K1992

Vraag ivm verdriet verwerken

Zoals de titel van het topic al zegt, had ik graag jullie mening/ervaring/kennis gekregen ivm het verwerken van verdriet.

Om de situatie even kort te schetsen: mijn moeder is een maand geleden gestorven aan kanker. We wisten allemaal dat die moment er ging aankomen maar de laatste weken is het toch zeer snel gegaan. Ik ben de laatste nachten steeds bij haar gebleven en ze is in mijn armen gestorven. Ik woonde heel mijn leven alleen samen met haar en ze heeft altijd voor me gezorgd, we hadden ook een zeer goede band.

Ik heb heel erg moeten huilen de moment dat ze in mijn armen stierf en later die dag ook als ze haar lichaam kwamen halen. Daarna heb ik enkel op de begrafenis even gehuild en met kerstmis ook even bij het bekijken van filmpjes.

Voor de rest niks, op de begrafenis heb ik zelfs nog de kracht gehad om zonder te wenen een tekst voor te lezen. Ik dacht de eerste week dat dit wel normaal was aangezien ik het dan heel druk had met het regelen van de begrafenis e.d. Maar nu al een hele tijd later vind ik het raar dat ik niet meer moet huilen. Ik mis ze uiteraard erg maar het lijkt alsof ik al een hele tijd op mijn eigen benen heb moeten staan, terwijl zij altijd alles voor me heeft gedaan en ik nooit iets moest doen thuis. Het is ook niet dat ik slapeloze nachten heb of zo, mijn leven lijkt gewoon door te gaan.

Nu eerder dit jaar ben ik uiteen gegaan met een meisje waar ik amper 11 maanden mee samen was. Dit was door mijn eigen beslissing, maar heb dan toch enkele maanden met een serieuze krop en leegte gezeten.
En nu bij mijn moeder, iemand waar ik mijn hele leven mee heb samengewoond, heb ik die krop niet. Er is uiteraard wel een leegte maar ik reageer er helemaal anders op...

Moeilijk om mijn gevoelens echt neer te schrijven, maar ik hoop dat jullie toch begrijpen wat ik wil zeggen. Als er iemand is die hier meer over weet ofzo, ik had graag jullie mening geweten.

Groetjes,
Kevin
Gebruikersavatar
Lost Soul
Berichten: 1970
Lid geworden op: 29 mei 2010 18:31

Re: Vraag ivm verdriet verwerken

Welkom! :)

Allereerst: gecondoleerd met je verlies.

Wat ik nu ga schrijven is positief bedoelt. Ik denk dat jou moeder je op een goede manier heeft geleerd om stevig in het leven te staan en door te gaan. Zodoende dat je nu onbewust toch verder gaat omdat je van binnen weet dat het moet, dat je nu niet kunt opgeven.

Als een relatie eindigt, dan blijven beide mensen gewoon bestaan, dat is een andere vorm van gemis. Je onderbewustzijn weet dat je dat gemis, die leegte, weer invulling kunt geven. Je bent dus eigenlijk onbewust gemotiveerd nu om die invulling te zoeken. Althans dat denk ik als ik jouw verhaal zo lees.
If we don't get lost, we'll never find a new route.
Leeuwtjuh

Re: Vraag ivm verdriet verwerken

Toen mijn vader overleed, nadat hij toch grotendeels van mijn jeugd ziek is geweest, kon ik ook niet huilen. Ik maakte er het beste van en ben ook gewoon doorgegaan. Ik herken dus wel wat je zegt met het verwerkingsproces. Wat bij mij het geval was, was dat het later kwam. Op dat moment deed het mij teveel om er emotioneel stil bij te kunnen staan, dus ik stond er niet bij stil. Ik kon het niet en daardoor leek het net alsof ik er totaal geen enkel gevoel bij had. Pas veel later kwam bij mij het besef en de klap nadat er al dik twee tot drie jaar overheen was gegaan. Soms gebeuren er dingen die je hersenen en gevoel niet gelijk uit kunnen werken. Je ratio begrijpt het wel, maar je gevoel wil er gewoon (nog) niet bij en zet het tijdelijk in de koelkast. Misschien is dit bij jou ook zo?

