ramsis91

Remi alleen op de wereld

Hallo, Ik zal me even voorstellen.
Ik ben Remi, 19 jaar, een sympathieke enthousiaste vrolijke jongeman die van elke dag een feest maakt, veel vrienden heeft, makkelijk contact maakt en veel aandacht krijg van het vrouwlijk schoon ... nooit grote problemen gehad..VWO behaald en met frisse moed wilde ik beginnen aan een leuke HBO opleiding. Ik woonde op kamers sinds Juni 2010 je zou zeggen: niks aan het handje.

maar geen tegendeel is minder waar.


Mijn verhaal begint op mijn 10e levensjaar. De dag dat mijn ouders besloten te scheiden zal ik nooit meer vergeten. Scheiden wordt tegenwoordig als iets normaals gezien, maar op die leeftijd (10) en in mijn omgeving kwam het weinig voor. Als je 10 jaar oud bent ben je oud genoeg om te beseffen dat je ouders niet meer van elkaar houden, maar niet oud genoeg om te snappen waarom. Nu na deze jaren heb ik daar een duidelijk beeld van gekregen. Ik heb overigens een goed contact met beide ouders die ik allebei even vaak zie. Ze hebben beide een nieuwe levenspartner en het voelt goed om ze gelukkig te zien en het is goed zo.

Waarom ik dit nu vertel is me een raadsel, de scheiding houdt mij totaal niet bezig en ik ben blij dat het gelopen is zoals dat toen liep. Maar toch vind ik het belangrijk om te vertellen zodat jullie een beter inzicht krijgen in mijn leven. Ik heb overigens nog 2 oudere zussen die zich al hebben gesetteld, en waar ik een bijzonder goed contact mee heb. Zoals jullie begrijpen ben ik de jongste van dit gezin.

143152435346 dingen om te vertellen, maar ik zal proberen het in de grote lijnen neer te zetten en bij het begin te beginnen.

Kroatie zomer 2010, bestemming was het ibiza van het oostblok: Novalja op eiland Pag. Geboekt met nog 3 andere vrienden. Het zou de meest onwaarschijnlijk toffe vakantie worden, maar liep helaas uit op een nachtmerrie. We zouden 2,5 week blijven maar op avond nummer 1 was het al raak. Veel feesten veel drank je kent het wel ( we zijn allemaal jong geweest toch ? ;) ). De volgende dag naar het strand geweest, wel last van een kater maar voorderest niks aan de hand. pas toen we naar de afterbeachparty wilden gaan rond een uur of 5 smiddags, en we de discotheek binnenliepen, kreeg ik ineens een "klap". Ik vind het moeilijk om te omschrijven wat ik toen voelde. Het voelde alsof ik zwaar onder invloed van drugs was (terwijl ik dit absoluut niet genuttigd had). Ik voelde me draaierig, wazig alsof de hele wereld langs me heen ging, had het gevoel dat ik ieder moment flauw kon vallen en stond echt doodsangsten uit. Ik was er écht van overtuigd dat mijn laatste uurtje geslagen had. Gelijk mijn vrienden gewaarschuwd, maar de namen me niet echt serieus en lieten me achter op een stenen muurtje in de discotheek waarna ze zelf de menigte in gingen om te feesten. Achteraf erg begrijpelijk, ik had waarschijnlijk hetzelfde gegaan als ik in hun schoenen stond. Maar wat ik voelde voelde niet goed, het maakte me doodsbang en begon in paniek te raken. Ik vertelde de jongens dat ik maar naar huis ging.... waarschijnlijk een zonnesteekje ofzo.. Ik begon aan mijn weg naar het appartementje dat 5 kilometer verderop lag. Dit heb ik te voet gelopen. Onderweg flitste alles langs me heen, ik voelde me echt compleet in trans.
Na 4 dagen in complete paniek te hebben gezeten en veel contact met het thuisfront te hebben gehad, had mijn vader besloten dat ik het eerst volgende vliegtuig naar huis zou pakken. Ze waren erg bezorgd na mijn paniekerige telefoontjes.

Op het vliegveld daar in kroatie op weg naar huis heb ik 6 uur lang in mijn eentje zitten wachten in de vertrekhal. Het was zo gigantisch druk en klein, een grote chaos doordat veel vluchten (waaronder de mijne) waren vertraagd. Daar, waar ze de taal engels nog moeten uitvinden, ben ik compleet gek geworden. Ik was doodsbang en ik was er echt van overtuigd dat ik dood zou gaan. Zelfs zo erg dat ik alvast zó ging zitten, dat wanneer ik dood neer zou vallen, iemand mij zou opmerken en hulp kon inschakelen. Constant bellen naar huis, verteld dat ik dacht dat ik doodging, en dat ging ik ook.... ik ging kapot van angst. Ik heb mezelf gered door het liedje 'feel so strong' hardop te zingen met de tekst: And I feel so strong, if nothing goes wrong, i 'll pay back tomorrow. het moet voor een buitenstaander een raar gezicht zijn geweest, maar dat heeft me er doorheen gesleept.

