Helena210

Verhaal kwijt

Ik plaats dit topic nu omdat ik even niet meer wil liegen tegen alles en iedereen hoe het met me gaat.
ik ben 21 jaar, heb al een rotverleden gehad en heb vanmiddag het contact verbroken met iemand die ik leukvind omdat hij niks wil. Ik zet hier liever niet meer dingen van mijn jeugd neer omdat ik toch bang ben dat iemand dit zal lezen en mij zal kennen en daardoor weet dat ik dit typ.

Ik ben nu gewoon op. Ik heb geen werk of school dus ik zit dagenlang thuis. Ik durf niet naar buiten, en ik heb er ook geen puf voor. Ik ben het leven gewoon zat, omdat het altijd eventjes goed gaat en ik daarna weer in zon depressie beland omdat er wat verkeerd gaat. Ik kan nergens mijn verhaal kwijt omdat ik niet wil dat mensen deze gedachtes en gevoelens van me weten, daarom ben ik echt heel erg eenzaam. ik ben gewoon nooit goed genoeg voor iemand, en dat sloopt me. ik moet me zo inhouden om geen contact op te nemen met die vriend van me, maar ik mis hem nu al zo erg dat ik gewoon niet meer wil. constant huilen, maar ik wil sterk zijn. Het leven is nu gewoon zo moeilijk en ik heb er weinig zin in dat dit nog tijden zo door moet gaan. De vorige jongen die ik leuk vond heeft me puur en alleen voor seks gebruikt en dat heeft me ook teveel pijn gedaan, want ik was toen heel erg verliefd op hem. Ik ben zo bang dat het alleen maar zo zal gaan, en dat hier nooit een eind aan komt. Zelfmoord is geen optie voor me, want ik wil mijn naasten dat niet aandoen. Helaas moet ik bekennen dat ik af en toe wou dat ik nooit gestopt was met harddrugs, zodat ik het contact met al mn dierbaren was verloren en ik rustig een overdosis had kunnen nemen zonder dat hun het zouden weten. Gelijk na zon gedachte spijt het me dat ik zo kan denken, want ik zou ze nooit pijn willen doen.

Dit wou ik even anoniem van me afschrijven. Ik wil namelijk niet dat iemand in mijn omgeving weet dat ik deze gedachtes en gevoelens heb.
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Verhaal kwijt

hey helena ,
heftig allemaal.
het lijkt wel alsof je in een kringetje rondloopt : je houdt alle rotte en verdrietige gevoelens voor jezelf , niemand mag weten hoe je je echt voelt , je draagt een masker naar de buitenwereld toe , daar word je doodmoe van , daardoor voel je eenzaam en alleen waardoor alles nog zwaarder wordt , ....
door je verhaal hier te doen , doorbreek je een heel klein beetje die cirkel.
maar ik wil je toch de raad geven om dit ook te doen naar je omgeving toe : denk je echt dat ze zich geen vragen stellen of zich zorgen maken?
ik ken je situatie niet natuurlijk ; maar ik denk dat je hier niet alleen uitgeraakt.
pff , ik kan je wel zeggen van je bent nog jong , je hebt nog een gans leven voor je ; maar daar ben je nu niets mee natuurlijk.
maar ik hoop dat je toch op een of andere manier je isolement doorbreekt zodat je je zorgen kan delen. en geloof me : hulp vragen is echt de moeite waard!!
veel sterkte.
Helena210

Re: Verhaal kwijt

Dankjewel voor je reactie Katleen :)

Ik weet wel zeker dat de mensen om me heen zich afvragen wat er is. Ik woon nog gewoon thuis bij m'n moeder dus ze heeft sowieso door dat er iets aan de hand is. Ik heb haar wel verteld dat ik het contact verbroken heb met die jongen, dus zij denkt dat ik me daarom zo rot voel.
helaas is dat ook een deel zo, ik zit al onafgebroken de hele dag te huilen. Ik heb geprobeerd te slapen maar ik heb mezelf gewoon wakker gehuild.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24429
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Verhaal kwijt

Hoi Helena,

Heel goed dat je de stap hebt durven nemen, om hier je verhaal, anoniem neer te zetten. En natuurlijk hoop ik, dat het daardoor iets rustiger is in je hoofd. Omdat je het hier deels hebt kunnen delen en er zo toch over kan schrijven. Voor iemand die bang is voor herkenning, dingen te omschrijven, is dat al heel wat en daar mag je dan ook best trots op zijn. Het vergt wel degelijk doorzettingscermogen, moed en vechtlust om deze stap te zetten en dan toch, op deze manier al een beetje te uitten.

