Gedachte aan dood

[Arie01]

Beste, lieve lezers,

Ik hoop dat dit mij zal helpen.
Het is de ziekte, de depressie, ik weet het wel, maar de gedachte aan de dood vind ik zo afschuwelijk, ik heb een lieve vrouw en twee kinderen (12 en 14) en ik wil zoooo graag weer beter worden maar ik weet het niet meer. Dit gevecht is zo zwaar, ik wil niet meer, wil de strijd staken, maar ik weet dat het niet de oplossing is.
Ik kan ze toch niet achterlaten?
Wie heeft een tip voor mij, hoe met die doodswens om te gaan?
Ik ga straks de huisarts bellen. Ben zo bang dat het tot opname leidt en dat wil ik niet, ik wil er zijn voor mijn vrouw en kinderen, want die hebben liever en depressieve vader/partner dan geen vader.
Wil echt blijven maar hoe kom ik van de vreselijke doodsgedachte af die ik heb?

Korte toelichting: in 2001 depressief geweest, ADB gehad bij GGz, uiteindelijk hersteld en me echt gelukkig gevoeld, maar afgelopen mei weer depressief geraakt, 40 gram Citalopram per dag, gesprekken.
Nu dus een heftige terugval met alle kenmerken van depressie, met als ergste dus die gedachte.. Het is LIJDEN met hoofdletters, ik wil er zo graag vanaf en me weer beter voelen.
Gisteravond had ik weer wat vertrouwen maar dat is weer helemaal weg. Hopelijk vind ik hier wat steun. Bedankt alvast.

[Janneke]

Hoi Arie,
heb je intussen de huisarts gebeld...? Ik kan me voorstellen, dat je heelerg op ziet/ opzag tegen die beslissing, om de telefoon te pakken.
En: opname is niet verplicht, hoor! Ik heb het altijd weten af te wenden. (Ik heb veel steun aan mijn eigne omgeving, mijn eigen sfeer, etc.)

Depressie is een verschrikkelijke rotziekte!!
En ik ben idd bekend met de rondmalende gedachten over de dood - geen pretje. En de schuldgevoelens tegenover je partner en kinderen maken het og zwaarder - terwijl je al zo ont.zet.tend moe bent...

Heb je op een of andere manier een idee, over hoe deze terugval tot stand kwam...? (En hoe je in mei weer depressief raakte?)

En nog een ander tip: soms kan het helpen, als je naast de citalopram vitamine B complex slikt.

Sterkte!!

[katleen]

hey arie ,
ja , dat is een rot gevoel heh : die ellendige gevoelens die bij een depressie komen.
en het is inderdaad zo dat die `doodswens` soms heel dominant aanwezig is. het is wel goed dat je die gedachte herkent en er ook iets aan wil doen.
je hebt in het verleden al een keer `gewonnen` van een depressie , dus het zal je nu ook wel lukken ; maar zoals je wellicht weet : het is een kl.teziekte , die veel tijd , moed , kracht en hulp vergt.
gelukkig heb je de stap gezet om hulp te zoeken.
en wat betreft die eventuele opname : je vrouw en kinderen zullen toch wel liever een partner en papa hebben die werkt aan zijn genezing ; desnoods met even een opname ; dan dat ze je zien dieper en dieper wegzakken in die zwarte put heh?
ik wens je heel veel moed en sterkte toe in deze moeilijke tijd. en hoop dat je hier op het forum wat hulp ervaart in onze reacties en je eigen schrijven.

[Memories]

Hallo Arie. Welkom hier op het forum.

Een depressie is eigenlijk letterlijk iets als het weer. Het is een constant heen en weer van gegooide gevoelens en emoties. Soms gaat het goed. Soms heb je het helemaal gehad en wil je het liefst ermee stoppen. Dat is enorm vervelend en zwaar en het geeft ook veel spanning en druk met zich mee. En daarom...: klasse dat je het durft om je hier aan te melden. En klasse dat je er aan denkt om de huisarts opnieuw in te lichten. Want natuurlijk, wil jij er voor de kinderen en je vrouw zijn. Natuurlijk wil je graag beter worden. De eerlijkheid die jij in dit bericht stopt....siert je. Eerlijkheid duurt het langst. Ook als je een depressie hebt.

