Hoofdstuk 1: “Papa, waarom wil jij geen alimentatie voor mij betalen?”
Deze uitspraak van mijn tweede dochter is ten diepste de reden waarom ik een boek wil schrijven. Ik wil u, als lezer, van harte bedanken dat uw aandacht is gevallen op deze publicatie van mijn verhaal. Het doel wat ik daarmee beoog is om een klankbord te vinden in mijn strijd om mijn zoon vooral een gezond leven te laten leiden en met mijn zoon een positieve, onderhoudende en intensieve(re) relatie op te bouwen. Dit in de wetenschap dat ik niet alleen iedereen kan overtuigen van mijn gelijk, maar vooral dat een gezonder leven en deze positieve relatie het best mogelijke scenario is voor de ontwikkeling van mijn zoon. Ik ben 49 jaar op het moment dat ik dit schrijf en wettelijk vader van 3 kinderen. Gevoelsmatig heb ik slechts één kind. Mijn oudste dochter werd in mijn eerste huwelijk geboren in 1987. Gedurende enkele jaren na de scheiding is mijn dochter om de twee weken een weekend bij mij geweest. Ik werkte destijds veel in het buitenland dus deze omgangsregeling was voor mij de meest praktisch haalbare. Meerdere malen heb ik later geprobeerd contact met haar te krijgen, tot op heden helaas zonder resultaat. De reden waarom dit contact destijds is beëindigd zal later in deze publicatie aan de orde komen.
Uit mijn tweede relatie is mijn jongste dochter geboren in 1993. Ook haar heb ik vrij lang om de twee weken een weekend bij mij thuis gehad. Ik werkte toen nog steeds in het buitenland. Dit contact werd door haar moeder ernstig belemmerd en zij liet niet na om zich zeer negatief uit te laten over mij. Mijn dochter gaf, mede om die reden, op een gegeven moment aan geen zin meer te hebben in een verder contact met mij. Zij vroeg mij bijvoorbeeld eens ”Papa, waarom wil jij geen alimentatie voor mij betalen?” Zij was toen 6 jaar. Ik bezat een eigen computerwinkel en haar moeder vond dat haar dochter een nieuwe computer nodig had. In die tijd is er nog even contact met mijn dochter geweest en omdat dit een goede en goedkope oplossing voor haar was heb ik de computer geleverd en geïnstalleerd. Daarna heb ik niets meer van haar vernomen. Hoewel ik nog enkele pogingen heb ondernomen om de contacten te herstellen werd hier verder van haar kant niet meer op gereageerd.
Ik werd, na 5 jaar geen relatie meer gehad te hebben, uiteindelijk weer verliefd op een vrouw. Zij was eerder getrouwd geweest en uit dit huwelijk heeft zij twee dochters, op dat moment respectievelijk 6 en 4 jaar oud, gekregen. Zij wist dat ik ook twee dochters heb waarvan er één nog een weekend per twee weken bij mij verbleef. Zij beëindigde haar nieuwe relatie en koos direct voor mij met de woorden: “Ik was niet verliefd op hem maar hij was zo goed voor de kinderen. Op jou ben ik wel verliefd.” Zo waren we enorm overtuigd van elkaars genegenheid. Vrij snel besloten we samen te gaan wonen. Het huwelijk werd vanzelfsprekend niet lang daarna gesloten en na enkele maanden huwelijk nam mijn eerste ex-echtgenote telefonisch contact met mij op met de mededeling dat “mijn oudste dochter voortaan bij jou komt wonen, omdat ik niet meer met haar overweg kan.” Mijn dochter wilde dat ook graag. In goed overleg met mijn toenmalige partner kwam mijn dochter voorlopig dus bij ons wonen. In deze periode ontdekte ik ook dat ik geen vader mocht zijn voor haar dochters. Ik mocht haar dochters weliswaar verwennen en alles doen wat leuk voor hen was, maar ik mocht ze bijvoorbeeld niet opvoeden of terechtwijzen. Ik was, volgens haar, veel te streng in de opvoeding naar de kinderen. Ik zou zelfs te streng zijn voor mijn eigen dochter. Op een dag kwam ik onze straat in en hoorde de kinderen van buiten al behoorlijk luidruchtig plezier maken. Bij thuiskomst lag mijn partner vermoeid op bed. Ze werkte immers parttime, ze zorgde constant voor de kinderen en ze had behoefte aan rust. En ze was bovendien zwanger van haar en mijn derde kind, onze eerste zoon, waarover met name dit boek handelt. De kinderen negeerden de wens van hun (pleeg-)moeder en trokken juist de volledige aandacht van haar naar zich toe. Toen ik de kinderen daarop aansprak, op de manier zoals een normale vader dat doet in zo’n situatie, kreeg ik het verwijt dat ik niet zo met de meiden om moest gaan. Ze wìsten dat moeder alle rust nodig had om bij te komen van de inspanningen. Desondanks kreeg ik tòch het verwijt dat ik me er niet mee moest bemoeien. Ook in een later stadium kreeg ik overigens ook de bevestiging dat ik niet echt de vader mocht zijn voor mijn zoon, waarover later meer. Na enkele maanden bleek dat mijn oudste dochter voor mijn toenmalige partner teveel was. Zij kon de opvoeding van mijn puberende dochter niet meer aan en ik zou, volgens haar, “te streng” zijn voor mijn dochter. Ik stond op dat moment voor een pijnlijk dilemma: Kiezen voor mijn partner die zwanger was van ons nieuwe kind en haar dochters of voor mijn oudste dochter. Ik zocht naar een goede oplossing en vond die toen mijn dochter in goed overleg bij haar opa en oma kon gaan wonen. Ze zou de gebruikelijke weekenden naar mij toe komen, zoals afgesproken met opa en oma, maar ik heb haar sindsdien nooit meer gezien. Ik begrijp nu eigenlijk des te meer waarom: Ik heb haar in dit dilemma in de steek gelaten... Dat doet mij tot op de dag van vandaag nog steeds veel pijn. Mijn ex is niet daadkrachtig en consequent genoeg. Ze wil alleen maar lief zijn en alles voor zoete koek slikken van haar dochters. Ze was destijds prima in staat om mijn dochter uit huis te laten plaatsen, maar bij haar eigen dochter komt ze, naar later zal blijken, niet tot zo’n beslissing.
