diagnose depressief en nu?

[Minerva]

Dat is zeker een hele hap. Veel gewelddadige situaties waarin jij door je ex maar ook door jezelf behoorlijk hard wordt aangepakt. Het perfectionisme en het doorrennen, het snelle werken, het vele heen en weer rijden, het accepteren dat je zo behandeld wordt door je ex. Je doet daarmee jezelf ook veel geweld aan gedaan lijkt het wel. Dat pantser werkt weliswaar misschien voor buiten naar binnen maar wie beschermt jou tegen jezelf ? Tegen jouw perfectionisme, tegen het feit dat je jezelf zo pushed en dwingt. Waar komt dat vandaan ?

[Minerva]

Ik wou nog toevoegen maar was te laat : ik bewonder je doorzettingsvermogen maar het is tevens je valkuil.

[reneemulder]

Hoi Minerva,

Dat klopt, waar komt dat perfectionisme vandaan. Ik heb geen flauw idee. Dat is mijn valkuil. En we gaan bij mijn psychotherapeut dat heel langzaam afpellen en onderzoeken...

Ik moet inderdaad tegen mezelf beschermd worden en dat gebeurt nu. Ik moet elke middag nm ouders om te rusten. Medicatie is nu zo ver dat ik rustig ben en al minder ren. Eigenlijk helemaal niet meer. (zit ook in de ziektewet) en ik herken langzamerhand de signalen. Nog even een paar weken afwachten of ik stabiel blijf en dan dan gaan we langzaam beginnen.

Mijn angstaanvallen komen er ook vandaan....Doordat ik nu rustiger ben en de tijd heb om na te denken, raak ik in paniek als ik voel. En ik voelde nooit omdat dat niet mocht van mezelf, dus rende ik.
Daar is de psychotherapeut dus ook mee bezig.
We hebben heel wat voor de boeg nog, maar hij is ervan overtuigd dat hij me helpen kan en ik laat het maar over me heen komen. Word er alleen maar beter van he....

Maar het is inderdaad een enorme valkuil ook als ik ooit beter ben, wat ik heel goed onder controle moet houden.

gr

Renee

[reneemulder]

oja en wat me enorm frustreerd is dat ik momenteel alles heb om gelukkig te zijn. Een nieuwe man, een prachtig huis, twee kinderen die het hartstikke goed doen op school, een lieve peuter en een hele leuke baan. Wat wil ik nou nog meer....
En dan ben je al tien mnd ziek, waarvan sinds aug dan psychisch.....

Zucht, ik begrijp dat alles tijd nodig heeft echt waar, wat er in 15 jaar is opgebouwd, is er in een half jaar niet zomaar weg. Maar die angst die ik af en toe voel is dus angst voor verdriet. Het verdriet wat nu tijd krijgt om naar buiten te komen omdat mijn pantser aan het afbrokkelen is, of misschien al weg is.

Ik raak niet meer in paniek van die angst gelukkig, ik denk oke daar ben je weer, waar heb ik nu weer verdriet van en ik pak mijn schrift, zet zielige muziek op en dan komen momenteel de onbewuste verdrietgedachtes naar boven...en dan is het weer verdwenen. En aan de ene kant voelt het verdriet ook wel prettig aan. Ik koester het een beetje, omdat ik denk dat het de weg is naar genezing.

maar het komt altijd op de gekste momenten. Ik lees net je antwoord Minerva en omdat je exact het probleem neerschrijft heb ik angstgevoel. Het komt binnen als een hamer, kun jij niets aan doen, maar dat is een stuk wat mijn psychotherapeut vorige week ook heeft beschreven en ik kom er maar niet achter waarom ik mezelf niet bescherm tegen mezelf al die jaren.....

Waarom heeft het zo ver kunnen komen. Achteraf herken ik wel in de afgelopen jaren signalen dat het al niet goed ging. Eerder af en toe een soort van depersonalisatie wat ik had op zaterdagavond, herkende ik niet en dat ik tegen mijn man zei, ik voel me raar, als er zo direct iets gebeurt bel de dokter. (ik dacht aan een beroerte) maar dan was het de volgende dag weer weg en dan ging ik weer door.

