Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Redelijk goed Katleen, bedankt om te vragen. :knuffel:
Geen euforische toestanden, maar toch een duidelijke verbetering na het dieptepunt waar ik zat die stabiel is gebleven.
Terug wat meer energie en zin om iets te ondernemen.
Zoals het schilderen van onze binnendeuren...soms wel eens ontgoocheld wanneer het minder vooruit gaat dan gepland en wanneer ik denk aan alles dat nog zou moeten gebeuren deze zomer.
Onze kater, die we de gelegenheid geven bij ons te slapen om te voorkomen dat hij last zou krijgen van de verfgeur, die ons 's ochtends veel te vroeg wakker springt en plaagt...
En de pijnlijke spieren door overmatige spanning + veel zelfde beweging door te schilderen.
Vandaag een stopdag ingelast : was toch te vochtig om alles open te zetten en te verluchten en schouders + nek verkrampt = was niet haalbaar.

Maar het wordt de komende dagen toch niet schitterend weer, dus de deuren zullen nog wat wachten tot de warmtepleisters en hoge dosissen magnesium me terug wat opgelapt hebben :nod:
En onze ADHD-kat (die verder wel een schat is) kan nu ook tot de volgende verfpartij beneden slapen, dus geen terrorisme-gedoe meer bij het ontwaken :lol: .

Het plan is om tussen de werken door ook voor voldoende ontspanning te zorgen.
Fietsen bij mooi weer (in de mate dat mijn vriendin het uithoudt met haar been en rug), en verder zien we wel.

Het moet niet altijd "meer" zijn, ben al blij als het zo stabiel blijft.
Komt de euforie opdagen volgt 9 kansen op 10 een terugval achteraf.
Dan liefst met mate genieten, hier en daar wat kleine troubles die me geen dagen/weken achtervolgen en terug meer besef hebben van wat ik allemaal wel nog heb die soms zo vanzelfsprekend lijkt dat je er minder bij stilstaat dan het besef van wat ik niet meer heb of verloren ben.

Twijfels en angst i.v.m. het verliezen van andere vriendschap zijn ook aan het wegebben, en dat is ook superfijn om te voelen en echt in te geloven dat het weer goed komt. love3
Gebruikersavatar
GeenPijn
Berichten: 5314
Lid geworden op: 18 feb 2011 00:51

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Black Rose schreef: Het moet niet altijd "meer" zijn, ben al blij als het zo stabiel blijft.
Komt de euforie opdagen volgt 9 kansen op 10 een terugval achteraf.
Als stabiel je doel is, ga dan alle leuke dingen uit de weg. Gewoon altijd depri wezen dan heb je ook geen last meer van die irritante terugvallen :oops:

Het leven is soms zo simpel.

Iets zegt me dat je me nu kan schieten maar dat is weer een andere discussie :lol:

Sterkte in ieder geval met alles, want er staat je nog wat te wachten zag ik.
Toch heb ook jij de kans dat het ooit allemaal een stuk beter met je gaat. Je staat open voor andere meningen, bent aardig voor iedereen en je bent eerlijk en jezelf. Ik bedoel dan moet het toch ooit wel goedkomen 8)
Als je verwacht dat de wereld eerlijk tegen jou is, omdat jij eerlijk bent tegenover de wereld.

Dan hou je jezelf voor gek.

Dat is verwachten dat de leeuw jou niet opeet omdat jij hem niet opeet.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

GP, je kent toch de betekenis van het woord stabiel?
Is in Nederland toch exact hetzelfde dan in België? ;)
M.a.w. houdt het nu in mijn geval niet in dat ik depri blijf wezen of leuke dingen uit de weg ga.
Ik vermeldde toch dat er een duidelijke verbetering was?
Terug wat energie, kunnen genieten van kleine dingen, enz...
Vandaar snap ik je reactie niet zo goed confused5

Och ja, ik heb sporadisch wel eens momenten dat ik een dag, of een paar dagen euforisch kan lopen, soms zonder enige aanleiding.
Mijn vriendin vindt me dan haast een ADHD'er :lol: en snapt soms zelf niet hoe ik plots uit het niets even aan de top van de wereld blijk te staan :-P
En ik zeg ook niet dat ik die momenten verafschuw, maar uit ervaring merk dat die vaak gevolgd worden door heftig crashen.
Als ik dan de vergelijking maak, verkies ik momenteel even stabiel :nod:
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Black Rose schreef:Geen euforische toestanden, maar toch een duidelijke verbetering na het dieptepunt waar ik zat die stabiel is gebleven.
`stabiel` is goed : dat geeft een stukje rust waardoor je weer even kan ademhalen en de dingen aanpakken. maar ook weer kan genieten van de kleine dingen waarover je sprak.
Black Rose schreef:Het plan is om tussen de werken door ook voor voldoende ontspanning te zorgen.
ja , zeker doen ook!!! en dat hoeven inderdaad geen grote uitstappen of gekke dingen te zijn. een toertje fietsen , spelen met de kat , een fijn gesprek , ... kunnen af voldoende zijn om de batterijen weer op te laden.
Black Rose schreef:Dan liefst met mate genieten, hier en daar wat kleine troubles die me geen dagen/weken achtervolgen en terug meer besef hebben van wat ik allemaal wel nog heb die soms zo vanzelfsprekend lijkt dat je er minder bij stilstaat dan het besef van wat ik niet meer heb of verloren ben.
mooi inzicht!! hou dit maar goed vast BR. vooral op die moeilijke momenten.
Black Rose schreef:Twijfels en angst i.v.m. het verliezen van andere vriendschap zijn ook aan het wegebben, en dat is ook superfijn om te voelen en echt in te geloven dat het weer goed komt. love3
heerlijk gevoel heh : angst en twijfel maken plaats voor hoop en vertrouwen!!
wat fijn om allemaal te lezen. ik ben echt blij voor je!!!
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Als stabiel je doel is, ga dan alle leuke dingen uit de weg. Gewoon altijd depri wezen dan heb je ook geen last meer van die irritante terugvallen
Stabiel depressief zijn :lol: Ja dan ben je wel stabiel maar of dat nou de wenselijke situatie is GP weet ik niet. Je hebt dan inderdaad geen last meer van terugvallen, immers is het hele leven dan al een terugval en dat is in ieder geval stabiel.

Ik las eens een spreuk en die lijkt hier wel op te gaan: if your life isn't about ups and downs.. you're dead. Dus of stabiel zijn nou de wenselijke situatie is?
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
GeenPijn
Berichten: 5314
Lid geworden op: 18 feb 2011 00:51

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Minerva schreef: Ik las eens een spreuk en die lijkt hier wel op te gaan: if your life isn't about ups and downs.. you're dead. Dus of stabiel zijn nou de wenselijke situatie is?
Ze zeggen niet voor niets pas op wat je wenst je wens kan uitkomen ;-)
Als je verwacht dat de wereld eerlijk tegen jou is, omdat jij eerlijk bent tegenover de wereld.

Dan hou je jezelf voor gek.

Dat is verwachten dat de leeuw jou niet opeet omdat jij hem niet opeet.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Minerva schreef:
Als stabiel je doel is, ga dan alle leuke dingen uit de weg. Gewoon altijd depri wezen dan heb je ook geen last meer van die irritante terugvallen
Stabiel depressief zijn :lol: Ja dan ben je wel stabiel maar of dat nou de wenselijke situatie is GP weet ik niet. Je hebt dan inderdaad geen last meer van terugvallen, immers is het hele leven dan al een terugval en dat is in ieder geval stabiel.

