Bij mij is een paar maanden geleden bij het GGZ naar voren gekomen dat ik een persoonlijkheidsstoornis niet nader omschreven met neurotische trekjes heb. Kort samen gevat heb ik een moeilijke jeugd gehad,een lieve man leren kennen,getrouwd,2 dochters gekregen,in okt 2007 is mijn eerste man overleden aan kanker.
Dochters waren op dat moment 10 en 13. Moeilijke tijd gehad,maar moest verder,alleen hoe ????
Er kwam een lief hondje bij. En na 7 maanden leerde ik mijn huidige man kennen.
Bij mijn beide dochters is PDD NOS vastgesteld,bij jongste herken ik dit,bij oudste niet. We lijken erg op elkaar qua karakter,ben daarom naar de huisarts gegaan voor een verwijzing naar het GGZ. Voor mij toch een verrassing dat er een persoonlijkheidsstoornis uit kwam.
Ik geef thuis moeilijk het huishouden uit handen,was,vaatwasser enz doe ik op mijn manier,verander dit zo als het niet op mijn manier gaat. Is soms best wel moeilijk.....................
Zijn er mensen die dit herkennen ????
-
perejo
Re: Zijn er meer mensen met ??
Hoi Perejo,
please, maak je niet al te ongerust, er is vrij weinig aan de hand.
Nu ja - er is helaas heel erg veel aan de hand, je hebt zeer beslist je portie ellende van het leven wel te pakken gehad...!
Maar maak je niet druk om die "labeltjes".
Beide labels zelf (persoonlijkheidsstoornis en PDDnos) zijn als label helaas vaak wel ziekmakend...! (Dus trap svp. niet in die valkuil, je hebt al ellende genoeg, nu ja, teveel gehad!)
De nuchtere, betere term voor 'persoonlijkheidsstoornis' is "de lange lijn in je biografie", dan wel (in vakjargon) "as 2 in de DSM". Ofwel, het gaat er over, dat je al van voor je puberteit moeilijkheden hebt gehad.
Nu - dat wist je al, en daar is in principe heel erg veel aan te doen.
De ellende is echter, dat het woord "persoonijkheidsstoornis" van alles suggereert. Ten eerste, dat het aan jou zou liggen. Nu: bij "een moeilijke jeugd" horen vaak ook andere mensen! Kinderen die bijv. genadeloos pesten, ouders die niet in staat zijn, om hun kind (...jou dus...) de veiligheid en bescherming te bieden, die je nodig hebt als kind, noem allemaal maar op.
Verder suggereert het woord ook, dat jij, tot in de diepte van jouzelf 'gestoord' zou zijn - en ook daarvoor is momenteel geen enkel bewijs.
Bedenk vooral ook, dat (contra wat sommige psychologen zeggen) ook een "persoonlijkheidsstoornis" heel goed kan genezen. (Het verleden zelf veranderen kan uiteraard niet, maar de zware rugtas met stenen kun je af gaan doen, je kunt in dat proces leren en je ontwikkelen en verder komen.)
Bij pddnos ligt het iets anders. In feite is dat niet eens een diagnose. Het is "alleen maar" een official, die verklaart, dat er ergens, in de ontwikkeling van een bepaald kind, een of meerdere zaken niet goed zijn verlopen. Tja - ook dat wist je doorgaans ook al.
Extra moeilijkheid is, dat de eerste, belangrijke stappen die een kind zet in zijn/ haar ontwikelingswerk stappen zijn, die gaan over bewegen. Over 'motoriek', spiergebruik, coordinatie, orientatie, dat soort dingen. (En helaas: daarin kunnen nogal wat dingen mis gaan, die gelukkig goed te herstellen zijn. Soms heeft een kind bijv. het gevoel, dat de wereld constant beweegt. Of kan een kind zich niet onttrekken aan "ik zie iets in mijn ooghoek, dat moet aandacht krijgen".) En op al die dingen rond spiergebruik, orientatie, coordinatie "bouwt" een kind verder. En sommige kinderen bouwen heel ijverig, maar helaas op een soort van drijfzand.
