Hallo, Ik zal me even voorstellen.
Ik ben Remi, 19 jaar, een sympathieke enthousiaste vrolijke jongeman die van elke dag een feest maakt, veel vrienden heeft, makkelijk contact maakt en veel aandacht krijg van het vrouwlijk schoon ... nooit grote problemen gehad..VWO behaald en met frisse moed wilde ik beginnen aan een leuke HBO opleiding. Ik woonde op kamers sinds Juni 2010 je zou zeggen: niks aan het handje.
maar geen tegendeel is minder waar.
Mijn verhaal begint op mijn 10e levensjaar. De dag dat mijn ouders besloten te scheiden zal ik nooit meer vergeten. Scheiden wordt tegenwoordig als iets normaals gezien, maar op die leeftijd (10) en in mijn omgeving kwam het weinig voor. Als je 10 jaar oud bent ben je oud genoeg om te beseffen dat je ouders niet meer van elkaar houden, maar niet oud genoeg om te snappen waarom. Nu na deze jaren heb ik daar een duidelijk beeld van gekregen. Ik heb overigens een goed contact met beide ouders die ik allebei even vaak zie. Ze hebben beide een nieuwe levenspartner en het voelt goed om ze gelukkig te zien en het is goed zo.
Waarom ik dit nu vertel is me een raadsel, de scheiding houdt mij totaal niet bezig en ik ben blij dat het gelopen is zoals dat toen liep. Maar toch vind ik het belangrijk om te vertellen zodat jullie een beter inzicht krijgen in mijn leven. Ik heb overigens nog 2 oudere zussen die zich al hebben gesetteld, en waar ik een bijzonder goed contact mee heb. Zoals jullie begrijpen ben ik de jongste van dit gezin.
143152435346 dingen om te vertellen, maar ik zal proberen het in de grote lijnen neer te zetten en bij het begin te beginnen.
Kroatie zomer 2010, bestemming was het ibiza van het oostblok: Novalja op eiland Pag. Geboekt met nog 3 andere vrienden. Het zou de meest onwaarschijnlijk toffe vakantie worden, maar liep helaas uit op een nachtmerrie. We zouden 2,5 week blijven maar op avond nummer 1 was het al raak. Veel feesten veel drank je kent het wel ( we zijn allemaal jong geweest toch ? ). De volgende dag naar het strand geweest, wel last van een kater maar voorderest niks aan de hand. pas toen we naar de afterbeachparty wilden gaan rond een uur of 5 smiddags, en we de discotheek binnenliepen, kreeg ik ineens een "klap". Ik vind het moeilijk om te omschrijven wat ik toen voelde. Het voelde alsof ik zwaar onder invloed van drugs was (terwijl ik dit absoluut niet genuttigd had). Ik voelde me draaierig, wazig alsof de hele wereld langs me heen ging, had het gevoel dat ik ieder moment flauw kon vallen en stond echt doodsangsten uit. Ik was er écht van overtuigd dat mijn laatste uurtje geslagen had. Gelijk mijn vrienden gewaarschuwd, maar de namen me niet echt serieus en lieten me achter op een stenen muurtje in de discotheek waarna ze zelf de menigte in gingen om te feesten. Achteraf erg begrijpelijk, ik had waarschijnlijk hetzelfde gegaan als ik in hun schoenen stond. Maar wat ik voelde voelde niet goed, het maakte me doodsbang en begon in paniek te raken. Ik vertelde de jongens dat ik maar naar huis ging.... waarschijnlijk een zonnesteekje ofzo.. Ik begon aan mijn weg naar het appartementje dat 5 kilometer verderop lag. Dit heb ik te voet gelopen. Onderweg flitste alles langs me heen, ik voelde me echt compleet in trans.
Na 4 dagen in complete paniek te hebben gezeten en veel contact met het thuisfront te hebben gehad, had mijn vader besloten dat ik het eerst volgende vliegtuig naar huis zou pakken. Ze waren erg bezorgd na mijn paniekerige telefoontjes.
