Rosa88

Probleem

Zomaar een stuk uit mijn dagboek:

Op het moment dat ik dit schrijf voel ik mij onrustig. En meestal is dat niet zo’n goed teken. De laatste keer dat ik me zo voelde duurde het niet lang of ik belandde in een diep dal.
Wat ik dan precies voel? Kan het niet goed uitleggen? Onrust in mijn hoofd. De behoefte om te praten; om dingen op een rijtje te krijgen.
Waardoor ik me zo voel? Eerlijk? Op het moment voel ik me écht rot over de dingen die ik niet kan bespreken. Met niemand. Ik voel me vreselijk. Ik voel me dik. De hele dag al voel ik mijn buik. Alsof het in de weg zit. Alsof het steeds groter wordt. De weegschaal geeft het ook aan hoor: ben in 3 weken tijd 5 kilo aangekomen. Als dit zo doorgaat…?
Ik heb besloten dat ik een gesprek wil met mijn huisarts. Ik wil dit bespreken. Ik denk namelijk dat het een gevolg is van het gebruik van de antidepressiva. Wat me verder heel erg tegen staat aan deze medicatie, is dat je pas 13 uur na inname weer mag auto rijden. Op het werk is dat geregeld hoor, dus dat is het probleem niet. Maar wat betekent dit voor mij persoonlijk? Vrijwel nooit meer ’s avonds met mijn vriendin een ommetje kunnen maken. Straks in het motorseizoen betrekkelijk minder kunnen motor rijden dan vorig jaar. Alsof je gestraft wordt! Alsof je gestraft wordt voor het feit dat je depressief bent geworden.

Mijn vriendinnen laten het ook afweten. En ik durf er niet zo goed wat van te zeggen. Vanmiddag zou een vriendin langs komen; uit school. Toen ik niks van haar hoorde hierover besloot ik haar zelf maar eens te smsen. Ze wilde graag een ‘rustdagje’. Prima hoor! Rust maar lekker uit. Ondertussen dus weer een dag alleen gezeten. Alle tijd gehad om te malen. Om me nog slechter over mezelf te gaan voelen. Wat voor zin heeft het allemaal nog?


Gisteravond heb ik dit geschreven.
Op dit moment voel ik me nog net zo onrustig. Zou het liefst willen janken, maar ik kan gewoon niet eens meer janken. Zal ook wel een bijwerking zijn van de antidepressiva.
Eén van de problemen waar ik me nu echt zorgen over maak is mijn gewicht. Vanochtend weer op de weegschaal gestaan en het klopt echt: in iets meer dan 2 weken tijd ben ik 5 kg. aangekomen. Ik baal daar stevig van. Vanochtend voor het eerst geprobeerd om mijn vinger achter in m'n strot te steken zodat mijn maaginhoud niet in 'vet' omgezet kan worden maar in de wc zou belanden. Wees gerust hoor: ik kon het niet. Misschien gelukkig voor mij: ik vind braken zoiets vreselijks ranzigs.
Maar goed. Ik voel me hier niet happy onder. Ga proberen om zo min mogelijk te eten. Heb om 11.00 uur een ontbijt gehad en wil vanavond soep eten en verder probeer ik niks te gaan eten. Ik wil niet dat het 'cadeautje' wat ik aan deze depressie over houd een 'vet lichaam' is.

Sorry, het zit me dwars en kan hier met niemand over praten. Tegen mijn vriendin had ik ook al gezegd dat ik zo erg vind dat ik aan ben gekomen van de antidepressiva (was toen nog 3 kg.). Zij vindt dat ik niet mag zeuren: ik mocht er immers best een beetje bij hebben. Ze heeft gelijk hoor; maar liever niet op deze manier. En wat ik me afvraag: waar stopt het? Ik heb verhalen gelezen van mensen die 25 of zelfs 30 kg. zijn aangekomen door dit medicijn. Dat wil ik echt niet! Ik ga volgende week echt met mijn huisarts bellen!
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Probleem

Het medicijn zorgt er vaak voor dat je meer vocht vasthoudt, en kan ook de eetlust doen toenemen. Als je niet meer bent gaan eten ligt het voor de hand dat je gewichtstoename voornamelijk te wijten is aan dat je lichaam vocht vasthoudt. (De lever en nieren worden extra belast doordat ze het medicijn moeten afbreken en uit je bloed verwijderen. Dat kan de waterhuishouding wat verstoren.) Zolang je weinig verandert in je dieet hoef je denk ik niet erg bang te zijn voor extreme gewichtstoename. Sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Azaroth

Re: Probleem

Wauw, klinkt allemaal pittig waar je doorheen gaat. Wat je zelf al aangeeft is denk ik het beste. Bespreek het met je huisarts. Ook klopt het wel wat Radius aangeeft, maar het kenbaar maken bij je arts is nooit een slecht iets. Goed van je dat je dit zelf inziet.