Mijn zoon is in deze periode geboren en al snel bleek mijn (koop-)huis te klein. We besloten om te gaan verhuizen naar een groter (huur-)huis. Na anderhalf jaar besloten we uit elkaar te gaan, omdat onze inzichten over de opvoeding van de kinderen te veel verschilden. Ik kon de beweegredenen van mijn partner niet volgen en vond dat de kinderen werden opgevoed als porseleinen poppetjes. Constant, op elk vrij moment, moesten de kinderen vermaakt worden en er moest vooral veel aandacht aan ze worden besteed. Ik kreeg daarbij de indruk dat zij zich schuldig voelde naar haar kinderen vanwege haar vorige scheiding en zij vond dit heel erg voor de kinderen. Dit belemmerde mij juist weer om vader te zijn voor haar dochters en mijn zoon. Ongeveer een jaar nadien hebben wij het weer met elkaar onder één dak geprobeerd, maar ook dat mislukte. Wij hebben ons toch sterk tot elkaar aangetrokken gevoeld en besloten, na anderhalf jaar, met elkaar verder te gaan in een LAT-relatie. Ik zou me op die manier niet meer mogen bemoeien met de opvoeding van haar dochters en onze zoon. Het ene weekend was ik bij haar en het andere weekend was mijn zoon bij mij. Ook verbleef hij halve schoolvakanties bij mij. Op papier was dit afgesproken, maar mijn zoon gaf regelmatig aan dat hij langer bij mij wilde zijn en lag vaak ’s avonds in bed te huilen. Ik ging bij hem liggen om te troosten en te praten over deze situatie. Ik probeerde hem gerust te stellen zodat hij toch nog op tijd kon gaan slapen. Vaak ook vertelde hij mij: “Ik heb juist rust bij jou.” En ik antwoordde hem telkens, “dat ik dat heel fijn voor jou en mijzelf vind.” Achteraf bezien bedenk ik: “Had ik maar wat beter naar zijn woorden geluisterd...”
-
NiKe
De diagnose: ADHD?
“Papa, ik ben zo blij dat ik met jou mee mag. Nu heb ik eindelijk rust!”
Ik ben nu alweer ruim een jaar bezig om een co-ouderschap op fifty-fifty basis te verkrijgen voor mijn zoon, maar omdat mijn ex-echtgenote dit telkens wil dwarsbomen en saboteren geniet ik nu alvast maar van het superlange weekend dat ik met mijn zoon kan doorbrengen eens in de twee weken. Hij komt om de week op vrijdagavond en ik moet hem helaas weer naar zijn moeder laten gaan op woensdagochtend. Mijn werkgever heeft begrip voor mijn situatie en is gelukkig bereid geweest om in de tijd dat ik met mijn zoon doorbreng vermindering van werkuren te geven. Ik ben hem daarvoor zeer erkentelijk. Tot nu toe sta ik eigenlijk alleen in mijn strijd voor mijn zoon om een betere begeleiding en opvoeding te geven ten aanzien van zijn gevoel van onveiligheid, onrust en onzekerheid. Ik ben op zoek naar de meest optimale relatie van vader en zoon teneinde hem de rust, een veilig gevoel, de gedachten op orde en een beetje vrijheid te geven waar hij zo naar snakt.
Mijn zoon van inmiddels 11 jaar had concentratieproblemen op school en vertelde mij dat er telkens ruzie is met zijn moeder en zijn twee halfzusjes uit een eerdere relatie met zijn moeder. Zijn oudste halfzus speelt de baas over hem en scheldt hem regelmatig uit. Daarbij worden de meest ergerlijke en profane scheldwoorden gebruikt. Mijn zoon vertelde mij vaak hoe lelijk zijn halfzus naar hem deed en hem vaak uitschold. Hij mocht niet spelen want dan maakte hij teveel lawaai. Ze zei wel eens: “Houd je kop jòh, pleur naar je tyfusvader.” Veel van dit soort uitspraken heb ik uiteraard niet gehoord, maar wat ik wel begrijp is het feit dat hij zich hierdoor niet prettig en bedreigd kon voelen thuis. Mijn zoon wordt daardoor vreselijk onrustig en heeft het idee dat hij niets goed kan doen. De moeder heeft op school en tegen mij regelmatig gesuggereerd dat de reden van zijn onrust en concentratieproblemen hoofdzakelijk zijn gelegen in zijn ADHD en de onrust die de echtscheiding heeft teweeggebracht. Mijn zoon vindt dat beide ouders bij elkaar zouden moeten zijn en samen moeten zorgen voor de opvoeding en ontwikkeling van de kinderen. Met zijn moeder leeft hij vaak onder spanningen en hij komt bij zijn bezoeken bij mij thuis telkens weer tot rust. Zijn moeder weet ook vaak de bezoekjes die hij bij mij doorbrengt te veranderen in een negatieve spiraal door nare boodschappen door te geven of te insinueren dat hij beter af is met zijn moeder. Na zo’n vervelend telefoontje zit hij terneergeslagen bij mij in een hoekje en ik probeer hem uiteraard weer op te beuren en gerust te stellen. Ik wil niet ontkennen dat mijn zoon beschadigd is door de heftige echtscheiding, maar ik stel tegelijkertijd vast dat concentratieproblemen en onrustgevoelens bij kinderen van gescheiden ouders volkomen normaal is. Mijn ex negeert echter de problemen die mijn zoon met de scheiding heeft beleefd en is bij voorbaat gekant tegen alles wat ik ter sprake breng en als oorzaak zie en zij ziet bovendien niet wat mijn zoon overduidelijk via signalen en uitingen aangeeft. Dat is de reden waarom ik zijn moeder, mijn ex, heb voorgesteld hem psychologische begeleiding of maatschappelijke zorg te geven. Ik wilde hem op deze professionele wijze laten weten dat deze gevoelens tijdelijk en volkomen natuurlijk zijn en dat hij zich geen zorgen hoeft te maken over de concentratieproblemen op school en de onrust thuis.
Vervolgens heeft zijn moeder een afspraak gemaakt met een kinderarts. Helaas mocht ik daar niet bij aanwezig zijn. Ik wilde juist wèl graag bij de afspraken met de kinderarts zijn omdat het ook mijn zoon betreft, maar zijn moeder vindt dat niet zo nodig. Ondertussen zijn er een aantal consulten geweest met de kinderarts. Deze arts heeft naar aanleiding van zijn diagnose ADHD mij gebeld en ik moest op zijn aanraden akkoord gaan met de medicatie van 4 tabletten Ritalin à 5 mg per dag, ergo een dagelijkse dosis van 20 mg. Dit telefoontje werd gepleegd op 6 januari j.l. en ik ging aarzelend akkoord met zijn diagnose, ook al omdat mijn ex destijds onze LAT-relatie wilde verbreken als ik niet akkoord zou gaan. Later ontdekte ik bij toeval dat het uitgeschreven recept gedateerd op 5 januari j.l., een dag eerder, al was ingestuurd aan de apotheek. Dus ongeacht mijn toestemming is er toch overgegaan tot de medicatie. Ik vind dat deze medicatie eenzijdig en veel te belastend is voor mijn jongen van 11. Ik had een behandeling voor ogen op psychologisch gebied. Ik kan me nu eigenlijk helemaal niet voorstellen dat mijn zoon ADHD heeft. Ik ben het geheel met zijn moeder eens dat de scheiding vooral een oorzaak is geweest van de problemen, maar nu plakt de kinderarts er het stempel ADHD ineens op. De moeder is inmiddels overtuigd door de kinderarts en vindt dat ik me er niet (meer) mee moet bemoeien: “De kinderarts is specialist en hij weet wel wat het beste voor mijn zoon is.” Mijn pogingen om de kinderarts ervan te overtuigen dat psycho-educatie en bepaalde vormen van gedragstherapie betere resultaten voor het gedrag van mijn zoon zouden opleveren werd door de kinderarts genegeerd en categorisch afgewezen. De kinderarts vermeldde er ook nog terloops bij dat e.e.a. goed en grondig afgesproken was met zijn moeder en dat de medicatie in gang is gezet. Ik heb hem daarbij aangesproken op het feit dat ik zijn vader ben en mij geheel buitengesloten heb gevoeld. Hij ging ermee akkoord dat ik psychologische hulp voor mijn zoon zou zoeken. Na 4 à 5 maanden met mijn ex gesteggeld te hebben heeft mijn zoon uiteindelijk een diagnostisch gesprek gehad op 11 mei j.l. waarbij hij zich voor ’t eerst(!) kon en mocht uiten over wat er in zijn hoofd omgaat. In het verslag staat vermeld dat hij weliswaar symptomen van ADHD vertoont maar dat de aandoening zelf niet op deze basis kan worden vastgesteld. Mijn zoon is nooit agressief, gooit nooit met speelgoed of dergelijke, hij is niet rebels of brutaal. Hij is gehoorzaam en luistert altijd. Juist door het gebruik van Ritalin zit hij vaak als een zombie op school en worden de concentratieproblemen alleen maar groter. Kevin mocht zijn problemen thuis bij zijn moeder niet meer bespreken. Zijn moeder en halfzussen begrijpen hem niet. Ze zijn snel geïrriteerd als mijn zoon erover wil praten. De oudste halfzus bepaalt zo’n beetje wat er thuis bij moeder gebeurt. Omdat hij zich niet meer kan concentreren op school wordt de diagnose onterecht bestempeld als zijnde ADHD.