Ik hoop dat dit forum voor jou (al is het in het begin misschien met kleine stapjes) een hulpmiddel kan zijn om verder te komen en andere belangrijke stappen te nemen. En ik gun je, het gevoel van steun kunnen krijgen en begrip kunnen ervaren.

Heel veel sterkte. Want het is nu eenmaal vaak ont-zet-tend zwaar. En dan is hulp, van groot belang.

[Arie01]

Heel erg bedankt voor deze reacties!!
Ben intussen bij de huisarts geweest en ze heeft me direct doorgestuurd naar Dimence, daar een gesprek gehad bij de crisisdienst, mijn gevoelens en gedachten geuit en zitten snotteren, sterk wisselende stemmingen de hele dag, van echt niet meer verder willen tot er weer vertrouwen in krijgen.
Laat deze hel gauw voorbij zijn maar het is fijn om hier zoveel begrip te vinden! Heb nog een telefoonnummer gekregen (013online of zo) waar je kunt heenbellen als je in nood zit.
Op dit moment gaat het wel maar ik zie enorm tegen morgen op, maar ik heb in ieder geval de stap naar hulp gezet en ben er best trots op, nu nog even het effect afwachten.. Mijn vrouw en mijn moeder zijn er nu want ik wil de komende dagen niet alleen zijn, herkennen jullie dat? Een soort zelfbescherming denk ik..
Groet

[Remmie]

Heel goed van je Arie dat je naar hulp hebt gezocht en daar mag je inderdaad ook trots op zijn.
Dat je nu maatregelen onderneemt geeft aan dat je er aan wilt werken.

Hoe is het contact tussen jou en je vrouw en tussen jou en je moeder, kun je met hun ook
over deze gedachten praten ?

Ik herken het wel, gewoon weten dat je op momenten dat je de gedachten hebt, niet alleen
bent en dat je omgeving er van op de hoogte is. Dat kan zeker ook een hulpmiddel zijn om
tegen je depressie te gaan vechten.

Mijn complimenten Arie dat je deze stap vandaag hebt gezet.

Groet Remco

[Janneke]

Hoi Arie,
ja, dat van dat "niet alleen willen zijn" herken ik heel goed! Fijn, dat je vrouw en je moeder kunnen (en willen!) helpen. Dat scheelt.
Ik hoop, dat het snotteren jou een beetje heeft opgelucht. (Ik ben een vrouw en mag dus huilen en dat helpt. Niet iedere man kan via tranen even makkelijk 'lucht' krijgen.)

Begrijp ik nou, dat ze opname niet per se nodig vinden...?

Wisselende stemmingen kan door van alles en nog wat komen. Ken je het woord "trigger"? (Dat is een klein ding, dat een enorm reactie uit kan lokken.) Zo was het jarenlang bij mij, dat als iemand op de verkeerde manier (...precies zoals mijn moeder...) haar/zijn wenkbrauwen optrok, dat ik bang werd.
Het kan zin hebben, te 'kijken' of jij triggers hebt en daar een lijst van te maken - en op termijn dat met je hulpverlener te bespreken.

En maak vooral contact, als dat goed voor jou voelt!!

[Arie01]

Die triggers, dat is zeker een aandachtspunt want ik raak door kleine dingen helemaal in de put, net alsof bepaalde ontroerende dingen ongefilterd binnenkomen en ik er helemaal van slag van raak.
Vandaag weer een loodzware dag gehad, huilerig, maar wat ben ik blij dat ik hier ben beland en herkenning vind. Ik kan het zo moeilijk aanvaarden dat het weer zo ver is, en dat ik er misschien de rest van mijn leven (af en toe?) mee te maken zal krijgen. Maar soms, vandaag, kwam er weer een sprankje, een glimpje van vertrouwen terug en daar moet ik op de hele moeilijke momenten maar aan terugdenken. Het is echt mogelijk om op te krabbelen ook al zegt de depressie zelf van niet.
Zelfmedelijden, daar zou ik ook wat aan moeten doen, misschien herkennen jullie dat wel, dat je vindt dat je zelf de ergste ziekte hebt die er bestaat en dat je met ieder ander op de wereld zou willen ruilen om er maar vanaf te zijn.
Ondanks de wanhoop die ik af en toe voel houd ik me vast aan de zin "Depressie is goed te behandelen" en ik zie uit naar mijn volgende gesprek komende maandag.
En ik geef mezelf maar complimenten, heb ondanks de regen vanmorgen zelfs een stukje gejogd, omdat ik weet dat dat goed is, en gedwongen om op vaste tijden brood te eten. Midden in zo'n diep dal geloof ik er niet in, maar toch gaat dit ellendige gevoel voorbij, als is het maar tot een aanvaardbaar niveau waar mee te leven is.
Schuldgevoel wordt dan misschien ook wat minder, vooral naar mijn vrouw, zij is zo lief maar heeft het niet makkelijk nu.