En ondanks alle ellende waar ik nu in zit, ben ik toch gelukkig. Er zijn veel mensen die een hart onder de riem steken, veel meer als dat ik dacht, ik geniet nu veel meer van de kleine dingen om me heen, ik heb rust. Ik kan uren zitten schilderen, betere band met mijn ouders en mijn man en ik zijn hechter geworden, ben 25 kilo lichter . En als het nu niet gebeurd was , was het over een paar jaar gebeurd en dan vele malen erger. Volgens psych zat ik ook tegen een burnout aan.

Wat een verhaal. Was even fijn om het even weg te tikken. Ik ga mijn jongste naar de oppas brengen en daarna op mijn gemak de dag doorkomen.

groetjes
Renee

[eithnec]

blijf maar lekker van je afschrijven lieve renee
en geniet van je rustige dag en alle kleine dingen die jou een fijn gevoel houden lekker vasthouden

lieve groet en dikke knuffel

caro

[Minerva]

oja en wat me enorm frustreerd is dat ik momenteel alles heb om gelukkig te zijn. Een nieuwe man, een prachtig huis, twee kinderen die het hartstikke goed doen op school, een lieve peuter en een hele leuke baan. Wat wil ik nou nog meer....

Volgens mij heb je niet alles wat je hebt om gelukkig te zijn. Jouw gevoel, jouw manier van leven, de angsten, het perfectionisme, de burn-out gevoelens.. dat is zeker niet iets om gelukkig van te worden. Gelukkig heb je een man, prachtig huis en drie fijne kinderen en dat is heel fijn.. vooral als het op andere fronten van je leven helemaal niet goed gaat omdat je jezelf keihard voorbij gelopen bent en geen maat weet te houden. Veel te hard voor jezelf bent.

Sorry voor de hamerslag.. was niet zo hard bedoeld maar het komt op zo'n forum altijd harder over dan dat het in het echt zou klinken. Zoals ik al zei: je doorzettingsvermogen is bewonderenswaardig, evenals je moed en je kracht. Je hebt volgens mij een analytische geest en een goed verstand. Dat zijn fijne hulpmiddelen in dit psychische proces om er uit te komen. Je hebt een fijne basis thuis maar juist in perioden van grote stress waarin je constant in de "survivalmodus" heb moeten leven, komt nadat je in een rustiger vaarwater terecht komt, meestal de psychische klap. Overbelasting van je geest of je lichaam kan je langdurig blijven doen zonder daar een prijs voor te betalen, helaas. Gelukkig ben je op de weg terug naar boven en heb je goede hulpverlening !

Stapje voor stapje vooruit en soms een stapje terug maar dat geeft niet. Schrijf het van je af, verwerk het, wees zuinig op jezelf en bovenal heb jezelf lief. Kijk eens wat voor advies je een goede vriendin zou geven als zij in zo'n situatie zit als jij nu. Wat zou je daar tegen zeggen ?

[reneemulder]

we gaan vooruit. Heel langzaam. Ik voel opeens. Waarvan ik dacht dat het angst was, blijken het gewoon gevoelens te zijn. en die moet ik laten bestaan, want dat is goed. dat is genezing. Ik voel al 15 jaar niets. Eng idee, maar het is zo. En nu voel ik pijn en verdriet en dat is helend. Dat moet ik koesteren hoe akelig het ook voelt. oke dan doen we dat. En inderdaad, als ik tegen mezelf zeg dat het helend is, kan ik de pijn en verdriet hebben. Gek he. Zou ik nu eindelijk de berg aan het beklimmen zijn in plaats ervan af vallen? Hoop het zo. Ik ben het zat thuis. Wil weer de maatschappij in. Werken, normaal zijn....uiteten, leuke dingen doen. mag nu 1x per drie dagen een activiteit plannen. Afgelopen ma naar de ikea was een uitje..... We komen er wel. Ik word een nieuwe renee

Dit gedicht las ik ergens. zo mooi, ik heb het een beetje aangepast op mezelf....