Kevin eet heel graag zonnebloempitten. Ondertussen las ik op internet dat de werking van het voedingssupplement lecithine is gericht op een betere communicatie tussen beide hersenhelften. Gedachten en gevoelens zijn meer gestructureerd door het toedienen van lecithine. Ik was er al van overtuigd dat mensen hun voeding afstemmen op wat lekker is, maar tevens op wat het lichaam specifiek nodig heeft. Als vrouwen tijdens hun zwangerschap bijvoorbeeld buitensporig veel drop eten, dan heeft hun lichaam resp. de foetus deze voeding ook echt nodig. Ik werd compleet verrast en ondersteund in deze mening toen bleek dat er veel lecithine in zonnebloempitten zit. Ik had een eureka-gevoel! Zonnepitten zijn beter voor mijn zoon dan Ritalin. Ze geeft dit feit echter niet toe en wil (nog) niet meewerken aan het afbouwen van de Ritalin. Lecithine is een natuurproduct en heeft niet de bijwerking dat je er duf of slaperig van wordt. Ik heb het idee dat zijn moeder zijn gedachten en onrustgevoelens tracht weg te stoppen door het toedienen van Ritalin. Ik heb veel liever dat mijn zoon meer zonnebloempitten eet en minder Ritalin slikt. Mijn zoon sms’t regelmatig met mij en geeft dan aan “dat er weer ruzie is”, soms wel 3x op een dag. Ik heb het dan erg met hem te doen.
Op een gegeven ogenblik was de Ritalin op en heeft mijn zoon een tijdje alleen zonnebloempitten gegeten. Sinds die tijd wil mijn zoon het niet meer hebben over Ritalin en presteert ook veel beter op school. Hij komt steeds weer tot rust bij mij. Binnenkort mag hij weer naar de psycholoog.
Ik ben nu alweer ruim een jaar bezig om een co-ouderschap op fifty-fifty basis te verkrijgen voor mijn zoon, maar omdat mijn ex-echtgenote dit telkens wil dwarsbomen en saboteren geniet ik nu alvast maar van het superlange weekend dat ik met mijn zoon kan doorbrengen eens in de twee weken. Hij komt om de week op vrijdagavond en ik moet hem helaas weer naar zijn moeder laten gaan op woensdagochtend. Mijn werkgever heeft begrip voor mijn situatie en is gelukkig bereid geweest om in de tijd dat ik met mijn zoon doorbreng vermindering van werkuren te geven. Ik ben hem daarvoor zeer erkentelijk. Tot nu toe sta ik eigenlijk alleen in mijn strijd voor mijn zoon om een betere begeleiding en opvoeding te geven ten aanzien van zijn gevoel van onveiligheid, onrust en onzekerheid. Ik ben op zoek naar de meest optimale relatie van vader en zoon teneinde hem de rust, een veilig gevoel, de gedachten op orde en een beetje vrijheid te geven waar hij zo naar snakt.
Mijn zoon van inmiddels 11 jaar had concentratieproblemen op school en vertelde mij dat er telkens ruzie is met zijn moeder en zijn twee halfzusjes uit een eerdere relatie met zijn moeder. Zijn oudste halfzus speelt de baas over hem en scheldt hem regelmatig uit. Daarbij worden de meest ergerlijke en profane scheldwoorden gebruikt. Mijn zoon vertelde mij vaak hoe lelijk zijn halfzus naar hem deed en hem vaak uitschold. Hij mocht niet spelen want dan maakte hij teveel lawaai. Ze zei wel eens: “Houd je kop jòh, pleur naar je tyfusvader.” Veel van dit soort uitspraken heb ik uiteraard niet gehoord, maar wat ik wel begrijp is het feit dat hij zich hierdoor niet prettig en bedreigd kon voelen thuis. Mijn zoon wordt daardoor vreselijk onrustig en heeft het idee dat hij niets goed kan doen. De moeder heeft op school en tegen mij regelmatig gesuggereerd dat de reden van zijn onrust en concentratieproblemen hoofdzakelijk zijn gelegen in zijn ADHD en de onrust die de echtscheiding heeft teweeggebracht. Mijn zoon vindt dat beide ouders bij elkaar zouden moeten zijn en samen moeten zorgen voor de opvoeding en ontwikkeling van de kinderen. Met zijn moeder leeft hij vaak onder spanningen en hij komt bij zijn bezoeken bij mij thuis telkens weer tot rust. Zijn moeder weet ook vaak de bezoekjes die hij bij mij doorbrengt te veranderen in een negatieve spiraal door nare boodschappen door te geven of te insinueren dat hij beter af is met zijn moeder. Na zo’n vervelend telefoontje zit hij terneergeslagen bij mij in een hoekje en ik probeer hem uiteraard weer op te beuren en gerust te stellen. Ik wil niet ontkennen dat mijn zoon beschadigd is door de heftige echtscheiding, maar ik stel tegelijkertijd vast dat concentratieproblemen en onrustgevoelens bij kinderen van gescheiden ouders volkomen normaal is. Mijn ex negeert echter de problemen die mijn zoon met de scheiding heeft beleefd en is bij voorbaat gekant tegen alles wat ik ter sprake breng en als oorzaak zie en zij ziet bovendien niet wat mijn zoon overduidelijk via signalen en uitingen aangeeft. Dat is de reden waarom ik zijn moeder, mijn ex, heb voorgesteld hem psychologische begeleiding of maatschappelijke zorg te geven. Ik wilde hem op deze professionele wijze laten weten dat deze gevoelens tijdelijk en volkomen natuurlijk zijn en dat hij zich geen zorgen hoeft te maken over de concentratieproblemen op school en de onrust thuis.
