Whimsicott schreef:Hallo iedereen,
Ik had me al voor gesteld bij het Forum onderdeel 'Voorstellen'. Maar omdat het nogal een lang verhaal is het beter is als ik het hier plaats. Ik heb vandaag weer ik bui dat ik depressief ben, ik zit constant te huilen en heb overgeef neigingen. Ik weet écht niet wat ik moet doen op zo'n moment. Een dagboek bijhouden werkt niet bij mij, ik vergeet het constant of heb geen zin om het te doen. Ik zit wel bij een psycholoog, ik weet alleen niet of dat wel werkt.
Hoi Whimsicot,
afgaande op je heftige verhaal, waarin heel erg veel is misgegaan, zou ik zeggen, dat je getraumatiseerd bent. (In plaatselijk jargon heeft dat complex post traumatische stress.
Hierna praat ik weer hollands, hoor.)
Nou is trauma heel goed te behandelen, maar dat gaat in een aantal fases.
Het zou kunnen, dat je behandelaar uiterst gewetensvol en deskundig bezig is met fase 1, en dat jij je afvraagt "gaat dit over trauma?" en ook de volstrekt terechte vraag "helpt dit wel?" stelt. Dat de therapeut echt werkt, 'merk' je pas nadat de eerste fase goed op streek is, en wellicht is die fase voor jou niet echt interessant (maar wel noodzakelijk!) en merk je dus pas halverwege de 2e fase echt resultaat...
Ter zake! De eerste fase heet officieel 'stabiliseren". Ik zeg meestal 'poot'n stevig op de grond'. Het gaat om zaken als 'rust in de tent en veiligheid' - inventariseren wat er op dit moment in je leven speelt en wat je er met een scala aan maatregelen aan zou kunnen doen. Informatie is belangrijk en cognitieve therapie kunnen goede diensten bewijzen.
Goed voor jezelf (leren) zorgen is belangrijk.
Zoeken naar 'hulpbronnen' van harte aanbevolen. (Bijv.: bij muziek kom ik tot rust. Wandelen maakt mijn hoofd leeg. "Ik maak een plank vrij voor mijn lievelingsboeken, lekker onder handbereik". Etc.)
Ontspanningsoefeningen zijn ook belangrijk, onderzoeken hoe je je stress kunt "afbouwen". Of kunt voorkomen, dat het te hoog oploopt.
Het kan ook expliciet gaan om "hoe bouw ik een beetje een sociaal netwerk op" (liefst een heel stevig netwerk, maar dat kan even duren).
Of: hoe werkt macht, wat is manipulatie en hoe kan ik me dat van het lijf leren houden.
Zaken als rottige huisvesting, geldproblemen etc. ook liefst oplossen of in elk geval al een goed begin mee maken. Sommige rotpatronen gaan pas echt weg, als je ten minste fase 2 achter de rug hebt, maar in fase 1 maak je de zaken "hanteerbaar".
De functie van de 1ste fase is, dat je een 'fundament' krijgt.
En: rotverhalen vertellen met "poot'n die in het moeras staan" was wat men tijdenlang deed - en dat heeft geen zin. (Dat maakt 'verwerken' juist loei en loeizwaar!)
Een stevig 'fundament', poot'n die op de grond staan (en niet in het moeras) is geen luxe.
Ingewikkeld punt: soms heeft iemand heel veel pijn op "ik mag niet goed voor mezelf zorgen (want die nare meneer die mij het leven zuur maakt, wil dat niet)". Beter in fase 1 uitgebreid aandacht aan besteden, dan er verderop over struikelen!
In de 2e fase duik je het oude rotverhaal in. Het eigenlijke verwerken. Let op: verwerken is WERK. Goed voor jezelf zorgen is "verplicht": je werkt stevig aan jezelf, dus voldoende rust, goede voeding, goed slapen, steun in je omgeving - het is allemaal geen luxe.
Ook heel belangrijk: je (evt. nieuwe) sociale omgeving "moet" jou kunnen blijven steunen. (Je vrienden zijn niet je therapeuten, maar ze moeten ook niet weglopen.)
Mijn favoriete methode heet emdr.
De oude methode kwam neer op het verhaal 10 keer vertellen, huilen en boos zijn en steun en erkenning krijgen van je therapeut of evt. groepsleden. Bij emdr gaat het meestal sneller, 10 keer is niet nodig. Erkenning en steun is wel heel belangrijk, ook bij emdr.
Aandacht voor je lichaam en aandacht voor positieve, sterke kanten van jezelf komen ook aan bod.
En "het echte werk" bij emdr doe je in de kamer van de therapeut, niet thuis na de sessie.
En: cognitieve therapie heeft charmes, maar doet in feite niets in deze fase: de emoties ZIJN nu eenmaal niet cognitief en "ze cognitief willen beheersen" werkt heel vaak niet. Heel veel "symptomen" van post traumatische stress zitten in je autonome zenuwstel en dat kun je nauwelijks met cognitieve therapie beinvloeden (en wel heel goed met emdr).
In de 3e fase komt een soort omkering van zaken..
In fase 1 en 2 ging het over "wat jou is aangedaan" (Taalkundig: dat is passief. Uiteraard had jij je reacties op het gebeurde, maar re-ageren is zogezegd iets "secundairs" - een re-actie op een actie, niet iets wat je uit vrije wil en vrije keus deed. Het initiatief lag niet bij jou, en de verantwoording ook niet.)