Emoties zijn als de golven op zee,
zo intens, zo vol overgave kabbelen ze met je mee.
Woede, angst, verdriet en pijn,
al deze gevoelens zijn belist niet fijn.
Toch behoren ze bij het leven,
net zoals zuurstof; dat is een gegeven.
Je mogen uiten is dan ook van levensbelang,
als je dit niet mag, word je binnenin erg bang.
Dan vloeien er geen woorden uit je mond,
wat je psychosomatisch maakt en ongezond.
Wat zich dan gaat uiten in buikpijn en paniek,
en je je opgesloten gaat voelen, het maakt je ziek
Al je emoties kunnen niet naar buiten,
je voelt ze vernauwend rondom je hart sluiten.
Je wordt benauwd en krijgt bijna geen lucht,
je valt bijna flauw met een diepe zucht.
Door psychotherapie leer je je gevoelens te uiten,
en mogen al je emoties naar buiten.
Je mag lachen, woede uiten en huilen,
de woorden die je niet kon uiten mag je nu verruilen.
Je voelt weer lucht stromen,
zuurstof voel je door je lichaam komen,
je voelt geen psychosomatische pijn meer,
je voelt je niet meer zeer.
Zover ben ik alleen nog niet helaas
ben de angst nog niet helemaal de baas
ik kan zelf nu ook vooruitgang zien
en hopen op beter worden binnenkort misschien
maar voelen doe ik zeker en beslist
en dat heb ik jaren gemist

[katleen]

MOOI!!!
ik ben blij voor je!

[Minerva]

Klinkt goed Renee.. that's the way. Het komt allemaal wel. Stapje voor stapje. Laat het maar gewoon gebeuren. Geef jezelf de ruimte om te mogen zijn.

[eithnec]

ik ben trots op je meisje

ik wens je zometeen een zachte nacht vol mooie dromen toe



caro

[reneemulder]

Hoi,

Al een week gaat het uitstekend. Vandaag bij mijn psychotherapeut geweest en de oorzaak van alles is mijn hooggevoeligheid.

pfff, ik dacht altijd, oke dat ben ik blijkbaar maar wat moet ik ermee. Is iets nieuws, geef het een naam, het zal wel. Ik heb het en ik leef er al jaren mee en ik heb er niets mee. Mijn dochter heeft het ook en die heb ik naar iemand gestuurd die haar daar mee heeft geholpen. Want ik herkende wel veel dingen bij haar. Maar bij mezelf bagataliseerde ik het.

En nu komt het hssp naar voren als oorzaak van het perfectionisme en angst etc etc. Heeft met elkaar te maken ik kan niet tegen prikkels en neem alle emoties over van andere mensen, deze wil ik helpen en dit gaat ten koste van mezelf.....Mijn psychotherapeut gaat me hier ook mee helpen naast het verwerken van nare gebeurtenissen natuurlijk. Het kwartje valt nu...Nooit geweten dat hssp erfelijk is.

gelijk maar contact opgenomen met de therapeut van mijn dochter om daar is mee te praten. Wordt vervolgd dus

[Minerva]

Klinkt goed allemaal. Ik heb evt. nog wel wat epubs voor je over het onderwerp hooggevoeligheid.

[reneemulder]

Hoi Minerva,

epubs???? nou graag alles wat ik kan lezen erover

bedankt alvast

gr

renee

[Minerva]

Ja dan moet je wel een Tablet of een e-reader hebben en dan kan je even in een PB je email adres geven want dan ik ze naar je toe mailen.

[eithnec]

als je wil praten over hsp altijd welkom he als mede hsptje weet ik hoe mooi maar ook moeilijk het soms is hier mee om te gaan

voor nu wens ik je alvast een zachte nacht vol mooie dromen toe

caro

[quodpersortem]

Ja dan moet je wel een Tablet of een e-reader hebben en dan kan je even in een PB je email adres geven want dan ik ze naar je toe mailen.