Vervolgens heeft zijn moeder een afspraak gemaakt met een kinderarts. Helaas mocht ik daar niet bij aanwezig zijn. Ik wilde juist wèl graag bij de afspraken met de kinderarts zijn omdat het ook mijn zoon betreft, maar zijn moeder vindt dat niet zo nodig. Ondertussen zijn er een aantal consulten geweest met de kinderarts. Deze arts heeft naar aanleiding van zijn diagnose ADHD mij gebeld en ik moest op zijn aanraden akkoord gaan met de medicatie van 4 tabletten Ritalin à 5 mg per dag, ergo een dagelijkse dosis van 20 mg. Dit telefoontje werd gepleegd op 6 januari j.l. en ik ging aarzelend akkoord met zijn diagnose, ook al omdat mijn ex destijds onze LAT-relatie wilde verbreken als ik niet akkoord zou gaan. Later ontdekte ik bij toeval dat het uitgeschreven recept gedateerd op 5 januari j.l., een dag eerder, al was ingestuurd aan de apotheek. Dus ongeacht mijn toestemming is er toch overgegaan tot de medicatie. Ik vind dat deze medicatie eenzijdig en veel te belastend is voor mijn jongen van 11. Ik had een behandeling voor ogen op psychologisch gebied. Ik kan me nu eigenlijk helemaal niet voorstellen dat mijn zoon ADHD heeft. Ik ben het geheel met zijn moeder eens dat de scheiding vooral een oorzaak is geweest van de problemen, maar nu plakt de kinderarts er het stempel ADHD ineens op. De moeder is inmiddels overtuigd door de kinderarts en vindt dat ik me er niet (meer) mee moet bemoeien: “De kinderarts is specialist en hij weet wel wat het beste voor mijn zoon is.” Mijn pogingen om de kinderarts ervan te overtuigen dat psycho-educatie en bepaalde vormen van gedragstherapie betere resultaten voor het gedrag van mijn zoon zouden opleveren werd door de kinderarts genegeerd en categorisch afgewezen. De kinderarts vermeldde er ook nog terloops bij dat e.e.a. goed en grondig afgesproken was met zijn moeder en dat de medicatie in gang is gezet. Ik heb hem daarbij aangesproken op het feit dat ik zijn vader ben en mij geheel buitengesloten heb gevoeld. Hij ging ermee akkoord dat ik psychologische hulp voor mijn zoon zou zoeken. Na 4 à 5 maanden met mijn ex gesteggeld te hebben heeft mijn zoon uiteindelijk een diagnostisch gesprek gehad op 11 mei j.l. waarbij hij zich voor ’t eerst(!) kon en mocht uiten over wat er in zijn hoofd omgaat. In het verslag staat vermeld dat hij weliswaar symptomen van ADHD vertoont maar dat de aandoening zelf niet op deze basis kan worden vastgesteld. Mijn zoon is nooit agressief, gooit nooit met speelgoed of dergelijke, hij is niet rebels of brutaal. Hij is gehoorzaam en luistert altijd. Juist door het gebruik van Ritalin zit hij vaak als een zombie op school en worden de concentratieproblemen alleen maar groter. Kevin mocht zijn problemen thuis bij zijn moeder niet meer bespreken. Zijn moeder en halfzussen begrijpen hem niet. Ze zijn snel geïrriteerd als mijn zoon erover wil praten. De oudste halfzus bepaalt zo’n beetje wat er thuis bij moeder gebeurt. Omdat hij zich niet meer kan concentreren op school wordt de diagnose onterecht bestempeld als zijnde ADHD.
Kevin eet heel graag zonnebloempitten. Ondertussen las ik op internet dat de werking van het voedingssupplement lecithine is gericht op een betere communicatie tussen beide hersenhelften. Gedachten en gevoelens zijn meer gestructureerd door het toedienen van lecithine. Ik was er al van overtuigd dat mensen hun voeding afstemmen op wat lekker is, maar tevens op wat het lichaam specifiek nodig heeft. Als vrouwen tijdens hun zwangerschap bijvoorbeeld buitensporig veel drop eten, dan heeft hun lichaam resp. de foetus deze voeding ook echt nodig. Ik werd compleet verrast en ondersteund in deze mening toen bleek dat er veel lecithine in zonnebloempitten zit. Ik had een eureka-gevoel! Zonnepitten zijn beter voor mijn zoon dan Ritalin. Ze geeft dit feit echter niet toe en wil (nog) niet meewerken aan het afbouwen van de Ritalin. Lecithine is een natuurproduct en heeft niet de bijwerking dat je er duf of slaperig van wordt. Ik heb het idee dat zijn moeder zijn gedachten en onrustgevoelens tracht weg te stoppen door het toedienen van Ritalin. Ik heb veel liever dat mijn zoon meer zonnebloempitten eet en minder Ritalin slikt. Mijn zoon sms’t regelmatig met mij en geeft dan aan “dat er weer ruzie is”, soms wel 3x op een dag. Ik heb het dan erg met hem te doen.
Op een gegeven ogenblik was de Ritalin op en heeft mijn zoon een tijdje alleen zonnebloempitten gegeten. Sinds die tijd wil mijn zoon het niet meer hebben over Ritalin en presteert ook veel beter op school. Hij komt steeds weer tot rust bij mij. Binnenkort mag hij weer naar de psycholoog.
-
NiKe
Het verkeerde etiket: ADHD.
“Papa, alles blijft zo in mijn hoofd zitten!”
Op 7 september j.l. heeft mijn zoon een gesprek met een andere psycholoog gehad. Mijn zoon gaf daarbij aan, dat “alles zo in mijn hoofd blijft zitten”. Hij wil graag praten over zijn problemen en wil dat het liefst in alle rust met zijn vader bespreken. Ik ben verbaasd over mijn ex als zij telkens zegt: “Mijn kind is onder behandeling van een kinderarts en ik weet heus wel wat goed voor hem is”, terwijl ik haar herhaaldelijk verzeker dat er voldoende psychologen, therapeuten en gedragsdeskundigen voor hem beschikbaar zijn. Ik doel daarbij met name op de instelling “Alles Kids”. Waarom neemt mijn ex niet de beslissing om een specialist in te schakelen voor de problemen op het gebied van zijn gedrag, zijn gevoelens en zijn gedachten? De kinderarts blijft, misschien wel tegen beter weten in, op het etiket ADHD hangen. Op deze wijze is het probleem door hem benoemd en de voor de hand liggende oplossing is dan wat hem betreft: Ritalin. De dosis Ritalin is door de kinderarts, buiten mijn medeweten en instemming om, inmiddels verhoogd met een extra tablet van 5 mg na schooltijd om de rust in zijn hoofd te doen terugkeren.” De andere dosis (in totaal 20 mg!!) moet hij op elke schooldag in één keer ’s morgens innemen. Het is voor mij een raadsel dat dit zo wordt voorgeschreven omdat op de bijsluiter duidelijk vermeld staat dat Ritalin 4 tot 6 uur na inname werkzaam is. Hij krijgt nu echter ’s morgens voor schooltijd een redelijk ferme dosis voor de hele dag. Sinds deze verhoging klaagt mijn zoon regelmatig over duizeligheid, diarree, hoofdpijn, buikpijn en misselijkheid. Gedurende het weekend krijgt hij gelukkig geen medicijnen, dus dan kan hij meer zichzelf zijn. Ik vertelde aan zijn moeder hoe onze zoon reageert op de verhoging van de dosis van de Ritalin en verzocht haar de bijwerkingen en de werkzaamheid die vermeld worden op de bijsluiter van Ritalin nog eens te bespreken met de kinderarts. Ik vraag me af of de ingeslagen weg die de kinderarts voorschrijft niet schadelijk is voor het welzijn van mijn zoon. Ik ga deze week nog even het verslag van de laatste psycholoog lezen en verwacht dat het diagnostische verslag van de vorige psycholoog nogmaals wordt bevestigd. Mijn ex zal daar waarschijnlijk wel weer een reden in zien om haar eigen plan met de kinderarts voort te zetten en zal weer ontkennen dat de tabletten waarschijnlijk blijvend schadelijke gevolgen zullen hebben voor de gezondheid en de toekomst van onze zoon.
