Chaos alles staat stil

[YutaYuneYunesson]

Beste

Laatst had ik hier een ongelofelijk boos verhaal op gesteurd, wat niet lang daarna weer werd verwijderd door mij.

Er is een een korte periode enorm veel gebeurd, terwijl ik daarvoor ook nog uit een andere situatie moest komen.
Nu loopt alles door elkaar, ik hou het met mijn hoofd niet bij, ik weet geen uitweg of waar te beginnen en mijn emotie gaat van het ene naar het andere en ook niet meer kloppend met de situatie zelf.
Ik zal proberen zo kort mogelijk op te schrijven wat er nu aan de hand is:

Ik heb wat trauma's in het verleden zitten, hieruit komt onderandere voort dat ik mijn verdriet en woede niet durf te uiten aan iemand anders.
Nu loop ik in traject bij een choach speciaal voor autisme en ik heb bij hem het gevoel: dat als iemand mij kan helpen om mijn trauma's te verwerken, is hij het, maar omdat ik mijn verdriet niet durf te uiten kom ik bij hem niet verder.
Ik kan namelijk niet praten over sommige onderwerpen zonder een traan te laten en daarom kan ik ze dus niet vertellen.
Ik heb vaak wat paniekertig en zweterig voor hem gezeten omdat ik enorm bang was dat ik zou gaan huilen.
Hij heeft inmiddels begrepen dat ik onverwerkte trauma's heb en hij wil met mij een soort van regressie gaan doen en hier ben ik dus nog helemaal niet klaar voor.

Terwijl ik in het traject loop, heb ik veel mensen om mij heen, die verslaafd zijn aan wiet, ik besef inmiddels dat ik zelf niet verslaafd ben, maar het is wel een routine die ik niet kan negeren, dus als ware rook ik wel veel te veel wiet en dat zorgt ervoor dat ik ook bijna niets doe.
Mensen lopen mijn huis in en uit en ik doe altijd open, als ik een keer nee zeg praten ze mij al gouw om, het is een hele gewenning geworden.

Ook heb ik een huisgenoot die zou hier drie weken wonen tijdelijk, maar het is inmiddels vier maanden geworden.
Hij blijft over mij heen lopen hoe harder ik ben hoe bozer hij word hoe zachter ik ben hoe meer hij over mij heen loopt.
Inmiddels uit hij zijn frustratie's op mij, hij beledigt mij over hoe ik mijn leven leid, terwijl ik weet dat mijn leven een zooitje is nu, maar hij begrijpt het niet als ik het probeer uit te leggen terwijl hij de situatie van heel dichtbij allemaal ziet.

Toch probeer ik verder te gaan en ben ik al bezig met een vriend om de website klaar te maken en heb ik ook mijn eerste opdracht te pakken, deze opdracht en website gaan mij goed af, alleen draagt dit wel verandwoordelijkheid naar mijn klant en de vriend die mijn website maakt, alleen kan ik het allemaal niet zo snel als hun zullen willen, ik moet meer dingen doen.

Mijn zusje heeft twee maanden geleden haar eerste psychose gekregen erg van geschrokken en dit alles loopt nog, ze is niet stabiel, in vrijwillige opnamen en komt regelmatig terug in een psychose. Dus laat ik zeggen zij staat ook in mijn lijsje als dingen die ik moet doen, ik moet haar en mijn ouders wel steunen en probeer ik ook in ieder gaatje langs te komen bij haar.

Mijn moeder is opgenomen in het ziekenhuis anderhalve week geleden, zij heeft geelzucht maar al een maand had mijn moeder het er al over dat ze maagpijn heeft, ieder dacht een maaggriep tot mijn moeder begon geel te zien.
Nu hebben we te horen gekregen dat mijn moeder een kieste? soort van waterzakje heeft of kanker en het laatste maakt natuurlijk erg ongerust.

Als rode draad door deze toestand ben ik verliefd, een man waar ik al drie jaar verliefd op was heeft toch een soort van wederzijdsheid laten weten, maar het is nog heel pril een maand geleden.
Voor mij is deze verliefdheid heel raar, omdat ik soms denk; hoe kun je nu verliefd zijn? in deze situatie?
Ik vraag mij ook weleens af: zou deze situatie niet alles kapot maken? en daarom kan ik mij er opizch vrij goed afstand van houden.

Dan komt er eigenlijk voor de rest bij dat er veel te veel mensen in mijn leven zijn: mijn huisgenoot, een vriend die er elke dag is (verslaafde) twee vrienden die elk weekend er zijn één blijft dan van za t/m zo/ma de ander is er steeds een paar uutjes, dan nog een groep vrienden van 3 t/m 6 man, die gemiddeld 1 keer in de week of om de week komen, vriendinnen die willen afspreken, nog een groep vrienden uit den haag die mij willen zien, in ieder geval ik heb mijn handen vaak al vol aan vrienden die ik dagelijks en weekelijks zie en dan is er nog een kring die zich afvraagt of ik ze niet vergeet.
De meeste mensen weten wel in welke situatie ik zit, alleen voelt het voor mij nouja zoals het is: hun gaan verder en ik zit in deze choas, maar van mij word het zelfde verwacht vaak word het ook vrij onbegrepen waarom ik mijn hoofd er niet bij heb qua plannen en afspreken.

Vandaag was ik bij mijn ouders en vroeg ik waar de hond was, die hadden ze naar het asiel gebracht, omdat mijn ouders het niet meer aankonden in deze situatie, ik verwerkte het vrij snel, ik lijk eigenlijk ook geen tijd te hebben om daadwerkelijk te beseffen wat er gebeurd het één gebeurd na het ander. De hond hadden we acht jaar vanaf puppy.

Ik weet niet of de oplossing is om te gaan werken: waardoor ik meer strictuur zou hebben en afleiding of dat ik eerst het ander moet oplossen wand ik weet eigenlijk niet of ik wel kan werken nu. Ik schaam mij er ook voor dat ik nog geen werk heb, de meeste zien mij toch als een luie uitkeringtrekker het zijn jongeren (17-22 gemiddeld).

Mijn huis is een puinhoop, mijn hoofd is er niet bij en mijn huisgenoot heeft gezegd dat als ik niets opruim hij het ook niet hoeft te doen en hij maakt nu dus troep en ruimt het niet op en andere vrienden maken ook troep en ruimen niet op en het is echt echt een puin hoop, ruim ik het op in drie/vier dagen is het weer net zo groot.

Als er mensen zijn die dit alles hebben gelezen, zo chaotische is het en veel, ik weet het echt niet meer, langzaam heel langzaam ga ik er uit.

[onhappy]

ik heb je verhaal niet gelezen, daar had ik geen tijd meer voor door omstandigheden, wilde je alleen even zeggen dat ik met je meeleef en dat ik weet hoe het voelt dat alles je teveel is.

op het forum bericht van Michiel(Diagnose depressie)heb ik op gezet om structuur in je leven te houden, misschien heb je er iets aan
http://www.psycholoog.net/forum/viewtop ... =3&t=17642

verder, ga hulp zoeken bij iemand, wie dan ook! de huisarts is daarin misschien een goeie optie, die kan met je mee gaan denken over het traject waar je in moet(ad, behandeling enz) ook moet je gaan nadenken of je die huisgenoot ook nodig heb, schop hem er anders uit, hij helpt jou dus niet bij je depressie en dan moet je hem ook niet om je heen hebben. zoek hulp bij vrienden die jou wel kunnen helpen!

sterkte, ik weet dat het moeilijk is, maar je kan dit! hoe lang de weg ook is, ergens gaat ie omhoog, vergeet dat niet! succes!