Het is me weer gebeurd, ik ben echt helemaal verliefd geworden op een leuke meid.
Mij overkomt dat niet vaak, geen idee waarom, maar echt verliefd ben ik niet snel.
Dit keer wel weer, en de laatste keer dat ik dat was heeft het me alleen maar pijn gedaan.
De laatste keer was ik zo ongelofelijk verliefd en toegewijd dat toen het uitging ik echt aan de grond zat. Nou had zij een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis, en had nauwelijks besef eigenlijk van wat ze met haar leugens deed met me.
Die relatie is vergif voor me geweest, want ik ben daarin belogen, terwijl ik het zelfs zag, en haar ermee confronteerde, toch loog ze gewoon door.
Ben(/was) nu zo'n anderhalf jaar single, en;
Nu, weer tot over m'n oren verliefd geworden op een leuke meid, momenteel woonachtig in Brussel, maar komt oorspronkelijk uit Hongarije.
Slechts 2 jaar jonger dan mij, bezig met een nette opleiding op de universiteit, rijbewijs in de pocket, looks zijn goed, en het innerlijk, blijkt uit de ontmoeting, een lading Facebookberichten en een leuk weekend samen, is meer dan goed
Maar nu zien jullie het waarschijnlijk al voor je.
Google translate heeft overuren gedraaid van Hongaars naar Nederlands, om haar FB-pagina te ontcijferen.
Op zich niks mis mee, maar toch stoort het me wel dat ik dat doe.
Ze lijkt eerlijk tegen me in alle berichten, komt echt oprecht over, heb al met een "kotgenote" van haar gekletst via haar FB, dat was wel even leuk om NL te typen met iemand.
Verder kletst ze naar eigen zeggen honderd uit over me tegen vriendinnen, voornamelijk schoolgenotes en vroegere vriendinnen uit Hongarije.
Buiten dat heeft ze niet zo'n druk sociaal leven naar eigen zeggen, en heeft ze zelfs een beetje een hekel aan mensen.
Ze stond er ook zelf van te kijken dat ze bij onze ontmoeting ( kebabzaak op vrijdagavond, nadat ze bij een bandje hier in NL was geweest) me niet op voorhand al had afgewezen.
We hebben in een lading berichten na onze ontmoeting veel gekletst over echt alles, ook over dat we elkaar leuk vinden.
Afgelopen weekend is ze hierheen gekomen en hebben we een leuk weekend gehad.
Zaterdagochtend hebben we besloten dat we vriendje en vriendinnetje (ben 25, I know, maar het klinkt leuk) zijn.
Heb haar voorgesteld aan mijn ouders, en een goeie vriend en vriendin van me.
Vond ze helemaal te gek dat ik haar zo integreerde in mijn leven.
Relatiestatussen op FB gewijzigd, maar omdat ze haar moeder nog niet over mij verteld had, heeft ze het voor haar en andere familieleden nog even op onzichtbaar gezet.
Mij prima, de relatiestatus was er, en dat is toch een vorm van zekerheid, hoe klein ook.
Alles dat op haar FB gezet word moet ze eerst accepteren voordat het er verschijnt, zo ook een eventueel berichtje met een simpel doch welgemeend hartje erin.
Daarna staat er dat de zichtbaarheid ervan "aangepast" is, en dat zet mij meteen aan het denken, zou ik het alleen kunnen zien? Niemand liked het, alleen zijzelf, dat is dus goed mogelijk..
Inmiddels heeft ze wel met haar moeder gemaild over mij, en naar eigen zeggen, geheel tegen het gebruikelijke in wil haar moeder haar nieuwe vriend wel eens ontmoeten en is ze erg blij voor haar en hoopt ze dat het zo blijft tussen ons.
Haar moeder ontmoeten is voor mij nu wel een big-deal, omdat dat toch wéér iets is dat me zekerheid geeft en me zeker op andere gedachtes brengt.
Toch, zo'n avond als deze.. We wisselen weer wat berichtjes, en op een gegeven moment zegt ze dat ze net begint te huilen omdat ze me zo mist en dat ze naar bed gaat want niet wil huilen de hele nacht.
Hierop reageer ik nog, en daarna krijg ik een reeks x-jes achter elkaar, waarvan ik dan denk, x inhouden en op enter duwen maakt geen gemeend bericht natuurlijk. Gesprek zo afgehaakt. Ik down, geen idee of het waar is, of dat er simpelweg gewoon een of andere dude vraagt of ze eindelijk naar bed komt..
Waarschijnlijk allemaal maar in mijn gedachten, maar toch..
Ik ben zo oplettend, ieder detail onthoud ik, mij valt alles op, speelt gegarandeerd mee dat ik eerder tijdens zo'n verliefdheid belogen en bedrogen ben.
Verliefd zijn is op deze manier niet eens gewoon zoals het moet zijn, ik wil er van genieten!
En dat gebeurt ook wel, maar toch zijn die gedachten er, zo af en toe.
We hebben het daar ook over gehad, min of meer omdat ze er zelf over begon, dat zij daar ook wel wat last van had, en we toch een 130 km bij elkaar vandaan wonen.
Vandaag heb ik haar adres gekregen, bedoeling is namelijk dat ik haar ga ophalen komend weekend.
Er blijf slapen, en daarna naar mij toe voor de rest van het weekend en begin van komende week.
Dat adres hebben doet me dan weer goed, daar heeft ze even mee gewacht namelijk.
Wel denk ik dan weer van; waarom nu wel? Ok, ik ga haar ophalen, en van de andere kant verwacht ze toch niet dat ik ergens op een hoek ga staan kijken wat ze uitvreet allemaal.
Zo erg is het ook zeker niet, daarvoor vertrouw ik haar nog te goed gewoon maar ik zou voor minder die afstand afleggen hoor..
Ik weet niet waar ik hiermee heen wil eigenlijk, bedenk ik me nu zo onder het typen, maar het is wel fijn om het kwijt te kunnen.
Ben ik nou gigantisch achterdochtig?
Kom ik daar nog van af? (Zij komt gewoon aan het bewijzen dat er ook eerlijke meiden zijn?!)
Hebben meer mensen hier last van?
Af en toe, op een slechte dag, wou ik zelfs dat ik haar niet ontmoet had die vrijdagavond.
Dat is dan puur uit bescherming van mezelf, want ik wil niet meer gekwetst worden op die manier.
MÁÁR ik zou haar absoluut niet meer kwijt willen, maar dat is wel duidelijk denk ik