Ik las eens een spreuk en die lijkt hier wel op te gaan: if your life isn't about ups and downs.. you're dead. Dus of stabiel zijn nou de wenselijke situatie is?
Dus, ik herhaal even : ik ben niet stabiel depressief, ik ben ook niet stabiel noch helemaal labiel, ik zit in een stabielere situatie.

En ja, er zijn mensen (ter informatie voor wie daar nog niet op de hoogte van is) die regelmatig hervallen in depressie.
Met name dystyme stoornis hebben, like me...
Dus ik zie hier de humor van "stabiel depressief" zijn hélemaal niet van in.

And for the record : I'm alive & straks nog kicking als het moet dlb
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Minerva schreef: immers is het hele leven dan al een terugval en dat is in ieder geval stabiel.
For the record nr.2 : Vallen, terugvallen = beweging : valt dus nooit onder stabiel :tongue:
Leeuwtjuh

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Black Rose schreef: And for the record : I'm alive & straks nog kicking als het moet dlb
Thats a good girl cheerqd5
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Hier ben ik even opnieuw... cheerqd5

Katleen ; sorry, maar door de laatste berichten had ik jou nog niet bedankt voor je vorige reactie. Bij deze Thanks ;)

Voor ik verder ga met over mezelf te schrijven wil ik eerst vernoemen dat ik de reactie van Minerva totaal niet apprecieerde.
Iets kan verkeerd begrepen/geïnterpreteerd worden zoals dat gebeurde door GP, maar ik ben niet van porselein en verduidelijkte de situatie dan ook achteraf.
Wanneer iets als "Stabiel depressief zijn" (die volgens mij ook niet bestaat, noch van toepassing is) en in het belachelijke getrokken wordt, dan vraag ik me soms echt wel af wat ik hier nog doe op het forum.

En nu weet ik het weer :nod: :
1) Ik ben vrij om te reageren als iets me niets aanstaat en ben daar ook volledig bekwaam in, ook al is het tijdverlies. Mja, het staat nu éénmaal in mijn topic, dus...
2) Ik ben niet bij deze in behandeling, dus ik hoef ook geen andere therapeut te zoeken naar aanleiding van zinloze reacties.
3) Ik kan afstand nemen van het forum en terug komen wanneer ik dat wens.
4) In de (schat snel ik) 2 jaar tijd dat ik hier vertoef heb ik toch ook héél wat reacties gekregen door steun, humor en soms ook inzichtgevende reacties.

Terug naar de voorbij dagen (weken?)....
Zowat de meeste zaken waar ik me aan opgetrokken had om uit het dal te komen smolten als sneeuw voor de zon. In de realiteit echter ; werden weg geregend.
Letterlijk en figuurlijk, want die zaken hielden in : fietsen, verdere werken aan het huis (waarbij een lagere vochtigheidsgraad en hogere temperaturen gewenst zijn om te ventileren als ik 's anderendaags niet verstijfd wil zijn van de spierpijn), eens een rommelmarkt doen (niet om te kopen want we hebben eerder zaken te koop :tongue: ), na te werken 's avonds buiten kunnen eten en genieten van het uitzicht op het water, enz...

Eerst volgde de irritatie dat ik niet verder kon werken, later ook het moeilijk kunnen invullen van die tijd op een aangename manier.
Tot een paar dagen geleden terug het steeds terugkomend gevoel regeerde van : "Ik voel me zo verdomd alléééééééééééén....".
Verdriet was al aan het woekeren onderhuids, ook veel terug denken aan Lucky, enz...
En het werd een zeteldag met muziek aan, waarbij ik telkens zapte naar liedjes die het best bij die gemoedstoestand pasten.
Opeens kon ik terug huilen, met mate dus geen probleem.
Tot alles opnieuw begon te schokken en evenveel boosheid als verdriet naar boven kwam.
De meeste (mss alle) huidige gevoelens zijn min of meer wel gelinkt aan andere belevenissen uit het verleden ; op een paar uur tijd spelen zich dan verschillende films af die -moest je ze willen uitkijken- een paar dagen in beslag zouden nemen.

Crisis met bijhorende samentrekkingen van alle spieren gestuurd door een gekwetst en boos vreemd wezen die in mij schuilt, of twee wezens die tegen mekaar vechten.
De zetel overleefde het, ik ook ;)
Voordien (kort daarna trouwens ook) overheerste het idee dat zelf mijn vriendin me niet meer begreep.
Vanwaar dat komt, geen idee : nog nooit eerder iemand tegen gekomen die me zo goed kent/begrijpt/met mij om kan...

Maar toch het kwam er nadien uit bij mij in woorden, nog slecht geplaatst of door haar verkeerd geïnterpreteerd.
Wat leidde tot een situatie waarbij zij zich aangevallen voelde, en begrijpelijk aangezien zij dagelijks moet leven met stemmen + zelden aangeeft wanneer het niet zo goed gaat met haar.
Blijkbaar was dit ook al een tijdje zo en door wat ik gezegd had wou ze naar buiten, alleen zijn.
Dat kon niet voor mij, want het regende en bovendien was ze ook verkouden en had koorts.
Ik denk dat ik zo'n tiental keer haar handtas verplaatste om te vermijden dat ze toch naar buiten zou gaan, steeds vragend waardoor ze over haar toeren was en wat het precies was dat ik gezegd had dat tot dit geleid had.

Uiteindelijk is ze ook beginnen huilen [crying]
Als zij huilt dan weet ik dat het niet "zomaar niet goed gaat", maar heel slecht.
Wanneer ik haar toch overtuigd had om binnen te blijven, zijn we samen in de zetel gaan zitten en heeft zij kunnen aangeven wat ze linkte aan wat ik gezegd had.
Hoe alles dus zo geëscaleerd was.
Beiden met af en toe een traantje wegpinkend hebben we een héél goed gesprek gehad achteraf.
Al was mijn eerste gedachte toen ze naar buiten wou en het mij niet zo duidelijk was wat er dan zou gebeuren : ik slik al mijn pillen in als ze erin slaagt om weg te gaan, want door iets wat ik zei is ze nu in deze toestand. Na ons gesprek stonden nog iets dichter bij mekaar dan voordien.

Door te verschieten van wat er zich afgespeeld had, gevolgd achteraf door het opnieuw intens ervaren hoeveel we aan mekaar hebben, heeft er een zekere ommekeer gevolgd de dagen nadien.
Een herbewustwording (of zoiets ;) ) van wat essentieel is, waar en hoe sterk deze basis is en dat -al kunnen we van daaruit- niet alles voorkomen en beiden te kampen hebben met onze eigen problematiek deze basis een start kan zijn van alle mogelijkheden die nog in ons bereik liggen.
Misschien komt dit niet zo duidelijk over voor wie het leest, maar het houdt in dat ik toch een gedeelte die me terug naar beneden gehaald had opnieuw wat kan relativeren.

