Onlangs maakte ik kennis met een aardige dame uit de buurt. Vlot van babbel, echt leuk.
Ik vroeg of we eens konden afspreken en toen zei ze me: goed, we spreken af op die plaats op dat uur. Ik zeg: goed, ik geef je mijn nummer. Ze zei bedankt.
We spraken af, maar ze was te laat. Ik zeg: had me toch gebeld waarop ze zei: ik weet niet hoe ik mijn GSM op privé moet zetten? Ik vraag: vertrouw je me niet? waarop ze zegt: er zijn maar weinige mensen die dat nummer hebben.
Ik vraag puur vriendschappelijk van: kom nog iets drinken bij me thuis, dan weigert ze want dan zou dat betekenen dat ze mij ook zou moeten vragen en ze laat niet snel mensen binnen. Ik ken enkele mensen die bij haar in het gebouw wonen en die zeggen me dat haar moeder geregeld langskomt om te koken, te wassen, schoon te maken ( ze is 48 en heeft dat nooit geleerd, is ook rijk en verwend van thuis uit), maar haar vader blijft altijd in de wagen zitten.
Onlangs vroeg ik haar mee naar een feestje waar foto's worden genomen ( maar je kan dat weigeren hoor en zelfs vragen ze niet op facebook of wat dan ook te zetten) en ze zei: ik ga nooit naar plaatsen waar foto's worden genomen.
Ze gaat graag naar de zonnebank, maar weigert hier in de buurt te gaan omdat daar een gleufje onder is voor de verluchting en ze denkt dat daar mannen gaan binnenkomen die een foto van haar zullen nemen. Dus gaat ze ergens ver weg onder een privézonnebank.
Ze is ook heel erg bezig met haar reputatie en goede naam.
Anderzijds vertelde ze mij dat ze een zeer excessief seksleven heeft: ze date met mannen die 20-25 jaar jonger zijn, maar het is altijd van korte duur. Ook vriendschappelijk blijft het met de meesten niet duren. Ze vertelde mij over tal van vrienden waar ze nu in onmin mee leeft. Ze heeft een goeie vriend ( een homo), maar daar heeft ze gedurig ruzie mee in de zin van: ze zijn twee maanden bevriend, negeren elkaar drie maanden, 3 maanden bevriend, 6 weken ruzie,.....
Zij vertelt hier honderduit over alsof het normaal is.
Ik belde onlangs bij haar aan terwijl ze thuis was. Het licht brandde en ze zag me van aan haar gordijn staan.
Ik zei nadien: jammer dat je niet opende, je mag gerust zeggen dat ik niet meer moet langskomen. Was de eerste keer dat ik daar kwam, maar ze zei: ik was niet thuis. Op het moment dat ik dat in twijfel trok, werd ze zenuwachtig en bijna agressief. Ze komt supersociaal over, heel vriendelijk, maar op het moment dat je haar met leugens of haar gedrag confronteert, wordt ze heel lastig.
Enerzijds wil ik haar helpen, maar ik durf bijvoorbeeld haar email niet vragen. Ze zou op zo'n simpele vraag al heel slecht reageren. Hoe pak ik dit aan? Ik wil die persoon best wel helpen.