[Memories]

Hoi Arie,

Wat ben ik blij om te lezen, dat jij blij bent, dat je hier terecht bent gekomen. Dat is een pluspunt als je dat zo ervaart. Het is ook niet niets om telkens opnieuw maar in aanraking te komen met vervelende gevoelens. Dan is het altijd weer doorbijten en vechten. En ondanks dat het belangrijk blijft dat jij dat blijft doen, is het ook erg zwaar. (En de rot dagen maken het niet beter, maar helaas zijn ze er wel. De gedachten dat je het zal houden, evenmin. Maar ook dat zijn gedachten, die er soms bij horen als jij je ellendig voelt.)

Gelukkig, dat er vandaag dan toch een sprankje vertrouwen terugkwam! En inderdaad: het is mogelijk om uit het dal te klimmen. Ondanks dat de boosdoener depressie daar vaak anders over denkt. - Geloof de depressie toch maar niet, hoe moeilijk dat ook kan zijn.
Zelfmedelijden, ik kan mij wel voorstellen dat je het toch wel hebt, hoor. Het is niet niets. Je mag je daarmee "gewoon" laten zien.
Natuurlijk wil jij veel ruilen om van de ellendeling af te zijn...

En het is goed van je, dat je de hoop erin weet te houden!

[Arie01]

Memories, je begrijpt mij precies..
Goed om te lezen dat ik de depressie niet moet geloven, hoe moeilijk ook.
Kl#tenziekte, ik geloof je gewoon niet.
Vanmorgen heel vroeg wakker en woelen en zo, gedachten, niet meer verder willen. Toch uiteindelijk opgestaan, brood gegeten en weer gejogd, weer wegzakken en willen opgeven, huilerig, mijn vrouw sleept me dan door die moeilijkste momenten heen maar ik vind het ook zo erg voor haar..
Onze kinderen zijn gelukkig veel met zichzelf bezig en krijgen er weinig van mee.
Weer een loodzware dag, maar de tijd gaat voorbij, traag, dat wel, maar toch, en er zal een moment komen van verbetering. Hopelijk erg snel want je zo diep ellendig voelen vreet zoveel energie, en de strijd maar blijven volhouden, ben bekaf maar opgeven gaat niet gebeuren.

[Janneke]

Die triggers, dat is zeker een aandachtspunt want ik raak door kleine dingen helemaal in de put, net alsof bepaalde ontroerende dingen ongefilterd binnenkomen en ik er helemaal van slag van raak.

Ja, "houd dat er in" - soms kan nl. het uiterst belangrijk zijn Soms is een depressie gebaseerd op pijnlijke ervaringen, en zijn de triggers verwijzigen daarnaar. De pijn verwerken zet dan veel zoden aan de dijk.
..en sowieso: heel pracisch - het is gewoon niet prettig, om telkens te moeten ervaren, dat "1 klein dingetje" voor je gevoel dus gigantisch is en je uit het lood slaat. Dwz.: mijn zelfvertrouwen werd er niet bepaald groter door. Het jouwe wellicht ook niet...

Vandaag weer een loodzware dag gehad, huilerig, maar wat ben ik blij dat ik hier ben beland en herkenning vind. Ik kan het zo moeilijk aanvaarden dat het weer zo ver is(...)

dat ik er misschien de rest van mijn leven (af en toe?) mee te maken zal krijgen.

Dat IS een van de rotste dingen van depressie: het uitzichtloze gevoel.
Makkelijk advies: NIET geloven!!
(Makkelijk gezegd - van harte gemeend maar als je er midden in zit, en je constant weer voelt wegzinken in dat moeras... Ik geloofde het destijds geheel en al. (Niet verstandig, maar (etc.))

