Gebruikersavatar
nickel92
Berichten: 15
Lid geworden op: 31 aug 2011 04:21

eenzaam

Dag iedereen,

Zoals je waarschijnlijk merkt plaats ik zelden berichtjes op deze forum maar deze keer ben ik ten einde raad.

Zoals al een paar mensen hier van af weten wil ik het toch graag delen en indien mogelijk raad willen krijgen.

Het zit zo.
Vorig jaar, toen mijn nieuw academyjaar begon in mijn hogeschool heb ik een meisje in m'n klas wat beter leren kennen tijdens de les recht. Ik kreeg haar aan het lachen en we hadden een goede klik met elkaar.

We zaten veel naast elkaar achter de schoolbanken, smsten en chatten veel samen op facebook. Nu kun je voorstellen hoe ik me voel, right? :). Ik voelde mij er gelukkig bij haar en ik had het gevoeld dat het gevoeld wederzijds was. De hele klas zagen ons als mensen met een zeer hechte band en ik hield hiervan, maar zoals aan alle sprookjes kwam er al gauw een einde...

Na de herfstvakantie begon zij plots helemaal anders te gedragen t.o.v. mij, ik vroeg mij af wat er met haar scheelde en vervolgens vroeg ik aan haar wat er aan de hand was. Ze gaf duidelijk geen antwoord en negeerde mij compleet. Sindsdien heb ik die "band" met haar verloren en voel ik mij "leeg of onvervolledigd", alsof iets in mijn leven verdwenen was die mij positieve kracht gaf.

Een paar maanden geleden kreeg ik haar eindelijk aan de praat maar kreeg ik echter te horen dat ik volgens haar zielig was. Eerlijk gezegd heb ik nooit die pijn in mijn leven gevoeld, zeker niet wanneer we zo'n hechte band hadden. Vanaf dat moment ging ik minder graag naar school aangezien ik samen met haar in de klas zit.

Ik herlees af en toe ons gespreksgeschiedenis die we hadden op facebook maar dat brengt iedere keer pijn met zich mee, het gevoel dat mij gelukkig maakte en juist aanvoelde die in mijn berichtjes zaten geeft mij het gevoel dat ik de band steeds meer en meer mis. Maar het is sterker dan mezelf om die berichten toch te herlezen.

Ik ben ten einde raad en de vrouw die bij mij paste ontbreekt mij, en nu zit ik in een put.
Ik weet dat er "genoeg vis" in de zee zit, maar niet alle vissen zijn zo bijzonder voormij zoals die ene.

Met vriendelijke groeten
Nickel
Gebruikersavatar
Glorious
Berichten: 56
Lid geworden op: 13 mar 2013 23:45
Locatie: Aalsmeer

Re: eenzaam

Ik snap dat het vervelend is dat jij je nu in de steek gelaten voelt, maar er moet wel een reden voor zijn dat zij zich zo gedraagt. Het kan niet zo zijn dat ze opeens zo raar doet (die mogelijk is er wel maar daar ga ik niet van uit) het beste wat je kunt doen is dan ook gewoon uitzoeken wat het probleem is.

Je kunt dit gewoon aan haar vragen of misschien via facebook een bericht sturen en dan gewoon uitleggen dat jij de reden wilt weten achter haar gedrag.

Je zegt dat je het een keer aan haar gevraagd hebt en dat zij antwoorde dat jij 'zielig' was. Er kunnen hier natuurlijk heel veel redenen voor zijn; zag zij jou misschien met een ander meisje praten en is zij jaloers?