De zon schijnt nog niet (letterlijk en figuurlijk) maar figuurlijk sijpelt de regen minder door.
Het bezorgde me op één of andere manier (even?) een regenjas ;)

Ook op sociaal vlak sta ik minder stil bij wat we missen.
Zijn mensen minder geneigd om contact te zoeken, kan dat aan zoveel redenen liggen dat ik het niet persé bij mezelf hoef te zoeken.
We zien wel wie komt/niet komt/terug komt : het maakt niet zoveel uit momenteel ; ik hecht even meer belang aan onze basis en wat er extra komt is goed, niet van levensbelang.

Deze morgen kreeg mijn vriendin opnieuw veel last van haar been, kon haast de trap niet af.
Dus morgen gaan we terug bij de huisdokter en eens vragen of er geen verdere onderzoeken kunnen gedaan worden naar haar heup, want van haar rug heeft ze deze keer geen last.
Ik heb ze aan de magnesium gezet ondertussen = 2 magnesiumcitrussen in huis :D
Zo kan het in ieder geval niet blijven duren : sommige dagen zo goed als geen last, andere dagen redelijk last, tot vandaag amper kunnen stappen en noch bij beweging noch bij rust minder pijn hebben.
Heb haar been en bil eens gemasseerd vanavond wat even opluchtte en morgen horen we dan wat de dokter zal zeggen.
Opnieuw onderzoeken waarschijnlijk....

Hier zal ik dan maar eindigen hopend dat deze toestand in mijn hoofd even stabiel blijft :tongue:
Ja, het kan beter maar dat is het al in elk geval t.o.v. een paar dagen geleden.
En zoals het nooit erg lang stabiel blijft in mijn hersenpan hoeft niemand zich zorgen te maken over een mogelijke stabiele depressie 011
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

hey BR ,
weer enkele heftige dagen achter de rug!! met veel heftige en intense gevoelens ...
maar toch ben je er weer uit geklauterd. sterk!!
en het aanhoudende sombere weer speelt iedereen stilaan parten denk ik. dat kan net de druppel zijn om alles door te laten slaan naar het negatieve.
en ja , soms is het nodig dat een relatie eens door een heel diep dal gaat , om er nadien toch weer sterker uit te komen. ik heb de indruk dat jullie elkaar echt wel goed kennen en `weten` waar elkaars sterke kanten maar ook valkuilen zitten.
wat betreft het forum ... tja , er zullen altijd `minder fijne` reacties zijn. misschien niet altijd zo bedoelt zoals jij het opneemt (schriftelijke communicatie is nu eenmaal moeilijker dan face to face). maar dit is jouw plekje waar jij je verhaal kwijt kan ... en blijf dat maar lekker doen. want tegen elke `mindere` reactie staan er vele `mooie , steunende , inzichtgevende of gewoon lieve` reacties.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Was eerst even aan het twijfelen om te schrijven, maar gewoon doen zoals Katleen schreef ;)

Enerzijds wel nood & zin om nog wat te delen, anderzijds moeite om alles te ordenen in mijn gedachten zodanig dat het niet te chaotisch overkomt voor de eventuele lezers.

Hiermee is al beschreven hoe het er momenteel aan toe gaat in mijn hoofd, dus dat was het ... :D lol

Nee, niet duidelijk. Te weinig informatie dus toch even schudden met dat brein en een volgorde proberen te creëren.

Dus even terugspoelen, wanneer is alles opnieuw chaotisch beginnen te worden en waardoor.
Moeilijk precies te bepalen...

Onrust i.v.m. de pijn in mijn vrouwtje haar been & bil, gevonden dat dit het piriformisch syndroom zou zijn en de vraag hoe lossen we dat op?
Briefje voor de kiné is binnen, maar wat doen we : "hey, hallo kinesist de dokter schreef wel een briefje maar in feite stemmen haar klachten eerder overéén met iets anders waar we de dokter niet willen mee confronteren daar gevonden op het internet. Kan u het behandelen?".
Internet??? Daar moet je het zeker niet gaan zoeken, daar schrijven ze vanalles!
Ook al vonden we er verschillende zaken over? Ook al weet de dokter zelf niet meer wat voor te stellen?

Momenteel wenst ze ook geen kiné en vond verschillende oefeningen (waarvan een deel overéénstemmen met sommige die ze van de kiné aanleerde) die ze dagelijks toepast en er toch een verbetering merkbaar is.
Even iets slechter na gisteren naar Sluis geweest te zijn, maar nog niet terug tot het punt dat ze amper de trap afkan.

Dat was al een heikel punt : nadat mijn moeder zelf voorstelde om naar Sluis te gaan samen wel/niet doen?
Maar mijn vriendin was daar begin deze week al snel aan uit : is het beu dat ze weinig kan doen enerzijds door het slechte weer, anderzijds door haar pijn. Dus die uitstap zou doorgaan.

Oké, zal even onze gedachten verzetten...
Aangezien mijn moeders auto binnen was voor onderhoud zou ik dus rijden.
Anderhalf uur héén, anderhalf terug??? Autostrade??? Vrachtwagens??? Heeeeeeeelp :eek:
Weggeveegd ; als ik steeds toegeef verslecht het enkel nog + ik had 2 medepassagiers in geval van nood.
Aangezien mijn vriendin's pijn verergert door langdurig in de auto te zitten heeft ze haar vorig traagschuim hoofdkussen in de auto gelegd en zat ze zacht :)

De winkels sluiten om 18u00, er was 1 omleiding, ik moet minstens om het uur plassen ; dus deze keer toch 120 proberen (durven) rijden op de autostrade.
Lukte wel, gaf soms wel enige adrenaline maar alles wat monnikskapspier betreft was al versteend bij het aankomen.
Buiten bepaalde blikken waar ik terug onzeker van neigde te worden viel het nog mee in Sluis.
Even toch nagevraagd bij mijn vriendin of er iets raars was aan mij (blijft er blijkbaar in zitten dat gevoel :( ), verder redelijk van mij kunnen af zetten.
In het slechtste geval staarden sommige mensen omwille van iets zichtbaar raars aan mij, en mijn gedacht erover was deze keer : "Is het zo is het hun probleem, laat dat zo wezen en niet mijn eigen dag verpesten."
Daarenboven begin ik ook hoe langer hoe meer er eerder niet te willen uitzien als de massa, want ik wil toch ook niet bij de massa horen :-P

Toen we terug kwamen kon ik het bijna niet uithouden van de pijn, door de spanning in het verkeer, maar we brachten magnesiumolie mee uit Sluis waarmee mijn vriendin m'n spieren insmeerde en het bleek wel wat te helpen.

De dag voordien hadden we twee mensen aangesproken die hier -afwisselend- in verschillende huizen werken uitvoeren.
Buitenlanders die bleken Frans te spreken (voor mij geen probleem), doch het ook niet al te goed begrepen.
Ik vond het al benauwelijk om deze mensen toe te spreken en in huis te ontvangen -niet omwille van hun origine, wel om het feit dat we dus geen idee hebben over hoe het zelf moet en ze ons kunnen wijs maken wat ze willen + krijg sowieso niet graag mensen over de vloer die ik niet ken- omwille van een platform in beton die zou moeten gelegd worden voor onder het tuinhuis die in de doe-het-zelf zaak op ons wacht.