Maar soms, vandaag, kwam er weer een sprankje, een glimpje van vertrouwen terug en daar moet ik op de hele moeilijke momenten maar aan terugdenken. Het is echt mogelijk om op te krabbelen ook al zegt de depressie zelf van niet.

Precies - zo is dat maar net: die momenten zijn er, en probeer er aan vast te houden.
(Nu ja, dat vasthouden zelf lukt niet, die momenten verglijden - maar houd de herinnering wel voor ogen, ook op momenten dat je er kilometers van vandaan bent en er geen snars meer van gelooft.)

Zelfmedelijden, daar zou ik ook wat aan moeten doen, misschien herkennen jullie dat wel, dat je vindt dat je zelf de ergste ziekte hebt die er bestaat en dat je met ieder ander op de wereld zou willen ruilen om er maar vanaf te zijn.

Compassie is een groot goed.
En dat geldt OOK voor compassie met jezelf!!!
Het IS een rotziekte en dat je van alles en nog wat er voor over zou hebben - heel goed te begrijpen!!!

Ondanks de wanhoop die ik af en toe voel houd ik me vast aan de zin "Depressie is goed te behandelen" en ik zie uit naar mijn volgende gesprek komende maandag.

Prima!
Het is ook de nuchtere waarheid: er is heel veel tegen depressie te doen!

En ik geef mezelf maar complimenten, heb ondanks de regen vanmorgen zelfs een stukje gejogd, omdat ik weet dat dat goed is, en gedwongen om op vaste tijden brood te eten.

[045] [045] [applaus] [applaus]

Schuldgevoel wordt dan misschien ook wat minder, vooral naar mijn vrouw, zij is zo lief maar heeft het niet makkelijk nu.

Daar kan mijn Klaas van meepraten - het is niet makkelijk, een partner met depressie. Klaas heeft het heel goed gedaan - en hijzelf beschouwde het simpelweg als zijn plicht: "Ik houd van je, ik steun je". (En ik huilen, huilen, want ik kon me al niet voorstellen dat iemand ook maar van me zou houden en die steun verdiende ik ook niet - en die arme Klaas dacht dan eerst ook nog, dat hij het fout deed.)

Enne: je bent niet expres depressief, om haar te kwellen, het is iets dat jou overkomt en dat jij ook liever kwijt dan rijk zou zijn - houd ook dat voor ogen!!

[Arie01]

Janneke, wat een fantastische reactie, heel erg bedankt daarvoor, wat geweldig dat je op elke zin hebt gereageerd, het geeft me ongelooflijk veel steun. Zit er nu letterlijk bij te janken maar op een goede manier

Vooral de ochtenduren waren moeilijk maar er was vandaag een hele lichte verbetering na een paar pikdonkere dagen en dat geeft een beetje moed, al is het erg broos en wankel. Morgen afspraak met psychiater, ik zie er erg naar uit.

[Arie01]

Inmiddels drie weken verder, heb wat stapjes vooruit gezet maar deze week weer wat teruggevallen. En meteen bang dat ik weer net zo diep zal vallen als eind augustus, dat de terugvallen steeds vaker gaan voorkomen en dat ik er uiteindelijk in 'blijf'. Maar het zal de depressie wel weer zijn die me dat wijsmaakt, ook hier kom ik weer uit.
Mezelf maar even wat moed inpraten. Het gaat weer voorbij. De afgelopen nachten steeds rond 5 uur wakker, één keer een gemene nachtmerrie, dan liggen woelen, onrustig. Wel weer ingedommeld maar slaapgebrek bouwt zich op, maar ik verrek het om van mijn ritme af te wijken, een goede nacht met voldoende slaap komt dan wel weer eens neem ik aan.
Heb inmiddels 2 gesprekken met een psychologe achter de rug, komende week verder met een soc. psych. verpleegkundige en dan hopelijk verder vooruit.
Herstellen van een depressie is een strijd op zichzelf en zo'n terugval valt dan zo rauw op je dak hè, net als je weer wat vertrouwen hebt opgebouwd ga je weer onderuit..
Moeizame relatie met m'n vader, ik wil zo graag afstand nemen van zijn wereld vol alcohol en depressie, maar dat valt niet mee. Er speelt zich een strijd in mijn hoofd af tussen contact verbeteren en afstand nemen. Heb zo vaak mijn armen uitgestrekt maar 'nee' te horen gekregen, wil er niet meer in investeren om verdere teleurstellingen te voorkomen. Niet makkelijk, al ben je in de veertig...