Het kan goed zijn dat zij gewoon rust wil om ook wel met anderen een band vormen en niet alleen met jou omgaan. Ik zou nog eens goed aan haar vragen waarom ze zo raar doet, als ze je negeert neem dan gewoon een tijd afstand van haar. Je zult zien dat als je een tijdje niet met haar praat dat ze je vanzelf gaat missen.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: eenzaam

Na de herfstvakantie begon zij plots helemaal anders te gedragen t.o.v. mij, ik vroeg mij af wat er met haar scheelde en vervolgens vroeg ik aan haar wat er aan de hand was. Ze gaf duidelijk geen antwoord en negeerde mij compleet. Sindsdien heb ik die "band" met haar verloren en voel ik mij "leeg of onvervolledigd", alsof iets in mijn leven verdwenen was die mij positieve kracht gaf.

Een paar maanden geleden kreeg ik haar eindelijk aan de praat maar kreeg ik echter te horen dat ik volgens haar zielig was. Eerlijk gezegd heb ik nooit die pijn in mijn leven gevoeld, zeker niet wanneer we zo'n hechte band hadden. Vanaf dat moment ging ik minder graag naar school aangezien ik samen met haar in de klas zit.
Het komt bij mij over alsof er in de herfstvakantie iets gebeurd is met haar wat vervolgens haar houding ten opzichte van jou volkomen heeft veranderd. Vooral als ik lees hoe het daarvoor was. Het verlies van een leuke relatie is zeker pijnlijk vooral als je zegt dat er zo'n goede klik was en je zo gelukkig was met haar.

Het feit dat ze zegt dat je zielig was lijkt me geen reden om gelijk alle communicatie te verbreken. Wat bedoelde ze daar dan mee, waar leidde ze dat uit af ? Het lijkt me niet echt de juiste reden zonder verdere uitleg.
Inzicht als Uitweg..
Leeuwtjuh

Re: eenzaam

Hee Nickel!!!

Leuk dat je weer een topic hebt in plaats van in de chat hangen 8)

Bedoelde ze dat de gesprekken te negatief waren of iets dergelijks? Waren de gespreksonderwerpen down?
Het kan natuurlijk zijn dat ze daar geen trek meer in had... Heb je haar nog op FB?

Er met haar over praten lijkt mij de enige oplossing. Misschien kan er dan duidelijkheid komen van beide kanten...
En anders; tja, dan moet je door de pijn heen. Uiteindelijk krijgt het dan ook zijn plekje wel.
Het zegt alleen wel veel over zo'n iemand die geen afsluiting wil bieden, een brok egoïsme, als je het mij vraagt.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: eenzaam

Tja Nickel, het kan vaak pijn doen als de mooie droom ineens uit is. Waarschijnlijk heb je ook heel veel dingen ingevuld en heb je het allemaal veel groter willen zien dan het in werkelijkheid was. Troost je, dat doen veel jonge mannen. ;-)
Maar het doet dan juist des te meer pijn als de zeepbel uiteen spat.
Leer het een plek te geven, Nickel. Er is, zoals je terecht opmerkt "genoeg vis" in de zee.

En hee, je wilde toch zanger worden? Je moet toch nu gigantisch 'the blues' hebben?
Zing je verdriet er uit, zou ik zeggen. ;-)
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
nickel92
Berichten: 15
Lid geworden op: 31 aug 2011 04:21

Re: eenzaam

@Leeuwtjuh

De gesprekken waren niet down, de meeste waren zelfs over leuke onderwerpen.

En ik heb haar tijdens de week herfstvakantie niet gezien of gehoord.
Dus ik vind het raar dat ze uit het niets zo is begonnen doen tegen mij.

Ik heb haar steeds op facebook en onlangs heb ik het haar eens gevraagd maar ze antwoord niet terwijl ik het kan zien dat ze mijn bericht heeft bekeken.

Ik denk dat dit schip gezonken is en helaas een persoon uit m'n leven is verdwenen. Ik weet dat er genoeg "vis in de zee" is maar natuurlijk kan niemand haar vervangen, elk persoon is uniek. Ik hoop alleen dat de volgende nog bijzonder is en tenminste oprecht is.
Leeuwtjuh

Re: eenzaam

nickel92 schreef: Ik hoop alleen dat de volgende nog bijzonder is en tenminste oprecht is.
Tja, dat soort dingen weet je nooit van tevoren, natuurlijk.... Verder sluit ik mij aan bij Volhoudertjes reactie :nod:
Gebruikersavatar
nickel92
Berichten: 15
Lid geworden op: 31 aug 2011 04:21

Re: eenzaam

Hierbij bedank ik jullie voor de reacties,

maar de laatste tijd is het nog erger met mij gesteld.

