Hallo,
Na wat rondgekeken te hebben, wil ik graag mijn verhaal doen want ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik begrijp dat jullie me dat niet kunnen geven, maar ergens een goeie raad zou me misschien al wel helpen.
Door lichamelijke klachten, die steeds verder uitbreiden, ben ik inmiddels zover dat ik in een depressie zit. Het voelt voor mij als falen, ik was altijd een sterk en onafhankelijke meid die de hele wereld aankon, zo zei men. Nu ben ik tot niets in staat, alles doet zeer en niets voelt meer zoals ik was. Thuis word ik totaal niet begrepen, eerst waren het de vragen of ik iets wilde doen(wat steeds minder goed lukte en waardoor ik boos op mezelf werd omdat ik het niet kon) of de "stel je niet aan" antwoorden, nu heb ik gezegd dat ik niets meer kan en negeren ze me eigenlijk vaak, omdat ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan.
Uiteraard is er veel meer gebeurt, de laatste tijd krijg ik alleen net wat teveel voor mijn kiezen, waar thuis geen rekening mee word genomen.
Zit sinds februari aan de AD, ben vorige week door de huisarts een spoedafspraak naar een psychiater gestuurd, kreeg eerst een intake gesprek door een psycholoog die de situatie snel in kaart had dat ik zowel lichamelijk als geestelijk aan het eind van mijn latijn ben. Deze heeft mij doorgestuurd naar een psychiater voor medicijnen, alleen nu moet ik een week zonder AD en dan met wat nieuws beginnen, en dan over 6 weken zien of het effect heeft en zo nee "maar weer opnieuw kijken"
Dit afwachten lukt me alleen niet meer, alles is me al teveel. Thuis voelt niet meer als thuis enz.
Ik heb geen idee meer wat ik moet doen...
-
onhappy
-
johan799
Re: help
erg rot voor je. er zijn hier wel meer mensen met lichamelijke klachten waar ze moedeloos van worden. die zullen wel wat herkennen in je verhaal.
Zou je nog wat meer kunnen vertellen? leeftijd? Wat zijn je lichamelijke klachten, waarin beperkt het jou? Welke gedachten krijg je daarover? En in hoeverre beperken jouw gedachten je in je leven? etc. Het is niet enkel je lichaam dat pijn doet, nietwaar?
Zou je nog wat meer kunnen vertellen? leeftijd? Wat zijn je lichamelijke klachten, waarin beperkt het jou? Welke gedachten krijg je daarover? En in hoeverre beperken jouw gedachten je in je leven? etc. Het is niet enkel je lichaam dat pijn doet, nietwaar?
-
onhappy
Re: help
Ik ben 21, het is begonnen als hoofdpijn dat er iedere dag was, 24 uur per dag, 7 dagen per week, wat steeds erger werd. Toen kwam er een bonkend/kloppend gevoel in m'n hoofd bij, later een piep in m'n oren, gevolgd door nekpijn, rugpijn, schouderpijn. Ik voel me beurs, op bed liggen doet zeer aan al m'n gewrichten, heupen/knieën enz. En dat terwijl ik een nieuw goed matras heb.
In het begin ging ik gewoon door, zoals ik was, totdat ik geleidelijk aan tot stoppen werd gebracht en ik langzaamaan begon te praten over de dingen die zijn gebeurt. Af en toe ben ik vreselijk boos, dan is niets goed en kan ik schelden en tieren, andere dagen dan ben ik alleen lichamelijk aanwezig, ik ben erg goed in mij afsluiten en geestelijk "weggaan".
Tegen mensen die mij amper kennen doe ik net of is er niets aan de hand, maar die 7 weken wachten en slaappillen die niet werken, dat hou ik niet vol. Ik denk aan een kliniek, weet niet of er mensen zijn die daar ervaring mee hebben, maar omdat thuis geen thuis meer is en ik zo snel mogelijk hier vanaf moet, is dat misschien een optie, anders weet ik het ook niet.
In het begin ging ik gewoon door, zoals ik was, totdat ik geleidelijk aan tot stoppen werd gebracht en ik langzaamaan begon te praten over de dingen die zijn gebeurt. Af en toe ben ik vreselijk boos, dan is niets goed en kan ik schelden en tieren, andere dagen dan ben ik alleen lichamelijk aanwezig, ik ben erg goed in mij afsluiten en geestelijk "weggaan".
Tegen mensen die mij amper kennen doe ik net of is er niets aan de hand, maar die 7 weken wachten en slaappillen die niet werken, dat hou ik niet vol. Ik denk aan een kliniek, weet niet of er mensen zijn die daar ervaring mee hebben, maar omdat thuis geen thuis meer is en ik zo snel mogelijk hier vanaf moet, is dat misschien een optie, anders weet ik het ook niet.
Re: help
Hoi Onhappy,
een vreselijke situatie, waarin je zit, maar ik zie wel een aantal mogelijkheden om er uit te komen.
Ik moet eerlijk bekennen, dat ik het laatste zinnetje intrigerend vind. Welke dingen zijn er gebeurd...?
(Of bedoel je niet de oorzaak van de hoofdpijn - maar wat deze enorme cascade allenaal ruineert?)