Eenmaal thuis aangekomen (snachts) hebben mijn vader en stiefmoeder me direct meegenomen naar de EHBO post in het ziekenhuis. Daar zijn bij mij wat standaart testjes afgenomen. Uiteraard niks aangetroffen. Na 2000 huisartsen en doktoren te hebben gezien was er uiteindelijk wat in mijn bloed aangetroffen. Ik heb op die bewuste eerste avond in kroatie schijnbaar een hele zware alcoholvergiftiging gehad. Zelfs zo erg, dat ik op het nippertje ontsnapt ben aan de dood. Aj dat is toch wel even schrikken en uiteraard schaamde ik me ontzettend voor de buitenwereld. Doktoren vertelde mij dat dat "wazige drugsachtige" gevoel in mijn hoofd wel een tijdje zou kunnen aanhouden wat nog een restantje was van de alcoholvergiftiging.

3 maanden later... november 2010.. en nog steeds last van dat wazige gevoel in mijn hoofd. Het is alsof ik niet bewust op deze planeet rondloop. Alsof heel de wereld langs me heen flitst. begonnen aan studie civiele techniek, maar in deze maand besloten te stoppen door aanhoudende zware depressies. Ik ben echt heel diep gegaan.. zelfmoord gedachtes in overvloed maar uiteindelijk ben ik veel te groot voor de zelfdood. Ik voelde me daar te sterk voor, of misschien was het meer de angst voor wat ik zou achter laten. Dagenlang volledig in angst gezeten. De dag van morgen maakt me bang, echt werkelijk ALLES maar dan ook echt ALLES maakt je bang. Je weet geen uitweg meer, je wil rust in je hoofd, je gelooft er niet meer in dat je ooit nog het gevoel van geluk zal ervaren. Ontzettend eenzaam gevoeld. Dit alles leidde tot gokverslaving en rookverslaving (dit laatste had ik al overigens). Waar ik ontzettend blij mee ben is dat ik nooit mijn toevlucht heb gezocht in de drank of drugs. Daar ben ik dan ook wel erg trots op ookal klinkt dit vreemd. Maar de gokverslaving hield stand en ben alles wat ik aan geld bezat verloren op de roulette tafel. Daardoor nog dieper in de shit. Ik woonde destijds een half jaartje in tilburg, waar ik studeerde, in een huis die ik met mijn vrienden uit mijn ouderlijke woonplaats deelde. De vrienden ken ik al bijna heel mijn leven. Veel goede maar ook minder goede momenten met hen beleefd. Tijdens mijn zware depressie altijd het gevoel gehad dat ze me niet begrepen, maar wat verwachtte ik dan? 19 jaar is een lastige leeftijd, het is de leeftijd dat je gaat ontdekken wat bij de past en waar je interresses liggen. Je ontdekt je eigen persoonlijkheid, en daardoor ben je niet echt bezig met het leven van je leeftijdsgenoten. Ik heb me ontzettend eenzaam en verlaten gevoelt daar in dat huis. Mijn overbezorgden vader en moeder ( die nog een goed contact hebben met elkaar) hebben toen besloten mij weer naar huis te halen, zo kon het echt niet langer meer.

Ik heb een tijdje lang niks meer gedaan. Ik heb moeten stoppen met voetballen, school, dispuut, uitgaan... eigenlijk alles wat ik graag deed. ondertussen veel afspraken bij de psycholoog gehad ( 1e lijns), maar het ging voor mijn gevoel niet diep genoeg. Ik had nog steeds elke dag last van gigantisch grote angsten waarvan ik vaak geen idee had/heb waarom en waarvoor dan precies.

Natuurlijk zaten er goede dagen bij, maar vooral ook veel mindere dagen. die pieken waren matig, en de dalen waren gigantisch groot. Geen zin meer in het leven, elke dag nog steeds zo wazig als een otter (voor zover otters wazig kunnen zijn, maar je snapt mijn point;) ) Geen zelfmoordgedachtes of daden, maar simpelweg echt niet meer weten waarvoor nog te leven. Het leven was me letterlijk niks meer waard, doordat ik nauwelijks bewust op deze aarde rondliep.

