lieve renee
ik wordt even stil van jou verhaal
ik hoop dat je wat uit je hsp gesprek kan uithalen want gevoelens kunnen voor een hsper dubbel zo intens ervaren worden
ik geef je nog een knuffel en wens je veel sterkte toe vandaag
caro
Erg confronterend als je jezelf terug ziet in je dochter en ja dat is helaas vaak zo met kinderen. Ze zijn onze spiegels, ze laten ons zien hoe we zelf zijn, wat we ze hebben meegegeven en hoe we als rolmodel zijn (geweest). Tevens hebben ze jouw genen, misschien wel jouw temperament of jouw karaktertrekken en dan krijg je dat als een spiegelbeeld terug. En zie er maar mee om te gaan. Vooral als je dan zelf niet lekker in je vel zit of met onverwerkte emoties en gevoelens zit, dan triggert dat. Dat trekt oude wonden open als je ze ziet lijden en mee voelt.Nooit verwerkt en nu met de pijn van mijn dochter heb ik dubbel pijn. Ik voel haar pijn zelfs. Pijn van mezelf en die van haar, o help. Wat lijkt ze op mij, zo confronterend om met haar te praten en te zien hoe ze reageert terwijl ik zlef ook zo reageer. Ik geef haar tips, maar pas ik die zelf wel toe? Ik begrijp de manier waarop ze met de pijn om gaat..
Gisteren veel verdriet in mijn lijf, ik stoot mezelf en ik vind de lichamelijke pijnsensatie prettig omdat het me even afleidt van mijn innerlijke pijn. Ineens viel het kwartje hoe zij de pijn oplost.
Goed van je dat je het "verstoppen" niet meer wilt, niet meer doet. Je hebt ervaren dat ook al stop je het nog zo diep weg, eens komt het als een boei die lang onder water gedrukt is, met een rotvaart terug naar boven vanuit het onbewuste, zo in je waakbewustzijn. In volle omvang. En dat is heftig.. Laat het gebeuren.. het hoort erbij. Het gaat ook weer voorbij als het verwerkt is. Wat je evt. kan doen is het opschrijven, weg schrijven, uiting er aan geven, niet door alleen de pijn te voelen maar echt te externaliseren. Het er uit te gooien. Dat wil nog wel eens helpen om die scherpe psychische pijn kwijt te raken en weg te laten ebben.Ik wil alles in een laatje verstoppen en er niet meer aan voelen. Maar juist dat moet ik afleren....en dat ben ik me bewust maar o wat is dat moeilijk. Ik wil naar een onbewoond eiland en helemaal geen mensen om me heen, geen prikkels, geen emoties voelen. Alles komt zo heftig bij me binnen momenteel.
De pijn wordt minder zodra je steeds meer verwerkt hebt. Zodra je andere manieren vindt om er invulling aan te geven. Dingen te herstellen in jezelf, recht te zetten. Knap dat je positief blijft! Enorme stap voorwaartshopelijk kan zij mij tips geven om de pijn te veraangenamen en minder van mijn stuk te zijn. En ik heb nog twee boeken liggen om te lezen dus vooruit maar weer. Ondanks de pijn, kan ik wel positief blijven en dat had ik maanden geleden niet gekunt maar een dagje zonder verdriet is ook wel welkom. Dus ik zelf gavooruit. Dit had ik maanden geleden echt niet aangekunt.
Het snijden is ook een uiting geven aan de pijn. Het is alleen gedrag wat je liever niet hebt want het is schadelijk. Kijk of ze er over kan praten, over kan schrijven, het op een andere manier kan uiten? Wat werkt voor haar?Vanavond kwam ik erachter dat ze zich zelf afgelopen zondag weer gesneden heeft...(door een ruzie met haar zus) Ze bagataliseert het hele probleem en ik ben weer verdrietig. Maar we gaan het traject in of ze wil of niet. En o god wat doet ze stoer mijn kleine grote meid.
Zo dubbel. Eigen verdriet en haar verdriet. Pff waar is hier de nooduitgang.