Je kunt eventueel ook een programmaatje op je PC downloaden waarmee je e-pubs kunt lezen, geloof ik... Of anders de bestanden omzetten naar PDF, daar zijn sowieso programma's voor op de computer (oa Adobe Reader).

[Minerva]

Ik heb Calibre op mijn laptop. Daarmee kan je inderdaad ook boeken lezen. Dus een programmaatje op je pc is ook mogelijk. Ik heb even gekeken naar mijn digitale boekenverzameling en ik heb drie boeken over hooggevoeligheid.

[eithnec]

@ minerva
Welke boeken heb je staan? Ik heb ook wel interesse
lieve groet
caro

[Minerva]

Er staat niets

Ik heb ze digitaal opgeslagen. Renee heeft ze nu wellicht kan die ze weer delen want ik ga ze niet breed verspreiden.

[eithnec]

ik zal het eens met renee bespreken dan


caro

[reneemulder]

Hoi,

tijdje niet geschreven.

Samenvatting: ik ga vooruit. Ik heb de juiste combinatie v medicatie en ik ben stabiel. Ik mag nog niet werken en moet proberen te genieten van de rust en dat het goed gaat.
Therapie is nog steeds niet begonnen, maar ik kom wel nu 1x per week bij de psychotherapeut om te evalueren.

De pijn die ik voel, kan ik tegenwoordig aan. Ik laat het maar zitten, en het verdwijnt weer. Ik kom steeds meer achter de reden van de pijn en ben er niet meer bang voor.

thuis is er afgelopen week veel gebeurd. Mijn oudste dochter heeft veel last vd echtscheiding gehad toen ze vier jaar was en is toen ook in behandeling geweest bij een psych en heeft toen ze tien jaar was wenkbrauwhaartjes getrokken ze is stik onzeker, is daarvoor ook in behandeling geweest en woensdag ben ik erachter gekomen dat ze zichzelf snijdt

De school wist het al en ze heeft al 1 gesprek met maatschapeelijk werker achter de rug maar ik mocht het absoluut niet weten omdat ze mij wilde beschermen. Ik had al genoeg aan mezelf....

Ik voel me sinds drie weken beter en voelde ook aan dat het met mijn oudste niet lekker zat en zat me al drie weken af te vragen wat het was.
Nu weet ik het en het is begonnen sinds dat ik ben opgenomen in het ziekenhuis. Ze vertelde me dat ik 38x vreselijk heb gehuild en dat ze 38x sneeen heeft gezet. Van de week zag ik sneeen op haar buik.

Ik heb ze alle steun toegezegd en as week gaan we samen naar de maatschappelijk werker en ze staat nu weer op de wachtlijst vd psycholoog.

Vanochtend bij mijn psych kwamen we erachter dat mijn oudste op de zelfde manier niet met haar emoties kan omgaan als ik. Ik heb toen panekaanvallen gekregen en zij snijdt zich uit verdriet woede onmacht

Ik heb hier verdriet van en voel de pijn van haar maar het maakt me ook weer sterk. Ik ben heel boos geworden op mijn ex want die is voor een groot gedeelte de oorzaak van onze problemen, ik hunkerde 13 jaar tijdens mijn huwelijk naar acceptatie en liefde en mijn oudste heeft hetzelfde met haar vader. Haar vader accepteert ze niet zoals ze is. Verder heeft ze net als mij een laag zelfbeeld, is ze gepest op de lagere school zucht....

We komen er wel samen. Als ik denk aan een jaar verder, zijn we een jaar sterker geworden. Ik heb me eventjes heel schuldig gevoeld, want tijdens de periode dat het heel slecht met mij ging, kon ik niet voor de kinderen zorgen. Mijn ouders en mijn man hebik toen gevraagd om de kinderen in de gaten te houden. Ze vroegen wel aan mijn oudste hoe het ging...maar die zei goed.