Zijn neef bijvoorbeeld, in mijn ogen ècht een drukke jongen, kon met speelgoed smijten en was behoorlijk agressief. Hij kreeg dan ook de diagnose ADHD en kreeg daarvoor medicatie, waardoor hij rustiger werd. Als snel werd de link gelegd met mijn zoon. Mijn ex ging met mijn zoon naar de kinderarts. Ik mocht verder niets doen dan een formuliertje invullen, zonder hoor en wederhoor met de kinderarts. Ik was het niet met de diagnose eens omdat ik andere signalen zag. Ik merkte aan alles dat mijn zoon zich niet prettig voelde thuis. Kon hij thuis wel zijn rust vinden? Kon hij zich thuis goed concentreren op het huiswerk van school? Kan hij zich met de aparte “behandeling” op school wel bijblijven met de andere kinderen? Zou dìt eigenlijk niet de reden zijn, waardoor het wellicht slechter op school ging? Toen ik van die signalen vertelde aan mijn ex was zij niet voor rede vatbaar. Zij wil eigenlijk altijd gelijk hebben. Ze had veel gelezen over ADHD en ik heb volgens haar geen verstand van kinderen. Ik vroeg haar ook nog of zij met de kinderarts had gesproken over de thuissituatie van mijn zoon met haar dochters. Haar reactie: “Dat is helemaal niet belangrijk, hij heeft het goed thuis.” Daarmee was de discussie over en ik heb mij toen voor de lieve vrede maar neergelegd bij deze beslissing. Mijn zoon heeft volgens haar ADHD, klaar! Ik heb zelf het idee dat er is gekozen voor de gemakkelijkste weg: Geef het kind maar Ritalin, waardoor hij tot rust kan komen en waardoor hij betere cijfers krijgt. In de praktijk blijkt echter dat hij als een zombie in de klas zit en dat hij zelfs duizelig wordt, hoofdpijn krijgt en zich niet meer kan concentreren op school.
De problemen van mijn zoon werden merkbaar en zichtbaar halverwege het schooljaar van groep 5. Het eerste rapport bevatte slechte cijfers op het gebied van taal, spelling en dictee. De Nederlandse taal werd voor hem een probleem, terwijl hij met rekenen bijvoorbeeld geen moeite had. In groep 4 en eerder waren alle cijfers voldoende tot goed. Mijn zoon kreeg psychische problemen die anderen verkeerd interpreteerden en invulden. In die tijd pas signaleerde ik dat mijn zoon nergens de rust kreeg, zoals bij mij thuis altijd het geval was. Op school zit hij momenteel in groep 8 met zijn rug naar de docent en met zijn gezicht naar een blinde muur, “om niet afgeleid te worden”. Hij zou volgens de leraar “niet meekunnen”. Ik had er in groep 7 nog voor gezorgd dat eenzelfde situatie werd teruggedraaid omdat mijn zoon het niet prettig vond. Hij werd en wordt nu weer geheel aan zijn lot overgelaten. In het algemeen blijken patiënten met ADHD daar weliswaar baat bij te hebben, maar mijn zoon behoort beslist niet tot die categorie. Bovendien heeft zijn moeder een anti-wiebelkussen gekocht. Eén en ander is er juist de oorzaak van dat hij in de klas extra wordt gepest en dat er op hem wordt neergekeken als “apart geval”. Mijn zoon vindt het echt verschrikkelijk dat hij apart wordt gezet en hij begrijpt dan ook totaal niet waarom hij zo’n vernederende behandeling krijgt op school. Ondertussen heb ik het gevoel dat ik langs de kant lijdelijk toe moet kijken hoe mijn zoon al zo’n grote achterstand in zijn ontwikkeling op school heeft gekregen die tot mijn frustratie feitelijk niet meer is in te lopen. In groep 6 had hij nog goede rapporten zonder Ritalin. Ik heb vorig seizoen vanwege die achterstand gevraagd aan de schoolleiding om mijn zoon groep 7 over te laten doen omdat ik toen tot mijn schrik pas bemerkte dat hij een stoornis had in de basiskennis en basisprincipes van de Nederlandse grammatica. Ik heb vanaf dat moment zoveel mogelijk lesstof herhaald en met hem geoefend, maar hij blijft achter in ontwikkeling en basiskennis op de rest van zijn klas. Het beleid van de school is dat niemand “zomaar blijft zitten” en inmiddels is de achterstand van mijn zoon helaas onoverbrugbaar.
Op 7 september j.l. heeft mijn zoon een gesprek met een andere psycholoog gehad. Mijn zoon gaf daarbij aan, dat “alles zo in mijn hoofd blijft zitten”. Hij wil graag praten over zijn problemen en wil dat het liefst in alle rust met zijn vader bespreken. Ik ben verbaasd over mijn ex als zij telkens zegt: “Mijn kind is onder behandeling van een kinderarts en ik weet heus wel wat goed voor hem is”, terwijl ik haar herhaaldelijk verzeker dat er voldoende psychologen, therapeuten en gedragsdeskundigen voor hem beschikbaar zijn. Ik doel daarbij met name op de instelling “Alles Kids”. Waarom neemt mijn ex niet de beslissing om een specialist in te schakelen voor de problemen op het gebied van zijn gedrag, zijn gevoelens en zijn gedachten? De kinderarts blijft, misschien wel tegen beter weten in, op het etiket ADHD hangen. Op deze wijze is het probleem door hem benoemd en de voor de hand liggende oplossing is dan wat hem betreft: Ritalin. De dosis Ritalin is door de kinderarts, buiten mijn medeweten en instemming om, inmiddels verhoogd met een extra tablet van 5 mg na schooltijd om de rust in zijn hoofd te doen terugkeren.” De andere dosis (in totaal 20 mg!!) moet hij op elke schooldag in één keer ’s morgens innemen. Het is voor mij een raadsel dat dit zo wordt voorgeschreven omdat op de bijsluiter duidelijk vermeld staat dat Ritalin 4 tot 6 uur na inname werkzaam is. Hij krijgt nu echter ’s morgens voor schooltijd een redelijk ferme dosis voor de hele dag. Sinds deze verhoging klaagt mijn zoon regelmatig over duizeligheid, diarree, hoofdpijn, buikpijn en misselijkheid. Gedurende het weekend krijgt hij gelukkig geen medicijnen, dus dan kan hij meer zichzelf zijn. Ik vertelde aan zijn moeder hoe onze zoon reageert op de verhoging van de dosis van de Ritalin en verzocht haar de bijwerkingen en de werkzaamheid die vermeld worden op de bijsluiter van Ritalin nog eens te bespreken met de kinderarts. Ik vraag me af of de ingeslagen weg die de kinderarts voorschrijft niet schadelijk is voor het welzijn van mijn zoon. Ik ga deze week nog even het verslag van de laatste psycholoog lezen en verwacht dat het diagnostische verslag van de vorige psycholoog nogmaals wordt bevestigd. Mijn ex zal daar waarschijnlijk wel weer een reden in zien om haar eigen plan met de kinderarts voort te zetten en zal weer ontkennen dat de tabletten waarschijnlijk blijvend schadelijke gevolgen zullen hebben voor de gezondheid en de toekomst van onze zoon.