Het liep wat stroef doordat ze me niet goed begrepen, en er niet duidelijk geantwoord werd op mijn vraag hoeveel ze vroegen per uur of deze vraag bewust ontweken.
We slikten even toen we hoorden dat 2x2m beton leggen van circa 8 cm dik, 270 euro zou kosten.
Dat hadden we niet verwacht en mijn moeder had er ook haar bedenkingen over.
Mja, als je weinig familie hebt en kennissen die je iemand kunnen aanraden om te vergelijken... confused5
We hadden nog niets toegezegd, doch gisterenavond kwam die ene vrouw uit straat waar ze momenteel werken ons zeggen dat ze vandaag aan de slag konden.
Wat we afwezen daar we vandaag niet de hele dag thuis waren + bedenktijd wensten.

En beton gieten op een dag dat er buien voorspeld waren???
Beter naar mama luisteren dan? Hoewel zelf het gerief gaan halen, uitpakken, mengen, enz...leek me niet haalbaar.

Dus vandaag gingen we advies vragen bij onze naaste buurman en voor we aanbelden kwamen we toevallig een andere vrouw uit straat tegen bij wie ze ook nog moeten verder werken.
Och, die zou eens gaan praten met hen en voor we het wisten stond ze met één ervan aan ons deur.
Lichtjes geïrriteerd naar mijn gevoel dat we hem niet begrepen hadden/twijfelden aan zijn eerste (onduidelijk voorstel), haalde ik er na 10x vragen uit dat de werken 3u zouden duren.
Met 2 man : 200 euro voor het werk = ongeveer 35 euro/uur --> leek me flink betaald [blink]
Toen ik vroeg hoe ze de beton zouden laten uitdrogen in 12u met dit weer, moest hij eerst lachen en antwoordde : "geen probleem, dan span ik van hier tot daar een plastieken zeil erover en stijgt de prijs nog wat".
Achteraf beweerde hij dat de prijs daar niet zo voor stijgen, ik vond het in ieder geval niet grappig en het was me onduidelijk of ze hier op voorhand aan gedacht hadden.

Later toch bij onze buurman geraakt die we vertrouwen, en ondanks de andere mensen tevreden blijken over de huidige werken, hoorden we dat een terras (op hoogte) bij die ene (nog andere mensen uit straat) al begint water door te laten.
En nog zo van die andere toeren waaruit blijkt dat ze het niet zo nauw nemen qua afwerking.
Horen we dat er iets verder een betonfabriek is die deze vooraf klaar maakt en kunnen afhalen met aanhangwagen om dan zelf te doen.
Lijkt me haalbaar en morgen gaan we informeren naar de prijs.

Morgen ook naar de gyneacologe (die wil die cyste opvolgen), naar die fabriek, hopelijk geen aandringen meer van die werkmannen en nog een paar andere zaken regelen.
En dat is opnieuw genoeg om de molen zodanig over z'n toeren te krijgen dat ik bij het spreken woorden door mekaar haal, soms amper aan mijn zin kan beginnen daar het denken te snel verloopt om uit te spreken op een begrijpelijke manier.
En tuurlijk ook terug wat moeite met inslapen, rust vinden in het algemeen...

Och was ik nog vergeten : ik heb nooit durven thuis bankieren omwille van alles wat je hoort over hacken enz...
Bovendien wil ik ook niet afhankelijk zijn van mijn PC of internetverbinding om overschrijvingen te doen.
Dus ik deed alles met Phonebank, al jaren...
Daar gaan ze dus volledig mee stoppen in juli, mijn moeder was er ook niet tevreden mee we betalen jaarlijks genoeg aan kosten voor onze zichtrekening.
Maar er blijft weinig keuze...ik zie me niet elke keer naar stad lopen bij elke overschrijving en wordt dus verplicht om ook thuis te bankieren.
Alweer een deeltje veiligheidsgevoel die wegvalt. Zo ook voor mensen die over geen PC beschikken/niet kunnen mee werken...

Zo dat was het dus tot zover...een verward hoofd maar het staat nog steeds waar het moet :lol:
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Black Rose schreef:Was eerst even aan het twijfelen om te schrijven, maar gewoon doen zoals Katleen schreef ;)
fijn!!
Black Rose schreef:Enerzijds wel nood & zin om nog wat te delen, anderzijds moeite om alles te ordenen in mijn gedachten zodanig dat het niet te chaotisch overkomt voor de eventuele lezers.
ik vond het wel meevallen wat betreft de chaos in het vertellen.
er zijn wel veel dingen die een rol spelen in hoe je je voelt , dat wel , maar je kan het toch wel mooi op een rijtje zetten hoor.
veel zaken die je toch wel spanning geven die dan ook op je lichaam `neerslaat` , lijkt me.
ik hoop dat het van je afschrijven al een beetje opluchting en `ruimte` geeft in je hoofd , want echte raad of bruikbare tips heb ik helaas niet.
alleen de bevestiging van wat ik denk : en dat is dat je volgens mij toch `goed bezig` bent. dat je ondanks alle tegenslagen , hindernissen en moeilijkheden toch door gaat. misschien met de nodige zuchten en vloeken , maar je doet het toch maar!!
Black Rose schreef:Zo dat was het dus tot zover...een verward hoofd maar het staat nog steeds waar het moet :lol:
en ... met de nodige humor!! vind ik mooi en krachtig!!
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Fijn dat het meeviel om te lezen ;) [AAI]
Het duurt wel even om alles te ordenen en lukt soms beter schrijvend dan pratend bij mij.
Alhoewel ; moest je weten hoe lang is soms bezig ben met een samenvatting voor psychiater/wanneer ik iets over mezelf schrijf op het forum :o

En moest je mijn vloeken en zuchten horen soms, of de momenten dat ik niet stop met ratelen :lol:
Maar eerlijk...er zijn momenten als ik zou lezen "je doet het toch maar" dat ik zou denken : "Tja, 'k heb ook niet veel keuze" of "Ik weet niet meer hoelang ik het nog volhoud", zover sta ik momenteel gelukkig niet.
Dat heb je goed opgemerkt aan mijn gevoel voor humor die nog steeds aanwezig is ;)
Daarvan kan ik wel zeggen dat het één van de beste middelen is om de moed erin te houden. Als het 5 voor 12 is, is dat medicijntje meestal zoek bij mij.

Spanning slaat inderdaad snel op mijn spieren (wss mede door die myoclone dystonie), soms ben ik zoals die hondjes die je in de auto kan zetten en met hun hoofd knikken :confused:



En ondanks de onrust is er ook wel goed nieuws vandaag :
De cyste is niet meer gegroeid, dus voorlopig geen operatie nodig enkel nog controle binnen 6 maanden.
We hebben ons geïnformeerd in die betonfabriek, een vriendelijk meisje gaf ons een prijslijst en kruiste aan wat we nodig zouden hebben.
Alsook gaf ze ons het telefoonnummer van iemand die vaak voor hen werkt (aan 25 euro/uur dat scheelt 10 euro/uur!!!), en die wellicht ook dezelfde taal spreekt ;)
We zijn er nog niet helemaal aan uit of we het zelf gaan doen of gaan laten doen, maar hebben tenminste een tweede en derde optie nu.
Eerste optie is sowieso uitgesloten, had echt geen goed gevoel bij die mannen 005
Zelfs onze buurman die ons aanraadde om inlichtingen te vragen in de betonfabriek is net eens langs geweest om te informeren of we nieuws hadden.
Dat zijn zo de "kleine dingen" in het leven die me positief emotioneren. We hebben jaren helse buren gehad, zijn erdoor verhuisd en nu hebben we echt wel lieve attente buren.
Leeuwtjuh

