Rosa88

Mijn verhaal

Ik zou graag mijn verhaal met jullie willen delen.

Mijn naam is Rosa en ik ben 24 jaar oud. In oktober 2012 heb ik de diagnose depressie/PTSS gekregen. Ik heb deze diagnose een hele poos ontkend.
Op 4 oktober ben ik voor het eerst naar de huisarts gegaan i.v.m. mijn sombere stemming. Ik wist waar die stemming vandaan kwam en besloot te vragen om een verwijsbrief voor een psycholoog. Ik had mezelf in mijn situatie verdiept en besloot om EMDR te willen volgen. Mijn huisarts vond dit wel een goed idee. Zij zou een verwijsbrief schrijven en die kon ik de volgende dag ophalen.
Aangezien ik zelf in de zorg werk, besloot ik de verwijsbrief zelf te willen lezen alvorens ik hem op zou sturen naar de psycholoog. Wat ik een beetje vreemd vond was dat ze de envelop dicht hadden geplakt; maar brutaal als ik ben heb ik de envelop gewoon open gemaakt. Het gaat immers over mijzelf. En eigenlijk schrok ik best wel van wat er in de brief stond. De huisarts had er in vermeld dat ze mij de diagnose depressie/PTSS had gegeven; iets wat ze helemaal niet met mij besproken had. Maar goed... Zij is de huisarts en zij zal het wel weten. Alhoewel ik destijds niet achter deze diagnose stond.

Ik maakte een afspraak met de psycholoog en 2 weken later zou ik al bij haar terecht kunnen voor een intakegesprek. Dit gesprek was bedoeld om te beoordelen of zij mij al dan niet zou kunnen behandelen. Na dit gesprek, waar ik een heel goed gevoel aan over hield, ging ik terug naar huis. Ik moest er over nadenken of ik het zag zitten om binnen haar praktijk de behandeling te gaan doen. De behandeling zou de nodige kosten met zich mee brengen en ik moest natuurlijk wel zeker weten dat ik dit op zou kunnen brengen. Ik hoefde hier niet lang over na te denken. Ik wil geholpen worden; er was gelijk een 'klik' tussen mij en deze psycholoog, dus ik wilde het graag aan gaan.
De volgende stap was dat ik een aantal vragenlijsten in moest vullen. Deze psycholoog had mij al verteld dat het na het intakegesprek nog wel een aantal weken zou duren voor ik met de behandeling zou kunnen beginnen, dus daar had ik me al helemaal op ingesteld. De vragenlijsten had ik al kort na het intakegesprek ingevuld en gemaild. Na een week belde de psycholoog mij al met de mededeling dat ik diezelfde week nog langs kon komen. Nou: super toch? Ik dacht: "Dan is er vast iemand uitgevallen waardoor er een plek vrij is gekomen". Helaas wat de reden van dit 'vervroegde' bezoek een hele andere.

Toen ik binnen kwam, merkte ik gelijk al dat de sfeer anders was dan tijdens het intakegesprek. Wat bleek: ik had op alle fronten slecht gescoord op de tests. Ik zou labiel zijn, zwaar depressief, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Deze psycholoog benadrukte dat zij het niet aandurfde om mij 'in behandeling te nemen'. Ze wilde graag dat ik doorverwezen zou worden naar een tweedelijnstherapeut.
Dat is inmiddels gebeurd. Op 2 januari (3 maanden na mijn bezoek aan de huisarts) kon ik bij haar terecht voor een gesprek. Na een half uur ben ik al 'weg gevlucht'. Ik ben heel gesloten en vind het ontzettend moeilijk om te praten over alles wat ik heb meegemaakt. Deze therapeut dacht gelijk wel een de EMDR te kunnen beginnen. Dit betekent dat ik heel gedetailleerd over mijn meest traumatische ervaringen moet vertellen. Ik kan dit gewoon niet! Het was pas de tweede keer dat ik deze therapeut zag en dan lukt het mij echt nog niet om zo open te zijn...

Ik heb daarom nu besloten om de behandeling bij deze therapeut te beëindigen. Dit alles in goed overleg met mijn huisarts. Op 25 januari heb ik een intakegesprek bij een praktijk waar meer uitgebreide behandelingen worden gegeven. Nu maar hopen dat ik daar mijn draai ga vinden...

Inmiddels ben ik zelf wel in een heel diep dal beland. Ik kon alleen nog maar huilen en was daarbij zo bang dat ik de controle over mezelf zou verliezen. Soms zat ik huilen op de grond; bonkend met m'n hoofd tegen de muur. Ik had suïcide-gedachten. Kortom: ik was mezelf even helemaal kwijt.
Daarom opnieuw naar de huisarts gegaan en deze keer kreeg ik antidepressiva voorgeschreven. Die gebruik ik nu een dikke week. De eerste 'positieve tekenen' zijn al te merken. Ik huil veel minder en ben ook minder bezig met de suïcide-gedachten. Helaas kreeg ik na 3 nachten heerlijk te hebben geslapen wel weer last van slaapproblemen. Dit heeft de huisarts doen besluiten om ook slaapmedicatie voor te schrijven. En nu slaap ik weer heerlijk. Aanstaande dinsdag ga ik opnieuw naar de huisarts om het medicatiegebruik te evalueren.

Al met al is dit nu een heel verhaal geworden.
Waarom ik dit heb geschreven?? Ik woon alleen. Dit maakt dat ik me vaak eenzaam voel. Ik heb 1 hele goeie vriendin aan wie ik alles kan toevertrouwen. Verder heb ik nog een handjevol 'vriendinnen' met wie ik zo nu en dan leuke dingen doe, maar zij lijken de ernst van mijn situatie op dit moment niet zo in te zien. Ik wil heel graag gesteund worden door mensen die begrijpen wat ik doormaak. Mensen die oprecht geïnteresseerd zijn (als je aan dit stuk bent toegekomen blijkt al wel dat je oprecht geïnteresseerd bent, want dat betekend dat je al een hele lap tekst hebt doorgelezen). Ik ben heel benieuwd naar de reacties op mijn verhaal.

Liefs, Rosa.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Mijn verhaal

Welkom op het forum, Rosa. :)

Het feit dat je het nu aandurft om op een forum te schrijven over je problematieken is al erg sterk. Het geeft aan dat je ook graag reacties wilt en eventueel feedback. Je hebt voor jezelf een eigen hoekje gemaakt op het forum, met een lange tekst. En ja- ik heb de hele tekst doorgelezen en ik vind het dapper dat je het zo neerzet. Je hebt doorzettingsvermogen en naar mijn idee geef je niet zo snel op, aangezien je nu weer verder gaat met een andere psycholoog/therapeut. Hopelijk geeft dat een prettig gevoel en gaat het je helpen.
Een depressie en daarmee toch veel verdriet is niet niets. Daarom is het gelukkig dat het nu beter gaat. Ook daar ga je mee verder. Je zoekt naar methoden die je helpen om verder te komen. Je bespreekt veel met de huisarts. Je geeft het aan als het niet zo goed gaat of als het wel beter gaat. En gelukkig heb je nu minder last van suicidale gedachten. -Geeft hoop!

Alvast succes aanstaande dinsdag bij de huisarts. :-)

Het is fijn om vriendinnen te hebben. Nog fijner om vriendinnen te hebben waarmee je bepaalde dingen kan delen. Maar dan nog zijn er momenten of onderwerpen die lastig zijn voor hen en/of voor jou om dan met elkaar te bespreken. En soms weten mensen niet goed hoe ze ermee om moeten gaan of hoe zij het beste kunnen reageren. Dat is voor je vriendinnen maar ook voor jou vervelend. Dan kan het wel degelijk prettig zijn dat er mensen van buitenaf reageren op je verhaal. In dit geval achter (of voor) een computer. Op die manier ben je toch niet zo alleen als dat het soms kan voelen en kan je alsnog je verhaal kwijt, het delen wanneer jij dat graag wilt en daar de behoefte aan hebt.
Dat geeft je misschien toch wat grip en steun momenteel. (Buiten de vriendengroep om, die je vast ook steunen.)

Voor nu slaap lekker en droom fijn. Sterkte. [AAI]
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Mijn verhaal

hey Rosa ,
welkom hier op dit forum.
ik denk dat je er goed aan hebt gedaan om hier je verhaal te doen. want ik spreek uit ondervinding (zie mijn verhaal) dat je met een depressie je heel erg alleen en onbegrepen kan voelen. het is voor anderen ook heel moeilijk te vatten.
en hier op het forum vind je toch wel mensen die aan 1 woord genoeg hebben om te weten waarover je het hebt en ja , dat is fijn.
jij bent wel op de `goede weg` lijkt me : je relatie met je huisarts klinkt erg positief , je reageert goed op de medicatie , je `hulpvraag` is in gang gezet , ...
en tja , genezen is een weg met vallen en opstaan ; maar weet dat je hier altijd terecht kan om je hart te luchten , je verhaal te doen , eens uit te janken , steun te vinden , ...
heel veel sterkte!!
katleen
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Mijn verhaal

Hoi Rosa,
ik heb helaas vaker verhalen gelezen zoals die van jou - maar dat geknoei van di ehulpverleners, het is toch iedere keer weer schokkend om alleen al te lezen..! Uiteraard: om mee te maken: zo veel te meer!