Maar dat alles bij elkaar is het slechts een "symptoom". Je manier van redeneren en het naar jezelf kijken zoals je doet komt heel ergens anders vandaan. Wat zijn precies de dingen die je niet kan bespreken of anders gezegd waar wil je over praten? Waar ben je zo bang voor om dat niet te doen?

Wat betreft je eetpatronen, die zo ik toch zo mogelijk in stand houden zoals je gebruikelijk al at. Een extreme wijziging hierin kan ook de nodige lichamelijke effecten creëeren en antidepressiva is sowieso al niet echt een licht medicijn. Ook jezelf laten braken is niet bepaald bevordelijk voor je algehele gezondheid en bij structureel braken krijg je hele andere klachten waar je net zo min blij van wordt als "dik" worden. Daarentegen ben ik wel benieuwd naar je huidige gewicht? Als ik het mag inschatten zal er niet veel mee mis zijn. Zeker omdat je vriendin aangeeft dat er best wat bij kan (al ga ik daar verder niet over oordelen). Kijk je niet heel erg streng naar jezelf nu?
Gebruikersavatar
GeenPijn
Berichten: 5314
Lid geworden op: 18 feb 2011 00:51

Re: Probleem

Bij veel mensen ligt het aan hun zelf, van prednisolon krijg je honger, als je alles gaat eten wat los en vast zit, wordt je vanzelf dikker. Maar als je dat niet doet dan gaat bij bijna alle mensen die kilo's er weer af.
Als je verwacht dat de wereld eerlijk tegen jou is, omdat jij eerlijk bent tegenover de wereld.

Dan hou je jezelf voor gek.

Dat is verwachten dat de leeuw jou niet opeet omdat jij hem niet opeet.
Rosa88

Re: Probleem

Hallo Allemaal,

Bedankt voor jullie reacties!
Ik heb me het afgelopen weekend erg down gevoeld, nergens zin in gehad, vandaar deze late reactie.

Azaroth:
Waar ik niet over kan praten? Op het moment kan ik niet praten over dit 'probleem' maar ook over alle andere dingen die door mijn hoofd spoken. Als mensen vragen hoe het met je gaat, kun je maar beter zeggen dat het 'goed' met je gaat, anders zijn ze niet meer geïnteresseerd. Toch? Zo gaat dat vaak wel. Ik heb 1 vriendin met wie ik alles kan bespreken, maar zij heeft ook veel aan haar hoofd en wil haar op het moment niet met mijn 'shit' belasten. Bovendien vindt zij dat ik me over mijn gewicht geen zorgen hoef te maken. Dat doe ik dus wel!
Ik heb altijd al erg op moeten passen met wat ik eet. Voor ik aan de antidepressiva begon, at ik erg weinig waardoor ik ook wel wat ben afgevallen. Dat dat er nu weer bij is, is natuurlijk niet zo erg. Op dit moment heb ik weer een 'normale' eetlust. Ik eet dus meer dan voor ik aan de antidepressiva begon. Daarnaast beweeg ik nauwelijks nog. Ik lig veelal op de bank omdat ik mezelf verder nergens toe in staat acht. Ik weeg inmiddels 65 kg. Niet dat dat nu zo overdreven zwaar is, maar ik merk gewoon dat mijn lichaam erdoor verandert en dat wil ik niet!

Radius:
Jij hebt het over vocht vasthouden. Volgens mij is dat bij mij niet echt het probleem. Ik heb niet het idee dat ik vocht vast houd. Ik heb geen dikke enkels enzo.