Je schrijft dat je nog thuis woont en dat je toch wel vermoedt dat je moeder iets in de gaten heeft. -Ergens kan ik mij voorstellen dat je dat moeilijk en eng vindt, maar misschien geeft het toch ook het gevoel niet helemaal alleen te staan, ondanks dat ze het (op het moment) nog maar deels weet. Een beetje is al iets.

Dat je gedachten hebt aan zelfmoord ondanks dat het geen optie is, je benoemd het wel-, gedachten hebt aan 'was ik maar nooit gestopt met de drugs' is best heftig. -Want ik ben van mening dat het juist knap is dat je eraf bent! [AAI] Maar als je zo in de knoop zit, kan je zeker gedachten hebben, die erg ver gaan en heftig zijn. Dat jij de hele dag al huilt, doet je misschien ook inderdaad, wel beseffen dat jij hier waarschijnlijk niet alleen uit kan komen. Het is pittig om dingen te bespreken. Om de kaarten op tafel te gooien. Maar wellicht kan je het toch stapje voor stapje gaan proberen. Ermee beginnen. Heel voorzichtig. Op een tempo die voor jou nu fijn aanvoelt.

Veel sterkte.
Van je afschrijven, als dat goed voelt, blijf maar fijn doen, het kan zeker helpen! ;-)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Verhaal kwijt

Helena210 schreef:Ik plaats dit topic nu omdat ik even niet meer wil liegen tegen alles en iedereen hoe het met me gaat. (...)Ik kan nergens mijn verhaal kwijt omdat ik niet wil dat mensen deze gedachtes en gevoelens van me weten
Hoi Helena,
als "liegen" al het goede woord zou zijn - dan nog lieg je niet, om er zelf beter van te worden, maar om anderen te sparen.
Dat siert je - maar anderen niet tot willen zijn, kan ene zware last zijn!!!
Helena210 schreef:ik ben 21 jaar, heb al een rotverleden gehad en heb vanmiddag het contact verbroken met iemand die ik leuk vind omdat hij niks wil. (...)De vorige jongen die ik leuk vond heeft me puur en alleen voor seks gebruikt en dat heeft me ook teveel pijn gedaan, want ik was toen heel erg verliefd op hem.
First things first: verschrikkelijk, di evorige knul!! Wat een ellendeling, die misbruik maakte van jouw verliefdheid (..AU!!!) en zelf lekker (?? wat een lol!) het er an na, ten koste van jou - verschrikkelijk!!!
Misschien wilde deze knul weinig, omdat hij voelde, hoezeer jij was beschadigd...?
Helena210 schreef:Ik ben nu gewoon op. Ik heb geen werk of school dus ik zit dagenlang thuis. Ik durf niet naar buiten, en ik heb er ook geen puf voor. Ik ben het leven gewoon zat, omdat het altijd eventjes goed gaat en ik daarna weer in zon depressie beland omdat er wat verkeerd gaat.
Je wilt liever niet te veel over je jeugd vertellen, maar ik krijg hir etgevoel, dat daarin weinig goeds is gebeurd...
Helena210 schreef:Ik kan nergens mijn verhaal kwijt omdat ik niet wil dat mensen deze gedachtes en gevoelens van me weten, daarom ben ik echt heel erg eenzaam.
:knuffel:
Helena210 schreef: ik ben gewoon nooit goed genoeg voor iemand, en dat sloopt me.
:knuffel:
Ja. Rondlopen met 1) dat zelfbeeld en 2) mensn edie zich daarnaar gedragen - dat IS heel zwaar!!
Helena210 schreef:ik moet me zo inhouden om geen contact op te nemen met die vriend van me, maar ik mis hem nu al zo erg dat ik gewoon niet meer wil. constant huilen, maar ik wil sterk zijn.
Wat zie jij precies als 'sterk en zwak'...?
Ik bedoel, dat hij 'niets wil' kan frustrerend zijn, maar hebben jullie daar ook over gepraat? Wat beweegt hem...? Hoe ziet hij het, dat hij 'niets wil'...?
Helena210 schreef:Helaas moet ik bekennen dat ik af en toe wou dat ik nooit gestopt was met harddrugs, zodat ik het contact met al mn dierbaren was verloren en ik rustig een overdosis had kunnen nemen zonder dat hun het zouden weten. Gelijk na zon gedachte spijt het me dat ik zo kan denken, want ik zou ze nooit pijn willen doen.
Heftig hoor!!
Harddrugs, de gedachte aan een overdosis, het kwijtraken vanale je contacten - en je heftge voornemen, om ze geen pijn te doen.