[katleen]

hey arie ,
wat herken ik goed wat je schrijft. het is inderdaad een echte kl.teziekte zo`n depressie.
en het herstel gaat niet mooi in een rechte lijn , maar is eerder een lange weg van een stap vooruit , twee stappen achteruit , drie stappen vooruit , een achteruit , ...
en ja , vaak op het moment dat je denkt : `he , het gaat goed` ; slaat die depressie weer eens keihard toe en tuimel je toch weer even die diepe put vol somberheid , wanhoop , verdriet en ellende in.
en toch komt er ook voor jou een einde aan die lange tunnel. maar ja , het is een tunnel vol bochten , slechte paden , verraderlijke kuilen ; maar er is wel degelijk een einde , ook al zie je die nu nog niet.
toch heel fijn dat je steun van je vrouw en anderen hebt. natuurlijk is het niet makkelijk voor je echtgenoot , maar als de situatie omgekeerd was , zou jij er toch ook zijn voor haar?
en verdomme , je hebt toch niet gekozen voor die depressie heh.
ik wens je alle kracht toe ; want geloof me ; het is het waard om uit die hel (zo noemde ik het vaak toen ik midden in mijn depressie zat) te komen en weer te kunnen `leven` in plaats van `overleven`.
en ook al is het virtueel , misschien doet het toch deugd :

[Janneke]

Inmiddels drie weken verder, heb wat stapjes vooruit gezet maar deze week weer wat teruggevallen. En meteen bang dat ik weer net zo diep zal vallen als eind augustus, dat de terugvallen steeds vaker gaan voorkomen en dat ik er uiteindelijk in 'blijf'.

Hoi Arie,
welkom terug!
En goed, dat e stappen hebt gezet!!

Maar het zal de depressie wel weer zijn die me dat wijsmaakt, ook hier kom ik weer uit.

Zo is dat maar net!! Houd dat idd jezelf voor, dat helpt (een beetje).

De afgelopen nachten steeds rond 5 uur wakker, één keer een gemene nachtmerrie, dan liggen woelen, onrustig. Wel weer ingedommeld maar slaapgebrek bouwt zich op, maar ik verrek het om van mijn ritme af te wijken, een goede nacht met voldoende slaap komt dan wel weer eens neem ik aan.

Dat is een van de lichamelijek aspecten van de pressie: je dag/nacht ritme wordt verstoord. Dus slapen van laten we zeggen 23 tot 07 IS lastig, want soms vind je lichaam halverwege de nacht, dat het dag is, etc. Zoiets als een jetlag.
Maar proberen je ritme vast te houden, heeft wel charmes. Alleen al sociaal is het beter, om niet 'snachts te gaan leven.
Maar wees niet te streng voor jezelf: af en toe een middagdutje, om te voorkomen dat het slaapgebrek te ver wordt opgebouwd, kan erg hepen, is mijn ervaring. (Ik werd extra moe van "de hele dag mijn oogleden omhoog houden" - door soms 'smiddags 2 uur te slapen, waren die oogleden geen "zware ballast" meer en viel ik 'savonds niet mer zo uitgeput in bed.)

Heb inmiddels 2 gesprekken met een psychologe achter de rug, komende week verder met een soc. psych. verpleegkundige en dan hopelijk verder vooruit.

[applaus]

Herstellen van een depressie is een strijd op zichzelf en zo'n terugval valt dan zo rauw op je dak hè, net als je weer wat vertrouwen hebt opgebouwd ga je weer onderuit..