Zijn neef bijvoorbeeld, in mijn ogen ècht een drukke jongen, kon met speelgoed smijten en was behoorlijk agressief. Hij kreeg dan ook de diagnose ADHD en kreeg daarvoor medicatie, waardoor hij rustiger werd. Als snel werd de link gelegd met mijn zoon. Mijn ex ging met mijn zoon naar de kinderarts. Ik mocht verder niets doen dan een formuliertje invullen, zonder hoor en wederhoor met de kinderarts. Ik was het niet met de diagnose eens omdat ik andere signalen zag. Ik merkte aan alles dat mijn zoon zich niet prettig voelde thuis. Kon hij thuis wel zijn rust vinden? Kon hij zich thuis goed concentreren op het huiswerk van school? Kan hij zich met de aparte “behandeling” op school wel bijblijven met de andere kinderen? Zou dìt eigenlijk niet de reden zijn, waardoor het wellicht slechter op school ging? Toen ik van die signalen vertelde aan mijn ex was zij niet voor rede vatbaar. Zij wil eigenlijk altijd gelijk hebben. Ze had veel gelezen over ADHD en ik heb volgens haar geen verstand van kinderen. Ik vroeg haar ook nog of zij met de kinderarts had gesproken over de thuissituatie van mijn zoon met haar dochters. Haar reactie: “Dat is helemaal niet belangrijk, hij heeft het goed thuis.” Daarmee was de discussie over en ik heb mij toen voor de lieve vrede maar neergelegd bij deze beslissing. Mijn zoon heeft volgens haar ADHD, klaar! Ik heb zelf het idee dat er is gekozen voor de gemakkelijkste weg: Geef het kind maar Ritalin, waardoor hij tot rust kan komen en waardoor hij betere cijfers krijgt. In de praktijk blijkt echter dat hij als een zombie in de klas zit en dat hij zelfs duizelig wordt, hoofdpijn krijgt en zich niet meer kan concentreren op school.
De problemen van mijn zoon werden merkbaar en zichtbaar halverwege het schooljaar van groep 5. Het eerste rapport bevatte slechte cijfers op het gebied van taal, spelling en dictee. De Nederlandse taal werd voor hem een probleem, terwijl hij met rekenen bijvoorbeeld geen moeite had. In groep 4 en eerder waren alle cijfers voldoende tot goed. Mijn zoon kreeg psychische problemen die anderen verkeerd interpreteerden en invulden. In die tijd pas signaleerde ik dat mijn zoon nergens de rust kreeg, zoals bij mij thuis altijd het geval was. Op school zit hij momenteel in groep 8 met zijn rug naar de docent en met zijn gezicht naar een blinde muur, “om niet afgeleid te worden”. Hij zou volgens de leraar “niet meekunnen”. Ik had er in groep 7 nog voor gezorgd dat eenzelfde situatie werd teruggedraaid omdat mijn zoon het niet prettig vond. Hij werd en wordt nu weer geheel aan zijn lot overgelaten. In het algemeen blijken patiënten met ADHD daar weliswaar baat bij te hebben, maar mijn zoon behoort beslist niet tot die categorie. Bovendien heeft zijn moeder een anti-wiebelkussen gekocht. Eén en ander is er juist de oorzaak van dat hij in de klas extra wordt gepest en dat er op hem wordt neergekeken als “apart geval”. Mijn zoon vindt het echt verschrikkelijk dat hij apart wordt gezet en hij begrijpt dan ook totaal niet waarom hij zo’n vernederende behandeling krijgt op school. Ondertussen heb ik het gevoel dat ik langs de kant lijdelijk toe moet kijken hoe mijn zoon al zo’n grote achterstand in zijn ontwikkeling op school heeft gekregen die tot mijn frustratie feitelijk niet meer is in te lopen. In groep 6 had hij nog goede rapporten zonder Ritalin. Ik heb vorig seizoen vanwege die achterstand gevraagd aan de schoolleiding om mijn zoon groep 7 over te laten doen omdat ik toen tot mijn schrik pas bemerkte dat hij een stoornis had in de basiskennis en basisprincipes van de Nederlandse grammatica. Ik heb vanaf dat moment zoveel mogelijk lesstof herhaald en met hem geoefend, maar hij blijft achter in ontwikkeling en basiskennis op de rest van zijn klas. Het beleid van de school is dat niemand “zomaar blijft zitten” en inmiddels is de achterstand van mijn zoon helaas onoverbrugbaar.
-
NiKe
Ritalin, de verkeerde medicatie.
“Papa, ik ben soms duizelig en dat heb ik tegen mama gezegd en ook al tegen de leraar.”
Nu, acht weken geleden is mijn zoon samen met mijn ex en haar twee dochters verhuisd naar Nesselande. De verhuizing werd zonder overleg uitgevoerd. De moeder achtte het noodzakelijk en verantwoord om hem de vertrouwde school te laten vervolgen. Deze school is bijna 10 kilometer enkele afstand van zijn tegenwoordige woonplaats. Zijn moeder vond het niet noodzakelijk om hem te begeleiden van en naar school. Daarop ben ik een rechtszaak begonnen met als inzet dat de moeder in de begintijd haar zoon moet begeleiden van en naar school. Hij heeft nog niet de leeftijd bereikt waarop hij alleen en zelfstandig de school kan bezoeken. De rechter gaf in zijn uitspraak mij gelijk met de mededeling dat de moeder zeker het eerste halfjaar haar zoon moet begeleiden van en naar school. Nu bereid ik een rechtszaak voor waarin geregeld wordt dat ik mijn zoon om de week een week bij mij komt wonen, dus op fifty-fifty basis. Ik hoop met dit verslag te kunnen bewijzen dat ik het beste met mijn zoon voor heb en dat hij van de aandacht, genegenheid en toekomstkansen krijgt aangeboden die hij verdient en die nodig is om de schade door de verkeerde diagnose en medicatie zoveel mogelijk te beperken. Over het bereiken van de nieuwe omgangsregeling op fifty- fifty basis ontvang ik binnenkort een voorstel van een bureau voor mediation. Dat zou enige tijd kunnen duren in verband met de lange wachttijden die er nu zijn. In dit geval komt dat goed uit, temeer daar ik ondertussen ook nog op het rapport van de tweede psycholoog verwacht.