Psychologen slaan deze bouwstenen doorgaans over en kijken meteen naar "gedrag", komen er verder niet zo heel erg goed uit en stellen dan dat er 'pervasive' in de ontwikkeling *iets* niet goed is verlopen. Dan weet je in feite nog niets. (Er zijn therapeuten, die wel dat stuk onderzoeken mbt. bewegen, orientatie en coordinatie - en de eventuele achterstand kunnen helpen herstellen.)
Sucses met je therapie!
please, maak je niet al te ongerust, er is vrij weinig aan de hand.
Nu ja - er is helaas heel erg veel aan de hand, je hebt zeer beslist je portie ellende van het leven wel te pakken gehad...!
Maar maak je niet druk om die "labeltjes".
Beide labels zelf (persoonlijkheidsstoornis en PDDnos) zijn als label helaas vaak wel ziekmakend...! (Dus trap svp. niet in die valkuil, je hebt al ellende genoeg, nu ja, teveel gehad!)
De nuchtere, betere term voor 'persoonlijkheidsstoornis' is "de lange lijn in je biografie", dan wel (in vakjargon) "as 2 in de DSM". Ofwel, het gaat er over, dat je al van voor je puberteit moeilijkheden hebt gehad.
Nu - dat wist je al, en daar is in principe heel erg veel aan te doen.
De ellende is echter, dat het woord "persoonijkheidsstoornis" van alles suggereert. Ten eerste, dat het aan jou zou liggen. Nu: bij "een moeilijke jeugd" horen vaak ook andere mensen! Kinderen die bijv. genadeloos pesten, ouders die niet in staat zijn, om hun kind (...jou dus...) de veiligheid en bescherming te bieden, die je nodig hebt als kind, noem allemaal maar op.
Verder suggereert het woord ook, dat jij, tot in de diepte van jouzelf 'gestoord' zou zijn - en ook daarvoor is momenteel geen enkel bewijs.
Bedenk vooral ook, dat (contra wat sommige psychologen zeggen) ook een "persoonlijkheidsstoornis" heel goed kan genezen. (Het verleden zelf veranderen kan uiteraard niet, maar de zware rugtas met stenen kun je af gaan doen, je kunt in dat proces leren en je ontwikkelen en verder komen.)
Bij pddnos ligt het iets anders. In feite is dat niet eens een diagnose. Het is "alleen maar" een official, die verklaart, dat er ergens, in de ontwikkeling van een bepaald kind, een of meerdere zaken niet goed zijn verlopen. Tja - ook dat wist je doorgaans ook al.
Extra moeilijkheid is, dat de eerste, belangrijke stappen die een kind zet in zijn/ haar ontwikelingswerk stappen zijn, die gaan over bewegen. Over 'motoriek', spiergebruik, coordinatie, orientatie, dat soort dingen. (En helaas: daarin kunnen nogal wat dingen mis gaan, die gelukkig goed te herstellen zijn. Soms heeft een kind bijv. het gevoel, dat de wereld constant beweegt. Of kan een kind zich niet onttrekken aan "ik zie iets in mijn ooghoek, dat moet aandacht krijgen".) En op al die dingen rond spiergebruik, orientatie, coordinatie "bouwt" een kind verder. En sommige kinderen bouwen heel ijverig, maar helaas op een soort van drijfzand.
Psychologen slaan deze bouwstenen doorgaans over en kijken meteen naar "gedrag", komen er verder niet zo heel erg goed uit en stellen dan dat er 'pervasive' in de ontwikkeling *iets* niet goed is verlopen. Dan weet je in feite nog niets. (Er zijn therapeuten, die wel dat stuk onderzoeken mbt. bewegen, orientatie en coordinatie - en de eventuele achterstand kunnen helpen herstellen.)
Sucses met je therapie!