Hoi Hellup,
zo te lezen reageerde je op de woorden: "Ik zit er helemaal doorheen".
Ik herken je situatie: ook mijn moeder was depressief en dat kan idd betekenen, dat je als klein kind (...okee, met 14 ben je niet echt een kind, laat staan een klein kind, maar wellicht is je moeder al langer depressief dan de laatste paar maanden...).
Ook herken ik, dat "al die ellende van anderen" naar binnen gaat, en daar word je ten erste zelf ook niet bepaald vrolijk van. Idd: je voelt je niet jong en onschuldig. Laat staan zorgeloos. ...je hebt van die mensne, die roepen dat je jeugd de mooiste tijd van je leven is. Waar dat nou op moest slaan, heeft me altijd voor raadsels gesteld.)
Rot, dat er niemand is, die jou begrijpt...! Sterker nog, "dat je een aansteller zou zijn". Moet je eens, kijken, wat jij op je nek hebt...!
Tip 1: houd voet bij stuk, zoek hulp en laat je niet met die kluit in het riet sturen...!!
Tip 2: probeer de ellende van andere mensen een beetje buiten de deur te houden. Dat hun problemen uiteraard heel naar zijn, maar vooral naar voor hen, en dat je meevoelt en steunt en betrokken bent. Maar ook, dat je jezelf bent, je eigen lijf probeert te voelen en regelmatig contact zoekt met je eigen ideeen, je eigen passies, je eigen hobbies - etcetera, zodat je niet meer zo verdwijnt in de ellende van een ander.
Tip 3: wat je voelt, is akelig en heftig - en op zich reden tot haat. Maar je voelt het, omdat je iets heel moois doet/ deed: meevoelen met een ander mens, ook als dat niet leuk en fijn is....!! (In wezen een reden, om jezelf een groot compliment te geven!!)