Ik weet niet of het weer vandaag mee een rol speelt in het verdriet die ik al heel de dag voel en sinds deze avond echt verstikkend werkt.
Alsof er een zwaar gewicht in de streek van mijn borstkas drukt die erom vraagt dat ik uitbarst in tranen.
Nu en dan heb ik er wel al ééntje weggepinkt over de dag, maar ik heb echt geen zin om het er te laten doorkomen en houd het tegen.
Men zegt vaak dat dit niet gezond is, ik zou het waarschijnlijk tegen een ander ook zeggen.
Maar nee, om morgen terug met barstende koppijn rond te lopen (want ik weet als ik het nu laat komen dat het niet na 5 min. over zal zijn) en daarna terug een week lang in de spiegel te moeten kijken naar een smoel die getekend is door verdriet : dat probeer ik te vermijden.
Want dan stopt het weer niet...
Vandaag kreeg ik mijn medisch dossier via post die ik aangevraagd had in het psychiatrisch centrum waar ik in dagbehandeling was en waar ik 17 jaar geleden een opname van 3 maanden had.
Wat de informatie betreft i.v.m. de periode dat ik in dagtherapie was (van 2007 tot begin 2012) kan ik me in de meeste zaken vinden.
Maar wat het verslag betreft i.v.m. mijn opname in 1997 ; daar ben ik behoorlijk van geschrokken, gechoqueerd is het juiste woord.
Dat zaken voor interpretatie vatbaar zijn, snap ik.
Dat dokters een verkeerde diagnose kunnen stellen ook.
Maar dat ik al sinds het begin van mijn opname omschreven sta met zaken die gewoon niet kloppen, totaal te weerleggen zijn (fysieke klachten) ; dat is te gek voor woorden.
Er staan grove fouten in zoals : dat ik van de PAAZ-afdeling vanwaar ik kwam na 1 week al introk bij een patiënte waar ik een relatie begon.
Ja, ik heb daar inderdaad iemand leren kennen met wie ik een relatie begon en waarbij ik ook een paar dagen verbleef toen we beiden als "test om te zien of we klaar waren om de PAAZ-afdeling te verlaten" een paar dagen bij vertoefde thuis. Maar zeker niet de eerste weken, zelfs niet de eerste maand [blink]
Zo rap ben/was ik niet
Dat mijn broer op kot zou gegaan zijn om te studeren doordat er thuis spanningen waren...
Even vroeg ik me dat af, of dit zo zou kunnen geweest zijn. Maar logisch gezien kon hij ook niet anders dan op kot te gaan om daar te studeren.
Heb het echt aan mijn moeder moeten vragen om zeker te zijn, en zij stond er zelf versteld van, vraagt zich ook af waar ze het gehaald hebben
Het grofste die ik las betrof de dystonische klachten die zich tijdens mijn opname voor de tweede keer na inname van AD manifesteerden.
De eerste klachten waren zware hoofdpijn (dagelijks) die enkel verminderde met pijnstillers op basis van Codeïne, later beven van het hoofd met hoofdpijn en nog later meer en meer schuintrekken van mijn hoofd tegen de rechterschouder.
Van de eerste tot en met het laatste symptoom had ik volgens dat verslag niet echt last, maar deed ik het "na" om aan de therapieën niet te moeten deelnemen.
En inderdaad, wanneer ik die hoofdpijn had hield ik het soms niet meer uit tijdens de therapie en ging terug naar de afdeling.
Kreeg een gewone pijnstiller en toen die niet hielp en vroeg naar een afspraak met de dokter (want om een pijnstiller te krijgen met Codeïne moest ik eerst langs de dokter), werd me gewoon gezegd dat ik moest wachten tot ik een afspraak kreeg.
Na uren en soms dagen nog wachtend op een pijnstiller (terwijl ik in opname was) en dus een afspraak met de dokter, verschoten ze dan dat ik boos werd de "aquarium" binnen stapte en die gewoon opeiste.
Dat hielp uiteraard niet, enkel werd mij gezegd dat ik geduldig moest zijn
En dan verschoten zij dat ik na dagen onophoudelijke koppijn met hun meubilair (het was maar een micro en een kalender om precies te zijn) begon te werpen.
Dat ik minder en minder gemotiveerd was om deel te nemen aan de therapieën, door de pijn maar nog meer door hun houding t.o.v. mij in de vorm van : "Ach, het is maar koppijn stel je niet aan".
En mijn cervicale dystonie werd letterlijk omschreven als een nekkramp die ik zou gesomatiseerd hebben.
Vreemd dat ik later door neurologen botuline-spuiten kreeg, de metingen van de tonus van de spieren in die omgeving veel te hoog was in die mate dat een neuroloog (professor) me zelfs filmde met camera in die tijd.
Na de eerste spuit de naald gewoon krom was toen ze terug uit mijn huid en spieren getrokken werd.
Mijn moeder heeft het hele verslag ook gelezen en was er ook behoorlijk van geschrokken.
En ja, ik weet het is al 17 jaar geleden maar het was wel een team van hulpverleners, therapeuten, psycholoog en psychiater die me 3 maanden opvolgden en me ervaarden als aanstelster om die reden toen niet adequaat geholpen en begeleid hebben.
Waarschijnlijk niet allemaal, maar zo kom ik ook uit dat verslag.
Nu snap ik waarom ik me tijdens die opname toen niet geholpen voelde.
Mijn gevoel dat ik niet serieus genomen werd was dus juist.
Hoe zoiets is kunnen gebeuren???
Was het allemaal niet zolang geleden dan vroeg ik de verslagen van de klinieken waar ik behandeld werd voor mijn dystonie en dat van het hospitaal waar ik er 3 weken voor verbleef onmiddelijk op en maakte ik een afspraak met mijn psychiater van toen om deze eens duidelijk onder zijn neus te schuiven en te vragen wat hij toen tegen me had!
Ik weet het is zolang geleden, en ik word in de verslagen van de dagtherapie heel anders omschreven (al staan er ook gebreken tussen, maar dan wel gebreken waar ik me kan in vinden).
Maar hadden ze me toen wel serieus genomen en niet onmiddelijk een stempel gegeven dan had ik al veel vroeger adequatere hulp kunnen krijgen + hadden er een paar jaren in mijn leven er anders uitgezien.
En als het toen gebeurde kan het nu nog gebeuren...
't Is niet enkel een verslag van 17jaar geleden natuurlijk waardoor ik verdrietig ben, enkel al de negatieve gebeurtenissen die de laatste tijd in snel tempo elkaar opvolgen.
'k Ga stoppen schrijf terug veel te lang en uitgebreid en ben het eigenlijk moe van steeds maar negatieve zaken te delen de laatste tijd.
Ik mis ernstig de clown in mezelf en mijn gevoel voor humor.
En mensen die me helpen lachen of glimlachen om me héén.