Op het vliegveld daar in kroatie op weg naar huis heb ik 6 uur lang in mijn eentje zitten wachten in de vertrekhal. Het was zo gigantisch druk en klein, een grote chaos doordat veel vluchten (waaronder de mijne) waren vertraagd. Daar, waar ze de taal engels nog moeten uitvinden, ben ik compleet gek geworden. Ik was doodsbang en ik was er echt van overtuigd dat ik dood zou gaan. Zelfs zo erg dat ik alvast zó ging zitten, dat wanneer ik dood neer zou vallen, iemand mij zou opmerken en hulp kon inschakelen. Constant bellen naar huis, verteld dat ik dacht dat ik doodging, en dat ging ik ook.... ik ging kapot van angst. Ik heb mezelf gered door het liedje 'feel so strong' hardop te zingen met de tekst: And I feel so strong, if nothing goes wrong, i 'll pay back tomorrow. het moet voor een buitenstaander een raar gezicht zijn geweest, maar dat heeft me er doorheen gesleept.
Eenmaal thuis aangekomen (snachts) hebben mijn vader en stiefmoeder me direct meegenomen naar de EHBO post in het ziekenhuis. Daar zijn bij mij wat standaart testjes afgenomen. Uiteraard niks aangetroffen. Na 2000 huisartsen en doktoren te hebben gezien was er uiteindelijk wat in mijn bloed aangetroffen. Ik heb op die bewuste eerste avond in kroatie schijnbaar een hele zware alcoholvergiftiging gehad. Zelfs zo erg, dat ik op het nippertje ontsnapt ben aan de dood. Aj dat is toch wel even schrikken en uiteraard schaamde ik me ontzettend voor de buitenwereld. Doktoren vertelde mij dat dat "wazige drugsachtige" gevoel in mijn hoofd wel een tijdje zou kunnen aanhouden wat nog een restantje was van de alcoholvergiftiging.
3 maanden later... november 2010.. en nog steeds last van dat wazige gevoel in mijn hoofd. Het is alsof ik niet bewust op deze planeet rondloop. Alsof heel de wereld langs me heen flitst. begonnen aan studie civiele techniek, maar in deze maand besloten te stoppen door aanhoudende zware depressies. Ik ben echt heel diep gegaan.. zelfmoord gedachtes in overvloed maar uiteindelijk ben ik veel te groot voor de zelfdood. Ik voelde me daar te sterk voor, of misschien was het meer de angst voor wat ik zou achter laten. Dagenlang volledig in angst gezeten. De dag van morgen maakt me bang, echt werkelijk ALLES maar dan ook echt ALLES maakt je bang. Je weet geen uitweg meer, je wil rust in je hoofd, je gelooft er niet meer in dat je ooit nog het gevoel van geluk zal ervaren. Ontzettend eenzaam gevoeld. Dit alles leidde tot gokverslaving en rookverslaving (dit laatste had ik al overigens). Waar ik ontzettend blij mee ben is dat ik nooit mijn toevlucht heb gezocht in de drank of drugs. Daar ben ik dan ook wel erg trots op ookal klinkt dit vreemd. Maar de gokverslaving hield stand en ben alles wat ik aan geld bezat verloren op de roulette tafel. Daardoor nog dieper in de shit. Ik woonde destijds een half jaartje in tilburg, waar ik studeerde, in een huis die ik met mijn vrienden uit mijn ouderlijke woonplaats deelde. De vrienden ken ik al bijna heel mijn leven. Veel goede maar ook minder goede momenten met hen beleefd. Tijdens mijn zware depressie altijd het gevoel gehad dat ze me niet begrepen, maar wat verwachtte ik dan? 19 jaar is een lastige leeftijd, het is de leeftijd dat je gaat ontdekken wat bij de past en waar je interresses liggen. Je ontdekt je eigen persoonlijkheid, en daardoor ben je niet echt bezig met het leven van je leeftijdsgenoten. Ik heb me ontzettend eenzaam en verlaten gevoelt daar in dat huis. Mijn overbezorgden vader en moeder ( die nog een goed contact hebben met elkaar) hebben toen besloten mij weer naar huis te halen, zo kon het echt niet langer meer.
