle 'zusjes' van valium remmen je REMslaap - en nu juist in je REMslaap kun je je geest echt opruimen. Met diazepam etc. "ben je een nacht van de wereld", en dat kan een zegen zijn. Maar echt uitrusten doe je dan niet.)
Spaar je energie! Probeer het niet te achterhalen, dat heeft geen zin. Als het zou gaan om een emotie, dan is die emotie zo bedreigend, dat je die emotie niet aankunt.reneemulder schreef:Helaas kan ik zelf niet achterhalen welke emoties er achter zitten. Ik ben geblokkeerd.
En wellicht is er iets anders dan een emotie zo bedreigend (dan wel 'te veel', etc.etc.) dat je autonome zenuwstel jou daarom blokkeert.
Dissocieren is nadrukkelijk iets, dat je niet "zelf, vanuit je bewuste wil" doet. Als gezegd, het hoort tot je overlevingsmechanismen - en is dus in zichzelf nuttig.
Zou je er iets qua therapie mee willen, doe dan een heel simpel turfschriftje - wanneer werd je gewaar, 'dat je in dissociatie was' en beschrijf de feiten van dat moment/ de periode daar pal voor.
De zoektocht is dan, "wat precies zou nu dan toch gemaakt hebben, dat je autonome zenuwstel onraad rook en jou in deze 'freeze.mode' zette....?"
HOEI!!!! Rondlopen zonder beschutting is GEEN goed idee. Voor niemand, nooit.reneemulder schreef:Mijn perfectionisme is enorm verminderd, ik ben een stuk rustiger geworden gelukkig, alleen dat was mijn pantser de afgelopen jaren. Nu die is weggevallen ben ik nogal kwetsbaar en ik kan mijn gevoelens die er achter zitten maar niet uiten.
Okee - de dikte van de beschutting, het soort van beschutting, daar valt over te debatteren.
En pas op basis van die veiligheid kun je emoties duiden en als het aan de orde is, uiten.
Ja - dit soort dingen ligt subtiel: angst en je overlevingsmechanismen, die daar het gevolg van zijn.reneemulder schreef:Ik ben heel bang om weer net zo'n terugslag te krijgen als vorig jaar....Dus ik probeer te rusten en te leven. Wat dat betreft kun je beter lichamelijk iets hebben he....Wat een ingewikkelde materie.
Och, tja - het is goed, om dat niet uit het oog te verliezen.reneemulder schreef:Mensen in mijn omgeving zeggen dat ik de positieve kanten moet zien.
Maar de notie van dissociatie is nou vaak krek, "dat het oog van de buitenwereld" niets ziet. En dan wordt het wel verdrietig, want je "functioneert wellicht prima", maar het voelt voor geen meter. Alsof je een machine zou zijn!! (Doorgaans heb ik een hekel aan het woord 'functioneren', maar hier is het soms op in plaats.)
Tuurlijk wel...!!reneemulder schreef:Maar pfff wat een lange weg en wat is het zwaar en of ik ooit uit dat dal zal komen.
Maar, JA, helaas - het is zwaar!!
Eh, ik weet niet, of dat nou zo'n goed idee is.reneemulder schreef:Als ik maar gewoon is wist wat er precies was....Die blokkade vind ik lastig. Ik heb ook geen herinneringen meer uit bepaalde periodes in mijn leven. Net alsof ik alles blokkeer.
Maar goed, fijn om te weten dat ik niet de enige ben die dit ervaart. Ik zal de volgende keer het over me heen laten komen.
Je lichaam ervaart 'dat er iets mis is'. Je voelt je onveilig. Je bewijst jezelf geen enkele dienst, door in die onveiligheid niet te handelen.
(Okee - soms kan dat helaas idd niet. En dat je tegen jezelf kunt zeggen:"Okee, het is weer zo laat, ik ben in dissociatie", dat kan helpen.)
Maar probeer wel iets te verzinnen, dat je zo snel als sociaal en technisch haalbaar is, in veiligheid komt.
[AAI]
-
Esse
Re: Dissociatie
Mooi gezegd Janneke!
Nav wat Janneke zegt: probeer het inderdaad gewoon te laten zijn. Er is geen goed of fout. Het is er. Alleen dan kom je weer een stapje verder, als je accepteert dat het er is. Het zal er niet voor altijd zijn, het gaat weer weg. Als je dat oefent, word je vanzelf rustiger op het moment dat je merkt dat je dissocieert.
Nav wat Janneke zegt: probeer het inderdaad gewoon te laten zijn. Er is geen goed of fout. Het is er. Alleen dan kom je weer een stapje verder, als je accepteert dat het er is. Het zal er niet voor altijd zijn, het gaat weer weg. Als je dat oefent, word je vanzelf rustiger op het moment dat je merkt dat je dissocieert.
-
Helmi
Re: Dissociatie
Ik ken dit hele vervelende en enge gevoel. Bij mij kwam het door depressie. Gelukkig is mijn zus psycholoog en kon ze het rustig aan me uitleggen. Ik werd er ook paniekerig van en dat versterkte het. Dacht dat ik echt gek werd. Bij mij hielpen ademhalingsoefeningen wel om weer rustig te worden en sowieso een rustige plek opzoeken. Soms ga je zonder dat je het door hebt hyperventileren en dan denkt je lichaam ook dat er gevaar is! Sterkte en hopelijk kom je er overheen!