Hallo allemaal,
ik ben Michiel een dertiger die een redelijk heftige periode meemaakt in de afgelopen anderhalf jaar. ik heb geprobeerd er altijd het positieve van in te blijven zien. Helaas met weinig resultaat.
Het begon eind 2010, ik kreeg te horen dat vanwege achterblijvende positieve resultaten bij mijn werkgever mijn baan opgeheven werd. Niet meer nodig dus tabee. Dag vast contract en zekerheid! Per 2011 zat ik opeens thuis. In het begin ging ik er vanuit snel een andere baan te vinden, juist door mijn expertise en vele werkervaring (ruim 11 jaar in deze branche). Helaas kreeg ik afwijzing na afwijzing. Op hetzelfde moment kwam bij mij het dieptepunt van mijn angststoornis, OCD (obsessive compulsive disorder / dwangneurose) naar boven. Hiervoor ben ik direct hulp gaan zoeken.
Het jaar 2011 stond vooral in het teken van de OCD aanpakken en op zoek naar een nieuwe baan. Ik heb wat kortlopende vervang-baantjes voor anderen mogen opvullen maar veelal bij organisaties waar ik niet als volwaardig werd gezien omdat ik er toch maar tijdelijk zou zijn. Ik maakte wel deel uit van het team maar echt opgenomen werd ik niet. Begin 2012 kwam ik in een relatiecrisis terecht en mijn vriendin en ik na bijna 8 jaar besloten in het eerste kwartaal van 2012 uit elkaar te gaan. Zij was druk met haar carriere terwijl ik langzaamaan naar de afgrond gleed. Ik miste haar direct enorm maar kwam na 12 jaar terug bij mijn ouders wonen in een klein kamertje. In het koophuis van mijn ex en mij bleef zij wonen. Na enkele maanden was zij vertrokken en kon ik terug naar het huis, mits ik wel alle vaste lasten zou betalen. Dit doe ik tot nog toe, ook al heb ik nog steeds geen structurele baan. Het is een erg zware last maar ik voel me erg fijn met dit huis, ik heb er jaren voor gewerkt. Nu heb ik dus nog steeds geen baan en ik merkte dat ik sinds maanden niets meer in het huis doe, ik solliciteer op de automatische piloot en eet nauwelijks nog gezond. Ik besef dat er iets niet klopt en heb nergens meer plezier in. Steeds heb ik maar de gedachte om een ernstig ongeluk te krijgen en dan niet meer verder hoef te leven. Toch voel ik me daar erg schuldig over naar mijn familie en vrienden (die ik allemaal toch al minder zie omdat ik liever de hele dag geïsoleerd zit). Ik voel me enorm aan de kant gezet op het vlak van werk en relatie. Op korte termijn moet dan toch het huis verkocht worden net als de auto. Alles waar ik hard voor gewerkt heb is dan weg. Dat is qua materiaal niet zo erg als wel het gevoel aan de kant gezet te zijn en uiteindelijk naast werk en relatie ook nog je huis te verliezen is pijnlijk.
Ik weet dat ik er zelf wat aan moet doen maar krijg het niet voor elkaar. Vandaag dus naar de dokter geweest en hij wist mij na een lang gesprek te vertellen dat ik door de omstandigheden en de stoornis die ik heb in een depressie ben beland. Ik krijg nu AD voorgeschreven, iets wat ik altijd heb proberen te vermijden. Maar ik kan nu niet meer, ik ben op mijn jonge leeftijd op en hoop zo dat die AD gaan werken. Verder ga ik wederom met een therapeut praten. Kortom, momenteel hoop ik echt de bodem bereikt te hebben en nu weer een weg terug naar boven te vinden.
Ik wilde alleen even mijn verhaal kwijt, wellicht zijn er mensen die zich herkennen in dit verhaal en nog tips hebben? Alvast bedankt.
Michiel