Groetjes, Rosa.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Probleem

Rosa88 schreef:Onrust in mijn hoofd. De behoefte om te praten; om dingen op een rijtje te krijgen.
Nou - idd: als je dingen "ordent", scheelt dat al vaak in de onrust!
Rosa88 schreef:Waardoor ik me zo voel? Eerlijk? Op het moment voel ik me écht rot over de dingen die ik niet kan bespreken. Met niemand. Ik voel me vreselijk. Ik voel me dik. De hele dag al voel ik mijn buik. Alsof het in de weg zit. Alsof het steeds groter wordt. De weegschaal geeft het ook aan hoor: ben in 3 weken tijd 5 kilo aangekomen. Als dit zo doorgaat…?
- als je die weegschaal nou even weg zou laten...
Ken je de kreet:"emoties zitten in je buik"?
Misschien vertaal je je emoties wel naar "bah, wat zit er veel eten in mijn buik" en dat die emoties niet feestelijk zijn, geloof ik ook grif.
Rosa88 schreef:Alsof je gestraft wordt! Alsof je gestraft wordt voor het feit dat je depressief bent geworden.
Dat is krek, wat een vriendin van mij zegt. (Ze heeft 5 jaar op stufie geleefd, terewijl ze nauwelijsk kon studeren wegens depressie. Dus heeft ze nu een forse schuld:"ik word gestraft voor mijn depressie'.) Probeer dat gevoel te voorkomen, want je hebt al ellende genoeg!!
Rosa88 schreef:Mijn vriendinnen laten het ook afweten. En ik durf er niet zo goed wat van te zeggen. Vanmiddag zou een vriendin langs komen; uit school. Toen ik niks van haar hoorde hierover besloot ik haar zelf maar eens te smsen. Ze wilde graag een ‘rustdagje’. Prima hoor! Rust maar lekker uit. Ondertussen dus weer een dag alleen gezeten. Alle tijd gehad om te malen. Om me nog slechter over mezelf te gaan voelen. [/color] :knuffel: :knuffel:
Rosa88 schreef: Op dit moment voel ik me nog net zo onrustig. Zou het liefst willen janken, maar ik kan gewoon niet eens meer janken.
Waarom "janken"...? Waarom niet huilen? Het klinkt mij niet fijn in de oren. Alsof je er maar half, of zelfs helemaal niet achter staat, dat je verdriet hebt.
Als je je verdriet accepteert, word je waarschijnlijk acuut veel rustiger.


En heb je al een afspraak met de huisarts gehad...?
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Probleem

Als je vocht vasthoudt hoeven je enkels niet meteen dikker te worden. Meestal wordt het extra vocht gelijkmatig verdeeld, en neigt het grootste deel te worden opgeslagen rond de buikwand.

Voor een goede werking van je lichaam, en ook je lever die de gifstoffen afbreekt, is het belangrijk dat je gezond blijft eten. Als je bereid bent om vette of zoete tussendoortjes te laten staan en junkfood te mijden denk ik dat je een groot deel van de gewichtstoename kan voorkomen. Als je te weinig eet kan je lever niet meer goed functioneren en blijft het medicijn (en andere toxische stoffen) te lang in je bloed circuleren.

Als je de gewichtstoename met een gezond eetpatroon niet acceptabel vindt zal je misschien moeten zoeken naar een andere behandelmethode. Veel sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Rosa88

Re: Probleem

Bedankt voor jullie reacties!

Janneke: Inderdaad: dingen ordenen voorkomt onrust. Maar helaas lukt het me gewoon niet meer om de dingen ‘alleen’ geordend te krijgen. Ik kan geen keuzes meer maken. Het zou zoveel makkelijker zijn als iemand anders voor mij de keuzes zou maken. Ik snap eigenlijk niet zo goed waar dit vandaan komt. ‘Vroeger’ wist ik altijd prima wat ik wou. Tot voor kort had ik het alleen moeilijk met keuzes waar een ander misschien niet achter zou staan. Op dit moment heb ik moeite met alle keuzes. Ik weet gewoon niet meer wat goed voor me is.
Die weegschaal weg laten, das een goeie tip. Ben alleen wel heel benieuwd of me dat gaat lukken.

Je hebt gelijk dat ik de gedacht van het ‘gestraft worden’ moet laten varen. Dit weekend ervaarde ik het echter wel zo. Nu kan ik er realistischer naar kijken en begrijp ik ook wel dat dat onzin is.
Dat m’n vriendinnen weg blijven snap ik ergens ook nog wel. Het is natuurlijk veel leuker om ‘gezellig’ af te spreken. En op dit moment ben ik nou eenmaal niet zo gezellig.
Janneke… Dat ik verdriet heb dat is het grootste probleem denk ik waardoor ik in deze depressie ben beland. Altijd als ik verdriet heb om ‘vroeger’ voelt het alsof ik het mezelf aan doe. Waarom daar aan terug denken? Waarom daarover verdrietig zijn? Je kan je toch ook gewoon op het ‘nu’ richten? Ik accepteer mijn situatie en de daarbij behorende emoties niet. Ik wil gewoon heel graag dat alles weer normaal wordt. Heb gisteren serieus overwogen om m’n pillen te laten staan. Gewoon omdat ik niet langer ‘ziek’ wil zijn. Gelukkig kreeg ik een beeld voor ogen van voor de pillen en heb ze toen toch maar ingenomen.
Zelfacceptatie is op dit moment het grootste probleem. Heb dit ook aangegeven bij mijn therapeut en zij weet hier dus van. Hoop dat dit probleem snel ‘uit de weg wordt geholpen’.
En nee… Ik ben niet naar de huisarts gegaan. Moet gewoon nog even proberen vol te houden.


