Omdat ik de laatste dagen weer in een dipje zit, ga ik trachten het allemaal eens neer te schrijven.
Ik ben een jongen/man van 26 jaar en zit in het laatste jaar unief. Ik heb geen vriendin meer sedert 4-5 jaar en in die tijd ook niemand meer gehad waar ik goed mee kan praten en waar ik mezelf bij kan zijn.
Ik word gezien als een stille jongen, wat ook logisch is, gezien ik enkel de noodzakelijke dingen zeg. Ik zal namelijk nooit over mezelf verhalen beginnen vertellen omdat:
1. ik vind dat ik niks interessants heb te vertellen
2. ik niet wil 'stoefen' over bepaalde zaken
3. ik mezelf onzeker voel als ik bekeken wordt door degene die aan het luisteren zijn
4. ik vind dat ik niet goed kan vertellen
5. ik gewoon geen zin heb om te praten
Hoewel ik dagen heb gehad waarop niets van bovenstaande punten aanwezig waren en ik dus van mezelf vond dat ik spraakzaam en sociaal was, zijn deze dagen helaas zeer zeldzaam en komen ze minder en minder voor. Het weinig zeggen is trouwens ook de oorzaak geweest van een op de klippen gelopen potentiële relatie enkele maanden geleden.
Ik denk dat het stil zijn het gevolg is dat ik zo negatief over mezelf denk en een constante gedachtenstroom heb over hoe ik moet doen zodat anderen me als normaal bekijken. Het is een vicieuze cirkel waar ik niet uit geraak.
Deze negatieve gedachten zijn bijvoorbeeld:
- mijn manier van wandelen: zo probeer ik vol zelfvertrouwen te wandelen, hoewel ik op die beurt dan weer denk dat mensen het wel merken dat ik anders probeer te wandelen dan normaal.
- hoe ik eruit zie: als ik mezelf langs 1 kant zie dan vind ik mezelf lelijk, de andere kant vind ik dan weer heel goed. De voorkant hangt van dag tot dag af. Mezelf op foto's zijn zelden goed. En hoewel ik al 2 relaties heb gehad en enkele meisjes/vrouwen vlakaf tegen me hebben gezegd dat ik mooi ben, krijg ik het niet uit mijn hoofd dat ik afschuwelijk ben (anders had ik wel een relatie gehad)
- niets waard zijn: omdat ik toch niets te vertellen heb gaan anderen mij niet leuk vinden en het feit dat ik al enkele jaren geen vriendin meer gehad hebben gaan potentiële meisjes/vrouwen me ook bestempelen alsof er iets met mij mis zou zijn.
Ik heb al verschillende dingen geprobeerd zoals mijn kledingstijl en haarstijl te veranderen, maar dit helpt niet, ik val toch sowieso terug in die put.
Ik heb mezelf al geforceerd om te praten, maar dan merk ik van mezelf dat alles wat ik zeg er geforceerd uitkomt en dat merken anderen ook.
Ik onderneem ook geen acties omdat anderen dan over mij gaan bezig zijn
Voorbeeldje: ik heb een nichtje van 4 jaar die schrik van mij heeft. De reden is dat ik er niets tegen zeg en nooit met haar speel. Ik doe dit niet omdat ik dan denk 'hoe gaat mijn familie dan over mij denken als ik dat doe'. Is uitermate dom ik weet het, maar het is ongelooflijk moeilijk om het toch te doen.
Bij mijn familie zou ik terecht kunnen, maar ik doe dit niet omdat ik hen er niet mee wil lastig vallen en ik niet voor de rest van men leven als labiel of een als 'sociaal geval' wil worden bekeken.
Naar een psycholoog ga ik niet (meer) gaan, ik heb het 1 maal gedaan (ook omwille van dit gevoel) en toen ik zei dat mijn vader in mijn jeugdjaren was gestorven, was dit natuurlijk de kern van het probleem. Ik weet zo goed als zeker dat dit het probleem niet is en weiger er dus verder geld aan te geven. Het probleem is er gekomen na mijn laatste breuk met mijn vriendin, toen in een nog diepere put gezeten en is die negatieve gedachtegang op gang gekomen.
Ik hoop dat dit gekend is bij sommigen en mij wat raad kunnen geven.
Alvast bedankt om het te doorlezen.