Moeizame relatie met m'n vader, ik wil zo graag afstand nemen van zijn wereld vol alcohol en depressie, maar dat valt niet mee. Er speelt zich een strijd in mijn hoofd af tussen contact verbeteren en afstand nemen. Heb zo vaak mijn armen uitgestrekt maar 'nee' te horen gekregen, wil er niet meer in investeren om verdere teleurstellingen te voorkomen. Niet makkelijk, al ben je in de veertig...[/quote] Een uitstekend onderwerp, om in elk geval met je psychologe over te praten. (En evt , ook met je spv.er.) Zo te lezen heb je niet echt een goed voorbeeld van hem gekregen (depressie kan een psychisch patroon zijn, dwz.: ouders hebben hun kinderen soms allerlei waardevolle dingen iet geleerd (en in plaats daarvan slechte oplossingen laten zien: alcohol is ook zo'n "foute" oplossing voor problemen).
En mogelijk was de afwijzing 'al ben je in de 40' de duizendste die je kreeg - en voel je nu alle pijn al alle duizend keer dat jouw gevoel kennelijk niet beangrijk was.

[Arie01]

Hartelijk dank alweer
Gisteren best goed, vandaag weer een slechte dag, wel ritme aangehouden, structuur, naar buiten. Het lijkt niet te werken nu maar het gaat zich toch uitbetalen.
Vind het erg moeilijk om mijn energie te 'doseren', net alsof ik als ik wat te veel doe, meteen de rekening gepresenteerd krijg van de depressie, die zegt van 'hallo, ik ben er nog hoor'.
Maar ja, ook voor mij is er een einde aan de lange tunnel, mooi gezegd Katleen

[Memories]

Hoi Arie,

Wat mij opvalt is dat je toch ondanks de ellende waar je nu inzit een positieve houding probeert aan te houden. Dat is knap. Dat vergt energie en moeite maar dat geeft je wel de ruimte en de mogelijkheden om het van alle kanten te zien. Dat is wat je nodig hebt om erdoor te komen. Want ja- natuurlijk heb je de haat aan de depressie. Natuurlijk is het alles behalve fijn en wil je er dolgraag vanaf. Want zeg nu zelf, het is enorm rot. En daarom is het super dat je probeert op deze manier verder te gaan.

Dat de depressie om de hoek komt kijken als jij andere dingen hebt ondernomen, dat is een gegeven. Het vreet namelijk aan je. Het geeft je helaas vaak nog niet voldoende ruimte om het beste eruit te halen. De depressie blijft sluimeren en bij je in de buurt. Want natuurlijk wil meneer of mevrouw depressie niet opgeven en je nog het leven beïnvloeden. Jij gaat ertegen in en vecht ertegen. Dat is moed hebben. Kracht hebben. En de wil. De wil om eruit te komen. -Het blijft lastig maar je gaat ervoor!

En inderdaad, er is voor jou ook licht aan het einde van de tunnel.

[boo]

hallo, ik ben boo

Mij hebben ze altijd vertelt dat je je geliefde of familie zou terug zien, wel ik kan u zeggen ik heb er al een paar aan de overkant ik heb niets gezien hoor, nogthans lag ik op de intencive.
Ik heb 8 jaar geleden een ongeval gehad met de auto, mijn zoontje van 2 zat goed vast in zijn zitje en had gelukkig niets, ik daarentegen was bijna het hoekje om
Toen ik na twee maanden hospitaal en vijf operaties verder waren, moest ik naar een broer aan de kust omdat ons huis niet was aangepast aan mijn rolstoel.
Ik kan u zweren voor mij hoefde het toen allemaal niet meer, al die pijn en revalidatie om terug te kunnen lopen en het feit dat het helemaal niet goed ging tussen mijn broer en schoonzus
Na twee lange maanden had mijn man een huurhuis gevonden en konden we terug samen wonen.
Ik heb het heel moeilijk gehad alleen om het fijt dat je geisoleerd bent van de buitenwereld, had ik niet mijn kinderen gehad dan was ik er ook niet meer geweest, elke ochtend komen ze je uit je bed halen voor hun bokes.
Maar u moet zeker niet denken dat kinderen het niet merken wanneer je je ongelukkig voelt, ze weten gewoon niet hoe ze er moeten op reageren In ieder geval moet je jezelf zien bezig te houden, wandt het alleen zijn en het gepieker zijn de ergste vijanden
Misschien kan je je een huisdier aanschaffen, daar heb je heel veel vriendschap van Wat me overeind houd is ook het gevoel dat je ze nodig hebben ook al ben je niet meer zoals vroeger.
Ik hoop dat dit een beetje hartverwarment kan zijn, in ieder geval ben je niet alleen [crying]
Ga op zoek naar iets wat je graag doe, als je het niet direct zo zou herrinneren ga dan eens kijken naar je jeugd
Wandt wanneer u niet gelukkig bent is de rest van je familie dat ook niet. [zucht]