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Dat is inderdaad wel heel erg fijn ja! Dat met dat beton zou ik ook nog maar even goed nakijken! Niet zomaar een willekeurige pool inhuren hoor :lol: Voor hetzelfde geld storten ze je auto onder een laag beton en kom je daar pas achter wanneer je betaald hebt. :D
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Mijn auto staat gelukkig langs de andere kant van 't huis :)
Die pool -of wat het ook mag zijn- zou trouwens daarna zelf in de betonmolen geraken (en gratis) :nod: ;)
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Heb vandaag opnieuw een gesprek gehad met mijn psychiater met mijn vriendin erbij.
Ik was eigenlijk positief verwonderd toen hij vorige week aanbood om een afspraak voor te stellen die niet gepland was nadat de vorige werd afgelast doordat hij ziek was.
Achteraf bleek dit te zijn omdat de volgende afspraak wegvalt door een vergadering, wat minder positief overkwam, maar goed hij heeft deze toch laten plaatsvinden.

Zelf vind ik het niet storend dat mijn vriendin erbij is (ik vraag het trouwens zelf omdat zij dan een objectieve kijk kan geven op de situatie + mij/hem onderbreken als één van ons te lang blijft hangen in onze uitleg), maar hoe zou ik het doen als zij er niet bij was vraag ik me dan af : het lijkt of ik ben niet zelfstandig genoeg op dat vlak.
Ik neem ook niet alles op, begrijp bepaalde zaken blijkbaar verkeerd is al meerdere malen gebleken na een gesprek als ik het daarna bespreek met mijn vriendin.
Net doordat hij zoveel vertelt en ook erg in detail treedt zoals ik zelf doe en door de tijdsdruk mijn concentratie vermindert.
Ik zou bijna het gesprek moeten opnemen als ik alleen zou gaan en later als het wat rustiger is in mijn hoofd alles opnieuw moeten beluisteren.
Wat ik niet ga doen aangezien dat niet mag, geloof ik.

Na het gesprek komen we elke keer buiten met een warhoofd, heb ik vragen i.v.m. het gesprek waarbij mijn vriendin soms enige duidelijkheid kan scheppen, maar soms nog twijfel blijft.
Zoals vandaag : de verwarring in mijn hoofd was aanhoudend maar sinds een uurtje nog verergerd.
Ik snap niet waar hij naartoe wilt, vermoed dat we nog steeds in een fase zitten waarbij hij probeert een duidelijk beeld te scheppen hoe ik in mekaar zit en op welke manier hij me verder kan helpen.

Dat merk ik wel dat hij er voor gaat, zijn bedoelingen goed zijn echter ervaar ik het niet als positief : ik ervaar eerder nog meer onrust als ik er buiten kom.
Dan begin ik me wel vragen te stellen, en ben nu tot de conclusie gekomen dat ik dat best allemaal eens opschrijf om af te geven de volgende keer.
Dat, wat ik een ander onmiddelijk zou aanraden, heeft mezelf een hele namiddag gekost om het zelf te beseffen.

Dus ga ik seffens nog wat schrijven, anders krijg ik sowieso toch geen rust in mijn hoofd, al vind ik het ook niet ideaal om te gaan slapen net na iets te schrijven die tot hiertoe weinig vorm heeft.
De manier waarop...ervoor zorgen dat hij niet het idee krijgt dat ik de sessies niet meer zie zitten, enz...
Want opnieuw een andere zoeken is geen optie ; dat is terug van op nul beginnen en dan zit ik tegen volgend jaar op het punt dat ik nu sta. Als ik dan al het geluk zou hebben om nog een psychiater te vinden die binnen de maand beschikbaar is + het ziet zitten om mij te volgen en er wilt voor gaan.

Een positief punt die ik vermeldde vandaag en hier ook op zijn plaats staat, is het feit dat ik er redelijk gerust in ben dat de hechting aan mijn ex-therapeute nu voorgoed verbannen is uit mijn leven.
Ik durf het amper neer te schrijven, want ooit dacht ik dit ook een periode maar het flakkerde terug op en hevig.
Doch is het grote verschil nu dat ik nog regelmatig droom van de dagtherapie en zij er ook in voorkomt, maar t.o.v. vroeger dit geen gevolg heeft op het verloop van mijn dag.
Ik ben niet eens verdrietig/boos als ik wakker word en terug denk aan die droom, het lijkt of ik gedroomd heb over iemand die ik kende uit een vorig leven en waarbij nu geen enkele emotionele band meer bestaat.

Het zou handig zijn voor de toekomst als ik wist waardoor dit nu veranderd is, maar ik kan het niet precies plaatsen.
Vermoedelijk het feit dat ik een periode heel hevig op zoek geweest ben naar antwoorden op een actieve manier (mailen, tot daar gaan, enz...) en bij die laatste mail zwart op wit heb gezien dat hoe je het ook draait of keert er nooit één zinnige uitleg van haar kant uit te verwachten zal zijn.
Ik heb naar mijn mening op alle mogelijke en aanvaardbare manieren geschud en geklopt om er antwoorden uit te kunnen krijgen die het mij beter zouden kunnen helpen plaatsen.
Het werkte niet, en zoals je ook geen jaren iets blijft gebruiken die je niet aan de praat krijgt maar het uiteindelijk in de container smijt is me blijkbaar eindelijk gelukt.
Bij manier van spreken ; ze ligt naar mijn weten niet in een container ;) en uiteindelijk heeft het me wel anderhalf jaar gekost.

Dat vond de psy een vooruitgang van mij, een goed teken naar de toekomst toe confused5
Nu ja, het is zeker positief maar ik heb nog kunnen loslaten in het verleden na een jaar of twee...

Ook vermelde hij dat ik er energieker uitzag dan de vorige keer, wat hij vergelijkt met kracht.
Ja, bij het vorig gesprek was ik zo sterk als een geslagen hond : dat had hij goed gezien.
Maar dat die energie ook drukkend is (psychisch in de vorm van onrust en ook fysiek) en op die manier vaak leidt tot uitputting (vind het wat zwaar klinken maar bedoel hoe ik in de periode van het vorig gesprek was), ontgaat hem blijkbaar.
Ik weet het niet zo goed, herinner me wel dat ik bij wat ik het laatst vertelde me opnieuw voelde opgaan in de situatie en kan me moeilijk inbeelden dat dit niet waarneembaar was.