De aanduiding van de huisarts zouden in principe kunnen kloppen: een trauma dat niet wordt behandeld, kan helaas goed een depressie opleveren. En jij schreef, dat je wist waar je somberheid vandaan kwam. En emdr kan dan een goede keuze zijn. (Alleen: het zou netter zijn, als de huisarts dat met zoveel woorden gezegd zou hebben. En voor een officiele diagnose is een gepsrek met de huisarts niet voldoende, daarvoor heb je meerdere gesprekken met een psycholoog nodig, tot die tijd is het een aanduiding.)
Dat hulpverlener nummer 2 'het niet met je aandurft' is heel vervelend!! (Al word ik niet heel erg blij van de manier waarop: lijsten invullen is een ding, maar 'het gevoel' mag ook een rol spelen, en wat ook mee hoort te spelen: stel dat *iemand* zwaar depressief is: hoe gaat hij of zij om met die depressie, zijn er steunende vrienden, beschikt iemand over vaardigheden, enzovoorts.)
Je voelde je er goed - en heel zuur, als het dan toch niet doorgaat! (Maar er zit iets in: als die persoon het niet ziet zitten, hoort ze idd door te verwijzen en tot die tijd jou steunende gesprekken te bieden.)
Maar al zijn er goede redenen, het is en blijft een afwijzing.
Je schreef ook, dat je gesloten bent en het moeilijk vind, om dingen te bespreken. Dan maakt deze afwijzing extra zwaar....

En gelukkig maar, dat je benen hebt gemaakt bij nummer drie - zonder echte voorbereidig aan emdr willen beginnen is sowieso onprofessioneel en klachtwaardig. Als je dat doet bij iemand die je hebt doorverwezen gekregen vanwege heftige labiliteit, dan ben je simpelweg niet goed snik.
(Ooit las ik het verhaal van iemand, die toch maar met zo'n malloot in zee ging. Om begrijpelijke redenen werkte de emdr niet. Het is psychotherapie en heeft dus vertrouwen nodig. Maar ondanks dat het niet werkte: de malloot vroeg haar slachtoffer toch, om urenlang het rotste van het rotste voor ogen te houden. Ondertussen ""braaf" links, rechts, links" gedaan, maar de stress zakte niet. Eerder een trauma erbij dan ook maar iets van de oude ellende afgevoerd.)

En het mallotige is, dat dat ook helemaal niet hoeft: ook binnen emdr zijn er voorbereidende oefeningen, ''zoals een plek waar het goed is, waar je je kunt ontspannen'' en dan links, rechts, links doen. En samen met de volgende therapeut nadenken, over wat jij zoal nodig hebt, om op termijn wel de details te kunnen vertellen. (Uiteraard: het moet klikken en je moet je vertrouwd voelen, de band mag ook gewoon tijd nodig hebben om te groeien, en zo voorts.)
...en echt alle details vertellen bij emdr, dat hoeft lekker niet eens. (Wat belangrijk is, wel. Maar details die extra schaamte oproepen, daar zijn strategieen voor, zoals zeggen "er is iets heftigs, dat zeg ik nu nog niet" en de peut zegt dan"ik steun je, ddenk maar aan det rotte, links, rechts, links" - dan verdwijnt de schaamte na verloop van tijd.
Rosa88

Re: Mijn verhaal

Memories: Bedankt voor je reactie!! Het klopt dat ik graag reacties en feedback wil, maar vooral ook steun. Een plek waar ik naartoe kan op het moment dat ik me eenzaam voel.
Je schrijft dat je vindt dat ik doorzettingsvermogen heb en niet zo snel opgeef. Voor mij voelt dat totaal anders. Het moment dat ik in ben gaan zien dat ik depressief ben en mijzelf in de ziektewet heb gegooid, voelde voor mij als opgeven. En ik weet ook heel goed waarom dit zo voelt. Een depressie heeft alles te maken met gevoelens. Gevoelens waardoor je je down/slecht voelt. Door die gevoelens wordt je ziek: depressief. Ik denk hierdoor: zet die gevoelens aan de kant in plaats van er aan toe te geven! Ik kan gewoon niet accepteren dat ik al deze gevoelens niet gewoon aan de kant kan zetten. Want daardoor zou het een stuk makkelijker worden. Het voelt alsof ik mezelf niet meer accepteer. Dat maakt deze periode extra zwaar.
En gelukkig kan ik deze periode delen met, in ieder geval, 1 goeie vriendin. Ik kan alles bij haar kwijt. Maar doordat ik van mezelf niet accepteer dat ik in dit schuitje ben beland, vind ik dit ontzettend moeilijk. Daarnaast durf ik bepaalde dingen niet te delen, want door ze te benoemen is het ineens wel heel ‘echt’. Ik heb een hele moeilijke jeugd gehad en door hier over te praten is het net alsof je dit weer opnieuw beleefd.
Maar Memories: Ik vond het fijn om je reactie te lezen. Op het moment dat ik het las gaf het me een goed gevoel. Ik kon merken dat je wilde proberen om mij een ‘goed gevoel’ te geven. Bedankt daarvoor!!


Kathleen: Jij ook bedankt voor je reactie!! Wat je zegt klopt. Ik voel me ook regelmatig heel erg alleen!! Ik zal jouw verhaal eens lezen…
In mijn situatie merk ik dat het voor anderen moeilijk te bevatten is omdat ik heel lang heb gedaan alsof het allemaal ‘goed’ met me ging. Ik bleef doorwerken, ondanks dat dit eigenlijk niet meer ging. Mensen zagen aan me dat ik er vermoeid uitzag, maar konden er geen ‘vingen op leggen’. Ze wisten niet wat er daadwerkelijk aan de hand was. Afspraken met vriendinnen zei ik af met als reden dat ik het zo druk had op het werk. Ik werkelijkheid had ik er gewoon geen energie voor. Tsja… En als je niet eerlijk bent, dan kunnen mensen het ook moeilijk begrijpen. En ook al zien mensen wel dat er iets is; ook voor hun is het moeilijk om dit te benoemen.
Ik ben ook heel blij met de ‘relatie’ met mijn huisarts. Ik hoef niet veel te zeggen om hem te laten begrijpen wat er aan de hand is. Ondanks dat hij mij nog helemaal niet zo lang kent. Ik vind het ook heel goed van hem dat hij ‘evaluatie-afspraken’ maakt om mij in de gaten te houden.
Kathleen: Nogmaals bedankt voor je reactie. Vind het fijn om te weten dat ik altijd mijn verhaal mag doen.!


Janneke: Ook jou wil ik heel erg bedanken voor je reactie!! Eigenlijk was ik best blij om te lezen dat het dus niet aan mij ligt dat ik het een vreemde gang van zaken vind hoe het tussen mij en mijn therapeut is gegaan.
Ik kwam voor een intakegesprek bij deze therapeut. Ik moest tijdens dit intakegesprek gelijk al benoemen welke ervaringen uit mijn jeugd het meest traumatisch voor mij zijn geweest. Dit schreef ze op en ze maakte een soort ‘plattegrond’. De week daarop zou de eerste EMDR-sessie plaats vinden waarbij we de eerste gebeurtenis uit de ‘plattegrond’ zouden behandelen. Dit was ook gelijk de ergste gebeurtenis. Dit voelde voor mij helemaal niet goed. Ondanks dat ik er graag voor wilde gaan, durfde ik de details van die gebeurtenis die belangrijk waren voor de therapie, niet te benoemen. Ik ben toen na een half uur al vertrokken omdat het te confronterend was. Ik heb hier uiteraard geen goed gevoel aan over gehouden. Niet over deze ‘sessie’, maar ook niet over mezelf. Het voelde echt alsof ik had gefaald.
De week daarop ben ik toch weer naar haar toe gegaan. Ik had toen besloten (i.o.m. mijn huisarts) om te stoppen met de therapie bij deze therapeut. Ik ben toch heen gegaan omdat ik haar dit graag persoonlijk wilde vertellen. Mijn therapeut dacht dat ik gewoon heel erg tegen de EMDR op zag en dat ik daarom wilde stoppen. Zij heeft me weten over te halen (labiel als ik was) om het nog 1 keer te proberen. Ik sloot mij toen volledig af voor mij gevoel. Ik deed mijn verhaal (zonder de heftige details te benoemen) alsof ik het had over het weer. Ze vroeg mij wel om dichter bij mijn gevoelens te komen, maar ik voelde aan mezelf dat als ik dat zou doen dat het zou gaan voelen alsof ik het opnieuw zou beleven. Dit wilde ik niet. Ik ben toen gestopt.
Inmiddels heb ik mijn therapeut gemaild met de mededeling dat ik definitief besloten heb om bij haar te stoppen. Ze wil me nog wel graag een keer zien om alles netjes af te ronden. Ik heb besloten dat ik dit ook maar gewoon ga doen. Volgens mij kan ik dat op dit moment wel aan.
Maar goed… Om even terug te komen op jouw reactie… Ik vond het heel fijn om te lezen dat jij het ook een vreemde gang van zaken vindt. Heb je zelf ook EMDR ondergaan? Of heb je hier op een andere manier mee te maken gehad?
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Mijn verhaal