Op zich natuurlijk prima, dat je je dierbaren geen pijn wilt doen!!Maar als het voor jou een loden last wordt, dat je iemand nooit of te nimmer pijn wilt doen, wordt het ook onleefbaar. Een dierbare soms wat teleurstellen is onvermijdelijk. (En dat snapen ze ook best.)
En de beste manier om je dierbaren een plezier te doen, is zelf een goed leven leiden!!
Helena210

Re: Verhaal kwijt

Heel erg bedankt voor alle reacties! :)

Ik heb hier een tijdje niet gekeken, ook omdat ik bang was voor de reacties. Ik heb toch wel persoonlijke dingen neergezet hier en helaas pakt dat vaak niet goed uit. helaas is het vaak zo geweest dat ik mensen te snel vertrouwde en ik ze teveel persoonlijke dingen vertelde, en ze me daarna in de steek lieten.

De reden dat ik m'n omgeving niet op wil zadelen met m'n problemen is omdat het eigenlijk nooit echt goed gegaan is met mij. Op school ging altijd alles slecht, ik heb dan aan de drugs gezeteb (vanaf m'n 12e tot 15e aan softdrugs, en vanaf m'n 15e tot 16e aan soft en harddrugs), paniekaanvallen, depressies en alles en ik heb heel erg gemerkt dat dit mijn omgeving heel erg aangreep. vooral mijn moeder, zij is er namelijk altijd voor mij en voor haar is het ook slopend als het niet goed gaat met je dochter.
ik heb ook veel behandelingen gehad, van deeltijd groepstherapie tot aan individuele gesprekken. De individuele gesprekken hielpen niet genoeg, en de deeltijdbehandeling hielp wel even maar dat had ik vooral te danken aan mijn groepsgenoten. tijdens het eind van deze therapie ben ik getest op ADHD, en dat bleek ik ook te hebben. Toen heb ik Ritalin gekregen, en dat is even goed gegaan. in die tijd zat ik op school en kwa concentratie ging ik heel erg vooruit, alleen kreeg ik paniekaanvallen van de ritalin. Toen ben ik er op eigen initiatief mee gestopt, net zoals met school, rijles en vrijwilligerswerk. ik kwam weer 100% thuis te zitten, en toen gingen de paniekaanvallen wel over maar was ik wel gelijk weer alles wat ik had opgebouwd kwa dagbesteding kwijt.

Hetgene waar ik het meest mee zit is wel de mensen die me hebben laten zitten in m'n leven, maar dat bewaar ik nog even voor mn volgende post. het is voor mij erg lastig om erover te praten en ik begin nu al erg trillerig te zijn en moe omdat ik dit allemaal heb uitgetypt. Het lucht in zekere zin wel op om het kwijt te zijn, maar ik ben ook bang dat iemand uit mijn persoonlijke omgeving toevallig op dit forum komt en mijn verhaal herkent. Er zijn namelijk wel veel mensen die mijn verleden kennen.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24429
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Verhaal kwijt

