Ik zit nu op mijn kamer, voor de zoveelste keer dat ik me rot voel. Ik heb maar uiteindelijk besloten om wat over mezelf te schrijven.
Ik ben heel mijn leven slechthorend en half doof (één oor werkt niet, andere nog half), vaak zou ik willen dat ik net zo goed kan horen zoals de meeste mensen om me heen.Communiceren vind ik momenteel lastig. Hierdoor lijk ik soms ook traag van begrip, misschien ook als ik goed zou kunnen horen. Mensen kijken ervan op, de blik in hun ogen zeggen dat ik gek ben ofzo denk ik dan.
Omdat ik dus slechthorend ben, moest ik naar een speciale school waar ik bleef tot mijn 10e. Daarna kon ik naar de normale basisschool, en kort hierna begonnen de problemen te onstaan.
Lang geleden werd ik verraden door jongen waarvan ik dacht dat hij mijn beste vriend was. We waren allebei dertien jaar. Hij stal geld van mij en nog van andere mensen die op bezoek kwamen, hierdoor verloor ik langzaam maar zeker vertrouwen in nieuwe vrienden, uiteindelijk vertrouwen in alle mensen, behalve mijn familie.
Ik ben niet niet meer in staat om nieuwe vrienden te maken.
Ik studeer niet meer terwijl leeftijdsgenoten dat nog wel doen. Heeft dit te maken met het feit dat ik niet meer studeer? Komt het omdat ik fulltime werk? Kijken mensen op mij neer? Is het omdat ik mijzelf niet bloot durf te stellen omdat ik me dan kwetsbaar voel?
Ik heb veel foute dingen gedaan in het verleden en was ook betrokken met verkeerde personen, één daarvan had zelfs een schietschijf op zak. De reden dat ik met dit soort mensen omging is voor mij nog onduidelijk, maar ik denk dat het te maken heeft met stoer willen zijn. De spijt die ik heb voor al die dingen die ik heb gedaan is groots.
Ik kijk op mensen neer, bekritiseer ze snel zonder de feiten in order te hebben. Ik vind mezelf beter dan anderen, maar toch kan ik niet omgaan met mensen zoals ik andere mensen dat zie doen. Ik kwets mensen, dat doe ik onbewust, wanneer ik dan hun reactie zie, weet ik dat er iets mis met mij is. Ik wil mensen niet kwetsen.
Tijdens de middelbare school begon ik met blowen, vooral toen ik 17 jaar werd. Onbewust wist ik waarschijnlijk wel dat het niet goed was, maar ik voelde me gewoon beter als ik eenmaal wiet rookte.
Als volgt begon ik vrienden kwijt te raken. Of ik liet ze vallen omdat hun gedrag mij in mijn ogen niet aanstond.
Toen ik negentien werd, wildden mijn ouders verhuizen en hierdoor werd het contact met mijn oude vrienden verbroken ivm afstand. Ik ben toen ook gaan stoppen met blowen.
Nou heb ik drie opleidingen gedaan waarvan géén afgemaakt. Ik wist niet zo goed wat ik wou worden nadat ik klaar was met de middelbare school. Ik kwam er eigenlijk achter tijdens een studie dat ik liever gelijk te werk om mijn eigen geld te verdienen ging ipv dat ik ging studeren.
Na 3 baantjes ben ik nu tevreden met het werk dat ik nu doe.
Ik had een vriendin met wie ik vier jaar lang een relatie had. Ik had haar aangeboden om bij mij te wonen, het huis is van mijn ouders. Nog nooit heb ik me zo slecht gevoeld sinds mijn relatiebreuk (dat was in november 2012). Zij heeft het uitgemaakt kort nadat zij het huis uit moest van mijn vader. Volgens mijn vader vond hij dat haar toon van respect tekort kwam en wellicht ook omdat hij haar niet goed vond voor mij. Had zij het uitgemaakt omdat ze niet meer mocht wonen bij ons? Is het omdat ik geen dingen meer kan ondernemen?
Ik was afhankelijk van haar geworden. Zij was de belangrijkste steun in mijn leven, maar het had andersom moeten zijn. Ik had de man moeten zijn die zij wou dat ik was.
Ik dacht dat ik de liefdesbreuk wel kon verwerken, maar hierdoor kwamen nog meer emoties omhoog en begon het steeds heftiger te worden.
Één ding is zeker, haar win ik nooit meer terug. Ik zou haar achteraf gezien ook niet meer accepteren omdat zij het heeft uitgemaakt, omdat ik niet goed genoeg zou zijn voor haar. Nou heb ik haar ook nooit kunnen vertellen dat ik depressief was, ik kwam er te laat pas achter.
Het enige goede wat ik in mijzelf kan herkennen is dat ik mensen graag help en dat ik een eerlijk persoon ben en dat ik met goede ideeën kan komen maar doordat ik zo ben voel ik me niet per sé beter.
Ik heb vroeger weinig aandacht gekregen van mijn ouders omdat ze beide hard moesten werken, ze kwamen pas thuis rond 19:00. Ze hadden wel een oppas in dienst genomen, maar die personen zijn niet mijn eigen ouders. Ik moest vaak mezelf zien te vermaken. In mijn tienerjaren had ik wel regelmatig contact met mijn oom, waarvan ik wel aantal dingen heb geleerd. Een soort vaderfiguur was hij voor mij, maar toch voelde ik altijd dat ik iets tekort kwam.
De hobbies waar ik mezelf mee bezig hield begonnen ook minder interessant te worden voor mij, ik verwaardeloosde ze zonder te weten waarom precies.
Een achteneef van mij vertelt mij dat depressie niet te zien is bij mij. Ik probeer dan ook altijd mijn best om mijn emoties binnen te houden.
Soms heb ik betere dagen, dan ben ik weer vrolijk soms, maar grotendeels van mijn tijd voel ik me slecht en sluit ik mzelf op in mijn kamer, wordt emotioneel en moet ik gewoon huilen. Ik voel me gevangen in een donkere wereld, de wereld met mensen zie ik als een aquarium, de mensen zijn de vissen.
Dit is het meest pijnlijke periode in mijn leven, ik had nooit gedacht dat ik dit zou meemaken. Vroeger had ik altijd een sociaal leven, maakte makkelijk nieuwe vrienden en was altijd vrolijk en spontaan.
Kan ik mezelf vergeven voor al mijn acties? Kan ik nog van mezelf houden? Kan ik het leren? Ben ik het waard?
Heel soms denk ik er aan of het niet beter zou zijn om mijn leven te stoppen, het voelt nu heel doelloos aan. Wat voor doel in het leven is er nog voor mij om door te gaan? Moet ik mijn eigen doelen stellen om door te kunnen gaan? Wat kan het schelen als er één persoon minder is op deze planeet.
Ik heb onlangs een boek gekocht: 'Denk je sterk' door Fred Sterk en Sjoerd Swaen, ben momenteel niet ver in het boek. Ik reken erop dat dit boek mij op z'n minst een beetje kan helpen zodat ik misschien ooit mijn leven weer van de zonnige kant kan bekijken.
Ik weet niet of ik me uiteindelijk beter ga voelen doordat ik dit schrijf en voor hoelang, maar ondertussen probeer ik er werk van te maken door het boek te lezen.
Groetjes.