Hoi Rosa,

Het is begrijpelijk dat je het voor nu moeilijk vind om bepaalde dingen te delen. Dan lijkt het echter, inderdaad. Door gevoelens weg te drukken, komt het alleen later veel harder terug. Gevoelens heb je niet voor niets en die zijn al lastig genoeg, maar door ze niet naarvoren te halen op de momenten dat je je slecht voelt, is de kans dat het erger word behoorlijk aanwezig. Het is moeilijk om bepaalde dingen te accepteren, maar als ik het zo lees komen de gevoelens niet voor niets. Je hebt geen gemakkelijke jeugd gehad en dat nog niet verwerkt, of in ieder geval nog niet genoeg mee bezig geweest om beter verder te komen. Als je er wel over spreekt komt het héél dichtbij. Dat kan vreemd en eng aanvoelen. Opeens word het moeilijke verleden weer tastbaar en komt het op de voorgrond terecht. Dat je graag dingen wilt vergeten of weg wilt drukken is op zich vrij logisch, het is heel pijnlijk. Maar juist door contacten te zoeken met mensen waarmee je het erover kan hebben en je hart kan luchten, komt langzaamaan de moed om open erover te zijn en het er dan ook te laten zijn. Depressieve gevoelens kan je uiteindelijk, meestal niet wegdrukken. Het verleden evenmin. Je wilt graag doorgaan, het niet voelen, maar dat je het wel voelt en er mee bezig bent nu, heeft eigenlijk aan dat je nu ook mee bezig moet zijn. En een depressie, kan veel stil leggen. Heeft veeel tijd nodig. Zorg en aandacht. )Jij hebt ook zorg en aandacht nodig, steun, begrip, een luisterend oor en feedback, want jij hébt het niet gemakkelijk, al wilde je vaak doorgaan.)

Acceptatie is ingewikkeld. Stapje voor stapje denk ik wel nodig. (Dat betekent niet dat je zielig bent of vreemd of zo, het betekent ook niet dat je nu in een hoek moet gaan zitten,) maar het geeft dan wel aan dat je het immers zwaar hebt en je zet een stap om er met open ogen naar te durven kijken. -Dat kan ook als je andere dingen er nog wel naast doet. Die heb je immers ook nodig. Maar je geeft jezelf daardoor de ruimte om het er te laten zijn en op die manier ook aan jezelf te werken en aan jezelf te denken. En dingen benoemen die lastig zijn, hebben ook tijd nodig. Jezelf de ruimte geven is belangrijk. Ik heb het idee dat je als een achtbaan maar doorgaat, terwijl je lichaam en misschien zelfs ook al je hoofd je vertelt dat je eens moet stoppen en moet stil staan bij alles. Bij boosheid, verdriet. Want dat zal er heus wel zitten. (En uiteindelijk, kan dat er niet blijven zitten. Want het blijft dan onverwerkt achter, het blijft dan sluimeren, alles blijft dan aanwezig in de achterhoede en dus kan je dan eigenlijk niet vrijuit weer écht leven.) -En ja, dat kán heel confronterend zijn. Maar confrontatie is later ook heling.

Je bent wel een doorzetter. Want ondanks veel pijn ga je verder. Je geeft niet op ondanks dat je het zo moeilijk hebt. Je bent uiteindelijk best sterk omdat je hier schrijft en op die manier er dan toch mee bezig gaat. Dat is van belang! Ondanks de moeilijkheidsgraad.

Fijn dat je het prettig vond om mijn reactie te lezen.

:knuffel:
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Mijn verhaal

Hoi Rosa,

graag gedaan...! Aan de ene kant ben ik zo ongeveer emdr fan, als incestvrouw heb ik veel aan de methode te danken. Ik vind de methode gewoon heel mooi opgezet: het is jouw geest, jouw brein dat de healing uitvoert, de therapeut is er om je te steunen en het proces te bewaken. Itt eerdere verwerkingstherapieen: het harde werk doe je in de kamer van de therapeute - niet door het thuis nog uitgebreid je telkens voor de geest te halen van "Zo moet ik dus voortaan denken...!!"
Maar gek genoeg loopt mijn persoonlijke ervaring met emdr langs 2 knoeiers. Nu ja: 2 knoeiers, en een engeltje, dat een uitgebreid verhaal over emdr in mijn brievenbus deponeerde. Ooit deed ik emdr nota bene op het riagg, bij iemand die de techniek niet kende en bijv. de bodyscan wegliet. (Kijk bijv. eens op http://nl.wikipedia.org/wiki/Eye_moveme ... processing) Foute boel (en het helpt, als je dat weet).
Daarna kwam iemand, die alleen werkte in sessies van 45 minuten en dat is eigenlijk erg kort voor emdr, dus ze kwam altijd heel snel met suggesties en interpretaties - ook geen aanrader. Het mooie vond ik nou juist, dat mijn hoofd zelf met allerlei cadeautjes kwam, toen ik eenmaal bij de goede mevrouw zat.
Wat in eerste instantie confronterend was: "hoe zou je je over jezelf willen voelen/ denken?" werd uiteindelijk een krachtbron. (In eerste instantie lukte dat helemaal niet, "dat mag niet, ofzo" - en daar hebben we toen ook maar emdr op gedaan...) En opeens, "uit het niets" kwam dit schilderij (dat ik ooit, ergens, had gezien) : de godheid Venus, de vrouwelijkheid zelf, balancerend op het water (dat voor haar geen enkele bedreiging is) en zo sterk, dat ze geen enkele verhulling nodig heeft. (Okee, hoe reeel dat laatste is, kunnen we over debatteren, maar het is een mooi beeld.)(zie http://nl.wikipedia.org/wiki/De_Geboorte_van_Venus) Het voelt krachtiger, vrolijker en lichter dan de schaamte en de geheimhouding en de isolatie die bij incest horen...

En:
Rosa88 schreef:Janneke: Ook jou wil ik heel erg bedanken voor je reactie!! Eigenlijk was ik best blij om te lezen dat het dus niet aan mij ligt dat ik het een vreemde gang van zaken vind hoe het tussen mij en mijn therapeut is gegaan. (...) Het voelde echt alsof ik had gefaald.
Ja, zij doet, alsof dat de noraalste gang van zaken is - en alsof het dan allemaal aan jou zou liggen.
Terwijl wat je beschrijft, deze 2elijnsmevrouw het hele gebeuren van elkaar leren kennen, vertrouwen opbouwen enzovoorts ""gewoon"" heeft overgeslagen.
(In alle boekjes over traumatherapie staat, dat er eerst rust en veiligheid moet zijn, een goed contact tussen peut en client - en pas op basis daarvan, PLUS een serie 'oefeningen, vaardigheden, etc.' is de confrontatie met de ellende verantwoord.)
Rosa88 schreef:De week daarop ben ik toch weer naar haar toe gegaan. Ik had toen besloten (i.o.m. mijn huisarts) om te stoppen met de therapie bij deze therapeut. Ik ben toch heen gegaan omdat ik haar dit graag persoonlijk wilde vertellen. Mijn therapeut dacht dat ik gewoon heel erg tegen de EMDR op zag en dat ik daarom wilde stoppen. Zij heeft me weten over te halen (labiel als ik was) om het nog 1 keer te proberen. Ik sloot mij toen volledig af voor mij gevoel. Ik deed mijn verhaal (zonder de heftige details te benoemen) alsof ik het had over het weer. Ze vroeg mij wel om dichter bij mijn gevoelens te komen, maar ik voelde aan mezelf dat als ik dat zou doen dat het zou gaan voelen alsof ik het opnieuw zou beleven. Dit wilde ik niet. Ik ben toen gestopt.
Goed gedaan - gelukkig maar!!!
Maar de peut had kennelijk ook helemaal geen gevoel over wat er precies speelde. Want ook al noem ik mezelf fan: vlak voor een sessie draait mijn maag...! (Ik bedoel maar: 'er tegen opzien' is normaal. Maar meteen de eerste keer, nadat iemand is weggelopen iemand overhalen, dat vind ik verre van normaal. Ze slaat niet alleen belangrijke dingen in de intake over, maar een aperte "waarschuwing" slaat ze ook nog in de wind...!!!)
Rosa88 schreef:Inmiddels heb ik mijn therapeut gemaild met de mededeling dat ik definitief besloten heb om bij haar te stoppen. Ze wil me nog wel graag een keer zien om alles netjes af te ronden. Ik heb besloten dat ik dit ook maar gewoon ga doen. Volgens mij kan ik dat op dit moment wel aan.
Als het voor jou geod voelt, om dingen af te ronden door nog een keer langs te gaan, dan "moet" je dat doen.
(Maar na zulke miskleunen van haar kant, vind ik eigenlijk dat ze hoort te bidden en te smeken of je AUB nog komt en hoort ze ook geen rekening te sturen: zij is tenslotte degene die het graag wil.)
Rosa88

Re: Mijn verhaal

Memories: Heel erg bedankt voor je reacties!! Ik kan me wel in jouw verhaal vinden. Ik besef ook heel goed dat het niet helpt om dingen 'weg te stoppen'. Maar ondanks dat ik dat weet blijf ik het moeilijk vinden om te praten. Ik krijg sommige dingen gewoonweg m'n strot niet uit. Ik houd sinds een aantal dagen wel een dagboek bij. Dit houd ik voor mezelf... Maar schrijf hierin alleen wat me die dag heeft bezig gehouden. Ik merk wel dat het me helpt om m'n gedachten te ordenen. Maar het lucht me niet echt op... Weet niet zo goed waarom.. Vroeger merkte ik juist dat het me wel opluchtte als ik dingen in een dagboek schreef..