Op een gegeven moment in januari 2011 een fulltime baan gevonden in een bakkerij voor nacht uren als magazijnmedewerker waar ik nu nog steeds werk. Leuke collega's, geen saaie baan, een lekker salaris + nachttoeslag, goed bezig zou je zeggen.... totdat het moment dat ik snachts daar aan het werk was, en ineens totaal van het padje raakte. Ik deed vreemde dingen zoals gesneden broden weer in de snijmachine leggen etc. Ik was er totaal niet bij met mijn hoofd en ik was echt de weg kwijt. Ze hebben me daar naar huis gestuurd en ik heb direct mijn moeder gewaarschuwd. Toen me moeder me zag, schrok ze zich kapot. Ik was nauwelijks in staat om een zinnig antwoord te geven en zag er levenloos uit. Ze heeft toen direct mijn vader gebeld die toen meteen gekomen was, en samen hebben ze besloten mij die nacht nog naar het ziekenhuis te brengen. Daar hebben ze standaart testen afgenomen (reflexen e.d. je kent het wel). Uiteraard (zoals die 342332 keer daarvoor) was ook deze keer alles in orde en was het niet alarmerend genoeg om me op te nemen in het ziekenhuis. Ik liep destijds al bij de neuroloog, KNO arts en heb ik MRI scans laten maken, Niet één arts wist/weet wat er met me aan de hand was/is. mijn ouders reageerde die nacht erg gefrustreerd,boos en radeloos bezorgd op die arme verpleegsters die ook geen idee hadden wat ze met me aan moesten.

Met mijn moeder heb ik een extreem goede band. ze weet werkelijk alles van me. Ik lijk veel op haar. Ze is, net als ik, ook echt een gevoelsmens. Ik ben ook echt een denker net als haar. en in deze moeilijke tijd krijg ik veel steun van dr. maar toch....toch

toch schreeuw ik om hulp die niemand mij kan bieden. Ik ben echt radeloos. Nu 3 kwartjaar verder van het kroatie incident en nog geen verbetering.. sterker nog.. het is erop achteruit gegaan. Ik ben veel bezig met mezelf, constant in gedachten... zelfs zo erg.. dat wanneer iemand iets tegen me zegt, het totaal niet doorkomt, omdat ik simpelweg volledig in mijn eigen wereldje van gedachtes leef. Ik maak makkelijk contact met anderen, ben niet verlegen, maar tegelijkertijd voel ik de band met mijn medemens (zelfs eigen familie) steeds verder afdwalen. Ik ben nu de dag nog steeds ontzettend wazig. Ik sport niet meer, ik rook mezelf de kanker in, heb totaal geen conditie, voel me onzeker, heb het gevoel dat mijn "vrienden" me in de steek laten en geen drol meer om me geven. Ben ontzettend bang om verlaten te worden. Ik sta nog steeds doodsangsten uit als ik denk aan de buitenwereld of de dag van morgen of wat dan ook.. de gedachten in mijn hoofd slaan op hol, ik herriner me weinig tot niks van wat ik vroeger allemaal heb meegemaakt... het is echt ontzettend ver weg voor me, Ik ben 24 uur per dag gestresst en ik heb de symptomen van mensen die chronisch hyperventileren. Ik weet niet wat te maken van mijn leven.. waar liggen mijn interesse? waarom heb ik geen hobby? waarom maak ik nooit iets van mijn dag? Welke rang heb ik in mijn vriendengroep en waarom maakt het mij zo bang dat ik wel eens merk dat ik niet bovenaan sta... sterker nog.. ik heb het idee dat ik onderaan de ladder sta. waarom heb ik geen zelfvertrouwen meer... maar heb ik dat eigenlijk wel ooit gehad? mijn gevoel voor eigenwaarde is compleet verloren.. maar ook daarbij geldt: heb ik die ooit wel gehad? De gedachten aan mijn leeftijdsgenoten maakt me doodsbang.. zij gaan wel door met hun geweldige leventje.. terwijl de mijne stil staat. Ik voel me eenzaam.. Mijn naam is erg toepasselijk.. ik heb namelijk echt het gevoel dat ik Remi alleen op de wereld ben.

nog 898048 andere dingen die me bezig houden, waar ik een dik boek over zou kunnen schrijven maar wat ik jullie bespaar.

de ene dag is weer beter dan de andere.. vandaag gaat het weer eens niet best met me, vandaar dat ik begonnen ben met lotgenoten te zoeken. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat het geen lichamelijke oorzaak heeft. ik denk echt dat het iets psychisch is. maar ook dat maakt me weer bang. angst om een stoornis te hebben... dat ik anders ben dan de rest.. dat ik niet kan functioneren in deze maatschappij... dat ik het niet waard ben...