[Arie01]

Bedankt weer voor jullie reacties. Herkenning doet goed hè.
Dat ze me nodig hebben houdt me ook zeker overeind.
Paar moeilijke dagen, daarbij grieperig dus niet het moment om de balans op te maken, maar ja, het is wel even doorbijten, de tijd zien om te krijgen want die loopt gelukkig wel door, op weg naar het einde van de tunnel.
Vorige week tegen de intake-psycholoog gezegd dat ik graag het hier-en-nu wil koesteren en niet steeds met het verleden bezig wil. Maar dit verleden breekt me toch weer op, vandaag liggen huilen om mijn vader. De afgelopen tijd afstand willen nemen, en houden, door o.a. niet te bellen, maar dan mis ik toch weer het contact en weet dat hij geen kwaaie is maar gewoon een bangerik die mij heus wel wil zien. Maar aan de andere kant ben ik zo vaak afgewezen door die angst van hem. Toch maar weer 'de diepte in' , psychotherapie misschien?
Ik wil me zo graag wapenen tegen terugval, maar het schijnt er bij te horen. De tijd gaat verder, dus betere tijden komen steeds dichterbij.
Pfff wat een strijd.

[katleen]

hey Arie ,
je zegt het zelf al : `pff , wat een strijd`. en tja , dat is het ook : vechten tegen de depressie.
maar tussen je woorden van verdriet , angst en somberheid klinkt ook een kracht waarmee je omgaat met de situatie nu. het beseffen van de slechte dagen , maar vooral het herkennen en genieten bij mooie momenten zal je zeker helpen om die moeilijke dagen door te komen.
en fijn dat je hier je verhaal kwijt kan en zo positief omgaat met de reacties.
jij komt er wel!!

[Arie01]

Hier weer eens een berichtje van mij.. man man wat een strijd is dit. En wat een schuldgevoel. Had vorige week echt een goede week, ben weer klein beetje gaan werken maar onmiddellijk na de eerste werkdag dikke griep en nu, een paar dagen later, weer van die sterke stemmingswisselingen met van die diepe dalen waarin ik het liefst er niet meer zou zijn, maar die gelukkig weer voorbijgaan. Net alsof ik na zo'n goede week, en maandenlang strijden om deze depressie te boven te komen, in één klap weer terug bij af ben en weer helemaal opnieuw moet beginnen. Wanneer is deze ziekte eens voorbij? Het is net alsof er, steeds wanneer ik lijk op te krabbelen, weer iets gebeurt waardoor ik terugval. Zoals een simpele griep, wist niet dat dat zo funest kon zijn. Dan kan je dus niet naar buiten, niet bewegen, niet goed eten, geen sociale contacten, geen gevoel van voldoening.... Pffff ik moet me er maar aan vast houden dat ook de diepste dalen voorbij gaan zoals ik hier ergens heb gelezen.
Misschien ook valt het wel mee en is het gewoon een korte terugval door de griep, laten we het alsjeblieft hopen want ik heb zo'n lieve vrouw en kinderen en alleen al voor hen moet ik per se verder!!

[Janneke]

hoi Arie,
hopelijk is de dip weer voorbij...!
Je immuunsysteem "slurpt" energie, dat is altijd al zo - en als je griep hebt, doet je imuunsysteem er nog een schep bovenop: dat merk je idd!!!
En als dan ook nog allerlei plezierige dingen wegvallen (niet bewegen, etc.) bovenop het rotgevoel dat 'griep' heet, dan heb je het idd zwaar!!!

[Memories]

Hallo Arie,

Een goede instelling heb je wel. Dat moet ik je toch meegeven. En dat is prima. Want natuurlijk heb je een lieve vrouw en kinderen en moet bje alleen al daarom verder. Maar het zou zo fijn zijn, als je zelf ook positieve punten kan ervaren.
Het is positief dat je ondanks dat het nu weer wat minder gaat, al wel hebt gehaald. Vechtlust heb je zeker.

Een simpele griep kan dan toch zeker funest zijn en iok hoop, dat je er weer gauw bovenop komt!!! Beterschap. (In het algemeen. [AAI] )