Janneke: Ook jij weer bedankt voor je reactie! Ik heb de link aangeklikt en kom dan uit op een heel verhaal op wikipedia over EMDR; maar ik zie nergens een filmpje... Wat bedoel je eigenlijk met 'bodycheck'?
Mag ik je vragen hoe dat bij jou ging? De EMDR..?
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Mijn verhaal

Hoi Rosa,
er staan idd geen filmpjes op de wikipagina's (maar wellicht wel op you tube...?)
De bodycheck had moeten zijn: body scan: nadat de ellende van het akelige plaatje af is gehaald (desensitisatie) en de goede gevoelens zijn geinstaleerd, ga je als cliente na, hoe of je lichaam voelt. Ieder naar gevoel krijgt dan ook even aandacht (en soms: heel lang aandacht), net zo lang tot "alles in je lichaam het er mee eens is".

Een van mijn eerste emdr's die ergens over ging, was mijn eerste incestervaring. Van te voren had ik bij de 5 vragen zoiets als: het beeld: ik sta voor *die* spiegel in *dat* vakantiehuisje en opeens duikt mijn exbroer in beeld op; de emotie was verbijstering; de negatieve gedachte was 'ik had beter moeten weten', de positieve gedachte (...neehee, zo moet ik niet denken!!) 'hij heeft schuld' (is geen gedachte over jezelf, maar wel waar) goed dan, ik ben onschuldig; en een intens, naar en leeg gevoel in mijn buik.
Na een tijdje oogbewegingen, ontspannen, napraten, oogbewegingen, ontspannen, napraten kwam er een giga rotbeeld (ik realiseer me, dat hij mijn borsten aanraakte & compleet overbodig te vermelden, dat ik dat dus niet wil) - ik sloeg mijn handen voor mijn ogen.
Therapeute vroeg expliciet "komt er nu een rotbeeld?" Ja, dus. Waarop zij zei:"Ik steun je, ik sta aan jouw kant". (Toen hulde ik nog wat harder.) En ze zei: vond je het goed, al ik op je knieen tap...? (Ja, doe maar.)
Ik heb minutenlang zo zitten huilen.
En opeens tilde ik mijn hoofd op en zei: "Ik ben toch zo verschrikkelijk kwaad op die r*tzak!!!" De verdere sessie ging over mijn woede.
De volgende keer maakte zij een opmerking er over (ze had goed opgelet!) dat ik harder ging huilen toen ze zei "Ik sta aan jouw kant". (Dat had allerlei associaties met mijn moeder, ontkend worden, in twijfel worden getrokken, "zo moet je dat niet zien", etc.) en dat werd dus de sessie voor die dag.
De volgende sessie zijn we netjes teruggegaan naar de 5 vragen en hebben we dat rotbeeld keurig netjes tot en met de bodyscan "de nek omgedraaid". (Wat vloeiend ging, omdat we in de eerste sessie mijn woede ruimte hadden gegeven, en in de 2e sessie de pijn van 'alleen gelaten worden' weg was gehaald: ik kon haar steun dus volop 'binnenlaten'.
Rosa88

Re: Mijn verhaal

Hoi Janneke,

Als ik jouw reactie zo lees, dan denk ik alleen maar: "Wat heftig".
Als ik jouw reactie lees, dan denk ik dat ik het niet aan kan! Ik heb zelf een verleden waarin ik te maken heb gehad met zowel psychische als lichamelijke mishandeling. Sommige situaties kan ik me goed herinneren, maar bijna altijd ontbreken er 'stukken'. Naarmate ik ouder word, merk ik dat er ongewenst steeds weer 'nieuwe beelden', beelden die ik vergeten was, naar boven komen. Dit kan komen doordat ik iets zie op televisie, iets tegenkom in mijn werk, etc. Ik heb voor mezelf dus echt heel erg de drang om de onderste steen, d.m.v. therapie, boven tafel te krijgen. Dit zodat ik niet steeds weer 'schrik' van beelden die ineens weer boven komen. Beelden die ik dus al die tijd heb weg gestopt. Wanneer alle beelden boven tafel zijn, zou ik aan de EMDR willen beginnen, maar weet totaal niet of dit een reële gedachte is.
Maar als ik jouw verhaal zo lees, dan denk ik echt dat ik dat gewoon niet kan! Ik kan niet, in bijzijn van een ander, zo diep gaan dat al mijn emoties boven tafel komen. Ik hou mijn emoties voor mezelf en die komen er vervolgens uit zodra ik in de auto stap of thuis kom. Ik probeer het wel hoor, maar het lukt me gewoon niet. Ik heb van huis uit nooit geleerd om mijn emoties te uiten. En daardoor vind ik dit nu des te moeilijk. Het voelt voor mij, als ik emotioneel word in bijzijn van een ander, als aandachttrekkerij. En die gedachte is zo sterk dat ik hem niet zo maar aan de kant kan zetten.

Weet je wat het is. Toen ik een jaar of 15 was, heb ik steun gezocht bij een vertrouwenspersoon op school. Ik trok de situatie thuis niet langer en wilde graag gesteund worden en tips krijgen over hoe ik hier mee om kon gaan. Op een gegeven moment kwam mijn moeder er achter dat ik deze vertrouwenspersoon bezocht. Ik weet nog steeds niet hoe zij dit aan de weet is gekomen. Ik heb toen samen met mijn moeder deze vertrouwenspersoon bezocht en haar verteld (onder dwang van mijn moeder) dat alles wat ik daar had verteld een leugen was geweest en dat ik alleen maar op zoek was naar aandacht.
Sinds deze situatie zie ik 'praten' en 'huilen' als 'aanstellerij'. En het is me nog nooit gelukt om dit gevoel aan de kant te zetten. Pff.. Het is allemaal zo ontzettend zwaar. En het maakt me ook ontzettend boos. Boos dat mijn moeder, na 6 jaar uit huis te zijn en geen contact meer met haar te hebben, nog steeds zo'n grote invloed op mij heeft. Ik kan dit van mezelf niet uitstaan, maar weet ook niet hoe ik dit patroon kan doorbreken.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Mijn verhaal