Vrienden hebben me nooit een boeiend persoon gevonden heb ik het idee, of ik zie het verkeerd. maar ik kan me erg lang nog druk maken om een ruzie of ander conflict met een van hen. Ik heb het gevoel dat niemand ooit partij voor mij heeft gekozen in zo'n conflict.. en ook dat maakt een mens eenzaam. Ik heb niet veel andere vrienden... nee dat lieg ik nu.... ik heb heel veel andere vrienden.. alleen die vrienden zie ik alleen in tijden van goed.
zodra je in een moeilijke periode zit. kom je er pas achter dat je eigenlijk niet veel hebt. ik heb niemand die me eens opbeld om te vragen hoe het met me gaat. De telefoongesprekken die ik voer met vrienden gaat voornamelijk over uitgaan en feesten.

misschien is het de leeftijd, misschien ook niet. maar het sloopt me.. ben echt kapot.. elke dag begint voor mij futloos en dat om 5 uur smiddags (door mijn nachtdienst).
ik ben er echt klaar mee. Ik wil dat het weer normaal wordt en dat ik mijn leven op kan pakken. ik ben 19.. er gebeurd veel op deze leeftijd. maar ik sta op t moment stil.
frustratie en agressie zijn de enigste 2 emoties die ik heb. Ik ga door het leven met een glazige blik, onverschillige blik. Huilbuien stop ik weg (schaamte?) een gelukkig gevoel heb ik al tijden niet meer gevoeld. Ben erg bang verlaten te worden door mijn vriendin.... huh?! Ik was toch altijd degen die meisjes dumpte als oud vuil? waar is die "player" van vroeger gebleven??? Mijn beleving is weg. Herrineringen zijn weg, ben niet geconcentreerd, niks interesseert me... Constant wazig.. grote angst voor de buitenwereld. waar is die vrolijke grappenmaker van een jaar geleden?

dit was mijn verhaal en ik dank jullie allemaal dat ik hier even mijn ei kwijt kon..
het is wel eens fijn om dit te delen met mensen die je niet kent en wat verder van je af staan..
en ook al interresseert jullie dit verhaal niet... het heeft mij weer geholpen met alles op een rijtje te zetten, daarvoor mijn dank
Een nieuwe versie van Remi.. Remi alleen op deze wereld.
Een jongeman waarvan je het idee hebt dat alles koek en ei is als je hem ziet...
maar waar grote problemen diep verscholen in hem huishouden..
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Remi alleen op de wereld

Hoi Remi,
ik ben benieuwd, of de neuroloog je op slaapstoornissen heeft onderzocht: in een slaapcentrum een keer een nacht slapen en een nacht wakker blijven. Grof gezegd ben je jong genoeg om tegen nachtdienst etc. te kunnen, maar sommige mensne kunnen het (hoe jong en sterk ook) gewoon niet trekken.

En ik vroeg me af, wat je precies bedoelde met "dat het niet diep genoeg ging" bij de eerste lijns psychologe. Ik ben veirkant bereid te stellen,dat 'het kroatie incident' een stevig trauma met meerdere lagen is. (Ziek zijn zelf; hulpeloos in een vreemde omgeving, vrienden die je laten barsten, op dat vliegveld zitten - en thuis geen arts die je kan helpen.)(Stuk voor stuk dingen, waar ik persoonlijk "niet aan moet denken"...)
...en denkbaar is het incident in de bakkerij een herbeleving geweest, omdat *iets* jou deed denken aan 'het kroatie incident'...
En 1est lijs of niet: eis, datje trauma stieig wordt aangepakt (google eens op de letters 'emdr') want hier mee door blijven lopen is geen optie. (Van rond blijven lopen met een trauma, dat je leven verziekt WORDT een mens depressief. Bespaar jezelf die ellende, dat is "niet nodig" als de oorzaak wordt aangepakt.)

En nog even iets heel anders: kun je op 1 been staan? Zo ja, hoe lang...? ;)
(De norm is 30 seconden.)
Haal je de 30 seconden niet: denkbaar ben je in alle ellende een deel van je houdingsreflexen kwijt geraakt - en dat kun je heel goed zelf weer gaan "bijtrainen" - ook dat (= het herstel van je houdingsreflexen) scheelt enorm mbt. de 'wazigheid' van je hoofd!
Dora

Re: Remi alleen op de wereld

Dag Remi,

Jeetje wat een verhaal. Het was trouwens heel duidelijk geschreven vind ik.
Ik wou dat ik je een rits van goede adviezen en tips kon geven. Het enigste wat ik nu kan bedenken is; print je verhaal uit (je gevoelens e.d. zijn zo duidelijk) en laat dat eens lezen door een psycholoog. Het lijkt me duidelijk dat je goede gesprekken nodig hebt met professionele hulpverlening.
Ik wens je heel veel sterkte.
ramsis91

Re: Remi alleen op de wereld

hey janneke en dora,

ten eerste bedankt voor de reacties, het voelt goed om te merken dat er "interresse" in je verhaal wordt getoont, en dat er iemand eens gewoon "luisterd". Dit mis ik namelijk ontzettend bij mijn eigen leeftijdsgenoten en anderen die dicht om mij heen staan , sterker nog die zijn er gewoon niet.