Hoi Helena,

Laten we eerlijk blijven- ik kan mij heel goed voorstellen, dat het eng is om dingen toe te vertrouwen aan mensen. Zeker als je uitgaat van persoonlijke kwesties. En tja, het is natuurlijk niet niets wat je beschrijft. Want wat een ellende beschrijf je. En goh, dan heb ik een vraagje, hoe komt het toch, dat het zo mis is gelopen? Je hebt behoorlijk wat achter de kiezen gehad en je zat heel vroeg aan de drugs. -Wat is er zoal gaande geweest? (Doe vooral, rustig aan met het beantwoorden als dat lukt, haasten hoeft niet, is ook zelden goed! :knuffel: )
En ja..als je allerlei benamingen onder ogen krijgt en te horen krijgt...is immers ook niet mis. Ook de behandelingen niet.

Goed dat het enigsinds oplucht. -Dat scheelt toch wel een hoop.

En nogmaals, doe rustig aan met wat je verteld, het heeft geen haast. Dus; lukt het je nog niet om er verder op in te gaan (dat laatste), kies dan voor jezelf (op een andere manier) en ga er nog niet op in. Zelfbescherming is soms niets mis mee. Maar probeer het langzaamaan beetje bij beetje los te laten als het veilig voelt. En ik kan mij voorstellen dat je het eng en moeilijk vind om dingen te vertellen, omdat je angst hebt dat mensen je herkennen. Doe wat goed voelt. In eigen tempo. :nod:
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Verhaal kwijt

Helena210 schreef:Hetgene waar ik het meest mee zit is wel de mensen die me hebben laten zitten in m'n leven, maar dat bewaar ik nog even voor mn volgende post. het is voor mij erg lastig om erover te praten en ik begin nu al erg trillerig te zijn en moe omdat ik dit allemaal heb uitgetypt. Het lucht in zekere zin wel op om het kwijt te zijn, maar ik ben ook bang dat iemand uit mijn persoonlijke omgeving toevallig op dit forum komt en mijn verhaal herkent. Er zijn namelijk wel veel mensen die mijn verleden kennen.
Ja, heel veel mensen voelen en zeggen dit zo!!! (Bijv. die vrouw die in elkaar werd geslagen. Daar kon zij nog wel mee leven - maar dat er nemand tijdens of daarna een poot uitstak, dat deed 100 keer meer zeer...!)

En wat me treft, is dat je schrijft dat je "trillerig en moe" wordt van dit schrijven.
Trilerig, dat kan eel goed emotie zijn. Gelukkig: het lucht je op. En dan is er over praten het beste wat je kunt doen!!!
En die vermoeidheid, is dat gebrek aan concentratie...? (Ook met adhd en zonder ritalin is daar wel een en ander tegen te doen.)
Helena210 schreef:(...) het eigenlijk nooit echt goed gegaan is met mij. Op school ging altijd alles slecht, ik heb dan aan de drugs gezeten (vanaf m'n 12e tot 15e aan softdrugs, en vanaf m'n 15e tot 16e aan soft en harddrugs), paniekaanvallen, depressies en alles en ik heb heel erg gemerkt dat dit mijn omgeving heel erg aangreep. vooral mijn moeder, zij is er namelijk altijd voor mij en voor haar is het ook slopend als het niet goed gaat met je dochter.
Ja, moeder dochterrelaties zijn ingewikkeld.
het is voor geen enkel mens leuk,om te zien, dat het met een ander mens niet god gaat (okee - daar zijn uitzonderingen op, maar dit is de algemene regel). Maar voor oeders is het erg ingewikkeld, om dat in haar dochter te zien.
En dat voel jij als dochter promt, hoe pijnlijk het voor je moder is - en dat beinvoedt jou dan weer...
Helena210 schreef:ik heb ook veel behandelingen gehad, (...)De individuele gesprekken hielpen niet genoeg
Wat zou jij zelf willen, van 8een* eventuel evolgende therapie.../ (Uiteraaard, dat die helpt...;) ) Wat heb jij nodig? Wat wil je bereiken...? Bijv.: trauma's verwerken; of "kijken, vanwege welke emoties ik aan de drugs ging - en hoe zou dat anders kunnen" of met de adhd aan de gang, of ondersteuning, er op gericht, dat je je school zou kunnen afmaken, of.....
Helena210

Re: Verhaal kwijt

Wat ik zelf zou willen van een volgende behandeling zou ik zo niet kunnen zeggen. Hetgene waar ik nu het meeste tegenaan loop in het dagelijkse leven is vooral het niet hebben van een dagbesteding en daardoor dus dagenlang thuis zitten, en het gebrek aan vertrouwen hebben in mensen.
In m'n vorige post zei ik dat ik daar nog over zou vertellen, dus bij deze.