Hoi Rosa,
Rosa88 schreef: Als ik jouw reactie zo lees, dan denk ik alleen maar: "Wat heftig".
Eh, niet om stoer te doen, maar de "lading" is er af, dus ik kan er over praten alsof het iets is, dat gisteren in de krant stond ofzo. (En zo horen dingen te voelen na een goede emdr.)
Rosa88 schreef:Als ik jouw reactie lees, dan denk ik dat ik het niet aan kan!
Vandaar, dat ik dat gepruts van die 2e lijns mevrouw regelrecht klachtwaardig vind. Als gezegd: traumaverwerking begint bij veiligheid. Zowel in je relatie met je peut, als wanneer je in je eentje (i am sorry) op je kamer/ in je huis zit. Die eerste fase gaat over technieken leren, om jezelf kalm te maken, te troosten, rust te geven, te zorgen dat je goed kunt slapen, met vriendinnen een beetje (zoveel, als goed voelt in die relatie) kunt praten (niet te veel, daar verlies je mensen mee, maar niet te weinig, want je hebt steun nodig) - allemaal dat soort dingen. En: niet te vergeten: hoe werkt macht. Heel belangrijk als het gaat om mishandeling!
Pas als je dat, samen met een goede therapeute "onder de knie hebt", ga je in fase 2 "de confrontatie aan, door de rotverhalen te delen". In die 2e fase heeft emdr zin - eerder niet.
Rosa88 schreef:Ik heb zelf een verleden waarin ik te maken heb gehad met zowel psychische als lichamelijke mishandeling.
:knuffel:
Rosa88 schreef: Sommige situaties kan ik me goed herinneren, maar bijna altijd ontbreken er 'stukken'. Naarmate ik ouder word, merk ik dat er ongewenst steeds weer 'nieuwe beelden', beelden die ik vergeten was, naar boven komen. Dit kan komen doordat ik iets zie op televisie, iets tegenkom in mijn werk, etc. Ik heb voor mezelf dus echt heel erg de drang om de onderste steen, d.m.v. therapie, boven tafel te krijgen. Dit zodat ik niet steeds weer 'schrik' van beelden die ineens weer boven komen. Beelden die ik dus al die tijd heb weg gestopt. Wanneer alle beelden boven tafel zijn, zou ik aan de EMDR willen beginnen, maar weet totaal niet of dit een reële gedachte is.
...eh - als je dit vraagt, aan een emdr fan, dan....
ik ben geneigd te zeggen, dat je eerst 'de fase veiligheid' goed de tijd moet geven. (In het officieels heet die fase tegenwoordig: 'stabilisatie'.) Wat te doen, als er een ongewenst nieuw rotbeeld komt...? (Bijv.: acuut uitademen, inademen naar je buik, voel dat je op een stoel zit, of dat je op de grond staat, en leg een hand zachtje op je voorhoofd (als dat sociaal acceptabel is) en hardop tegen jezelf zeggen: dat was in 1976, het is nu 2013 en ik sla er op!!. (Ik deed in die eerste periode een cursus karate. De eerste klap op die cursus "heb ik niet uitgedeeld", voor ik het wist, was ik onder het tafeltje van de administratie gedoken. Daarna heeft de groep me heel goed gesteund, dat ik echchies waar mocht slaan en iedereen juichte toen ik dat deed.)
En als jij en je peut beiden vinden, dat die eerste fase goed verlopen is - dan kun je emdr gaan doen - waarbij je dus gebruik maakt van alles wat je geleerd en geoefend hebt. (Is een rotbeeld in emdr te erg, kun je naar "een plek die mooi is, waar je tot rust komt" of je voorstellen dat boeddha je steunt of wat dan ook. En "alleen maar" met je handen voor je ogen, dat kan ook, ook dan gebeurt er nog van alles.)
Rosa88 schreef:Maar als ik jouw verhaal zo lees, dan denk ik echt dat ik dat gewoon niet kan!
;) hoe zou het voor jou voelen, om te zeggen, dat je dat nu nog niet kan...?
Als gezegd": vertrouwen is essentieel. Als dat er niet is, dan kan er geen emdr plaatsvinden. (Niet omdat jij een malle meid zou zijn, maar omdat psychotherapie zo werkt.)
Rosa88 schreef:Het voelt voor mij, als ik emotioneel word in bijzijn van een ander, als aandachttrekkerij. En die gedachte is zo sterk dat ik hem niet zo maar aan de kant kan zetten.
Goed om te weten - en aan de kant zetten is nadrukkelijk niet de bedoeling: deze hindernis is er helaas - neem t kreng serieus. (Als incestvrouw herken ik m: ontkend worden, "nee, zo moet je dat niet zien, nee, dat is niet erg" - enzo voorts. Grrrr!!! En dan heb ik het nog niet eens over die mensen, die een oprechte huilbui afdoen als aanstellerij - heel pijnlijk.)
Rosa88 schreef:Weet je wat het is. Toen ik een jaar of 15 was, heb ik steun gezocht bij een vertrouwenspersoon op school. Ik trok de situatie thuis niet langer en wilde graag gesteund worden en tips krijgen over hoe ik hier mee om kon gaan. Op een gegeven moment kwam mijn moeder er achter dat ik deze vertrouwenspersoon bezocht. Ik weet nog steeds niet hoe zij dit aan de weet is gekomen. Ik heb toen samen met mijn moeder deze vertrouwenspersoon bezocht en haar verteld (onder dwang van mijn moeder) dat alles wat ik daar had verteld een leugen was geweest en dat ik alleen maar op zoek was naar aandacht.
Sinds deze situatie zie ik 'praten' en 'huilen' als 'aanstellerij'.
..en dit is nog wel een graadje expliciter dan mijn ervaringen.
Mijn hemel nog aan toe, je word opzo'n moment toch ook werkelijk tot op het bot ontkend. :knuffel: :knuffel:
Rosa88 schreef:En het is me nog nooit gelukt om dit gevoel aan de kant te zetten. Pff..
Nee, zoiets schuif je niet even ter zijde.
En, een heel klein beetje anders bekenen: ter zijde schuiven is misschien ook het laatste wat je moet doen: misschien is dit verhaal wel de kern. (Okee, er zijn hotemetoten, die stellen dat de vroegste rotherinnering de kern is en soms is dat vast wel waar.)
Maar behalve "een hindernis" is dit in zichzelf ook emotionele mishandeling. Je woorden moeten terugnemen (want je moeder wil het niet weten, hoe het echt is) afgaan als een gieter, en ik vermoed zo dat de vertrouwenspersoon (...wat een woord...) je moeders verklaring (Rosa trekt aandacht) onder dwang door jou uitgesproken, voor zoete koek heeft geslikt. Van je moeder is het machtsmisbruik, en je vertrouwen in de ''vertrouwenspersoon'' is beschadigd.

En ook niet onbelangrijk: dit patroon (ik gebruik dat woord nu maar eventjes) moet nadrukkelijk niet herhaald worden in therapie. Dat die ene mevrouw je wegstuurde is heel zuur, maar er was iets voor te zeggen. Die 2e lijns, dat sloeg echt nergens op. (Kende ze dit verhaal trouwens...?)
Een echte therapie moet eerst deze hindernis kunnen opruimen voor je andere dingen kan doen, en de relatie staat en valt, met dat je deze keer wel het gevoel hebt, dat je je verhalen echt, op een veilige manier kunt vertellen, zonder dat je verraden wordt of dingen tegen je worden gebruikt. En ook gelden de oude spreuken: 'Trouw moet blijken' en 'vertrouwen is een zaak, die komt te voet en gaat te paard'. Er is tijd nodig, waarin jij mag uittesten, dat deze therapeute te vertrouwen is.
Rosa88 schreef:Het is allemaal zo ontzettend zwaar. En het maakt me ook ontzettend boos. Boos dat mijn moeder, na 6 jaar uit huis te zijn en geen contact meer met haar te hebben, nog steeds zo'n grote invloed op mij heeft. Ik kan dit van mezelf niet uitstaan, maar weet ook niet hoe ik dit patroon kan doorbreken.
Boos zijn is prima! Boosheid zegt in elk geval, dat jij het er niet mee eens bent - en dat is een prima eerste stap.
Jij vind het beneden ieder peil en je hebt GROOT gelijk!!!
O, zo.

En wellicht ook nog een echte (of imaginaire) brief schrijven (al dan niet versturen) naar de ''vertrouwenspersoon''. Ten eerste: hoe kon info naar buiten gaan...? En ten 2e: gaat er geen lampje branden, als een moeder iets niet waar wil hebben...? Heeft deze persoon ooit gehoord over machtsverschillen tussen ouders en kinderen - en dat "een gezamenlijk gesprek" dus soms louter leugens oplevert, terwijl jij eerst de nuchtere waarheid sprak...???
Rosa88

Re: Mijn verhaal

Hallo Janneke,

Ondanks dat ik jou helemaal niet ken, weet je wel wat bij mij los te maken. Ik vind het heel fijn dat ik mijn verhaal kwijt kan, en de winst die ik er mee haal is dat je mij dingen laat inzien die ik zelf niet eerder zo heb kunnen bekijken. Het gebeurt me niet gauw dat ik door een reactie van een ‘vreemde’ (zo voelt het eigenlijk al niet eens meer), in huilen uitbarst. Maar dat is me nu dus wel gebeurd. Gewoon omdat het helemaal klopt wat je zegt. En omdat ik merk dat je echt je best doet om mij verder te helpen. Je hebt best hele lappen tekst gelezen en je blijft reageren. Janneke: dat doet me goed!!

Wat jij schrijft dat voor jou de ‘lading’ van jouw situatie er af is waardoor je er makkelijker over praat… Ik hoop dat het voor mij ook ooit zover komt. Je zegt dat het zo hoort te zijn na een goede EMDR. En inderdaad: dat was ook precies wat ik er van verwacht had.
‘Traumaverwerking begint bij veiligheid’. Dat ben ik helemaal met je eens. Voor mij zou dat moeten gaan betekenen dat ik de dingen durf te benoemen zoals ze zijn. Dat ik de bijbehorende emoties ook durf te tonen. Maar dat lijkt voor mij nu nog heel onwerkelijk. Ik had mijn therapeut wel verteld (tijdens die eerste EMDR-sessie) dat ik bewust niet verder ging, omdat ik niet bij mijn gevoel wilde komen bij haar in ‘de kamer’. Eigenlijk reageerde ze hier nauwelijks op en wilde zelfs gewoon verder gaan met de sets met oogbewegingen. Dit leek mij weinig zinvol aangezien ik toch niet echt ‘voelde’ op dat moment. Ik had hooguit kunnen benoemen wat ik normaal gesproken voel als ik aan die gebeurtenis denk. En als ik thuis zit en ik raak in een herbeleving, ja… Dan ga ik soms helemaal stuk van binnen. Dan ben ik echt bang om mezelf te verliezen. Dus het zou inderdaad wel handig zijn om een techniek te leren om tot rust te komen (alhoewel ik me nu niet kan voorstellen dat me dat gaat lukken op momenten dat ik alleen ben).
In mijn vorige stuk heb ik gezegd dat ik denk dat ik dat (de EMDR) gewoon niet kan. Maar inderdaad. Als het is zoals jij het schetst, dan is het iets dat ik nu nog niet kan, maar wellicht in de toekomst wel. Als er tussen mij en de therapeut een vertrouwensrelatie is ontstaan. Alhoewel ik echt niet voor me zie dat het me gaat lukken om in het bijzijn van iemand anders, bij mijn gevoel te komen…
Die situatie waarin ik samen met mijn moeder die vertrouwenspersoon heb bezocht om haar te vertellen dat alles wat ik tegen haar had gezegd een leugen was geweest, heb ik niet met mijn therapeut gedeeld. Maar goed… Mijn therapeut heeft ook nooit met mij mijn jeugd ‘doorlopen’. Tijdens het eerste gesprek moest ik haar gewoon vertellen welke traumatische ervaringen mij op dit moment zo sterk bezig houden… Nou, daarbij dacht ik niet gelijk hier aan, maar meer aan het fysieke geweld. Tsja… De aanpak van deze therapeut is gewoon niet de juiste geweest.
Ik merk dat je vraagtekens hebt bij die vertrouwenspersoon… Nadat ik haar, samen met mijn moeder, heb bezocht, moest ik (van mijn moeder) verplicht op een assertiviteitstraining. Deze training werd geleid door deze vertrouwenspersoon. Ik weet nog heel goed dat je toen je ‘doelen’ op papier moest zetten en met de groep moest delen. Ik had maar één doel: stoppen met liegen. Hoe erg en vernederend is dat? Tegen een hele groep verkondigen dat je wilt stoppen met liegen terwijl je dat eigenlijk niet eens had gedaan..? Pff.. Als ik daar toch aan terug denk? Die vertrouwenspersoon heeft wel haar vraagtekens gehad. Dit heeft ze ook wel eens tegen mij gezegd, maar ik was te bang om dit naar waarheid te beantwoorden. Ik heb daarom zelf het contact verbroken.
Weet je… Op het moment dat ik hier zo over nadenk, word ik alleen maar heel erg boos. In de duur van mijn jeugd ben ik met meerdere instanties in aanraking geweest: meerdere vertrouwenspersonen, jeugdzorg, kinderbescherming, politie… Maar ik was te bang om deze instanties toestemming te geven om ook maar iets voor mij te doen. Dus… Dat deden ze dan ook maar niet. Achteraf gezien vind ik dat jammer en vind ik zelfs dat deze instanties gefaald hebben. (Om even af te wijken van mijn verhaal… Ik heb dit weekend (na heel lang gepraat te hebben met mijn vriendin) besloten om alsnog aangifte te doen. Maar goed… Ik ga eerst wel na hoeveel kans ik heb op ‘gerechtigheid’.)
Nu weer terug naar jouw verhaal: ik zal tijdens het intakegesprek tegen mij therapeut zeggen dat ik niet heel snel vertrouwen heb in mensen en dat ik tijd nodig heb om mijn verhaal te doen… Ik zal haar op de hoogte brengen van de situaties waarin mijn vertrouwen ernstig is beschaamd.