In fase 3 gaat het om "Hoe wil ik, dat MIJN leven er uit gaat zien?" Zogezegd "actie ipv. re-actie". Wat vind ik belangrijk? Wat wil ik graag voor mezelf? Voor wie me dierbaar is? Wat geeft mij energie? Welke kwaliteiten heb ik, die ik wil gaan ontwikkelen?
Let wel: dit is niet 1 afrondend gesprek, maar een fase.
Of het 3 gesprekken zijn of 30 - dat valt te bezien. Gesteld, dat je een "rommelige" jeugd hebt gehad, met ouders die compleet niet voor jou zorgden en waarbij jij dus constant moest "re-ageren" op de rommel die zich telkens opnieuw weer aandiende -dan kan dit een fase van 30 gesprekken zijn.
Whimsicott schreef:Nu heb ik sinds 25 februari een nieuwe vriend, waar ik echt van hou, maar omdat al mijn andere relaties flop zijn, weet ik soms niet goed hoe ik me moet gedragen. Ik ben erg snel jaloers en vraag veel aandacht. Ik ben bang dat hij vreemd gaat omdat al mijn vorige vriendjes het ook hadden gedaan, terwijl ik zélf weet dat hij het niet doet. Dit is ook erg lastig voor hem en kan het soms ook niet aan dat ik zo vaak depressief ben.
Fijn, dat je een lieve vriend hebt - en idd: jou oude trauma;s spreken helaas nu nog een woordje (..zeg maar gerust: een fiks aantal woorden!!) mee.
Dat is heel jamer - en dit soort dingen goed doorspreken hoort nadrukkelijk bij fase 1!!!
En wellicht is het zinnig, dat hij ook in therapie gaat voor zijn problemen: jij hebt - helaas - genoeg op jouw bordje gesmeten gekregen.
Wellicht
kun je zijn ellende er best bij hebben (..overleefsters, zogezgd, zijn vaak loei- en loeisterk!!) maar in therapie zijn is nu juist breken met dat ''overleven''. (En ook in fase 1 geeft dat heel wat 'gewiebel'.)
Whimsicott schreef:We krijgen vaak meningsverschillen hierdoor en ik krijg sinds 3 á 4 maanden ook paniekaanvallen.
Gemene krengen zijn dat!!! Belangrijk is, dat je dus veel tips krijgt, om te voorkomen dat de spanning zo hoog oploopt.
Whimsicott schreef:(...)mezelf mijn problemen te vertellen, ik heb dat nooit gedaan in mijn leven, omdat ik bang ben dat ze boos worden.
Ja Dat gaat over macht. In gezinnen waar dingne niet ideaal loen, is het vaak erg belangrijk, dat het plaatje naar buiten er goed uitziet en ben je niet loyaal (en zijn er soms strenge straffen) op digen naar buiten brengen.
...en ng een stapje verder, is het zo, dat je als kind niet eens mag huilen of anderszins mag laten merken, dat het "niets aan is", hoe jij behandeld wordt.
je moet het allemaal maar slikken, alsof het de gewoonste zak van de wereld zou zijn.
(Sommige incestplegers liegen daar ook over:"Alle papa's doen dit" = het IS heel gewoon, omdat IK het zeg!!)
Whimsicott schreef:Mijn vriend kan er niet tegen als ik constant "niks" zeg op de vraag "is er wat?". Ik heb gewoon heel veel moeite om het te kunnen zeggen, gewoon omdat ik soms zelf niet eens weet wat er aan de hand is of hoe ik mezelf daarbij voel. Ik hou echt veel van hem en ik wil hem zeker ook niet kwijt, toch ben ik bang om hoe ik nu ben, dat het wel gaat gebeuren.
Mijn tip: bij het vermoeden, dat je partner zich niet lekker voelt: geen discussie, maar een aai of een lief woord.
(De uitnodiging "Gosh lief, is er wat...?" is prima, maar als het een debat gaat worden: "Er is iets!! Je moet het me zeggen!" gaan er dingen fout. Een liefdesrelatie gaat over uitnodigen en vertrouwen geven.)
Whimsicott schreef:Ik let met alles op de calorieën en ik mag van mezelf niet boven de 1000 calorieën per dag komen, daarnaast sport ik minimaal 1x per week erg intensief. Ook loop ik naast mijn school post, dat is ongeveer 4 á 5 uur totaal aan intensief lopen.
I am sorry, maar je pleegt roofbouw op jezelf. (In rust heb je als mens tussen de 2000 en 2500 calorieen per dag nodig. Om je immuunsysteem, je brein, etc. aan de praat te houden.)
Dat kan een techniek zijn, die jou helpt met overleven: als je hongert, voel je je emoties ook minder.
Het doel van therapie is, dat je al in fase andere manieren krijgt, om je emoties hanteerbaar te houden, ook als je die 2500 calorieen eet.
En mbt. pillen: er bestaan zowel pillen van de arts, als voedingssupplementen, die je emoties iets 'makkelijker' maken, iets minder scherp. Maar een trauma verwerken daar bestaan geen pillen voor. (Helaas!)
Anti depressiva (een depressie lijkt op een trauma EN een trauma kan depressie veroorzaken) kunnen het proces iets lichter maken, maar dat kan L-tryptofaan of L-glutamine ook.