Nu ga ik me even op papier storten ;)
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Black Rose schreef:maar hoe zou ik het doen als zij er niet bij was vraag ik me dan af : het lijkt of ik ben niet zelfstandig genoeg op dat vlak.
waarom zou je je dat afvragen????
je vriendin is er! ze wil je hier in bijstaan!
heeft niets met zelfstandigheid te maken vind ik.
het is alleen maar fijn en positief : zij `luistert` toch anders naar het gesprek waardoor zij je op andere dingen kan wijzen die jij niet gehoord hebt of anders interpreteert.
want communicatie is sowieso een lastig ding , en als het dan over emotionele en moeilijke onderwerpen gaat , wordt het nog lastiger.
Black Rose schreef:Dan begin ik me wel vragen te stellen, en ben nu tot de conclusie gekomen dat ik dat best allemaal eens opschrijf om af te geven de volgende keer.
Dat, wat ik een ander onmiddelijk zou aanraden, heeft mezelf een hele namiddag gekost om het zelf te beseffen.
tja .... raad geven .... zoveel makkelijker dan raad opvolgen heh.
maar je hebt het nu door , dus , kan je het nu ook toepassen naar volgende keren toe.
Black Rose schreef:ex-therapeute
kort maar krachtig : GOED!!!
en nee , het is niet makkelijk allemaal. dat geloof ik graag.
ik wens je dan ook veel kracht , moed , inzicht , ... voor elke stap te zetten die nodig is voor jou om weer positief en gelukkig in het leven te staan.
lieve groetjes
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

@ Katleen : Ik stel me die vraag omdat ik deze keer merkte dat mijn vriendin niet zo stond te springen om mee te gaan en o.a. vernoemde "je zal het toch ook eens alleen moeten leren".
Naar therapie gaan lukte alleen, zo ook mij daar verwoorden nochtans. In die periode heb ik mijn vriendin ook wel eens een gesprek voorgesteld met de psy, maar uiteindelijk misschien hoogstens 3 à 4 x/jaar.
Het verschil ligt volgens mij in de tijdsdruk ( gesprek om de 3 à 4 weken) en het feit dat ik maar één aanspreekpersoon heb nu.

'k Vind het ook vervelend voor mijn vriendin daar ze door haar meervoud en stemmen snel verward geraakt bij veel (druk) gebabbel en het aanwezig zijn tijdens het gesprek met mijn psychiater ook als héél druk ervaart. Eigenlijk bespaar ik haar dit liever...vorm van mekaar te willen beschermen veronderstel ik.

Gisteren begon ik te schrijven om 1u00 en eindigde om 3u00, maar ik denk dat het nu wel allemaal op papier staat wat ik kwijt wilde :-P

Andere nachten is het zelden zo laat, maar toch wel gemakkelijk 2u00 voor ik in bed raak.
Ik weet dat ik ernstig moet terugschroeven, is een tijd beter gelukt nochtans.

Ik ga me extra warm kleden zodat ik geen last heb van mijn spieren door tocht deze avond, en naar boven vliegen (of de trap nemen liever) waar ik nog wat schilderwerk heb.
Hopelijk deze avond eens gezond vermoeid en op een degelijk uur in mijn nest geraken ;)
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Black Rose schreef:Hopelijk deze avond eens gezond vermoeid en op een degelijk uur in mijn nest geraken ;)
oke , beetje lullig om na 10 dagen te vragen of je goed hebt geslapen ... dus dat doe ik dan maar niet heh. :D
Black Rose schreef:Het verschil ligt volgens mij in de tijdsdruk ( gesprek om de 3 à 4 weken) en het feit dat ik maar één aanspreekpersoon heb nu.
herkenbaar dit. en dat geeft dan weer druk : `ik moet zoveel vertellen` en tja , waarmee begin je? wat mag je zeker niet vergeten? .....
en ja , dat elkaar willen beschermen ... zo gaat dat wel vaker als je iemand graag ziet heh.
er komen enkele mooie en zonnige dagen aan. hopelijk brengen die jou ook de nodige `warmte` en kan je ervan genieten.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ik weet het niet meer precies, maar vermoed van wel aangezien ik pas om 3u00 onder de wol kroop ;)

't Is zo raar (positief bedoeld hoor [AAI] ) dat je net deze morgen op mijn topic schreef.
Gisteren ging het echt weer eens helemaal niet goed en tegen de avond dacht ik dat ik er wat zou aan hebben om iets neer te schrijven op het forum, maar deed het niet.
Alles is hier zo veranderd t.o.v. vroeger, naar mijn gevoel althans ;)

Zoals je schreef (de warme/zonnige dagen) ; ze voorspelden ze maar net als gisteren is er niets van te merken, alvast in onze regio niet.
Dan sta ik op met toch wat plannen die ik voor mezelf opgesteld had om de dag nuttig en redelijk aangenaam door te kunnen brengen en alles valt in het water.
Zoals de deuren verder schilderen (eindelijk de verflaag na de 2 grondlagen) gaat niet, want ramen open zetten is terug vochtige tocht op de spieren en nadien nog dagen voelbaar.
Afschuren van de deuren van de keukenkasten durfde ik niet voor het lawaai daar het zondag was en onze buren (waar we het best kunnen mee vinden) al genoeg geluidsoverlast hebben van de werken in het pand naast hun huis.
Fietsen ging niet voor mijn vriendin met haar bil + ook niet zo handig en leuk als je in de tweede dag van je cyclus zit :(

Dan blijft erover iets zoeken om buitenhuis te doen, en bleek er niet veel te doen...
Achter de PC zitten een hele dag vind ik ook niet zo fijn, en toen belandde ik terug in de zone van "ik wil wel maar alles lijkt tegen te werken & waar zit nog de fun van het leven???".
Een paar triggers deze week door iets wat gebeurde in onze buurt (zaken waarvan je best zou kunnen denken, gelukkig overkwam het ons niet, anderzijds leeft ook het gevoel en de angst dat het wel eens zover zou kunnen komen) en een onaangenaam gesprek met een persoon waar we bij moesten om papieren van de belastingen in te vullen.
Deze droegen er aan toe, dat voelde ik al kort daarop.

Ook nadat alle "mogelijk" planning in het water viel, opnieuw de confrontatie met de isolatie waarin we leven en het kleine tot onvermogen die we hebben om daar iets aan te veranderen.

Het kwam tot een angstaanval waarbij alle zin en kracht om nog iets te ondernemen dan verdwijnt, alsook niet meer mogelijk is door de angst.
Onder de plaid kruipen, tranen wegdrukken -wat uiteindelijk niet meer lukt-, en later opnieuw een aanval van verschillende spieren in mijn lichaam die begonnen samen te trekken gepaard met boosheid t.o.v. mezelf + anderzijds een deel van me die best wel bang is van dat boos beestachtig gedeelte.

Om het niet te ver te laten escaleren heb ik een tranquilizer genomen, dezelfde die ik anders 's avonds neem voor ik ga slapen.
Mijn vriendin kent die crisis momenten en gaat er goed mee om in de zin dat ze deze niet bekritiseerd en toelaat, wat toen ik thuis woonde niet het geval was daar ze eerder geïnterpreteerd werden als aandachttrekkerij en ik dagen daarna nog vies bekeken werd.
Al begrijp ik het van mijn moeder ; het is vast geen prettig zicht en zij wist evenmin als ik wat er toen gebeurde.

Na de crisis blijft er nog een lap over van mezelf die geen enkele optimistische gedachte meer heeft en waarbij elk beeld van dichtbije en verdere toekomst gelijk staat aan of één van beiden die er ooit de brui aan heeft, of beide, of samen in een gesticht het einde van onze dagen doorbrengen.
Op die momenten denk ik soms wel eens ik neem haar mee dft001

Uit ons gesprek daarna kwam dus uiteraard niets vrolijks...en toen kwam het punt waarbij mijn vriendin ook eens haar gevoelens durfde te uiten en huilend zei : "ik weet niet meer wat ik moet doen, het maakt me zo verdrietig om je zo te zien".
Dan wil ik haar troosten maar ik kan niet, wel vastnemen maar ik kan haar verdriet niet wegnemen.
En het schuldgevoel dat ik haar niet gelukkig maak, terwijl ik jaren met haar gevochten heb om van haar iemand te maken die niet meer naar de grond kijkt als ze buiten loopt en voor zichzelf durft op te komen.
Ik die haar terug zin in het leven gaf, ontneem haar nu alle redenen om in een toekomst te geloven.
Dat klopt niet, dat was niet zo en moet ook terug anders worden.