Op facebook zie ik vrienden van mij een gezin uitbouwen (zoals kinderen) en ik ben onzeker wat ik zal betekenen in de toekomst. Ik voel me meer en meer ongelukkig, iedereen blijkt alles te weten wat hij/zij wil. Het is alsof ik in een tunnel sta en iedereen het licht vind en dat ik in het donker rond loop zonder enige uitweg te zien.

Jullie weten dat zingen voor mij een passie is, maar ik kan voor het moment geen zangcoach betalen om mij de kneepjes aan te leren. Ook door m'n straie durf ik bepaalde activiteiten niet meer doen (zoals zwemmen of gewoon een t-shirt dragen). Ook als het moment daar is, zou ik vanwege dit de liefde niet durven bedrijven. Ik weet dat er ergere dingen bestaan maar hetzelfde scenario blijft als een tape in mijn hoofd afspelen.

Ik ben stilaan aan m'n eigen identiteit beginnen te twijfelen, ik heb de energie en kracht niet meer om nog meer klappen op te vangen.

Nu is het de tijdperk waar het moeilijk is om serieuze gesprekken te houden met mensen die geheim blijven en ik mis iemand die me goede moed kan geven.

Vanaf mijn 10 jaar woon ik bij mijn vader maar die is de type man die in het leger en thuishoort. Mijn moeder hoor ik zelden en doorheen de jaren heb ik bijna geen contact meer gehad, ik heb die band niet met mijn moeder zoals de meesten hebben. Ik stond voor alles alleen in het middelbaar. Zoals je al zelf hebt ervaren verandert je lichaam doorheen de pubertijd maar ik moest mezelf alles zelf aanleren en ik had het soms moeilijk hiermee.

Ik had geen moeder meer die elke ochtend naar mij glimlachte die vervolgens mijn dag als kind perfect maakte. De vrienden die ik had in het middelbaar heb ik nauwlijks contact mee, en ik wordt zelden nog uitgenodigd voor bepaalde evenementen.

Tot slot sta ik hier als een volwassene van 20 jaar die niet heeft genoten van zijn eigen jeugd. Dit maakt mij ook depressief en ik voel dat het te laat is om alles in m'n leven recht te zetten. Nu moet ik zoals iedere volwassene werken maar de meesten hebben goeie herinneringen waaraan ze kunnen denken als ze moeten gaan werken, die hen op de goede baan blijft houden.

Ik heb vanaf mijn 10 jaar voor alles zelf gezorgd met als resultaat dat zoals de topic aangeeft eenzaam voel en er geen warmte of liefde aanwezig is die mij doet glimlachen. Elke dag sta ik met een negatieve bui op, met het gevoel dat ik een beter leven wou hebben dan dit.

Maar helaas ben ik degene die het moet doen met bijna geen energie meer over en het zin om van mijn leven te genieten verdwijnt ook langzaam.

Om dit bericht af te ronden (ik weet dat dit een serieuze boterham is) wil ik gewoon nog zeggen dat ik geen uitweg zie (zoals een vicieuze cirkel).

Met vriendelijke groeten
nickel92
Gebruikersavatar
nickel92
Berichten: 15
Lid geworden op: 31 aug 2011 04:21

Re: eenzaam

hechten moet werken zijn
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: eenzaam

Hallo nickel,

Ik kan heel goed begrijpen dat het een heel vervelend gevoel is als je niet van je jeugd hebt kunnen genieten. Uit je stukje wordt ook een beetje duidelijk waardoor je dat gevoel gekregen hebt.
Je zegt dat het ‘te laat is om alles in m'n leven recht te zetten’. Daar geloof ik niet in, nickel. Ik ben er van overtuigd dat de ‘vicieuze cirkel’ zoals jij hem beschrijft, doorbroken kan worden.

