Ik kan niet meer..

[Banaantje]

Ik ben kapot, moe.. helemaal op.

Mijn vriend en ik hebben afstand van elkaar genomen, een pauze ingelast omdat het hem te veel werd. Inmiddels hebben we weer sinds een kleine 2 weken contact met elkaar via sms, maar nog mondjesmaat. Ik mis hem ontzettend.

Mijn sociale leven is ruk. Ik heb/had? vrienden, maar nu weet ik het even niet meer. Niemand neemt contact met mij op. Ik heb het idee dat ze niet merken dat ik er niet meer ben. Mij missen doen ze al helemaal niet. Tegelijkertijd neem ik ook niet contact met hen op... Voor mijn gevoel moet ik dan over een bepaalde drempel heen, weet niet hoe.

Vandaag te horen gekregen dat de wachtlijst voor mijn therapie ineens een stuk langer is geworden. Ik zou eigenlijk begin november geholpen worden, maar naar verwachting is dit nu eerder half december..

Ik heb het gevoel dat het allemaal voor mij niet meer hoeft. Ik heb geen zin meer in leven, als dit leven is. Weet ook echt niet meer wat ik kan/moet doen. Alles stapelt zich op en het is net alsof er maar geen einde aan komt.

[katleen]

hey banaantje ,
wat rot allemaal.
het weinige contact met je vriend is moeilijk voor je , dat snap ik heel goed. maar toch denk ik dat deze manier een goede is : het vertrouwen in elkaar en in de relatie heeft een flinke slag gekregen en dat heeft tijd nodig om weer te herstellen.
contact met vrienden is inderdaad een pak moeizamer als er problemen zijn : aan de ene kant weten zij vaak niet hoe reageren en of je wel contact wil en voor jou is het ook moeilijk om zelf contact op te nemen , terwijl je er misschien wel nood aan hebt.
misschien kan je via mail contact opnemen? dat is misschien wat makkelijker dan rechtstreeks te bellen of zo.
wat een ellende met die hulpverlening : weer wachten!! dat kan je er nu eigenlijk niet bij hebben heh. maar je kan er weinig aan veranderen vrees ik. kan je ondertussen niet bij je huisarts terecht om eens te praten met een `prof`? ik had daar steeds veel steun aan.
ik hoop dat het hier van je afschrijven een klein beetje kan helpen , want ik herken dat moedeloze gevoel maar al te goed.
ik kan je dan ook enkel de raad geven die ze mij ook gaven en geven : probeer je op te trekken aan kleine dingen die toch nog wel fijn zijn. probeer je ook toch nog te richten op je studie , hoe moeilijk ook.
lief banaantje , heel veel sterkte en moed!!want geloof me : ook al zie je alles nu zwart , er zijn echt nog andere kleuren!!

[Radius]

Doordat je je zo rot voelt ben je misschien minder geneigd contact op te nemen met je vrienden, maar zij kunnen het idee krijgen dat je liever met rust gelaten word. Als je laat merken dat je jullie band waardeert en hun aanwezigheid op prijs stelt zullen ze ook eerder geneigd zijn jou op te zoeken. Laat je vriendschappen niet verwateren. Je vrienden spelen een grote rol bij jouw klim uit deze put, maar als je je afzondert zullen ze dat niet aan je merken.

Je bent zeker niet de enige die zich rot voelt. De winter komt eraan en de natuur bereidt zich voor op een winterslaap. Het dagelijkse aantal uren van zonlicht neemt af, en dat zorgt bij veel mensen voor een winterdip of zelfs depressie. Vooral mensen die geen familie of vrienden hebben, of waarvan dierbaren overleden zijn, hebben het in deze periode moeilijk. De feestdagen maken het er niet beter op, al geven die juist gelegenheid tot gezellig samen zijn. Het is geen eenvoudige stap om contact te leggen, en als je je rot voelt wil je anderen daar niet mee 'opzadelen'. Maar omdat bijna iedereen zich (zichtbaar of niet) wat somberder voelt in de donkere dagen zullen mensen zich niet gauw opgezadeld voelen en juist blij zijn om samen te zijn. Maak je dus niet ongerust en geniet van gezelligheid. Veel sterkte en succes.

[Banaantje]

Ik vind het heel lastig om contact op te nemen met vrienden, maar heb gister de eerste stap gezet.
Ik had toen een vriendin gezien die ik al een tijdje niet meer had gezien. Ik besefte dat zij het waarschijnlijk ook wel druk heeft gehad de afgelopen tijd waardoor zij misschien daarom geen contact opnam enzo. Gister nog naar een feest gegaan, vreemd genoeg heb ik me daar vermaakt en ben ik blij dat ik ben gegaan.

Volgende week zou ik wellicht een ander groepje vrienden weer gaan zien na 1.5 maand elkaar niet gezien te hebben. Vind het ergens nog wel eng, groot kans dat mijn depressie ter sprake komt. Ik ben beetje bang voor hun reacties.

Naja ik probeer beetje bij beetje wat contact terug te krijgen, hoewel het toch wel lastig blijft allemaal. Ergens ben ik ook bang dat mensen achter mijn rug om praten: 'wat nou depressief, ze kan wel lachen!'

Donderdag hebben mijn vriend en ik voor het eerst sinds een maand een chatgesprek gehad. Hierin vertelde hij me dat hij me heeft gemist en dat hij elke dag aan mij gedacht heeft. Ben hier echt ontzettend blij mee. Toch nog een lichtpuntje

[Superwoman]

Goed dat je toch naar het feestje bent gegaan en je hebt overgegeven aan de positieve kant ervan. Als het leuk is, waarom zou je daar dan niet van genieten?

En ook goed dat je de contacten weer wat probeert op te bouwen. In je eentje zal het heel zwaar zijn om je weer beter te gaan voelen dus dit is een hele goede stap.

Blijf kijken naar de lichtpuntjes. Die zijn er, en het zou zonde zijn om er niet naar te kijken.