Of wellicht heb je er vrede mee, dat je moeder een verder lijden bespaard is gebleven en dat het 'goed' zit. Dat je er als het ware al afscheid van genomen hebt nog voordat je moeder daadwerkelijk overleed. Ieder rouwproces is anders. Of het nou gaat om een verbroken relatie of iemands dood. Dat zijn dingen die je niet kunt vergelijken. Doe rustig aan en vaar je eigen koers, herinner haar zoals je haar wilt herinneren en doe gewoon de dingen waarbij jij je prettig voelt. Mocht het in de toekomst nog komen, laat het maar komen (en luister vooral niet naar de mensen in je omgeving die al oordelend zeggen: het was al zo lang geleden - zit dat nog steeds dwars? Get over it). Zo niet, dan is het ook goed. Het was je moeder en je had een goede band met haar - je mist haar - en dat moet je koesteren. Daar hoef je niet perse over te huilen of intens verdrietig over te zijn, als jij dat niet zo ervaart. Misschien is het wel beter om zo te reageren zoals jij doet. Ik denk namelijk niet dat je moeder had gewild dat je 'kapot' of 'gebroken' zou zijn geweest door het verlies.

Hetgeen wat mij het meest bijgebleven is, is ook dat de wereld gewoon doorgaat. En dat vond ik toentertijd ontzettend raar. Hij was zo ontzettend lang ziek geweest dat ik nog dacht dat hij het minstens tien tot vijftien jaar uit zou houden en had er totaal geen rekening mee gehouden dat hij zou komen te overlijden. Ik was verbaasd dat het leven 's ochtends gewoon weer op gang kwam, auto's die voorbij reden met mensen die naar hun werk gingen, mensen die koffie dronken en een broodje aten, dingen die geregeld moesten worden voor de uitvaart etc. Ik heb die periode als het ware verdoofd rond gelopen en deed maar gewoon mee met alles, totdat het besef pas echt doordrong, en bij mij kan dat wel een aantal jaar duren - zo bleek.

Verdriet verwerken is persoonlijk en daarbij creëer je je eigen manier om ermee om te leren gaan. Niets is fout. Ik wens je veel sterkte love3
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15116
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Vraag ivm verdriet verwerken

K1992 schreef:Moeilijk om mijn gevoelens echt neer te schrijven, maar ik hoop dat jullie toch begrijpen wat ik wil zeggen. Als er iemand is die hier meer over weet of zo, ik had graag jullie mening geweten.
Meer weten, tja wat is dat? Van af een bepaald ogenblik wordt iedereen immers ervaringsdeskundige op het gebied van overleden ouders.
Er bestaan geen regels met betrekking tot verwerken van verdriet, alles mag en is toegestaan, iedereen beleeft het op een eigen persoonlijke manier, dus het heeft eigenlijk ook weinig zin om een mening te vragen.

Mijn ouders leven niet meer, ik heb daar vrede mee, ik zie de dood van mijn ouders als een mooie en verrijkende ervaring, om hun verlies heb ik ook geen enkel ogenblik hoeven huilen. Het breken met een meisje waar je iets mee had is een heel ander soort ervaring, je kunt het niet vergelijken.
We handen vroeger een hondje en mijn moeder zei wel eens “je gaat dat beestje nog erger missen dan mij.”. En zo was het ook. [027] Niet erger, maar anders.
* Liebe Macht Frei *
K1992

Re: Vraag ivm verdriet verwerken

Bedankt voor de reacties, ben blij zo'n dingen te horen.
Ik heb inderdaad op een goede manier afscheid kunnen nemen. Mijn moeder heeft me ook zeker geleerd om stevig in mijn schoenen te staan. Ze heeft er alles aan gedaan om mij hierop voor te bereiden en alles zo goed mogelijk uit te leggen.

Dat gevoel van de wereld die gewoon doorgaat heb ik ook. Ik zit met zo'n gevoel van we hebben er samen het beste van gemaakt tot het einde, ik heb mooie herinneringen en life goes on. Het enige dat ik nog kan doen is haar trots maken en dat ben ik zeker van plan. Zij had ook niet gewillen dat ik een "wrak" zou worden, integendeel.
Wik

Re: Vraag ivm verdriet verwerken

Gecondoleerd met je verlies. Ik schrik wel van je verhaal. Mijn vader is 15 jaar geleden totaal onverwachts overleden door hartinfarct, ik heb één keer gehuild. Daarna nooit meer. Om hem dan. Relatie was niet te best, veel vragen die altijd onbeantwoord blijven. Het klinkt alsof jij wel goede relatie met je moeder had, je hebt wel afscheid kunnen nemen tenminste. Ik denk dat het wel goed met jou komt. Dat je er zorgen om maakt dat het niet gebeurd, zegt veel voor me. Ook over mezelf, bedankt daarvoor. Sterkte met je verlies.

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”