Dat kan met kleine stapjes. Ik kan me nog goed herinneren dat we het in de chat wel eens over striae gesproken hebben. Striae is een normaal verschijnsel, en je doet jezelf absoluut te kort als je vanwege de striae niet meer zou durven zwemmen of in een t-shirt buiten lopen.
Ik weet dat de lente lang op zich laat wachten, maar ga als de temperatuur het toelaat eens lekker wandelen. De lente zon doet de mens goed en kijk een om je heen naar alle mensen die zorgeloos een shirtje met korte mouwen hebben aangetrokken. Dat kun jij ook, nickel.
Striae is echt niet de moeite waard om je leven door te laten beheersen.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: eenzaam

nickel92 schreef:Hierbij bedank ik jullie voor de reacties,

maar de laatste tijd is het nog erger met mij gesteld.

Op facebook zie ik vrienden van mij een gezin uitbouwen (zoals kinderen) en ik ben onzeker wat ik zal betekenen in de toekomst. Ik voel me meer en meer ongelukkig, iedereen blijkt alles te weten wat hij/zij wil. Het is alsof ik in een tunnel sta en iedereen het licht vind en dat ik in het donker rond loop zonder enige uitweg te zien.
Hou er rekening mee dat Facebook voor de meeste mensen een "goed nieuws" profilering is. Dat is ook wel logisch want niemand "hangt graag zijn vuile was buiten". Social media wordt voornamelijk gebruikt om positieve berichtjes op te plaatsen en in veel mindere mate de negatieve berichten of ervaringen omdat men zich daarvoor schaamt, schuldig over voelt of gewoon niet wilt dat iedereen dat weet. Vergis je dus niet.. ook daar zitten veel mensen die zich regelmatig heel rot voelen, waar het niet goed mee gaat of die niet lekker in hun vel zitten op het werk of in een relatie. Echter daar lees je veel minder over tenzij iemand graag alles deelt met zijn "vrienden".

Daarbij wordt het ook niet erg gewaardeerd als je op social media telkens gaat vertellen hoe slecht het gaat of hoe rot je je volet. Het is net als in het echte leven. Een tijdje reageren mensen daar nog op maar naar verloop van tijd ga je reacties krijgen als: zet je er gewoon overheen, het komt wel goed, maak je niet zo druk en dan komen de sterktes, beterschap of andere goed bedoelde opmerkingen en daarna dooft het langzaam uit want de meeste mensen worden niet graag geconfronteerd met mensen waar het niet zo goed mee gaat. Ze hebben vaak ook al genoeg aan zichzelf..
Jullie weten dat zingen voor mij een passie is, maar ik kan voor het moment geen zangcoach betalen om mij de kneepjes aan te leren. Ook door m'n straie durf ik bepaalde activiteiten niet meer doen (zoals zwemmen of gewoon een t-shirt dragen). Ook als het moment daar is, zou ik vanwege dit de liefde niet durven bedrijven. Ik weet dat er ergere dingen bestaan maar hetzelfde scenario blijft als een tape in mijn hoofd afspelen.
Ik vraag me af of je geen andere mogelijkheden hebt om te zingen. Ik weet dat ze hier regelmatig (met name mannen) vragen voor koren en zanggroepen. Dat is een hobby/vereniging waar je volgens mij niet zoveel geld aan kwijt hoeft te zijn. Je kan dan ook zingen en krijgt dan ook tips etc om het beter te kunnen doen. Is zoiets nog een optie voor je? Wat zou je wel kunnen doen (probeer niet de hele tijd te focussen op wat niet kan.. want dan kom je niet ver en dat frustreert alleen maar).
Ik ben stilaan aan m'n eigen identiteit beginnen te twijfelen, ik heb de energie en kracht niet meer om nog meer klappen op te vangen.