Ik heb even afgewacht hoe mijn zoon reageert op de verhoogde medicatie. Mijn zoon klaagde over duizeligheid, diarree, hoofdpijn, buikpijn en misselijkheid. Ik heb contact opgenomen met zijn leraar en hem gevraagd of mijn zoon aan hem verteld heeft over de symptomen van o.a. duizeligheid en of hij daar vaker last van heeft. De leraar zou nadenken over mijn suggestie om een maatschappelijk werker te laten kijken naar de nadelige gevolgen die deze symptomen zullen hebben op de leerstof en studieresultaten van mijn zoon. Enige dagen later vroeg ik de leraar of hij had nagedacht en deze zei toen pas dat hij niets gemerkt had van duizeligheid, dat mijn zoon dat hem niet had gemeld en dat hij niets zal doen met mijn suggestie over de maatschappelijk werker. Vervolgens is mijn zoon weer een weekend bij mij geweest en hij herhaalde: “Papa, ik ben soms duizelig en dat heb ik tegen mama gezegd en ook al tegen de leraar.” Ik heb dit nog eens aan mijn ex doorgegeven en die kwam met de reactie: “Dat zijn slechts bijwerkingen van de medicijnen, waar bemoei je je mee?” De leraar en mijn ex zijn het dus met elkaar eens, maar het ergste is hierbij dat zij zich niet bezighouden met de schade die dit op kan leveren met name voor de lichamelijke en geestelijke gesteldheid van mijn zoon. Mijn ex zet zich hiermee, tegen beter weten in, af tegenover mij ten koste van de gezondheid van mijn zoon. Ik vind dit verwerpelijk, mede omdat mijn zoon minderjarig is en niet tegen de eisen van zijn moeder in durft of mag gaan. Het frustreert mij in hoge mate dat mijn ex mijn goede bedoelingen en inspanningen verkeerd opvat. In deze periode heb ik, na hem een aantal dagen voor proef placebo’s te hebben gegeven, (samen met zijn docent!) geconstateerd dat hij juist dàn beter in zijn vel zit is en meer geconcentreerd in de klas aanwezig is...
Ik hoop dat de rechter deze dwalingen wel doorziet en dat ik hem/haar ervan kan overtuigen dat ik hem frequenter bij me hem en kan spreken en zien. Mijn ex is koppig en zij vraagt zich kennelijk niet af waarom mijn zoon een taalachterstand heeft of soms duizelig is. Ze negeert alle signalen die mijn zoon aan haar afgeeft. Ze is hooguit bezig met symptoombestrijding in plaats van het onderkennen en begrijpen van de oorzaak van zijn gedrag sinds de verhoogde medicatie. Op deze manier krijgt mijn zoon via de verkeerde diagnose een verkeerd etiket opgeplakt èn verkeerde medicijnen. Zijn toekomstkansen zijn nagenoeg verkeken. Ik wil nog enige pogingen doen om mijn zoon volgend seizoen nóg eens groep 8 over te doen omdat hij de aansluiting met het voortgezet onderwijs nog mist en een behoorlijke leer-achterstand heeft opgelopen. De school heeft echter een beleid om leerlingen zoveel mogelijk te laten “over gaan”. Ik vrees nu al de nadelige gevolgen van zijn achterstand op zijn klas- en leeftijdsgenoten. De maatschappij is tegenwoordig veel harder, individueler en sneller dan in de tijd dat ik op school zat. Hij zal de “maatschappelijke boot” missen en zijn vooruitzichten op dit gebied zijn daardoor erg somber. Mijn zoon wordt, behalve door mij, totaal niet gehoord, laat staan geholpen op zijn weg naar volwassenheid en maatschappelijke ontwikkeling. Mijn ex vraagt weliswaar altijd naar mijn advies, maar ze luistert er niet naar, ze doet er niets mee en drijft gewoon haar eigen zin door.
Nu, acht weken geleden is mijn zoon samen met mijn ex en haar twee dochters verhuisd naar Nesselande. De verhuizing werd zonder overleg uitgevoerd. De moeder achtte het noodzakelijk en verantwoord om hem de vertrouwde school te laten vervolgen. Deze school is bijna 10 kilometer enkele afstand van zijn tegenwoordige woonplaats. Zijn moeder vond het niet noodzakelijk om hem te begeleiden van en naar school. Daarop ben ik een rechtszaak begonnen met als inzet dat de moeder in de begintijd haar zoon moet begeleiden van en naar school. Hij heeft nog niet de leeftijd bereikt waarop hij alleen en zelfstandig de school kan bezoeken. De rechter gaf in zijn uitspraak mij gelijk met de mededeling dat de moeder zeker het eerste halfjaar haar zoon moet begeleiden van en naar school. Nu bereid ik een rechtszaak voor waarin geregeld wordt dat ik mijn zoon om de week een week bij mij komt wonen, dus op fifty-fifty basis. Ik hoop met dit verslag te kunnen bewijzen dat ik het beste met mijn zoon voor heb en dat hij van de aandacht, genegenheid en toekomstkansen krijgt aangeboden die hij verdient en die nodig is om de schade door de verkeerde diagnose en medicatie zoveel mogelijk te beperken. Over het bereiken van de nieuwe omgangsregeling op fifty- fifty basis ontvang ik binnenkort een voorstel van een bureau voor mediation. Dat zou enige tijd kunnen duren in verband met de lange wachttijden die er nu zijn. In dit geval komt dat goed uit, temeer daar ik ondertussen ook nog op het rapport van de tweede psycholoog verwacht.
Ik heb even afgewacht hoe mijn zoon reageert op de verhoogde medicatie. Mijn zoon klaagde over duizeligheid, diarree, hoofdpijn, buikpijn en misselijkheid. Ik heb contact opgenomen met zijn leraar en hem gevraagd of mijn zoon aan hem verteld heeft over de symptomen van o.a. duizeligheid en of hij daar vaker last van heeft. De leraar zou nadenken over mijn suggestie om een maatschappelijk werker te laten kijken naar de nadelige gevolgen die deze symptomen zullen hebben op de leerstof en studieresultaten van mijn zoon. Enige dagen later vroeg ik de leraar of hij had nagedacht en deze zei toen pas dat hij niets gemerkt had van duizeligheid, dat mijn zoon dat hem niet had gemeld en dat hij niets zal doen met mijn suggestie over de maatschappelijk werker. Vervolgens is mijn zoon weer een weekend bij mij geweest en hij herhaalde: “Papa, ik ben soms duizelig en dat heb ik tegen mama gezegd en ook al tegen de leraar.” Ik heb dit nog eens aan mijn ex doorgegeven en die kwam met de reactie: “Dat zijn slechts bijwerkingen van de medicijnen, waar bemoei je je mee?” De leraar en mijn ex zijn het dus met elkaar eens, maar het ergste is hierbij dat zij zich niet bezighouden met de schade die dit op kan leveren met name voor de lichamelijke en geestelijke gesteldheid van mijn zoon. Mijn ex zet zich hiermee, tegen beter weten in, af tegenover mij ten koste van de gezondheid van mijn zoon. Ik vind dit verwerpelijk, mede omdat mijn zoon minderjarig is en niet tegen de eisen van zijn moeder in durft of mag gaan. Het frustreert mij in hoge mate dat mijn ex mijn goede bedoelingen en inspanningen verkeerd opvat. In deze periode heb ik, na hem een aantal dagen voor proef placebo’s te hebben gegeven, (samen met zijn docent!) geconstateerd dat hij juist dàn beter in zijn vel zit is en meer geconcentreerd in de klas aanwezig is...
