Uiteindelijk wil ik dan toch eens mijn verhaal op het internet delen. Omdat ik merk dat ik er met mijn omgeving niet echt over kan praten. Want ofwel 1) weten mensen niet weten hoe ze er mee om moeten gaan of 2) (en dit precies vooral) doen ze liever alsof ik geen depressie heb en wat er ook scheelt allemaal niet zo erg is (het feit dat ik vrijwel niemand dit heb verteld, helpt natuurlijk ook niet).
Ik weet niet goed waar te beginnen, want ik weet ook niet wanneer mijn depressie begonnen is. Het is moeilijk om een periode te kunnen herinneren waarin ik wel gelukkig was, als ik dat al ooit echt ben geweest.
Alleszins de laatste negen maanden ongeveer, voel ik me slecht. Ik ben gestopte met mijn studies in het hoger onderwijs (kwam onder andere door faalangst en financiële moeilijkheden). Sindsdien ging het niet meer zo goed. Zoals een hulpverlener eens tegen mij zei ‘ik ben de weg een beetje kwijt’. Alleen ben ik de weg niet een beetje kwijt maar heel erg. Dat onderschatte mijn omgeving (en ikzelf eigenlijk ook) wel enorm. Nadat ik was gestopt met mijn studies vond ik al snel werk (geen droomjob, maar ik was er tijdelijk tevreden van). Dat was een tijdelijk contract, na 2,5 maand was ik dus werkloos, en toen geraakte ik pas echt in de put. In december/januari had ik een absoluut dieptepunt. In februari vond ik een nieuw doel in mijn leven, ik wilde een korte opleiding gaan doen. Sindsdien ging het al wat beter met mij. Of dat maakte ik mezelf ook vooral graag wijs, dat ik een depressie had was ook gewoon nog nooit eerder in mij opgekomen. Totdat ik aan die cursus wilde beginnen, en ik weer enorm last kreeg van faalangst. Dat uitte zich ook fysiek in hoofdpijn en buikpijn, zo kwam ik bij de dokter terecht. Daar ben ik plots beginnen wenen en zo is er uiteindelijk uitgekomen dat ik met een depressie zit.
Dat was een harde en pijnlijke confrontatie omdat ik graag doe alsof er niks aan de hand was. Maar nu kan ik er dus niet meer om heen, er is wel degelijk een probleem. Daardoor valt mijn toekomstbeeld weer in het water, want ik ben helemaal niet in staat om nu aan een opleiding te beginnen. Intussen ga ik wel sinds kort naar een psycholoog, medicatie heb ik (tot nu toe) geweigerd want dat zie ik niet zo zitten. Verder zit het mij nu een beetje dwars dat er weinig mensen zijn waarmee ik hierover kan praten (zoals ik in het begin van deze tekst vertelde). Dat terwijl ik vooral nood heb aan erkenning van mijn probleem. Ik ga zelf nogal snel denken dat ik overdrijf en dat ik niet echt problemen heb (ook al heb ik objectief gezien wel de kenmerken van depressie). En het feit dat ik vanuit mijn omgeving ook geen erkenning krijg, helpt ook niet.
Momenteel voel ik me vooral heel eenzaam, heb ik geen positieve vooruitzichten en kan ik me ook moeilijk voorstellen dat alles wel beter word.
Misschien ook even vertellen over mijn verleden. Ik heb het thuis niet altijd makkelijk gehad door dat depressie/bipolaire stoornis wel in de familie zit (ik ben ook opgegroeid met een bipolaire ouder). Zo heb ik altijd geleerd problemen en gevoelens weg te steken, want dat werd binnen mijn familie ook gewoon niet aanvaard (dan kon ik mij verwachtte aan reacties als ‘stel u niet aan’,…). En daarom praat ik thuis ook amper met mijn ouders over mijn depressie.
Verder ben ik ook een aantal jaren serieus gepest geweest. Ook dat is een groot aandeel geweest in het heel laag zelfbeeld dat ik nu van mezelf heb.
Verder kan ik nog wel wat vertellen over problemen die ik heb, maar dat zal niet voor nu zijn. Ik hoop dat het ongeveer een duidelijk uitleg was van mijn situatie, ik weet dat ik niet echt een vraag heb voor jullie om op te antwoorden maar reacties/raad zijn altijd welkom.