Na vandaag merk ik weer dat mijn leven in een soort ‘emotionele achtbaan’ is beland. Vanochtend voelde ik me vrij goed. Heb zelfs wat dingen in het huishouden gedaan (voor mij was dat lang geleden). Daarna bezoek gehad van twee vriendinnen; maar dit was veeeeel te druk. Daarna ben ik gaan slapen, maar helaas met een heel onrustig gevoel wakker geworden. Ik wist even niet meer wat ik met mezelf moest. Wist even niet meer waarvoor ik het allemaal deed. Op dit moment vraag ik me ook af: waarvoor doe ik dit eigenlijk allemaal nog..? Ik heb met niemand van mijn familie nog ‘echt’ contact. Het enige naaste familielid die ik nog spreek is mijn vader (en de band die ik met hem heb is zo oppervlakkig dat hij niet eens weet van mijn depressie). Mijn moeder, broertje en zusje spreek ik niet meer. Ik vraag me wel eens af: als ik er niet meer ben; wie mist mij dan eigenlijk? En natuurlijk weet ik best dat ik wel gemist ga worden… Maar ik vraag me af wat erger is: dat gemis of het leven met een vriendin die zo diep in de put zit.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Mijn verhaal

Hoi Rosa,

Graag gedaan!

Op zich hartstikke goed, dat je het verhaal in dagboekvorm hebt opgeschreven om het zo te ordenen in je hoofd. Het op papier zetten van het verhaal en van eventuele heftige emoties kan inderdaad werken om jezelf op die manier beter te voelen. Maar soms komt er een tijd dat het schrijven in een dagboek je tegen gaat staan en het je niet meer helpt. Zoals je zelf al aangeeft ging het je tegen staan het luchtte je niet langer meer op. -Juist omdat je het gewend bent om dingen van je af te schrijven is het in het begin moeilijk om nieuwe methodes te vinden die voor jouzelf fijn zijn om te doen en te gebruiken. Er zijn natuurlijk veel meer mogelijkheden om je emoties en je verhaal kwijt te kunnen. (Naast eventueel therapievormen.) Want je moet ook naast eventuele therapie manieren hebben om jezelf te kunnen uitten.

Het is (momenteel) nog lastig voor jou om over de ellende die je hebt meegemaakt te praten. Schrijven levert op dit moment vrij weinig op. (Waarschijnlijk nu omdat het niet zo meer werkt frustratie.) Je hoeft je daarom ook niet te richtten buiten de therapievormen om, op het praten en het schrijven. Je zou ervoor kunnen kiezen om eens te kijken wat je in de dagen dat je geen therapie hebt, zou kunnen doen. Je kan je bezig gaan houden met schilderen, tekenen, kleien of iets anders wat jij prettig vind en creatief is om zo de emoties eruit te gooien. Zo heb je naast de begeleiding rondom de hulpverlening manieren om ook zo ermee aan de slag te gaan. Fietsen of wandelen kan ook goed doen. De zinnen verzetten. Buitenlucht werkt vaak verhelderend en is ook nog eens lekker gezond.

Je hebt behoorlijk wat meegemaakt. Dat gaat absoluut niet in de koude kleren zitten. Zoiets zit diep in het hart. Het laat scheuren achter. Het laat littekens achter. Daarmee "moet" je aan de slag. Het is als een knokpartij. En soms rijd de achtbaan snel en dan weer langzaam. De vechtlust ertegen en tegen het verleden en de depressie van nu, bezit je wel. Dat is wel te zien. Dat kan voor jou heel anders aanvoelen maar het feit dat per bericht meer open aan het worden bent schetst voor mij iemand die er echt mee aan de slag wilt gaan. (Eigenlijk al een tijd mee aan de slag is.) Je kan er dus voor kiezen om naast een dagboek thuis (en hier op het forum nu), ook je te richtten op andere -leuke, goede- vormen.
Je bent bezig dan met jezelf. Geeft jezelf opnieuw de ruimte en creëert mogelijkheden en openingen.