Nu is het de tijdperk waar het moeilijk is om serieuze gesprekken te houden met mensen die geheim blijven en ik mis iemand die me goede moed kan geven.
Ik denk dat je hier via het forum wel wat ervaringen zou kunnen delen en contact met mensen waarmee je serieuze gesprekken zou kunnen houden via de chat ofzo? Wellicht krijg je daar dan ook wat goede moed van?
Vanaf mijn 10 jaar woon ik bij mijn vader maar die is de type man die in het leger en thuishoort. Mijn moeder hoor ik zelden en doorheen de jaren heb ik bijna geen contact meer gehad, ik heb die band niet met mijn moeder zoals de meesten hebben. Ik stond voor alles alleen in het middelbaar. Zoals je al zelf hebt ervaren verandert je lichaam doorheen de pubertijd maar ik moest mezelf alles zelf aanleren en ik had het soms moeilijk hiermee.

Ik had geen moeder meer die elke ochtend naar mij glimlachte die vervolgens mijn dag als kind perfect maakte. De vrienden die ik had in het middelbaar heb ik nauwlijks contact mee, en ik wordt zelden nog uitgenodigd voor bepaalde evenementen.
Dat klinkt als een autoritaire cq verwaarloosde opvoeding. Niet echt bevorderlijk voor je vooral niet in de puberteit. Als je jezelf veel moet aanleren, mis je ook veel en is het extra moeilijk. Als je verder ook geen liefhebbende en steunende ouders hebt gehad dan zal dat je zelfbeeld en eigenwaarde ook geen goed hebben gedaan en dat merk je dan weer in je sociaal verkeer. Met name in de hechting met anderen die dan niet goed tot stand komt.
Tot slot sta ik hier als een volwassene van 20 jaar die niet heeft genoten van zijn eigen jeugd. Dit maakt mij ook depressief en ik voel dat het te laat is om alles in m'n leven recht te zetten. Nu moet ik zoals iedere volwassene hechten maar de meesten hebben goeie herinneringen waaraan ze kunnen denken als ze moeten gaan werken, die hen op de goede baan blijft houden.
Grappig dat je het woord hechten hier verwisseld met werken want onbewust heb je gelijk. Ook in werkrelaties zal je problemen met die hechting ervaren omdat je een andere negatieve opvoeding hebt gehad waarin het nodig je ontbroken is.
Ik heb vanaf mijn 10 jaar voor alles zelf gezorgd met als resultaat dat zoals de topic aangeeft eenzaam voel en er geen warmte of liefde aanwezig is die mij doet glimlachen. Elke dag sta ik met een negatieve bui op, met het gevoel dat ik een beter leven wou hebben dan dit.

Maar helaas ben ik degene die het moet doen met bijna geen energie meer over en het zin om van mijn leven te genieten verdwijnt ook langzaam.

Om dit bericht af te ronden (ik weet dat dit een serieuze boterham is) wil ik gewoon nog zeggen dat ik geen uitweg zie (zoals een vicieuze cirkel).

Met vriendelijke groeten
nickel92
Je hebt helder zicht op je negatieve vicieuze cirkel. Je hebt last van eenzaamheid, gebrek aan warmte, liefde en vreugde in je leven door je gebrek aan goede sociale contacten en relaties. Dit maakt dat je je leven als negatief ervaart en jezelf waarschijnlijk ook daardoor weer als negatief ziet. Niet geslaagd, niet gelukt etc. Dit geeft dan een negatieve vicieuze cirkel die zichzelf in stand houdt of erger versterkt. En dat kost bakken energie en de accu laadt niet goed op... vandaar dat je bijna geen energie meer over hebt en het genieten niet meer lukt. Dat noemen ze dan een depressie..

Heb je hier hulp voor Nickel?
Inzicht als Uitweg..

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”