Ik denk toch dat ik de stap maar eens moet gaan zetten: hulp zoeken.
Ik kom er niet meer uit.
Als ik depressief en burnout google komen vrijwel alle symptomen overeen met mijn klachten.
Het grootste is de schaamte; hier kan ik toch niet meer naar buiten komen bij mijn vrienden en familie?
Ik die altijd zo sterk en krachtig en pittig en positief in het leven staat.
Maar ik herken mezelf niet meer: dagelijkse huilbuien, slecht slapen, agressief, assertief, druk, moe, lusteloos, dan weer overactief, overgevoelig, snel geagiteerd....noem het maar op.
Ja de herkenning is er eindelijk (na zo'n 10 jaar mag dat dan ook wel een keer).
Maar wie gaat me helpen? De dokter? Ja en nee. Weer zoiets. Je denkt toch niet dat ik naar de dokter ga? Krijg ik pillen; alsof die wat oplossen.
Mijn gezin?
Dochter = 20 jaar > lieve meelevende meid, maar heeft ook een zwaar jaar achter de rug met veel stress. Die kan en mag ik toch niet met mijn problemen lastig vallen?
Zoon = 23 jaar > zit in zijn afstudeerjaar en in een maatschap met zn vader. Net zo'n of nog grotere perfectionist als ik. Overziet ook al zijn zorgen niet meer. En ziet met lede ogen zijn altijd krachtige moeder langzaam instorten.
Echtgenoot = 57 jaar > Is in de afgelopen 10 jaar steeds meer apatisch geworden. Was altijd al introvert maar is nu 1 grote dikke muur zonder gevoel/reactie of wat dan ook. Lijkt volledig ongevoelig voor wie of wat. Een dikkere muur kan ik niet bedenken.
Echtgenoot en zoon samen een eigen bedrijf met eigenlijk grote financiele druk/problemen.
Ik mijn eigen bedrijf, wat wel goed loopt maar met deze recessie toch wel de nodige aandacht vraagt.
Ik mijn gezin. Het lijkt wel of ik degene ben die alles en iedereen draaiende moet houden. Hetgeen me ook lukt maar me volledig heeft uitgeput.
Alles draait en werkt ten koste van mezelf. Maar wie zorgt er voor mij? Wie let er op mij? Ik voel me niet alleen gebruikt maar ook verbruikt. Er is niet zoveel meer over bij me.
Het is inmiddels al zo ver dat ik er over denk om van mijn man weg te gaan (maar de schande is nog te groot en de financiele afwikkeling overzie ik nog niet) en elke avond wens ik uit de grond van mijn hart dat ik niet meer wakker mag worden.
Maar eigenlijk wil ik niet weg bij mijn man: ik wil weer een vrolijke en lieve man terug.
Eigenlijk wil ik niet dood, want dat kan ik mijn kinderen toch niet aandoen.
Ik begrijp dat het tijd wordt om hulp te zoeken. Voor zowel mijn man als mezelf.
Aan de pillen wil ik niet.
Heeft er iemand ervaring met alternatieve geneeswijzen zoals accupunctuur of zoiets?
Please reageer op mijn verhaal.
Ik ben momenteel zo moedeloos en eenzaam. Iemand moet mijn verhaal toch aanhoren en serieus nemen. Iemand op deze aarde kan me toch helpen?
Op dit moment spookt het 24/7 door mijn hoofd. Het laat me nergens en nooit los. Ga ik soms gek worden. Is zelfmoord mss de oplossing?
O laat er iemand zijn die tegen me praat.....