marientjuh

ik depressief/burned out?

Ik denk toch dat ik de stap maar eens moet gaan zetten: hulp zoeken.
Ik kom er niet meer uit.
Als ik depressief en burnout google komen vrijwel alle symptomen overeen met mijn klachten.
Het grootste is de schaamte; hier kan ik toch niet meer naar buiten komen bij mijn vrienden en familie?
Ik die altijd zo sterk en krachtig en pittig en positief in het leven staat.
Maar ik herken mezelf niet meer: dagelijkse huilbuien, slecht slapen, agressief, assertief, druk, moe, lusteloos, dan weer overactief, overgevoelig, snel geagiteerd....noem het maar op.
Ja de herkenning is er eindelijk (na zo'n 10 jaar mag dat dan ook wel een keer).
Maar wie gaat me helpen? De dokter? Ja en nee. Weer zoiets. Je denkt toch niet dat ik naar de dokter ga? Krijg ik pillen; alsof die wat oplossen.
Mijn gezin?
Dochter = 20 jaar > lieve meelevende meid, maar heeft ook een zwaar jaar achter de rug met veel stress. Die kan en mag ik toch niet met mijn problemen lastig vallen?
Zoon = 23 jaar > zit in zijn afstudeerjaar en in een maatschap met zn vader. Net zo'n of nog grotere perfectionist als ik. Overziet ook al zijn zorgen niet meer. En ziet met lede ogen zijn altijd krachtige moeder langzaam instorten.
Echtgenoot = 57 jaar > Is in de afgelopen 10 jaar steeds meer apatisch geworden. Was altijd al introvert maar is nu 1 grote dikke muur zonder gevoel/reactie of wat dan ook. Lijkt volledig ongevoelig voor wie of wat. Een dikkere muur kan ik niet bedenken.
Echtgenoot en zoon samen een eigen bedrijf met eigenlijk grote financiele druk/problemen.
Ik mijn eigen bedrijf, wat wel goed loopt maar met deze recessie toch wel de nodige aandacht vraagt.
Ik mijn gezin. Het lijkt wel of ik degene ben die alles en iedereen draaiende moet houden. Hetgeen me ook lukt maar me volledig heeft uitgeput.
Alles draait en werkt ten koste van mezelf. Maar wie zorgt er voor mij? Wie let er op mij? Ik voel me niet alleen gebruikt maar ook verbruikt. Er is niet zoveel meer over bij me.
Het is inmiddels al zo ver dat ik er over denk om van mijn man weg te gaan (maar de schande is nog te groot en de financiele afwikkeling overzie ik nog niet) en elke avond wens ik uit de grond van mijn hart dat ik niet meer wakker mag worden.
Maar eigenlijk wil ik niet weg bij mijn man: ik wil weer een vrolijke en lieve man terug.
Eigenlijk wil ik niet dood, want dat kan ik mijn kinderen toch niet aandoen.

Ik begrijp dat het tijd wordt om hulp te zoeken. Voor zowel mijn man als mezelf.
Aan de pillen wil ik niet.
Heeft er iemand ervaring met alternatieve geneeswijzen zoals accupunctuur of zoiets?

Please reageer op mijn verhaal.
Ik ben momenteel zo moedeloos en eenzaam. Iemand moet mijn verhaal toch aanhoren en serieus nemen. Iemand op deze aarde kan me toch helpen?
Op dit moment spookt het 24/7 door mijn hoofd. Het laat me nergens en nooit los. Ga ik soms gek worden. Is zelfmoord mss de oplossing?
O laat er iemand zijn die tegen me praat.....
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: ik depressief/burned out?