Verward door de emotie en haar stemmen was ze doodmoe en ging wat rusten in de namiddag. Ik begreep het uiteraard, zou het haar zelf aangeraden hebben al brengt het dan met zich mee dat ik de hele namiddag geconfronteerd blijf met mezelf in niemandsland.
Zelfs toen ze opstond was ze nog zo moe dat ze van bed in de zetel ging liggen ; dat heb ik haar nog nooit zien doen, hoewel liever dat dan een verergering van haar stemmen of regelmatig extreem dissociëren.

Op die manier volgden angsten mekaar zich alsmaar op gisteren en het toekomstbeeld verfraait er niet op.
Al heeft er niemand van ons beiden schuld aan, al begrijpen we elkaar : op die momenten zou ik liever verdwijnen, ik hoef geen mensen mee te trekken als de spiraal me naar beneden zuigt. Doch ik kan het niet alleen, alleen ben ik nog banger [crying]
Allemaal zo dubbel [zucht]

Eerste keer in lange tijd dat ik zo vroeg in mijn bed kroop gisteren ; kon na het nemen van mijn tweede (geplande) traquilizer.
Al voelde ik er terug niet veel meer van toen ik op stond...bang voor de nieuwe dag.


Dus...toch wat gepland voor vandaag ; nog een tweede laag verf (deze ruikt zo niet) geven op sierlijsten van de logeerkamer en ook al is het daarna nog niet gestopt is met gieten kan het me niet schelen ; regen of geen regen neem ik er een paar deuren van de keukenkasten af en schuur ik die af onder terras.
Met 3 sweaters aan als het moet :-P
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Black Rose schreef:'t Is zo raar (positief bedoeld hoor [AAI] ) dat je net deze morgen op mijn topic schreef.
Gisteren ging het echt weer eens helemaal niet goed en tegen de avond dacht ik dat ik er wat zou aan hebben om iets neer te schrijven op het forum, maar deed het niet.
Alles is hier zo veranderd t.o.v. vroeger, naar mijn gevoel althans ;)
het is misschien een combinatie : dat er inderdaad `dingen` zijn veranderd hier en dat je het anders aanvoelt.

maar meiske meiske toch ... wat heftig allemaal zeg!!
net als het lijkt weer beter te gaan , gebeuren er `moeilijke` dingen waardoor je toch weer terug geslagen wordt.
het goed gevoel is zo kwetsbaar en fragiel precies? zo breekbaar als een dun laagje ijs op een vijver ; een klein steentje doet het niet barsten , maar een drietal is al voldoende om de eerste barstjes te maken. en eenmaal het ijs gebarsten is de oh zo dunne `sterkte` weg ....
ik heb geen zinnige antwoorden of mooie oplossingen. ten eerste omdat er die niet zijn denk ik , maar ook omdat ik jouw angstaanvallen zelf niet ken en niet `weet` hoe akelig het is.
maar ik kan meeleven met je en met je vriendin. en ik kan ook mijn bewondering uiten om het feit dat je ondanks alles toch doorgaat. en nu zie ik je denken : `jaja , je moest eens weten` of `jaja , maar hoe lang nog?`.... tja , weet ik niet.
ik lees enkel hoe je het nu doet ... totaal kapot door alle gebeurtenissen toch weer rechtstaan en hopen op beterschap.
en ik hoop met je mee!!! want verdomme , je verdient het!!!
klinkt misschien `leeg` , maar is `vol` bedoeld : hou je goed meid!!!
:knuffel:
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Alvast bedankt voor je reactie Katleen [AAI]

En nee, ik denk nu niet "jaja, dit of dat". Noch verwacht ik reacties of oplossingen op het forum die alles gaan veranderen ; na jaren therapie heb ik -buiten meer klankborden en "opvang"- dit ook nooit gevonden.
Dat scheelt natuurlijk enorm nu dit weg gevallen is, alsook het deel van het sociale aspect ook al was dat soms dubbel.

Mooi verwoord dat voorbeeld met het ijs en die steentjes trouwens.
Het zou me aanzetten tot nadenken hoe ik die laag kan versterken, ondanks ik het weet : meer momenten die ontspanning brengen, een breder en betrouwbaar sociaal netwerk onder andere.
Net dat is zo moeilijk haalbaar daar ik bijna continu op hoogspanning sta en sociaal geremd ben.
Die steentjes komen vaak aan als keien doordat ze gelinkt zijn aan diepgaandere gevoelens en herinneringen.
Linken...ongewild/onbewust gebeurt het in mijn hersenen, iets dat altijd zo geweest is waarvan ik niet weet hoe ik het kan ongedaan maken.

Is het de H.S.P.? Is het de gegeneraliseerde angststoornis? Is het de persoonlijkheidsstoornis? De myoclone dystonie?
Al die labeltjes die ze in die jaren tijd verzameld hebben de "professionelen" -buiten de myoclone dystonie, maar daar is toch niets aan te doen-, maar nooit echt een oplossing hebben voor gevonden...



Ondanks ik vreesde dat de naslag van gisteren zich zou doorzetten vandaag, merk ik toch al een zekere verbetering.
Heb geschilderd boven, en achteraf al twee deuren van de keukenkasten afgeschuurd buiten.
Het scheelde niet veel of ik verviel terug in dezelfde situatie van gisteren toen ik een paar druppels regen voelde (ik had het toch maar beneden gedaan daar het ondertussen zonnig was en zo het stof geen kans kreeg om achteraf binnen te waaien).
Logisch ; je voelt je nog total down van gisteren, schopt jezelf om iets te doen dan MAG het weer het niet verprutsen.
Maar het waaide over, gelukkig...

Morgen behang ik met mijn moeder het plafond van de logeerkamer met vliesbehang en 's avonds gaan we met ons drieën naar een voorstelling over HSP.
Niet de dramavorm, ook niet te theoretisch hoop ik, maar ik heb er redelijk vertrouwen in daar het gepaard gaat muziek e.d. en geleid wordt door een acteur die zelf hsp heeft.
Een luchtige voorstelling over iets dat mij aanbelangt en wie weet waar ik ook nog iets kan uit halen.
Mijn vriendin en moeder kijken er ook naar uit, dat is iets wat we eindelijk nog eens kunnen gebruiken ;)
Spoiler:
In mijn vorige reactie gebruikte ik het woord "isolatie" i.p.v. "isolement". Er is misschien niemand over gevallen, maar dat vond ik toch wel nodig om even recht te zetten :o
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Binnenkort word ik verplicht om mijn overschrijvingen te regelen via homebank ipv phonebank [zucht]
Al jaren deed ik het zo en nu wordt het afgeschaft.
Veel mensen vertrouwen het, ik niet.
Dus toen ik vandaag naar de bank ging om homebank aan te vragen stelde ik wat vragen aan de jonge dame aan het loket.
Eigenlijk werd het een discussie waarbij ik me héél erg opjoeg, en op mijn vragen afgerammelde antwoorden kreeg die geen steek hielden.
Ik voelde me zo goed als uitgelachen, goedkoop afgescheept...ook al hoorde ik van mijn vriendin dat ik niet gebeefd had met mijn hoofd (opluchting) en dat het eigenlijk de persoon aan het loket was die mijn vragen niet kon beantwoorden.
Nu ja, het vernoemen van andere banken en tarieven die interessanter waren zal haar ook wel uit haar lood gebracht hebben.
En we zullen wel mee moeten met de tijd zeker, tenzij we bij elke overschrijving ons willen verplaatsen naar het kantoor :-P

Maar eigenlijk dit maar om te vernoemen dat er al redelijk onrust heerste in mijn hoofd en lichaam.
Eerder wou ik vertellen over wat ik deze avond van mijn moeder hoorde aan de telefoon.