Janneke ik ben echt een avondmens en leef liever snachts dan overdag, ook dit zou de leeftijd wel eens kunnen zijn, maar ik voel me hier goed bij dus ik zie geen reden mijn ritme te veranderen. Het heeft alleen wel een nadeel: doordat ik snachts vaak alleen ben, en daardoor niet het gevoel heb dat ik bij iemand terrecht kan, voel ik me vaak nog elendiger en nog meer eenzaam dan dat ik al was.
Ik loop nu bij een andere psycholoog die gespecialiseerd zijn in EMDR behandelingen, dus daar wist ik van! ;) toch bedankt voor de tip. Ook heb ik meteen die test van 30 seconde op 1 been staan gedaan, maar daar waren weinig problemen te vinden. Ik heb van veel mensen tips gekregen om te aarden, maar geen van deze oefeningen verhelpt de wazigheid, dus daar ben ik al van af gestapt.

In eerste instantie zou je kunnen denken aan een trauma, maar ik denk dat kroatie de druppel is geweest die de emmer deed overstromen. Ik had net na de scheiding een gigantisch sterke band met mijn vader. Hij was een jaar of 4 alleenstaand en ik en mijn vader deden werkelijk alles samen. Samen leven, samen op vakantie, samen boodschappen doen, samen koken etc etc. Ik vond het destijds zielig voor mijn vader dat hij alleen was. Mijn moeder had namelijk al vrij snel een nieuwe vriend, maar mijn vader is lang alleen geweest. Als mijn vrienden vroegen om wat te gaan ondernemen, ging ik nooit, ik was niet het type dat urenlang buitenspeelde of ging voetballen op straat, ik wilde bij mijn vader zijn omdat ik me anders schuldig voelde dat ik wegging. Ik wilde hem niet in de steek laten. we hadden het goed zo....deze band was zo iets moois voor me.. hij was mijn vader en tegelijkertijd.. mijn beste maatje.

Tot dat..... de nieuwe vriendin van mijn vader in beeld kwam.. ik herrinner me het nog als de dag van gister. We zouden op vakantie gaan naar engeland.. ONZE vakantie.. van vader en zoon zoals we altijd deden. één dag voordat we zouden vertrekken kwam hij met het verhaal dat er een nieuwe vrouw in beeld was.. ik had geen idee wie ze was.. maar mijn vader vertelde dat ze nogal veel problemen had met haar toenmalige man. Ze zaten midden in de scheiding en ze wilde absoluut niet dat mijn vader voor 3 weken wegging. Dat kon ze niet aan. Dus mijn vader had het briljante idee haar mee te nemen naar engeland. Verschrikkelijk vond ik het, die nacht ook veel moeten huilen. Uiteindelijk is ze niet meegegaan omdat ik dat niet wilde (vindt je het gek?! ik had haar nog nooit gezien!)... maar helaas.. deze vakantie was niet zoals ik het me had voorgesteld. In die 3 weken tijd heeft mijn vader voor 4000 euro gebeld met haar. reken maar uit hoeveel uren dat zijn per dag. We deden nog wel alles samen, maar bij elk mooi moment ging er weer een smsje naar haar. We waren niet meer met z'n 2en... maar we waren alsnog met z'n drieen terwijl ik niet eens wist wie ze was.

Na thuiskomst van de vakantie zou ze diezelfde avond nog langskomen, ze is toen een week gebleven. Alles draaide om haar haar haar. Sinds die dag (en ik was 14) is de band met mijn vader naar de klote gegaan. Van 100% naar 0%... hij heeft zelfs letterlijk tegen me gezegt en ik citeer: "jongen ik zal nu wel wat minder aandacht voor jou hebben nu (....) in mijn leven is gekomen." Ik geloofde mijn oren niet.... maar wat hij zei.. is werkelijkheid geworden. Ik voelde me zo verlaten, zo in de steek gelaten.. ik mis mijn vader sinds die dag ontzettend veel. Het gevoel dat ik niks meer waard was, en ik heb het gevoel dat als hij echt moet kiezen, ik zeker niet op de eerste plaats kom. ik heb geen zelfmedelijden maar kun je je voorstellen hoe je je dan als ontwikkelende tiener voelt? ik denk dat dit alles ter grondslag heeft gelegen aan mijn verlatingsangst.

daarbij komt ook dat ik met mijn vrienden vele momenten heb meegemaakt dat ik in hun ogen stront was, en ik heb dat nooit begrepen, ik val in andere kringen juist heel goed in de groep, maar bij mijn vrienden die ik al een jaar of 10 heb, heb ik dit nooit gehad.

de vraag nu: waarom ga je dan niet weg uit deze groep? de verlatingsangst denk ik. Ik ben als de dood om alleen te zijn, ik kan zoiets pas doen als ik een andere omgeving heb gevonden waarbij ik zekerheid heb dat ik niet wordt afgestoten.