Hey Marientjuh,
Het grootste is de schaamte; hier kan ik toch niet meer naar buiten komen bij mijn vrienden en familie?
dagelijkse huilbuien, slecht slapen, agressief, assertief, druk, moe, lusteloos, dan weer overactief, overgevoelig, snel geagiteerd....noem het maar op.
Ik quote ineens twee stukken die je schreef.
Waarom?
Je spreekt over schaamte over het naar buiten komen t.o.v. jouw omgeving met een mogelijke diagnose van depressie/burnout, terwijl je evenwel mss al schaamte ondervind bij het tweede deel die ik quote.
Indien niet, ga je je vroeg of laat ook schamen voor dat tweede deel.
Wat trouwens ook niet hoeft, maar je omgeving zal het ook opmerken en mss zelfs beter kunnen plaatsen wanneer je hulp zoekt.
Eerste vereiste is natuurlijk van jezelf kunnen aanvaarden dat ondanks je steeds pittig (enz...) altijd in het leven gestaan hebt, ook jij kwetsbaar bent en het moeilijk kan hebben.
Verder hoeft de mening van je omgeving niet mee te tellen, maar moet het doel je beter te voelen prioriteit krijgen.

Pillen kunnen in sommige gevallen helpen om tijdelijk rust te krijgen, maar ze genezen niet.
Dus de huisdokter kan je doorverwijzen, maar het "echte werk" vindt plaats bij iemand die gespecialiseerd is in psychische problemen.

Je hoeft je kinderen er niet volledig bij te betrekken : als je hulpt zoekt houdt dat niet persé in dat ze zich nog meer zorgen gaan maken.
Integendeel, het kan zelfs een opluchting zijn voor hen : je beschrijft trouwens dat je zoon inmiddels zijn moeder ziet instorten.

Eventueel zou je ook met je man in relatietherapie kunnen gaan.
Misschien voelt hij zich ook niet oké en gedraagt hij zich daardoor als een muur.
Als jullie beiden een eigen zaak runnen en voor de rest valt alles op jouw schouders dan kan ik me best inbeelden dat je een burnout krijgt.

Ik heb goede ervaringen met homeopathie, maar niet op vlak van depressies (wat niet uitsluit dat het voor sommigen wel kan helpen).
Maar wat heel belangrijk is om te weten vooraléér je dokters/psychiaters/psychologen uitsluit is dat je als patiënt altijd recht hebt om medicatie te weigeren.
Je kan therapie volgen zonder dat je medicatie neemt.
Ik zou alvast eens via de huisdokter informeren waar je terecht kan, al was het als eerste stap maar om eens jouw hart te luchten.

Verder zal je op het forum ook wel merken dat sommige mensen baat hebben aan massage's, acupunctuur, natuurlijke middelen om tot rust te komen.
Dat kan zeker helpen, en elk beetje die helpt is van groot belang, doch als je de oorzaak van de situatie waar je nu in zit met niemand kan bespreken die daar echt voor geschikt is, zal het volgens mij maar een matig en tijdelijk hulpmiddel zijn.
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: ik depressief/burned out?

hey ,
ik herken veel dingen in je verhaal. het minimaliseren van de klachten , het blijven doorgaan , ...
maar goed dat je nu beseft dat je toch wel hulp nodig hebt ; dat is de eerste stap. en ja het is moeilijk om dat toe te geven en daadwerkelijk naar de huisarts te gaan. maar geloof me : hij of zij is toch de eerst geplaatste om je te helpen..
ik stond eerst ook erg weigerachtig tegenover medicatie. maar het helpt wel : echt `genezen` doet antidepressiva niet , maar het zorgt er wel voor dat je wat rust vindt en dat je meer open staat voor verdere therapie (gesprekken en zo).
ik ben ook naar een acupuncturist geweest (en ga nog steeds): door de acupunctuur en massage die hij gaf , kreeg ik een stukje rust en acceptatie. hoe ik dat allemaal ervaar , kan je lezen in `de eerste keer op het forum met mijn verhaal` onder deze rubriek. misschien ervaar je mijn verhaal als steun en kan je er hopelijk wat moed en kracht uithalen.
ik wens je veel sterkte toe!!
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: ik depressief/burned out?