Vanaf mijn kinderjaren was ik altijd al anders als andere kinderen. Ik was heel druk, slechte concentratie en ik kon niet rekenen. Tijdens de basisschool is er niemand geweest die verder wou uitzoeken of mijn gedrag misschien kon voortkomen uit andere problemen, zoals adhd. Tijdens mijn deeltijd groepsbehandeling was ik ook een echte buitenstaander. Ik kwam niet mee met de groep en ik had ook "beperkingen" waar geen rekening mee werd gehouden. Zo vind ik het heel lastig om op een andere plek te zitten dan gewoonlijk, had ik totaal geen concentratie voor de verschillende therapiesessies en durfde ik niet met de groep mee te fietsen naar psychomotore therapie, wat in een ander gebouw gegeven werd. Ook is het een keer voorgekomen dat ik mezelf volledig in paniek opgesloten had op het toilet en na een uur m'n moeder gebeld heeft of zij mij kon ophalen. In de tijd dat ik daar zat is er af en toe een therapeut langsgekomen die vroeg hoe het ging maar meer ook niet.
Ook deels daardoor voelde ik me erg in de steek gelaten. Het was wel zo dat hun "taak" was om mij te helpen en dat hebben ze ook wel geprobeerd, maar ik voelde mij in sommige opzichten juist meer in de steek gelaten dan geholpen, omdat ze ver over mijn grens heengingen met de bedoeling mij te helpen, maar geen hulp boden toen dat averechts uitpakte.

Een ander punt zijn mannen en jongens. Ik ben opgegroeid met alleen maar vrouwen, en heb nooit echt een mannelijk rolmodel gehad. Ik had vroeger wel af en toe contact met m'n vader, maar niet in de maten dat ik hem echt als vader zag. Mijn eerste echte relatie liep daarom ook heel anders dan ik gehoopt had, want ik durfde niet voor mezelf op te komen tegenover hem. Hij zat ook zwaar aan de drugs, en toen ik 16 werd zijn we samen gestopt. Dit heeft hij ongeveer een jaartje volgehouden totdat hij weer achter mijn rug om begon te gebruiken en te handelen. Dit is op een gegeven moment zo geëscaleerd dat hij impulsief een tankstation heeft overvallen en drie maanden in een jeugdgevangenis gezeten heeft. Toen hij weer vrij was is hij weer verder gegaan met drugs gebruiken en liegen en vreemdgaan, en toen heb ik het (veel te laat) uitgemaakt.
Toen ik weer vrijgezel was merkte ik heel erg dat ik het miste om een vriend te hebben, dus toen heb ik me ook veel te vrij gedragen om liefde te krijgen van mannen, natuurlijk zonder resultaat. Op een gegeven moment liep ik met een jongen (nu spreek ik over een half jaar terug) waar ik erg verliefd op was. Hij heeft mij laten geloven dat hij ook verliefd op mij was, zodat we ineens veel contact hadden en ik hem vertrouwde. Toen ben ik ook veel te vroeg met hem naar bed geweest omdat het goed voelde. Daarna gedroeg hij zich gelijk afstandelijker tegen mij, en even later bleek dat dat was omdat hij meerdere vriendinnen had en hij alleen met mij naar bed wou. Daar heb ik toen een hele harde klap van gekregen dat ik een paar dagen alleen maar kon huilen en slapen. Gelukkig heeft dat me ook laten inzien dat ik veel voorzichtiger moet zijn, en me echt anders moet gedragen tegenover mensen zodat dit me niet nog een keer zou overkomen.