Haha, net als ik , ik zeg al 15 jaar dat het goed gaat, maar dat ging het helemaal niet.

Potverdrie, waarom hebben mijn ouders en mijn man niet verder gekeken? Omdat ze teveel bezorgd om mij waren. Dat kan ik ze niet verwijten dus. En mezelf ook niet. Maar als je kind pijn heeft heb je dat als moeder ook en dat komt er nu in deze situatie boven op. Teveel herinneringen komen nu boven en ik merk dat ik meer pijn voel deze week. Maar kom maar op met die pijn. Ik moet die pijn verslaan om er voor mijn dochter te zijn.

Verder probeer ik te genieten van de goede momenten en van de rust. Ik merk dat ik heel veel behoefte heb aan stilte en rust en niets niets niets. Om alles op een rijtje te kunnen zetten van het afgelopen jaar. Kom alsjeblieft lente, laat mij het zonnetje koesteren en verwarmen. Dan voel ik me beter en kan ik meer aan

De goede dingen van de afgelopen maanden is een betere band met mijn ouders en mijn man. En met mijn middelste dochter ik ben rustiger en relaxter. Ik accepteer de situatie en probeer de goede momenten te koesteren wat is het leven toch mooi en wat heb ik dat lang niet gezien. Rondgerend heb ik als een kip zonder kop zonder te genieten.
Ik merk dat ik opener sta voor mensen om me heen. Maak met iedereeen een praatje.
Daarom ik ga vooruit. En dat gaat met mijn dochter straks ook gebeuren en dan heeft alles zin gehad.

Want ik ben ervan overtuigd dat niets gebeurt zonder reden....

[eithnec]

ik vind het fijn dat het de goede kant met jou opgaat en je jou emoties beter kan plaatsen. ik vind het wel naar om te lezen dat je dochter aan AM doet maar wel goed dat ze op de wachtlijst staat voor hulp en de school snel handeld. ook fijn dat je aangeeft dat jou familiebanden sterker geworden zijn

fijn weekend gewenst meisje


caro

[katleen]

wow renee , wat een mooi en sterk verhaal , ondanks de moeilijke dingen met je dochter.
ik denk inderdaad dat jij jezelf weer aan het terugvinden bent. jezelf , maar wel in een sterkere en bewustere versie.
ik hoop dat je op deze weg mag/kan/zal verdergaan naar een fijne zonnige toekomst toe.
dat je dit verdient ; daar is geen twijfel over! [AAI]

[Minerva]

Heftig om te lezen Renee. Het verhaal van jezelf en van je dochter. Het feit dat je je ware gevoelens en gedachten zolang verborgen heb gehouden en de reflectie die je geeft van het gedrag van je dochters die net als hun mamma de pijn verborgen houden voor hen die ze liefhebben en om ze niet te belasten. Het patroon wordt zo generaties lang doorgegeven met de gevolgen vandien. Gelukkig is er nu openheid. Jij geeft jezelf bloot en vertelt over je pijn, het mag er zijn, je door leeft het, je deelt het en dat maakt dat het kan helen. En daarmee geef je jezelf als voorbeeld voor je dochters dat het er mag zijn, dat hun pijn er ook mag zijn. Dat je niet hoeft te snijden omdat je een ander wilt sparen maar toch uiting wil geven aan de pijn van binnen.

Hoe naar allemaal ook, het is een stap voorwaarts voor jullie allemaal. Het is goed om te lezen dat dingen nu bekend zijn binnen het gezin en dat je samen verder kan. Delen = helen, zeggen ze wel eens.

[reneemulder]

Dank je Minerva, mooi gezegd.delen is helen. Ja dat is mooi gezegd. Het feit is wel dat ik al een week met pijn loop. Alles van mijn eigen vervelende periode rond mijn puberteit komt terug. Vier jaar boulimia gehad en zelf ermee gestopt. Nooit hulp gehad en nooit hulp gevraagd. Dat is gelijk de conclusie van mijn leven. Ik doe het zelf wel, ik heb niemand nodig.