Radius: Ik had dit weekend wel het gevoel dat mijn buik gespannen was. Misschien dat het dan toch zo is dat ik vocht vast houd? Ik houd het gewoon goed in de gaten. Dat wat dat junkfood aangaat: dat eet ik sowieso al bijna niet. Ik heb thuis niet eens een frituurpan. Daar kan het dus niet aan liggen.
En inderdaad: als het de spuitgaten uit loopt, dan moeten we gewoon op zoek naar een andere behandelmethode. Een groot nadeel van deze medicatie vind ik namelijk ook dat je pas 13 uur na inname weer mag auto rijden. Dat staat me ook een beetje tegen moet ik zeggen.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Probleem

Rosa88 schreef:Janneke: Inderdaad: dingen ordenen voorkomt onrust. Maar helaas lukt het me gewoon niet meer om de dingen ‘alleen’ geordend te krijgen. Ik kan geen keuzes meer maken. Het zou zoveel makkelijker zijn als iemand anders voor mij de keuzes zou maken. Ik snap eigenlijk niet zo goed waar dit vandaan komt. ‘Vroeger’ wist ik altijd prima wat ik wou. Tot voor kort had ik het alleen moeilijk met keuzes waar een ander misschien niet achter zou staan. Op dit moment heb ik moeite met alle keuzes. Ik weet gewoon niet meer wat goed voor me is.
...soms is het ook een kwestie van"de vragen laten staan", omdat de oplosing er nog niet is. Maar ook dat is nog steeds ''ordenen'' - alleen de laatste stap, de beslissing, blijft voorlopig achterwege.
Rosa88 schreef:Die weegschaal weg laten, das een goeie tip. Ben alleen wel heel benieuwd of me dat gaat lukken.
:knuffel: Gewoon proberen (en niet boos zijn, als het niet lukt).
Rosa88 schreef:Je hebt gelijk dat ik de gedacht van het ‘gestraft worden’ moet laten varen. Dit weekend ervaarde ik het echter wel zo. Nu kan ik er realistischer naar kijken en begrijp ik ook wel dat dat onzin is.
Probeer het idd niet zwaarder te voelen, dan strikt noodzakelijk. (Maar die schuld, waar mijn vriendin mee zit, is wel reeel.)
Probeer ook "onheil in de buitenwereld" te voorkomen.

Rosa88 schreef:Dat m’n vriendinnen weg blijven snap ik ergens ook nog wel. Het is natuurlijk veel leuker om ‘gezellig’ af te spreken. En op dit moment ben ik nou eenmaal niet zo gezellig.
:knuffel:
Rosa88 schreef:Janneke… Dat ik verdriet heb dat is het grootste probleem denk ik waardoor ik in deze depressie ben beland. Altijd als ik verdriet heb om ‘vroeger’ voelt het alsof ik het mezelf aan doe. Waarom daar aan terug denken? Waarom daarover verdrietig zijn? Je kan je toch ook gewoon op het ‘nu’ richten? Ik accepteer mijn situatie en de daarbij behorende emoties niet. Ik wil gewoon heel graag dat alles weer normaal wordt.
Dat laatste, dat is uiteraard alleen maar prima.
Maar de weg daar naartoe, gaat waarschijnlijk het makkelijkste en effectiefste, als je je niet alleen richt op het 'hier en nu', maar ook je emoties erkent.
De combinatie werkt waarschijnlijk het effectiefste, alleen maar bezig zijn met het verleden kan idd een grote valkuil zijn, dus dat je dat niet wilt: groot gelijk.
Rosa88 schreef:Zelfacceptatie is op dit moment het grootste probleem. Heb dit ook aangegeven bij mijn therapeut en zij weet hier dus van. Hoop dat dit probleem snel ‘uit de weg wordt geholpen’.
:knuffel:

Terug naar “Eetproblemen”