marientjuh schreef:Ik denk toch dat ik de stap maar eens moet gaan zetten: hulp zoeken.
Ik kom er niet meer uit.
Als ik depressief en burnout google komen vrijwel alle symptomen overeen met mijn klachten.
Het grootste is de schaamte; hier kan ik toch niet meer naar buiten komen bij mijn vrienden en familie?
Ik die altijd zo sterk en krachtig en pittig en positief in het leven staat.
Hi Marientje,
die herken ik: "ik was/ ben toch zo krachtig...? Hoe kan dit nou...?"
Sterker nog: ooit zat ik in een groep, waar we het hadden over wat we 'de vloek van de overleefster' zijn gaan noemen; "ik die altijd doorging - en nou kan ik niet verder..." (dat is zogezegd wat de overleefster zegt) - en dat de omgeving niet zelden reageerde met "Jij bent zo sterk, nou moet je niet gaan zeuren...."!!!! (Grrr!!!).
marientjuh schreef:Maar ik herken mezelf niet meer: dagelijkse huilbuien, slecht slapen, agressief, assertief, druk, moe, lusteloos, dan weer overactief, overgevoelig, snel geagiteerd....noem het maar op.
Ja de herkenning is er eindelijk (na zo'n 10 jaar mag dat dan ook wel een keer).
Maar wie gaat me helpen? De dokter? Ja en nee. Weer zoiets. Je denkt toch niet dat ik naar de dokter ga? Krijg ik pillen; alsof die wat oplossen.
De meeste pillen lossen weinig op, dat klopt. Heb jij deze ervaring, "een pilletje en dan niet meer zeuren"...?
In principe: je kunt ook meteen tegen de arts zeggen: "Ik denk dat er een goede psycholoog nodig is". (Gesteld, dat je daar de puf voor hebt. Je kunt de man/ vrouw ook een brief schrijven, als je dat makkelijekr vindt.)
marientjuh schreef:Mijn gezin?
Nee.
Gewoon, principieel: soms zijn mensen te dichtbij. Uiteraard: gewone steun, over en weer daar ben je een gezin voor, maar jij hebt meer nodig. Dat kun je beter niet van ze vragen.
marientjuh schreef: Ik mijn eigen bedrijf, wat wel goed loopt maar met deze recessie toch wel de nodige aandacht vraagt.
Ik mijn gezin. Het lijkt wel of ik degene ben die alles en iedereen draaiende moet houden. Hetgeen me ook lukt maar me volledig heeft uitgeput.
Let goed op jezelf: niemand heeft er iets aan, als jij kapot gaat - en je grenzen zijn wel bereikt, zo te horen.
marientjuh schreef:Alles draait en werkt ten koste van mezelf. Maar wie zorgt er voor mij? Wie let er op mij? Ik voel me niet alleen gebruikt maar ook verbruikt. Er is niet zoveel meer over bij me.
:knuffel: :knuffel: :knuffel:
marientjuh schreef:Het is inmiddels al zo ver dat ik er over denk om van mijn man weg te gaan (maar de schande is nog te groot en de financiele afwikkeling overzie ik nog niet) en elke avond wens ik uit de grond van mijn hart dat ik niet meer wakker mag worden.
Maar eigenlijk wil ik niet weg bij mijn man: ik wil weer een vrolijke en lieve man terug.
Eigenlijk wil ik niet dood, want dat kan ik mijn kinderen toch niet aandoen.
Nee, dat je ZO niet wilt doorgaan - groot gelijk.
marientjuh schreef: Heeft er iemand ervaring met alternatieve geneeswijzen zoals accupunctuur of zoiets?
De bijna reguliere methode van orthomoleculaire geneeswijze heeft een goed protocol voor uitgepute mensen, je zou eens op de website van de mbog (beroepsvereniging) kunnen kijken. Er zijn ook acupuncturisten, die goede diensten kunnen bewijzen. Homeopathie is een prikkeltherapie, als je al bijna instort is dat riskant.

En het allerbelangrijkste: iemand, pastor, maatschappelijk werster, psycholoog, therapeut aan wie je je verhaal kwijt kunt, en bij wie je je gehoord voelt!!!

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”