Ik heb een tijdje lang niks meer gedaan. Ik heb moeten stoppen met voetballen, school, dispuut, uitgaan... eigenlijk alles wat ik graag deed. ondertussen veel afspraken bij de psycholoog gehad ( 1e lijns), maar het ging voor mijn gevoel niet diep genoeg. Ik had nog steeds elke dag last van gigantisch grote angsten waarvan ik vaak geen idee had/heb waarom en waarvoor dan precies.
Natuurlijk zaten er goede dagen bij, maar vooral ook veel mindere dagen. die pieken waren matig, en de dalen waren gigantisch groot. Geen zin meer in het leven, elke dag nog steeds zo wazig als een otter (voor zover otters wazig kunnen zijn, maar je snapt mijn point;) ) Geen zelfmoordgedachtes of daden, maar simpelweg echt niet meer weten waarvoor nog te leven. Het leven was me letterlijk niks meer waard, doordat ik nauwelijks bewust op deze aarde rondliep.
Op een gegeven moment in januari 2011 een fulltime baan gevonden in een bakkerij voor nacht uren als magazijnmedewerker waar ik nu nog steeds werk. Leuke collega's, geen saaie baan, een lekker salaris + nachttoeslag, goed bezig zou je zeggen.... totdat het moment dat ik snachts daar aan het werk was, en ineens totaal van het padje raakte. Ik deed vreemde dingen zoals gesneden broden weer in de snijmachine leggen etc. Ik was er totaal niet bij met mijn hoofd en ik was echt de weg kwijt. Ze hebben me daar naar huis gestuurd en ik heb direct mijn moeder gewaarschuwd. Toen me moeder me zag, schrok ze zich kapot. Ik was nauwelijks in staat om een zinnig antwoord te geven en zag er levenloos uit. Ze heeft toen direct mijn vader gebeld die toen meteen gekomen was, en samen hebben ze besloten mij die nacht nog naar het ziekenhuis te brengen. Daar hebben ze standaart testen afgenomen (reflexen e.d. je kent het wel). Uiteraard (zoals die 342332 keer daarvoor) was ook deze keer alles in orde en was het niet alarmerend genoeg om me op te nemen in het ziekenhuis. Ik liep destijds al bij de neuroloog, KNO arts en heb ik MRI scans laten maken, Niet één arts wist/weet wat er met me aan de hand was/is. mijn ouders reageerde die nacht erg gefrustreerd,boos en radeloos bezorgd op die arme verpleegsters die ook geen idee hadden wat ze met me aan moesten.
Met mijn moeder heb ik een extreem goede band. ze weet werkelijk alles van me. Ik lijk veel op haar. Ze is, net als ik, ook echt een gevoelsmens. Ik ben ook echt een denker net als haar. en in deze moeilijke tijd krijg ik veel steun van dr. maar toch....toch
toch schreeuw ik om hulp die niemand mij kan bieden. Ik ben echt radeloos. Nu 3 kwartjaar verder van het kroatie incident en nog geen verbetering.. sterker nog.. het is erop achteruit gegaan. Ik ben veel bezig met mezelf, constant in gedachten... zelfs zo erg.. dat wanneer iemand iets tegen me zegt, het totaal niet doorkomt, omdat ik simpelweg volledig in mijn eigen wereldje van gedachtes leef. Ik maak makkelijk contact met anderen, ben niet verlegen, maar tegelijkertijd voel ik de band met mijn medemens (zelfs eigen familie) steeds verder afdwalen. Ik ben nu de dag nog steeds ontzettend wazig. Ik sport niet meer, ik rook mezelf de kanker in, heb totaal geen conditie, voel me onzeker, heb het gevoel dat mijn "vrienden" me in de steek laten en geen drol meer om me geven. Ben ontzettend bang om verlaten te worden. Ik sta nog steeds doodsangsten uit als ik denk aan de buitenwereld of de dag van morgen of wat dan ook.. de gedachten in mijn hoofd slaan op hol, ik herriner me weinig tot niks van wat ik vroeger allemaal heb meegemaakt... het is echt ontzettend ver weg voor me, Ik ben 24 uur per dag gestresst en ik heb de symptomen van mensen die chronisch hyperventileren. Ik weet niet wat te maken van mijn leven.. waar liggen mijn interesse? waarom heb ik geen hobby? waarom maak ik nooit iets van mijn dag? Welke rang heb ik in mijn vriendengroep en waarom maakt het mij zo bang dat ik wel eens merk dat ik niet bovenaan sta... sterker nog.. ik heb het idee dat ik onderaan de ladder sta. waarom heb ik geen zelfvertrouwen meer... maar heb ik dat eigenlijk wel ooit gehad? mijn gevoel voor eigenwaarde is compleet verloren.. maar ook daarbij geldt: heb ik die ooit wel gehad? De gedachten aan mijn leeftijdsgenoten maakt me doodsbang.. zij gaan wel door met hun geweldige leventje.. terwijl de mijne stil staat. Ik voel me eenzaam.. Mijn naam is erg toepasselijk.. ik heb namelijk echt het gevoel dat ik Remi alleen op de wereld ben.