Kroatie is denk ik de druppel geweest van alles bij elkaar. Maargoed toch denk ik ook dat er misschien andere dingen zijn die me dwars zitten.. ik heb geen idee

by the way.. vandaag weer een goede dag gehad en dat mag ook wel eens gezegd worden toch ;)
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Remi alleen op de wereld

Hoi Remi,
hartstikke goede berichten: ten eerste: een goede dag gehad. Nu, iedere goede dag is er weer 1!!!
Gosh - zou het te maken hebben, met dat je hier wel het gevoel hebt, "gehoord" te worden..? (Zo ja: zoek dat gevoel dan maar op heel veel manieren op!)

En zo te lezen ben je ook professioneel in goede handen, dat zet ook zoden aan de dijk. (Die wazigheid zou met 'trauma' of tja, hoe noem je dat ook allemaal...) te maken kunen hebben. (Waarbij de optmist aantekent, dat het dus verdwijnen gaat, naarmate het trauma opgeruimd wordt.)

Wat je beschrijft over je vader vind ik ook 'niet misselijk'. (Of wel, i am sorry, misselijk van hem.) Wellicht heeft hij al stevig op jou geleund na de scheiding (kinderen zijn vaak heel erg loyaal aan hun ouders, dus denkbaar 'wilde je liever bij je vader zijn' ipv. te voetballen oid. omdat je vader een beroep deed op jouw onbewuste loyaliteit).
En toen kwam er een vrouw in zijn leven - en zo te lezen liet hij jou als een baksteen vallen. (Die vakantie waren jullie toch met 3 - of hij was "in de geest bij haar" en was jij eigenlijk alleen in Engeland.)
Ook dat zijn idd 'klappen', waar toen het Kroatisch incident nog bovenop kwam...
Rozemieke

Re: Remi alleen op de wereld

Hallo Remi,

Ik kwam vandaag op dit forum terecht. Voor mij is het ook meteen de eerste keer dat ik zoiets doe. Toevallig kwam ik op jou bericht terecht en heb het ook helemaal doorlezen. Ik weet dat het ondertussen al een héle tijd geleden is dat je dit gepost hebt, maar wilde er toch nog op reageren omdat het zo herkenbaar is voor mij... Ik weet niet of ik reactie zal krijgen op dit bericht, maar voor mij is het misschien eens de eerste stap om mijn probleem eens echt onder ogen te durven zien en eens echt te delen met iemand...

Ik ben een meisje achteraan in de 20 en zit nu ondertussen al 3 jaar opgesloten met dezelfde gevoelens die jij hier omschreven hebt. Bij mij ook alles begonnen met een reisje. Voor deze reis had ik al wel wat moeilijkheden gekend (vooral op relatiegebied) die ik misschien nog niet helemaal verwerkt had. Ik woonde alleen, en die reis was voor mij echt fantastisch. Ik had het gevoel daar dat ik nooit meer weg wilde gaan. Ik logeerde in een hotel waar echt 9 van de 10 personen Nederlands spraken en was een heel ander meisje dan thuis. Ik amuseerde mij echt rot voelde mij super in mijn vel, had geen angsten (was zelfzekerder dan ooit,)... terwijl ik thuis in een enorm sombere periode zat en net heel onzelfzeker was. Alles was er zo perfect, tot op het moment dat mijn vriendin thuis kwam na een avondje uitgaan en me vertelde dat ze zich suf en verdoofd voelde... Later werd duidelijk dat er iets in haar drinken gedaan werd (en ook in het mijne=> wss al van de eerste dag, waardoor ik mij ook plotseling helemaal happy voelde...). De avond dat dit gebeurde waren ook de obers van ons hotel in die bar. Mijn vriendin dacht direct aan hen, maar ik dacht op dat moment nog dat haar angst misschien wat te groot was door wat haar overkomen was die nacht... er zijn zoveel mensen in een bar en dacht dat we in het hotel wel veilig waren, zolang we niets speciaals zouden aannemen.De volgende dag brachten ze ons bij het avondeten zoals bij alle gasten water aan tafel. Zij heeft hier echter niets van gedronken(uit angst). Ik heb bijna alles opgedronken omdat ik dacht... iedereen drinkt hier van dat water, dan gaan ze daar toch niets indoen. Achteraf gezien had ik dat beter nooit gedaan...