Sterkte. [AAI]
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Mijn verhaal

Rosa88 schreef:Hallo Janneke,

Ondanks dat ik jou helemaal niet ken, weet je wel wat bij mij los te maken. Ik vind het heel fijn dat ik mijn verhaal kwijt kan, en de winst die ik er mee haal is dat je mij dingen laat inzien die ik zelf niet eerder zo heb kunnen bekijken. Het gebeurt me niet gauw dat ik door een reactie van een ‘vreemde’ (zo voelt het eigenlijk al niet eens meer), in huilen uitbarst. Maar dat is me nu dus wel gebeurd. Gewoon omdat het helemaal klopt wat je zegt. En omdat ik merk dat je echt je best doet om mij verder te helpen. Je hebt best hele lappen tekst gelezen en je blijft reageren. Janneke: dat doet me goed!!
:) :bloos :) :bloos Heel fijn!!!
Ja, als lotgenoten (okee, er zijn verschillen, maar ook overeenkomsten) voelen dingen vaak heel vertrouwd en 'logisch'.
Rosa88 schreef:Wat jij schrijft dat voor jou de ‘lading’ van jouw situatie er af is waardoor je er makkelijker over praat… Ik hoop dat het voor mij ook ooit zover komt. Je zegt dat het zo hoort te zijn na een goede EMDR. En inderdaad: dat was ook precies wat ik er van verwacht had.
Ja - en dan loop je tegen zo'n knoeier aan. Niet alleen was haar aanpak voor jou verre van goed, het is ook gewoon tegen de regels voor emdr. (Daar hoort bij, dat je het uitgebreid hebt over de veiligheid van de client, een goede relatie opbouwt en een keer iemands hele leven doorloopt - nou, dat prop je niet in 1 uurtje, als je het gewetensvol wilt doen. En dat je daarna gezamenlijk beslist, aan welk trauma je het eerst gaat werken. Dat kan het oudste zijn, of het ergste of datgene, wat het hardste stoort, of bijv. iets "thematisch", bijv. als bij iemand alles cirkelt rond bijv. het gevoel "ik ben niets waard".)
Rosa88 schreef:‘Traumaverwerking begint bij veiligheid’. Dat ben ik helemaal met je eens. Voor mij zou dat moeten gaan betekenen dat ik de dingen durf te benoemen zoals ze zijn. Dat ik de bijbehorende emoties ook durf te tonen. Maar dat lijkt voor mij nu nog heel onwerkelijk.
Dat is dan zogezegd een doel voor de eerste fase: zolang dat niet kan, niet goed voelt zit je nog in de eerste fase (en is emdr, dramde de fan, nog niet aan de orde). En een en ander kan ook duidelijk met macht te maken hebben: ook als je moeder het niet waar wilde hebben: het is helaas zo akelig voor jou gegaan, zoals het gegaan is - en jij hebt het recht, om dat te zeggen. En dat zij dat heeft tegengewerkt, is een grof schandaal.
Rosa88 schreef:En als ik thuis zit en ik raak in een herbeleving, ja… Dan ga ik soms helemaal stuk van binnen. Dan ben ik echt bang om mezelf te verliezen. Dus het zou inderdaad wel handig zijn om een techniek te leren om tot rust te komen (alhoewel ik me nu niet kan voorstellen dat me dat gaat lukken op momenten dat ik alleen ben).
Tja, ik heb jaren yoga achter de rug, en dat helpt. Dan doet 1x "uitademen, schouders los, voel de grond onder je voeten" al heel veel. Maar een begin kun je maken, door nu al, elke dag een ontspaningsoefening te doen. (De buren zeggen:"practise makes perfect", niet dat perfectie noodzakelijk is, maar er zit wijsheid in.)(Deze vind ik een hele grappige: ik heb die vrouw 1x ontmoet - en ze doet dit ook tijdens nonviolent demonstraties als de politie of relschoppers op haar afkomen: http://www.youtube.com/watch?v=FP5F5y0xUhQ)
Rosa88 schreef: Ik merk dat je vraagtekens hebt bij die vertrouwenspersoon… Nadat ik haar, samen met mijn moeder, heb bezocht, moest ik (van mijn moeder) verplicht op een assertiviteitstraining. Deze training werd geleid door deze vertrouwenspersoon. Ik weet nog heel goed dat je toen je ‘doelen’ op papier moest zetten en met de groep moest delen. Ik had maar één doel: stoppen met liegen. Hoe erg en vernederend is dat? Tegen een hele groep verkondigen dat je wilt stoppen met liegen terwijl je dat eigenlijk niet eens had gedaan..? Pff.. Als ik daar toch aan terug denk? Die vertrouwenspersoon heeft wel haar vraagtekens gehad. Dit heeft ze ook wel eens tegen mij gezegd, maar ik was te bang om dit naar waarheid te beantwoorden. Ik heb daarom zelf het contact verbroken.
Weet je… Op het moment dat ik hier zo over nadenk, word ik alleen maar heel erg boos. In de duur van mijn jeugd ben ik met meerdere instanties in aanraking geweest: meerdere vertrouwenspersonen, jeugdzorg, kinderbescherming, politie… Maar ik was te bang om deze instanties toestemming te geven om ook maar iets voor mij te doen. Dus… Dat deden ze dan ook maar niet. Achteraf gezien vind ik dat jammer en vind ik zelfs dat deze instanties gefaald hebben.
Dat van dat falen, dat is terecht. Ik snap dat het delicaat is, maar als je toch "kinderbescherming" heet, dan moet je kinderen beschermen. Punt, uit. En strikt genomen: daar hebben ze - het klinkt idioot en niet fijn - jouw toestemming niet eens voor nodig, daarin hebben ze een eigen verantwoordelijkheid.
(Ik ben nul keer met die instanties in aanraking gekomen, mijn familie was erg goed in 'cover up' - dus de dreun van 'er gloort hulp maar het gaat toch weer niet door', die is mij bespaard gebleven.)
En als die vertrouwenspersoon op school iets ''leniger'' was geweest, had ze bijv. kunnen zeggen (al dan niet midden in de groep) Rosa, ik weet, dat je moeder vindt dat jij liegt, maar we zijn hier een assertiviteitscursus. Wat wil jij bereiken...? Daarmee had ze in elk geval "ruimte" gemaakt tussen wat je moeder zei en de waarheid. (En had ze wellicht veel aan je gezicht kunen aflezen, die seconde dat ze dat zei.)
Rosa88 schreef:(Om even af te wijken van mijn verhaal… Ik heb dit weekend (na heel lang gepraat te hebben met mijn vriendin) besloten om alsnog aangifte te doen. Maar goed… Ik ga eerst wel na hoeveel kans ik heb op ‘gerechtigheid’.)
Het besluit is prima!!! Het is in elk geval een statement: "Dit gaat gewoon de perken te buiten, dit is strafbaar".
Bereid de aangifte zelf wel goed voor. Wat ik weet van incestvrouwen (...maak je eigen vertaalslagen...)(ik heb zelf geen aangifte gedaan, wegens minderjarige dader) je moet zo veel mogelijk details vertellen, ook bijv.:"Mijn vader nam me mee naar een hotel. De naam weet ik niet meer, maar wel dat ze er rood vloerkleed hadden."
En vooral ook belangrijk om te weten: het wordt een strafzaak (of dat wil je) - er komt dus een advocaat voor de tegenpartij en die wil jouw verhaal onderuit schoffelen. ("Waarom deed ze dat nou...?")
Voeg er dan altijd aan toe:"Ik wilde totaal niet met hem mee dat hotel in, maar ik voelde mij totaal niet in staat, mij tegen zijn wil te verzetten - hij keek me alleen maar aan met die kille staalgrijze ogen en ik voelde me helemaal kil worden van binnen, alsof ik bevroor". Zodat het keer op keer duidelijk is, dat jij iets niet wilde, maar toch moest. Of dat je probeerde aan dingen te ontkomen, maar werd "vastgezet", geen ontkomen aan. Of dat wel gezegd werd, dat het jouw eigen schuld was, maar dat uit het verhaal blijkt, dat dat alleen maar "hun smoesje" is. (En: een goede politieagent, die de aangifte opneemt, zal dit soort vragen dus ook aan je stellen. Als je dat weet, dat die vragen komen - en weet en voelt, dat ze bedoeld zijn om jouw verhaal sterker te maken, zijn ze niet erg. Weet je van niets, dan kun je eindien met het gevoel van "ze snappen nauwelijks dat ik het slachtoffer ben en niet de dader?!")
Rosa88 schreef:Nu weer terug naar jouw verhaal: ik zal tijdens het intakegesprek tegen mij therapeut zeggen dat ik niet heel snel vertrouwen heb in mensen en dat ik tijd nodig heb om mijn verhaal te doen… Ik zal haar op de hoogte brengen van de situaties waarin mijn vertrouwen ernstig is beschaamd.
[045] [045] :knuffel:
Precies: en een beetje therapeut snapt dan dat daar eerst 'puin geruimd' moet worden en dat pas als dat goed ''loopt'' en voelt, de volgende stap op het programma kan komen.
Rosa88 schreef:Na vandaag merk ik weer dat mijn leven in een soort ‘emotionele achtbaan’ is beland. Vanochtend voelde ik me vrij goed. Heb zelfs wat dingen in het huishouden gedaan (voor mij was dat lang geleden). Daarna bezoek gehad van twee vriendinnen; maar dit was veeeeel te druk. Daarna ben ik gaan slapen, maar helaas met een heel onrustig gevoel wakker geworden. Ik wist even niet meer wat ik met mezelf moest. Wist even niet meer waarvoor ik het allemaal deed. Op dit moment vraag ik me ook af: waarvoor doe ik dit eigenlijk allemaal nog..? Ik heb met niemand van mijn familie nog ‘echt’ contact. Het enige naaste familielid die ik nog spreek is mijn vader (en de band die ik met hem heb is zo oppervlakkig dat hij niet eens weet van mijn depressie). Mijn moeder, broertje en zusje spreek ik niet meer. Ik vraag me wel eens af: als ik er niet meer ben; wie mist mij dan eigenlijk? En natuurlijk weet ik best dat ik wel gemist ga worden… Maar ik vraag me af wat erger is: dat gemis of het leven met een vriendin die zo diep in de put zit.
Dat IS ook een van de nare dingen van een depressie: soms lijkt/ voelt niets meer de moeite waard. Makkelijk gezegd:"dat moet je niet geloven, dat lijkt maar zo, omdat je ziek bent". (Maar ja - je voelt het wel...!! Leuk is zeer beslist anders.)
En die put, houd je dat voor: is tijdelijk. Ook dat voel je waarschijnlijk totaal niet zo, maar het is wel waar. Depressie, gebaseerd op trauma kan heel erg goed herstellen.
En die breuk met je familie: ook daarvan kun je makkelijk zeggen "wees blij, aan die lui heb je niets". Rationeel is dat misschien waar, maar ik ben jarenlang rond de vakantieperiode en rond kerst (..echt van die familiemomenten...) heel verdrietig geweest: het is echt een rouwproces.
Rosa88

Re: Mijn verhaal

Hallo Janneke en Memories,

Ik heb jullie reacties gelezen. Bedankt allebei!!
Helaas voel ik me vandaag niet zo goed. Gisteravond is dit gevoel begonnen en het lijkt alleen maar erger te worden. En daar baal ik van.
Ik dacht dat ik mijn zwaarste emoties en diepste dalen de baas was geworden: nou, niet dus! Ik kan overal wel om janken. Voel me eenzaam en alleen. Weet niet hoe ik deze dag door moet komen. Heb al geprobeerd om te gaan slapen, maar dat lukt me niet.
Ik zie het op het moment echt allemaal niet meer zitten. Ik wil zo graag rust in m'n hoofd.
Ik weet niet meer wat ik moet doen om hier bovenop te komen.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Mijn verhaal

Hoi Rosa,

Kijk en dat is dus- sluipmoordenaar depressie. Het kan opkomen zetten als je het niet verwacht of denkt het de baas te zijn. (Een poosje ben je het dan ook wel de baas, maar het gaat met diepe dalen, hoge pieken.) Het is de kunst daar een balans in te vinden, maar ja, dat is niet altijd even gemakkelijk. Want soms heb je nou eenmaal van die dagen dat het heel moeilijk gaat en dat veel tegenzit en dat je, zoals jij nu ook denkt, denkt, dat je er niet meer uit zal komen. -Omdat het nu eenmaal gigantisch zwaar kan zijn en veel energie kost. Lichamelijk en geestelijk. Het is helaas nu eenmaal een gevecht. (Die je gelukkig wél kan voeren denk ik zo, met mensen die je proberen te steunen.) Maar dan nog, eenzaamheid kan wel aanwezig zijn.