Nooit verwerkt en nu met de pijn van mijn dochter heb ik dubbel pijn. Ik voel haar pijn zelfs. Pijn van mezelf en die van haar, o help. Wat lijkt ze op mij, zo confronterend om met haar te praten en te zien hoe ze reageert terwijl ik zlef ook zo reageer. Ik geef haar tips, maar pas ik die zelf wel toe? Ik begrijp de manier waarop ze met de pijn om gaat..
Gisteren veel verdriet in mijn lijf, ik stoot mezelf en ik vind de lichamelijke pijnsensatie prettig omdat het me even afleidt van mijn innerlijke pijn. Ineens viel het kwartje hoe zij de pijn oplost.

Verder word ik er ook voortdurend mee geconfronteerd. Instanties die ik moet bellen, vandaag een psycholoog aan de telefoon gehad en de huisdokter, over 2 weken intake gesprek, morgen gesprek met de maatschappelijk werker. En mijn verdriet schommelt de hele dag. Weg is het, dan komt het in alle heftigheid weer terug. Ik die nooit wil voelen en die 15 jaar nooit voelde. Ik word doodmoe van die gevoelens, maar ze zijn wel goed en het is goed dat ik ze voel. Ik voel, dus ik leef en ik besta.

Ik merk dat ik mezelf weer wil afsluiten en dat moet ik niet doen. Nu heb ik gelukkig de kans niet om te rennen, ik ben de hele dag thuis en dus voel ik de pijn de hele dag door. Zo intens. Ik kan nergens in wegrennen terwijl ik dat het liefste wil, want dat is het enige gedrag wat ik ken. Ik wil alles in een laatje verstoppen en er niet meer aan voelen. Maar juist dat moet ik afleren....en dat ben ik me bewust maar o wat is dat moeilijk. Ik wil naar een onbewoond eiland en helemaal geen mensen om me heen, geen prikkels, geen emoties voelen. Alles komt zo heftig bij me binnen momenteel.

Ben er niet meer bang voor, maar poeh wat is het heftig. Ik vind het zo moeilijk. Zit met mezelf in de knoop en met mijn dochter. Morgen een gesprek over mijn hssp, hopelijk kan zij mij tips geven om de pijn te veraangenamen en minder van mijn stuk te zijn. En ik heb nog twee boeken liggen om te lezen dus vooruit maar weer. Ondanks de pijn, kan ik wel positief blijven en dat had ik maanden geleden niet gekunt maar een dagje zonder verdriet is ook wel welkom. Dus ik zelf gavooruit. Dit had ik maanden geleden echt niet aangekunt.

Vanavond kwam ik erachter dat ze zich zelf afgelopen zondag weer gesneden heeft...(door een ruzie met haar zus) Ze bagataliseert het hele probleem en ik ben weer verdrietig. Maar we gaan het traject in of ze wil of niet. En o god wat doet ze stoer mijn kleine grote meid.

Zo dubbel. Eigen verdriet en haar verdriet. Pff waar is hier de nooduitgang. Mijn eigen therapie staat stil en ik heb as vrijdag een gesprek met de psycholoog en mijn man. Hopelijk kan hij me handvaten geven. Hij zegt dat ik nu mezelf help en dat ik nu eigenlijk goed bezig ben, omdat ik mijn eigen verdriet oplos. Maar god wat voel ik me eenzaam in mijn verdriet. Mijn man is haar stiefvader en voelt niet wat ik voel en de vader interesseert het allemaal niet. Gelukkig heb ik mijn ouders nog, die nauw betrokken zijn met mijn dochters en ik kan goed praten met mijn moeder.

Maar ik vind het heel heftig en mag ik egoistisch denken dat ik dit eigenlijk niet nu maar over een jaar had willen meemaken. Hoe lang ga ik dit volhouden en ik mag niet instorten. Ik moet sterk zijn, juist nu. Het is koud in mijn hart. Ik wil letterlijk en figuurlijk de lente voelen.

groetjes

Renee