Een klein uurtje later ging ik naar mijn kamer en daar begon iets wat ik met geen woorden kan omschrijven, maar wat ik zelfs na die jaren nog helemaal herleef als ik eraan denk. Het begon toen ik voorbij de spiegel wandelde wss zag ik mijzelf hierin bewegen en maar in een seconde werd ik gewoon hysterisch... ik was ervan overtuigd dat die obers ergens in onze kamer zaten. Waarvoor ik net zo bang was (wa ze nu net zouden willen doen met ons) weet ik niet, daar was ik ook niet mee bezig, maar ik was echt doodsbang... Je ziet het vaak in films, maar ik zat er toen gewoon middenin.Mijn vriendin moest de hele kamer doorzoeken, toen ik zag dat ze niet in de badkamer zaten, was ik ervan overtuigd dat ze wel op het terras zaten, onder het bed,... zo ging het maar verder. Op een moment liet ik me op de grond vallen en begon in zo hard aan mijn eigen haren te trekken dat ik dacht dat ik ze gewoon ging uittrekken... ik begon zo snel te ademen dat ik aan het hyperventileren was,ik smeekte haar ook om mij daar weg te halen. Dit was echter niet zo makkelijk want ook onderweg naar het zwembad (waar alle andere hotelgasten nog zaten) moest ze mij echt meetrekken omdat ik niet meer kon....Daar vonden we gelukkig nog enkele mensen die we ondertussen al leren kennen hadden en mij toen bij hen namen. Hier werd ik rustiger. We mochten die nacht bij hen op de kamer logeren maar daar duurde mijn angst nog uren door. Ik kon op dat moment niet meer bewegen (knipperde zelfs niet meer met de ogen), maar herinner mij alles nog tot het kleinste detail... Dit was gelukkig de laatste nacht. De volgende dag hebben weg nog heel de tijd met die mensen doorgebracht... Vanaf dat moment leefde ik in een enorme waas... vooral de eerste weken erna... Hoe ik mijn pas en tickets niet kwijtgespeeld ben op het vliegveld is mij nog altijd een raadsel... Ik heb ze wel op 1000 verschillende plaatsen gestoken en op het vliegtuig was ik echt bang een paniekaanval te krijgen... terug in het land leek alles zo anders... ik reed rond in mijn dorp, maar het leek een heel andere plaats te zijn. Ik liet me onderzoeken door een dokter/onderzoeken in het ziekenhuis maar die vond niets meer terug van wat ik gekregen had. Ook de onderzoeken van mijn hoofd leken normaal.Zelf was ik niet in staat om te rijden (heb weken met de fiets gereden en kon niet aan het werk) Ik was zo verward en moest zelfs aan de dokter vragen of ik nog moest betalen (omdat ik me niet kon herinneren of ik dat al dan niet al gedaan had).

Nu nog heb ik soms (vaak) van die momenten dat ik in een waas blijf leven... Ik herken mijn eigen leven soms niet meer en dat maakt mij verschrikkelijk bang. Al vaak heb ik de stap willen zetten om hulp te zoeken, maar ik ben helemaal geen babbelaar en ben bang mijn woorden niet te vinden. Ook heb ik in niks of niemand nog vertrouwen en vind ik mezelf ondertussen niets meer waard. Ik ben enorm bang geworden van het leven (wel niet meer de angst die ik toen daar voelde) want die is er gelukkig niet meer. Heel af en toe heb ik s nachts nog last van angstaanvallen maar dan probeer ik mij vooral te sussen met het gevoel van morgen is het weer beter, en kan ik echt zitten wachten tot de zon weer opkomt ... want dan heb ik het gevoel weer veilig te zijn. Alleen de angst om met de auto te rijden heb ik nog steeds. Ik doe het wel steeds, maar aan elk licht heb ik bang om niet meer verder te kunnen (alsof ik plotseling niet meer zou weten hoe ik moet starten, schakelen of remmen). Ook hier troost ik mezelf met het gevoel van dat het me steeds wel gelukt is dus nu ook wel zal gaan. Ook wanneer ik teveel beweging (prikkels) zie tijdens het rijden word ik soms echt ongemakkelijk. (soms lijkt het alsof ik dan ga flauwvallen/ in een diep dal val) en enkele keren ben ik al even gestopt. Al doe ik dit niet vaak omdat ik bang heb om op den duur helemaal niet meer te durven rijden...