Zoals zelf gezegd, heb je morgen een contactmoment met de hulpverlener- praat vooral over dit gevoel en schaam je maar niet. Juist door aan te geven kunnen er mogelijkheden ontstaan om het bespreekbaar te maken en te kijken wat je weer vooruit kan helpen of iets wat kan verlichten. Want het is "gewoon" rot. En het maakt veel los, want er komt waarschijnlijk veel boven. Schroom niet...wees, in ieder geval probeer, open te zijn en het op tafel te gooien. (Duik in de kussens als het oplucht en stomp.)

Er zijn van die dagen, waarbij deze dag dus ook hoort: "het IS héél vervelend." "Ik baal ontzettend." En ja...dat MAG. (Dat kan zelfs helpen, balen en niet opkroppen!!! [AAI] )

Sterkte hoor! :knuffel:
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Rosa88

Re: Mijn verhaal

Hallo Memories,

Wat fijn om een reactie te lezen.
Maar inderdaad... Wat is dit zwaar. Word soms gewoon bang voor mezelf. Alsof ik een totaal vreemde voor mezelf ben. Ik vraag me ook wel eens af of het wel verstandig is om op deze manier door te gaan... Heb ook wel eens een opname overwogen; maar of men het op dit moment 'erg' genoeg vindt..?
Tot gisterochtend had ik echt zoiets van: ik zie een stijgende lijn. Nu lijkt het alsof ik ineens weer in een heel diep dal ben gevallen. Ik heb dit nog niet met mijn vriendin gedeeld. Ik weet dat zij het heel druk heeft en wil haar ook niet teveel 'lastig vallen'.
Maar goed... Morgen naar de huisarts. Ik ga mijn best doen om 'eerlijk' te zijn. Maar ik weet van mezelf dat ik dat wel heel moeilijk ga vinden en vraag me ook echt af of me dat gaat lukken.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Mijn verhaal

Hi Rosa,
rot, dat de achtbaan momenteel omlaag gaat...!
(Al vind ik het beeld van die achtbaan wel weer hoopvol: na een 'loop' neerwaarts draait zo'n ding altijd wel weer opwaarts.)
Rosa88 schreef: Ik dacht dat ik mijn zwaarste emoties en diepste dalen de baas was geworden: nou, niet dus! Ik kan overal wel om janken.
:knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel:
En: niet om het een of ander, maar laat die emoties er maar uitkomen. Je hebt helaas klappen genoeg gehad - of nu ja, veel te veel!!! Dat IS ook om te huilen. Van die tranen laten rollen word je heus niet slechter (al bestaan er heus leukere gevoelens). Compleet meegaan in de somberheid vaneen depressie is niet aan te raden - maar je emoties uiten werkt over het algemeen juist goed.
(En dat je je tranen binnen zou moeten houden - dat is je moeder die dat vind. Boos op worden of hoe t maar uitkomt, maar niet naar handelen!!)
Rosa88 schreef:Voel me eenzaam en alleen.
:knuffel: :knuffel: :knuffel:
Rosa88 schreef:Weet niet hoe ik deze dag door moet komen. Heb al geprobeerd om te gaan slapen, maar dat lukt me niet.
Als het gaat om mensen bellen: denk behalve aan je vrienden ook aan bijv. sensoor. (Ik heb die naam niet verzonnen, voorheen de telefonische hulpdienst.) Stichting pandora heeft een depessielijn, ook een aanrader.
Rosa88 schreef:Ik wil zo graag rust in m'n hoofd.
Ik weet niet meer wat ik moet doen om hier bovenop te komen.
En: bewegen kan helpen. Dat kan zijn een sneeuwwandeling maken. Dat kan zijn meppen op je kussens (al dan niet, nadat je een gezicht van een naar iemand hebt gevisualiseerd, op dat kussen) of hard trappen in de lucht. Dansen op muziek van de rolling stones (of wat voor moderne muziek dan ook, waar veel tempo en woede in zit).
En over muziek gesproken: gebruik al je 5 zintuigen.
"Het oudste zintuig" is reuk. Wierook, after shave, bloemen, geuren uit zo'n geurlampje - dondert niet, zoek iets, wat je prettig vindt. En neem die geur echt even in je op. (Om daarna wellicht te denken, 'dat dit het niet is' - dan zoek je verder.)
(Mbt. aroma olie heb je allerlei "boeken met vertalingen": kaneel omhult en troost, cypres geeft stevigheid, rozemarijn activeert, sinasappel maakt optimistisch, marjolein verzacht, etc. Het stelt iets voor. Uiteraard: hoe het voor jou uitwerkt, is experimenteren: je bent geen machine met knopjes.)

Dan smaak: bij een een ouderwetse drogist, zo een met 50 kruiden op de plank - uitzoeken wat je lekker vindt ruiken (in de winkel) - en dan (thuis) thee zetten. Pepermuntblad met zoethout; vrouwenmantel met valeriaanwortel, kaneel met gemberwortel, er zijn vele combi's mogelijk.

Vraag je af, welke kleur je wilt zien: ik heb truien en Tshirts in alle kleuren van de regenboog...
...en ga dan op de bank zitten en masseer jezelf met de cirkels van Linda Tellington, met je knuffelbeer of een warme lap (voor zomers: een lap zijde) om je heen.
En gesteld, dat de woede gezakt is, zet je een andere CD op: Bach, harpmuziek etc. om rustig te worden, folk of pop om vrolijk te worden, etc.
Rosa88

Re: Mijn verhaal

Hoi Janneke,

Bedankt voor je tips! Wellicht kan ik hier wat mee...
Een depressielijn bellen? Wat kan ik daarvan verwachten?? Lijkt me ook een beetje 'raar' om te doen. Heb jij er ervaring mee? Juist wanneer ik zo'n bui heb, zie ik mezelf dat niet zo snel doen.

Morgen naar de huisarts. Heb je nog tips voor me? Ik zal hem mijn situatie proberen uit te leggen. Maar wat kan ik hem van hem verwachten/vragen? Ik weet het allemaal niet zo goed meer. Soms ben ik zo bang om volledig door te draaien. Heb jij dat gevoel ooit gehad?? Soms vraag ik me af of ik niet beter af ben als ik zou worden opgenomen... (Alhoewel ik daar op een goed moment vast anders over denk.) Ik ben dan anderen niet zo tot last (alhoewel ik het nu ook voor een groot deel alleen doen) en bovendien denk ik dat ze zullen ingrijpen als je jezelf dreigt te verliezen.

Liefs Rosa.
Rosa88

Re: Mijn verhaal

Voelde me vandaag gelukkig weer ietsje beter. Ben dus bij de huisarts geweest en deze heeft mijn antidepressiva opgehoogd. Maak me alleen wel een beetje zorgen over hoe verder. Mijn huisarts zei dat mijn lichaam waarschijnlijk gewend was geraakt aan de dosering en dat mijn lichaam nu meer nodig heeft. Mag hopen dat mijn lichaam hier voldoende aan heeft. Wanneer dit niet het geval is betekent dit dat er nog een keer opgehoogd moet worden en dan mag ik definitief geen auto meer rijden. Dat is voor mij niet echt een optie.

Ben vandaag zelfs naar kantoor geweest (samen met een collega). Er kwamen twee sollicitanten. Vond het fijn om er even uit te gaan dus besloot om met haar mee te gaan. En heb er gelukkig geen spijt van gehad. Kan dus wel zeggen dat ik vandaag een vrije goeie dag heb gehad.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Mijn verhaal

Hoi Rosa,

Gelukkig dat je momenteel kan zeggen dat je je toch nu wat beter voelt! (Dat is dus ook mogelijk in de strijd.)
Ik begrijp dat je er tegenop ziet, mocht het nog een keer verhoogd worden. -Maar dat is nog niet aan de orde. Geen zorgen voor morgen ...zeggen ze wel eens, he? En mocht het zover komen, houd dan in het achterhoofd dat voor nu, je gezondheid voor gaat.

En super, dat het een fijn gevoel gaf...om weer op het kantoor te zijn. [045]
Ergens geeft dat hoop én ook nog eens afleiding.

:knuffel:
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Rosa88

Re: Mijn verhaal

Hoi Memories,

Bedankt voor je reactie!
Je hebt helemaal gelijk hoor. M'n gezondheid gaat voor alles. Maar ik denk dat het voor mij, op termijn, niet bevorderlijk werkt om alleen maar thuis te zitten.

Heb sinds vanmiddag veel pijn in m'n onderrug en m'n heup. Verder behoorlijk last van hartkloppingen. Best beangstigend. Maar volgens de bijsluiter kan dit een bijwerking zijn van de medicatie. De huisarts vond het al bijzonder dat ik zo weinig bijwerkingen ervaarde. Hoop wel dat dit snel weer afneemt. Kan nu niet zo lang rechtop zitten.
Maar goed. Even de kiezen op mekaar.

Groetjes, Rosa.

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”