Om dit te volgen hier een stukje over mijn beste vriendinnetje tussen mijn 6 en 11 jaar....

We waren verhuisd naar een verlaten dorp waar weinig kinderen woonden van mijn leeftijd.
Op school zaten we met 3 meisjes (inclusief mij), maar de ene woonde op bepaalde afstand en de andere had mijn moeder niet zo graag dat ik bij haar thuis ging spelen en omgekeerd.
Dus werd het behoorlijk éénzaam na schooltijd. Wel had ik mijn neef die ik soms in de weekends en vakanties zag doordat hij dan met zijn ouders wel eens bij mijn grootouders logeerden in de buurt.
Tot een meisje, vaak rijdend op haar fietsje, probeerde contact te leggen maar aangezien het pestend karakter van mijn neef mislukten haar eerste pogingen.
Ze hebben mekaar nooit kunnen uitstaan, maar zelf had ik wel contact gelegd en ontstond er een mooie vriendschap.
Elke vrijdagavond staarde ik door de venster van mijn slaapkamer en hoopte dat de auto waarmee ze van Brussel kwamen onze straat zou oprijden en ze dat weekend zouden doorbrengen in hun buitenverblijf in onze straat.
Dan was mijn weekend goed, of het deel van de vakantie dat ze er vertoefden :)
En net voor het overschakelen van het lager onderwijs naar het middelbaar vernamen we via telefoon dat ze het huis zouden verhuren...dus "weg" beste vriendin [crying]
We belden wel nog eens naar mekaar, maar dit mocht maar sporadisch en nooit te lang aangezien de telefoontarieven toen nog verschilden in prijs (zonaal/interzonaal/rekening per minuut).
Ik wende niet aan het middelbaar en zij had best wat vrienden en hobby's waardoor mijn telefoontjes steeds vaker beantwoord werden door haar moeder die meldde dat ze niet thuis was en wel eens zou terugbellen.
En zo gaat het dan ; wegen scheiden. Wat ik nu wel kan plaatsen maar toen eerder aanvoelde alsof ik niet interessant genoeg was daar ze zelden terug belde.
Ik = het meisje uit het boerengat die geen vrienden kon maken en gepest werd op school, zij = het meisje die veel sociale contacten had, haar identiteit volledig mocht beleven qua vrijheid en kledij zoals ze dat wenste van thuis...
Ze zijn nog wel eens afgekomen (zij en haar moeder), eerst voelde het heel onwennig aan door mijn minderwaardigheidscomplex maar dat veranderde snel alsof we elkaar gisteren nog maar gezien hadden.
Ik zag ze laatst rond mijn 18 jaar toen ik naar de tolkschool ging in Brussel en we daar in de buurt eens iets samen gingen drinken.
Toen bleek er een zekere afstand ontstaan te zijn, althans zo voelde ik het toen aan.


Nu staat hun huis opnieuw te huur en mijn moeder zag hen vorig weekend de straat oprijden (zij met haar vriend en moeder).
Mijn moeder stelde voor om even binnen te komen maar voegde er aan toe dat ze niet zoveel tijd hadden, ze moesten nog ergens naartoe.
Toen ik hoorde dat mijn jeugdvriendinnetje naar mij vroeg was ik best wel blij! Na al die jaren...
Mijn moeder stelde voor, aangezien ze nog zouden terugkomen voor het regelen van de verhuur om de volgende keer een seintje te geven wanneer ze zouden komen.
Dan zouden ze wat kunnen komen drinken en laat mijn moeder het ons weten zodanig dat we ook aanwezig kunnen zijn.
Daarop reageerde mijn jeugdvriendin heel enthousiast ; ze zou het zo leuk vinden om me eens terug te zien na al die jaren.

Eerste gevoel en gedachte bij mij cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5

Wel al met enige nervositeit gepaard, en later vergroot door angst :roll:
Ik kan het al lang plaatsen waardoor we uit mekaar groeiden, van dat gevoel/idee dat ze me in de steek liet is al lang geen sprake meer.
Maar...ik kan het mij niet voorstellen.
Het beeld van mijn "beste vriendin" is nog steeds zo groot dat ik er mij zo klein bij voel.
Enerzijds kijk ik er naar uit, maar ik weet dat ik onwennig zal zijn net zoals ik weet dat ik van nervositeit zal beven met mijn hoofd.
En...wat weinig mensen weten : het feit dat ik al een aantal jaren regelmatig droom over haar.
De dromen begonnen met het feit dat ik naar haar thuis ging (waar ze hun buitenverblijf hadden) en ze daar terug regelmatig kwam. Ik wou opnieuw contact maar ze wou dat niet meer.
Ondertussen zijn de dromen geëvolueerd naar een stadium waarbij ze soms nog twijfelt, maar meestal toch terug contact wenst en we de vriendschap herbeleven.
Maar nog gênanter : waar we eigenlijk wederzijds verliefd zijn op elkaar en een soort relatie hebben.

Uiteraard weet ik dat ze dat niet weet en het tenslotte maar dromen zijn wel aangenaam zijn, maar mij verder niet doen verlangen naar meer eigenlijk zelfs geen contact.
Want we zijn bevriend op Facebook, en al deelt ze weinig/is ze er weinig actief op : ik had al lang een berichtje kunnen sturen om enige vorm van contact te hebben of te chatten als ze online is.
Maar zelfs daar heb ik geen behoefte aan.
Daarom dat ik het net zo vreemd vind er na zoveel jaren (tel er maar gerust net iets meer dan 20 jaar bij sinds onze laatste ontmoeting) zulke dromen te hebben.

Als het doorgaat zal ik alvast op zijn minst een halve temesta nemen om het beven en de onwennigheid te onderdrukken :-P
Op zich vind ik het wel een leuk idee om mijn jeugdvriendin na zoveel jaren terug te zien, maar verder vind ik het ergens nutteloos (ik kom niet precies op het juiste woord) om een moment te ondergaan die gepaard zal gaan met angst en onwennigheid die verder toch niet kan leiden tot verder contact aangezien de afstand qua woonst + het feit dat zij waarschijnlijk een druk leven leidt met haar kinderen, werk, enz...
En op zich heb trouwens ook niet echt behoefte om daaraan.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ik merk dat mijn woorden wat kris-kras door mekaar staan en de zinsbouw hier en daar niet klopt, maar denk wel dat de inhoud duidelijk is ;)

Terug naar “Eenzaamheid, relaties en seksualiteit”