Eigenlijk zou ik nog uren kunnen vertellen, maar ik denk dat ik nu maar eens ga stoppen met vertellen... Dit is voor mij al een hele stap... Ik hoop dat het ondertussen al wat beter gaat met jou en hoop hier zelf ook ooit uit te geraken en de draad weer eens op te pikken. Mijn grootste angst is om voor altijd gevangen te zitten in dit "automatische piloot leventje" van mij. Ik hou mij vast aan hoe ik nu leef omdat ik weet wat er dan komt al maakt mij dat zeker niet gelukkig.Ik durf en kan mijzelf niet meer zijn, omdat ik mijzelf precies niet meer ken... Wel weet ik waar ik van droom, maar kan dit niet bereiken omdat mijn gevoelens niet mee willen... Moest je dit bericht nog lezen, en tips voor mij hebben, mag je altijd nog reageren! Alvast bedankt en sorry voor de lange uitleg maar ik had het gevoel mijn verhaal eens te kunnen delen met iemand die het misschien wel begrijpt en durf dat dan ook voor de eerste keer te doen... je bent zeker niet alleen op de wereld met deze gevoelens.
Daan

Re: Remi alleen op de wereld

Beste Remi en Rozemieke,

Als eerst wil ik zeggen dat jullie al een hele stap ver zijn door dit zomaar even op een site te zetten. Je bent in ieder geval niet de enige die dit heeft en ikzelf heb geen erge soort van depressie maar wil zeggen dat ik helemaal snap hoe jullie je voelen. Ikzelf heb wel wat momenten in mijn jonge leven gehad dat ik in een extreme dip zat, en ben volgens mij wel op het randje gekomen van depressiviteit, maar ik ben 'eruit gesleurd' door een hele goede vriend uit een onverwachte hoek. Rozemieke, als je het hebt over de nacht, ik heb ervaren dat ik dacht dat ik de volgende ochtend niet zou halen. Dat je niet kunt slapen omdat je bang bent dood te gaan en probeert te wachten tot het licht wordt. Dat het voelt alsof je bloed kookt en de nacht fataal wordt, waarom weet ik ook niet. Je kunt alleen beven en wachten, meer niet.
Ik ken ook het gevoel, Remi, dat ik door mijn vrienden begrepen wordt, ze snappen me gewoon niet. Één vriend van me weet alles, snapt alles van mij ook wel, maar hij kan me gewoon niet helpen. Hij weet niet wat hij met me aanmoet als ik weer eens denk dat het leven misschien wel goed enzo is, maar vooral leegte. Gewoon leegte, narigheid, stilte, nietszeggend. Ook heb ik soms omdat ik een echte onrust voel vanbinnen, alsof ik enorme energie heb om eruit te rennen, maar het er niet uit kan en gek wordt van mezelf. Dat ik toevallig op deze wereld ben gezet maar geen doel heb om voor te gaan.

Maar genoeg over mezelf. Ik heb trouwens nooit iets met psychologie gedaan ofzo. Ik snap mensen wel vaak heel goed, eigenlijk iedereen wel behalve mezelf. Maar ik snap jou ook heel goed. Denk ik. Want misschien zeggen wel weer mensen dat ze je denken te snappen. Ik denk zelf, als ik je verhaal zo lees, dat je veel waarde hecht aan je status. Niet dat dat niet goed is, want eigenwaarde kan je goed opbouwen. Maar ook afkraken. Pas hiervoor op, want als je jezelf gaat vergelijken met je vrienden en je status in de vriendengroep (of je onderaan of bovenaan staat) dan ga je grandioos ten onder. Want laten we eerlijk zijn, je bent depressief, doet niks meer, bent overal bang voor. Wat maakt het dan nog uit wat je vrienden van je vinden? Heb je status nodig om je je beter te voelen? Want heel veel mensen doen dat in Nederland, wat ook wel begrijpelijk is, want je hebt in deze wereld nog weinig om je aan vast te houden, maar dit is een hele grote fout die helaas nog heel vaak gemaakt wordt. Je moet gewoon zien hierbovenop te komen en dat gaat niet door vergelijken. Wat je wel moet doen? Ik zou als ik jou was toch, hoe moeilijk het ook is, proberen in contact te blijven met de wereld. Misschien krijg je bemoediging, misschien niet, maar zoals je nu doet zul je steeds verder wegzakken in ellende en 'de waas'. Ik wens je als laatste heel, heel veel sterkte en als je wilt kun je pb'en, er bestaan altijd nog mensen op deze wereld die een steun kunnen bieden.
Laatst gewijzigd door Selfje op 10 okt 2012 23:35, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: email adres verwijderd ivm privacy

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”