Ik hoop dat de rechter deze dwalingen wel doorziet en dat ik hem/haar ervan kan overtuigen dat ik hem frequenter bij me hem en kan spreken en zien. Mijn ex is koppig en zij vraagt zich kennelijk niet af waarom mijn zoon een taalachterstand heeft of soms duizelig is. Ze negeert alle signalen die mijn zoon aan haar afgeeft. Ze is hooguit bezig met symptoombestrijding in plaats van het onderkennen en begrijpen van de oorzaak van zijn gedrag sinds de verhoogde medicatie. Op deze manier krijgt mijn zoon via de verkeerde diagnose een verkeerd etiket opgeplakt èn verkeerde medicijnen. Zijn toekomstkansen zijn nagenoeg verkeken. Ik wil nog enige pogingen doen om mijn zoon volgend seizoen nóg eens groep 8 over te doen omdat hij de aansluiting met het voortgezet onderwijs nog mist en een behoorlijke leer-achterstand heeft opgelopen. De school heeft echter een beleid om leerlingen zoveel mogelijk te laten “over gaan”. Ik vrees nu al de nadelige gevolgen van zijn achterstand op zijn klas- en leeftijdsgenoten. De maatschappij is tegenwoordig veel harder, individueler en sneller dan in de tijd dat ik op school zat. Hij zal de “maatschappelijke boot” missen en zijn vooruitzichten op dit gebied zijn daardoor erg somber. Mijn zoon wordt, behalve door mij, totaal niet gehoord, laat staan geholpen op zijn weg naar volwassenheid en maatschappelijke ontwikkeling. Mijn ex vraagt weliswaar altijd naar mijn advies, maar ze luistert er niet naar, ze doet er niets mee en drijft gewoon haar eigen zin door.
-
NiKe
Wie geeft me raad?
Ik heb deze week een tien-minuten-gesprek gehad over mijn zoon op school. Dit gesprek volgde op het tien-minuten-gesprek met mijn ex, zijn moeder. Zijn moeder vertelde daarin dat haar zoon op de goede plek zit op de juiste school en dat hij weliswaar concentratieproblemen heeft maar door de medicatie Ritalin is dat onder controle. Zijn leraar kan dat niet bevestigen maar gaat ook niet met haar in discussie. Mijn ex kan zeer overtuigend overkomen en uiteindelijk is zij de beslissende voogd over hem. In het gesprek dat daarop met mij plaatsvond schrok ik van de stelligheid van zijn leraar die bevestigde dat hij achter de zienswijze van zijn moeder staat en hij wil niets horen van het opnieuw volgen van groep 8. Ik heb de overtuiging dat hier sprake is van dwingende sturing op ADHD door direct betrokkenen. Ik word op dit moment verscheurd door frustratiegevoelens en deze publicatie is eigenlijk ook een roep om hulp. Ik heb al geconstateerd dat mijn zoon als gevolg onder andere van concentratieproblemen een onoverbrugbare taalachterstand heeft opgelopen ten opzichte van zijn klasgenootjes uit groep 8. Waarom hebben zijn groepsleerkrachten eigenlijk nooit aandacht gegeven in de laatste twee à drie schooljaren? Ik heb hen destijds al laten weten dat er een achterstand is in lezen en schrijven van de Nederlandse teksten. Ik heb inmiddels het idee dat hij lijdt aan dyslexie, maar weet het niet zeker. Het kan ook een combinatie zijn van ernstig concentratieverlies en trauma- en/of stressgevoelens naar aanleiding van de scheiding van 2 jaar geleden en de onrust in deze gebroken gezinssituatie. De kinderarts, de leraar, zijn moeder en de mediator blijven het etiket ADHD er maar op plakken, maar ik vrees dat de (nogal hoge) medicatie Ritalin juist de concentratie nog verder vermindert. De bijwerkingen van Ritalin zijn namelijk dat je er suf van wordt en soms zit mijn zoon als een zombie in de klas. Ik heb de docent al enkele keren gevraagd of mijn zoon groep 8 over mag doen, omdat hij de overstap naar het voortgezet onderwijs gaat missen. Er zijn inmiddels ook 2 psychologische onderzoeken geweest naar het gedrag van mijn zoon en de betrokken specialisten zeggen juist dat niets wijst op ADHD. Zij bevestigen mijn gevoelens op een andere problematiek, zoals onrust, stress, gebrek aan aandacht, gebrek aan begeleiding met zijn huiswerk, gebrek aan zorg over zijn achterstand op school, etc. Qua taal zit mijn zoon op het niveau van groep 6. Hij had toen een kleine overbrugbare achterstand maar er is nooit overwogen om een leerjaar over te doen, laat staan naar een andere school over te gaan. Eigenlijk zou hij groep 7 ook weer over moeten doen. Met het inkopen van een rugzakje kan hij begeleiding krijgen om de aansluiting met het voortgezet onderwijs enigszins te herstellen. Hij zal dan weliswaar twee jaren “verliezen”, maar zijn toekomstverwachting, zijn zelfbeeld en leerontwikkeling worden dan aanzienlijk beter. Op de school die mijn zoon bezoekt geldt echter de regel dat niemand blijft zitten en zijn moeder, mijn ex, vindt dat prima. Zij houdt echter geen rekening met mijn zoon die op zijn tenen moet lopen om bij te blijven. Zij wil pertinent haar zoon op die school houden. Hij kan het niveau echter niet meer aan, hij is ongelukkig en het lijkt of iedereen hem maar aan laat tobben en aan zijn lot overlaat. En als mijn zoon al durft te protesteren dan wordt hij toch min of meer gedwongen zijn pillen in te nemen, omdat “de dokter zegt dat dat goed voor hem is”. Wie kan me helpen? Is er iemand onder de lezers die mij snapt en me in dit verhaal kan ondersteunen? Uit zijn schoolschrift blijkt dat hij woorden niet snapt en niet goed schrijft. Vaak schrijft hij een langer woord fonetisch, dat wil zeggen: zoals hij het hoort. Hij is wel inconsequent in het opschrijven van woorden, de ene keer goed en een volgend keer verkeerd gespeld. Sommige letters zijn moeilijk te lezen en de zinsopbouw is soms niet logisch. Het gebruik van de Ritalin heeft zijn gedrag en leerprestaties niet verbeterd, eerder verslechterd. Het lost het probleem niet op, het wordt er alleen maar groter door. Ik ben van plan binnenkort School Maatschappelijk Werk in te schakelen om de oorzaak te vinden. Heeft een ontwikkelingsanamnese zin? Heeft “zittenblijven” bij concentratiestoornissen zin? Wie zal het weten? Een specialist op dit gebied is moeilijk te vinden en het inschakelen daarvan is erg kostbaar. Ik loop op dit moment eigenlijk op eieren omdat ik nog steeds wacht op een rechtszitting met de uitspraak over de aangevraagde wijziging in de bezoekregeling op fifty-fifty basis. Ik ben bang dat, als ik stappen onderneem richting Kinderbescherming of School Maatschappelijke Zorg, dit door de rechter negatief wordt beoordeeld. Ik ben ten einde raad...