Op dit moment heb ik vrij veel contact met een andere jongen. Hij is heel lief, en we vinden elkaar echt leuk. Nu is het alleen zo dat hij net uit een relatie komt, bindingsangst heeft, en geen nieuwe relatie wil. We hebben dus afgesproken om gewoon vrienden te zijn, en dit gaat eigenlijk wel goed. Als we samen zijn doen we heel rustig aan en hebben we verder geen lichamelijk contact. Alleen ik merk heel erg dat ik toch veel bescherming zoek bij hem en hem tegelijkertijd niet vertrouw dat hij oprecht is en geen bijbedoelingen heeft. Ik heb hem met moeite ook verteld over mijn vorige ervaringen met jongens, en hij reageerde wel heel lief, alleen is hij zelf heel erg gesloten dus weet ik niet goed wat er in hem omgaat. Vooral dat vind ik eng, want af en toe kan hij (waarschijnlijk onbedoeld) dus ook heel erg afstandelijk doen, en ik weet absoluut niet hoe ik daar mee om moet gaan. Ik probeer met hem te praten, maar dan is hij zo afwezig dat het niet opschiet. Dat triggert bij mij toch een vrij heftige emotie, alleen weet ik niet welke emotie. Ik ben ook bang dat hij op een gegeven moment het contact verbreekt.

Zo, en meer bewaar ik alsnog voor de volgende post, anders word dit gelijk zon lap tekst. :) Alvast bedankt voor het lezen iedereen :knuffel:
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Verhaal kwijt