nog 898048 andere dingen die me bezig houden, waar ik een dik boek over zou kunnen schrijven maar wat ik jullie bespaar.
de ene dag is weer beter dan de andere.. vandaag gaat het weer eens niet best met me, vandaar dat ik begonnen ben met lotgenoten te zoeken. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat het geen lichamelijke oorzaak heeft. ik denk echt dat het iets psychisch is. maar ook dat maakt me weer bang. angst om een stoornis te hebben... dat ik anders ben dan de rest.. dat ik niet kan functioneren in deze maatschappij... dat ik het niet waard ben...
Vrienden hebben me nooit een boeiend persoon gevonden heb ik het idee, of ik zie het verkeerd. maar ik kan me erg lang nog druk maken om een ruzie of ander conflict met een van hen. Ik heb het gevoel dat niemand ooit partij voor mij heeft gekozen in zo'n conflict.. en ook dat maakt een mens eenzaam. Ik heb niet veel andere vrienden... nee dat lieg ik nu.... ik heb heel veel andere vrienden.. alleen die vrienden zie ik alleen in tijden van goed.
zodra je in een moeilijke periode zit. kom je er pas achter dat je eigenlijk niet veel hebt. ik heb niemand die me eens opbeld om te vragen hoe het met me gaat. De telefoongesprekken die ik voer met vrienden gaat voornamelijk over uitgaan en feesten.
misschien is het de leeftijd, misschien ook niet. maar het sloopt me.. ben echt kapot.. elke dag begint voor mij futloos en dat om 5 uur smiddags (door mijn nachtdienst).
ik ben er echt klaar mee. Ik wil dat het weer normaal wordt en dat ik mijn leven op kan pakken. ik ben 19.. er gebeurd veel op deze leeftijd. maar ik sta op t moment stil.
frustratie en agressie zijn de enigste 2 emoties die ik heb. Ik ga door het leven met een glazige blik, onverschillige blik. Huilbuien stop ik weg (schaamte?) een gelukkig gevoel heb ik al tijden niet meer gevoeld. Ben erg bang verlaten te worden door mijn vriendin.... huh?! Ik was toch altijd degen die meisjes dumpte als oud vuil? waar is die "player" van vroeger gebleven??? Mijn beleving is weg. Herrineringen zijn weg, ben niet geconcentreerd, niks interesseert me... Constant wazig.. grote angst voor de buitenwereld. waar is die vrolijke grappenmaker van een jaar geleden?
dit was mijn verhaal en ik dank jullie allemaal dat ik hier even mijn ei kwijt kon..
het is wel eens fijn om dit te delen met mensen die je niet kent en wat verder van je af staan..
en ook al interresseert jullie dit verhaal niet... het heeft mij weer geholpen met alles op een rijtje te zetten, daarvoor mijn dank
Een nieuwe versie van Remi.. Remi alleen op deze wereld.
Een jongeman waarvan je het idee hebt dat alles koek en ei is als je hem ziet...
maar waar grote problemen diep verscholen in hem huishouden..