Helena210 schreef:Vanaf mijn kinderjaren was ik altijd al anders als andere kinderen. Ik was heel druk, slechte concentratie en ik kon niet rekenen. Tijdens de basisschool is er niemand geweest die verder wou uitzoeken of mijn gedrag misschien kon voortkomen uit andere problemen, zoals adhd.
Balen hoor, dat het niet gesignaleerd is en dat je er geen hulp voor hebt gekregen!! Tegen adhd is veel te doen, buiten de pillen om. De letters adhd worden toegekend op grond van gedrag, maar de grote vraag is, wat er "achter" dit gedrag zit. Vaak is het een lichamelijke kwestie, soms functioneert je lichaam/ je zenuwstel niet ideaal, omdat je moeite hebt met het opnemen van bijv. mangaan en zink. Dat is relatief makkelijk uit te zoeken, maar dan moet er wel een (orthomoleculaire) arts zijn die zo'n onderzoek uitvoert. Bij 1/3 van de kinderen met adhd bijkt een dieet prima te werken (http://www.steunpuntadhd.nl/adhd-behand ... gen/diëten). En soms ligt het aan oa. je evenwicht: kijk eens hier: http://www.novreflextherapie.nl/REAC/rb2012002.html of hier: http://www.inpp.nl)
Helena210 schreef:Tijdens mijn deeltijd groepsbehandeling was ik ook een echte buitenstaander. Ik kwam niet mee met de groep en ik had ook "beperkingen" waar geen rekening mee werd gehouden.
Heel naar!!
Helena210 schreef:Zo vind ik het heel lastig om op een andere plek te zitten dan gewoonlijk, had ik totaal geen concentratie voor de verschillende therapiesessies en durfde ik niet met de groep mee te fietsen naar psychomotore therapie, wat in een ander gebouw gegeven werd.
Ja - mogelijk bn jij een adhd.ster met gedoe rond haar evenwicht - als je als mens geen ideaal evenwicht hebt, heb je dus enorme behoefte aan "vastigheid".
Helena210 schreef:Ook is het een keer voorgekomen dat ik mezelf volledig in paniek opgesloten had op het toilet en na een uur m'n moeder gebeld heeft of zij mij kon ophalen. In de tijd dat ik daar zat is er af en toe een therapeut langsgekomen die vroeg hoe het ging maar meer ook niet.
Zucht... Een mens zou geneigd zijn te denken, dat er een aantal dingen fiks mis gingen en dat dit het gevolg was. Daar eeft kennelijk niemand naar gevraagd...!
Helena210 schreef:Ook deels daardoor voelde ik me erg in de steek gelaten.
Ja! :knuffel:
Helena210 schreef:ik voelde mij in sommige opzichten juist meer in de steek gelaten dan geholpen, omdat ze ver over mijn grens heengingen met de bedoeling mij te helpen, maar geen hulp boden toen dat averechts uitpakte.
Brrr...! (Alsof ze braaf doen wat in het boekje stond en toen dat niet werkte, had jij pech.)
Helena210 schreef:Een ander punt zijn mannen en jongens. Ik ben opgegroeid met alleen maar vrouwen, en heb nooit echt een mannelijk rolmodel gehad. Ik had vroeger wel af en toe contact met m'n vader, maar niet in de maten dat ik hem echt als vader zag.
Jammer!! :knuffel:
Helena210 schreef:Mijn eerste echte relatie liep daarom ook heel anders dan ik gehoopt had, want ik durfde niet voor mezelf op te komen tegenover hem.
Dat lijken me een paar belangrijke punten voor een toekomstige therapie: hoe om te gaan met mannen, je grenzen leren stellen - en de schade opruimen, die deze relaties jou gebracht hebben.
Helena210 schreef:Toen hij weer vrij was is hij weer verder gegaan met drugs gebruiken en liegen en vreemdgaan, en toen heb ik het (veel te laat) uitgemaakt.
:knuffel:
Helena210 schreef:Toen ik weer vrijgezel was merkte ik heel erg dat ik het miste om een vriend te hebben, dus toen heb ik me ook veel te vrij gedragen om liefde te krijgen van mannen, natuurlijk zonder resultaat.
...en ook dit kan een belangrijkk therapiedoel zijn: zo sterk worden, zo compleet in jezelf, dat je niet koste wat het kost een man naast je nodig hebt. (Dient zich een lieve man aan, of een lieve vrouw: prima! Welkom! Maar het is niet nodig, in de zin dat jij geen leuk leven zou hebben zonder.)
Helena210 schreef:Gelukkig heeft dat me ook laten inzien dat ik veel voorzichtiger moet zijn, en me echt anders moet gedragen tegenover mensen zodat dit me niet nog een keer zou overkomen.
Ja, prima voornemen! Maar let ok op de 'onderstroom', wek gevoel zat er 'achter' dit gedrag, en kun je op een andere manier jezelf een goed gevoel geven...?
Helena210 schreef:Op dit moment heb ik vrij veel contact met een andere jongen. Hij is heel lief, en we vinden elkaar echt leuk.(..) Alleen ik merk heel erg dat ik toch veel bescherming zoek bij hem en hem tegelijkertijd niet vertrouw dat hij oprecht is en geen bijbedoelingen heeft.
Dat je bescherming bij hem zoekt, is op zich niet verkeerd, maar hopelijkkun je ook jezelf veiligheid geven. En dat je hem wantrouwt, is niet romantisch, maar gezien je ervaringen ergens ook wel verstandig. (Als de pijn verwerkt is van de vorige keren, komt je wantrouwen in perspectief te staan: het wortd dan "een geleerde les" en word je waarschijnlijk alleen wantrouwens, als er echt iets mis is.)
Helena210 schreef:af en toe kan hij (waarschijnlijk onbedoeld) dus ook heel erg afstandelijk doen, en ik weet absoluut niet hoe ik daar mee om moet gaan. Ik probeer met hem te praten, maar dan is hij zo afwezig dat het niet opschiet. Dat triggert bij mij toch een vrij heftige emotie, alleen weet ik niet welke emotie.
Weten, oe het heet is niet het allerbelangrijkste - weten dat er iets getriggerd wordt is wel belangrijk Ook dat kun je gaandeweg een nieuwe therapie itzoeken. En momenteel kan het nuttig zijn te melden aan hem, dat er iets bij jou getriggerd wordt. (Dat het net niet zijn schud is, dat jij de boom in gaat, een trigger is per definitie iets kleins en de meest onschuldige dingen kunnen triggeren. Maar als hij het weet en jou kan troosten: "Okee, rot voor je, maar ik ben niet in een praatbui, maar maak je verder om mij niet te sappel, het is aleen een trigger" scheelt dat ook.)
Helena210 schreef:Ik ben ook bang dat hij op een gegeven moment het contact verbreekt.
:knuffel:

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”