Een verhaal, wat je hopelijk gehoord hebt over chronische hoofdpijn is dit:
-- kunt kunt om "duizend en een redenen" je schouders optrekken, je nekspieren spannen etc. (Het kan erg zinnig zijn, die reden te achterhalen - en let op: het is/ lijkt op/ kan verband houden met je beschermingsreflexen, dus optreden, als je je bedreigd, bang onzeker, etc. voelt.)
-- als je je nekspieren spant, krijgt je hoofd te weinig bloed en gaat zeer doen;
-- en reflexmatg: als je hoofd zeer doet, spannen je nekspieren zich aan, de cirkel is rond.
De beste vorm van symptoombestrijding is fysiotherapie: je nekspieren los masseren. Aangevuld met steunende gesprekken met een psycholoog of maatschappelijk werkster: in plaatselijk jargon"vaak zitten er in je spieren allerlei nare emoties vast" en als de fysio die los masseert, heeft het zin, als je je ei kwijt kunt en een luisterend oor hebt.
Ooit zat ik in een vrouwengroep over incest, en vrijwel iedereen vertelde ditzelfde verhaal. "Ik ben/ was toch sterk, ik kon toch altijd alles aan...? Waarom kon het dan opeens zo misgaan...?" (= iedereen zat in die groep, omdat we onderuit waren gegaan...)
Bedenk aan de andere kant ook, dat veel mensne het thema 'macht' maar heikel vinden.
Voor jezelf is het fijn, als je sterk bent. Maar "dat je altijd alles aankon" misschien kwam dat andere mensen goed uit...?
Ook als je sterk bent, is het geen verplichting (en ook niet verstandig, trouwens) om altijd maar door te gaan.
En we kunnen het boekje van de psychiatrie er bij halen en zeggen:"Onterecht schuldgvoel is een teken van depressie - je bent dus depressief" -
maar als je over macht nadenkt, komt er de vraag:"Zijn er mensne in jouw omgeving, die subtiel vinden/ laten merken, dat jij in hun ogen idd 'faalt'...?
Mensen, de het wel makkelijk vinden/vonden, zo'n rots in de branding en nu balen als een stekker, dat ze die kwijt zijn...?
Zo ja - dan is het geen onterecht schuldgevoel - maar een opgedrongen schuldgevoel (en dat is iets heeel anders!!!)
Zelfs al zou het waar zijn, "dat ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan" - het zijn wel je ouders, je eventuele broers en zussen.
Die je gewoon negeren, als je hun niet naar de pijpen danst!!!!
En let wel: negeren IS mishandeling. Je krijgt er geen zichtbre blauwe plekken van, maar psychisch is het intens gemeen.
AD is vooral effectief bij ware depressies - en dan nog: de eerste 6 weken ga je alleen maar achteruit. (Zo werkt het spul nu eenmaal.)
AD werkt NIET voor situaties, waarin je aan het einde van je latijn bent, maar je krijgt wel de terugkklap van die eerste 6 weken. Beter: pillen, die jou weer energie zouden geven.
een vreselijke situatie, waarin je zit, maar ik zie wel een aantal mogelijkheden om er uit te komen.
onhappy schreef: Door lichamelijke klachten, die steeds verder uitbreiden, ben ik inmiddels zover dat ik in een depressie zit.(...)
Ik ben 21, het is begonnen als hoofdpijn dat er iedere dag was, 24 uur per dag, 7 dagen per week, wat steeds erger werd. Toen kwam er een bonkend/kloppend gevoel in m'n hoofd bij, later een piep in m'n oren, gevolgd door nekpijn, rugpijn, schouderpijn. Ik voel me beurs, op bed liggen doet zeer aan al m'n gewrichten, heupen/knieën enz. En dat terwijl ik een nieuw goed matras heb.
In het begin ging ik gewoon door, zoals ik was, totdat ik geleidelijk aan tot stoppen werd gebracht en ik langzaamaan begon te praten over de dingen die zijn gebeurt.
Ik moet eerlijk bekennen, dat ik het laatste zinnetje intrigerend vind. Welke dingen zijn er gebeurd...?
(Of bedoel je niet de oorzaak van de hoofdpijn - maar wat deze enorme cascade allenaal ruineert?)
Een verhaal, wat je hopelijk gehoord hebt over chronische hoofdpijn is dit:
-- kunt kunt om "duizend en een redenen" je schouders optrekken, je nekspieren spannen etc. (Het kan erg zinnig zijn, die reden te achterhalen - en let op: het is/ lijkt op/ kan verband houden met je beschermingsreflexen, dus optreden, als je je bedreigd, bang onzeker, etc. voelt.)
-- als je je nekspieren spant, krijgt je hoofd te weinig bloed en gaat zeer doen;
-- en reflexmatg: als je hoofd zeer doet, spannen je nekspieren zich aan, de cirkel is rond.
De beste vorm van symptoombestrijding is fysiotherapie: je nekspieren los masseren. Aangevuld met steunende gesprekken met een psycholoog of maatschappelijk werkster: in plaatselijk jargon"vaak zitten er in je spieren allerlei nare emoties vast" en als de fysio die los masseert, heeft het zin, als je je ei kwijt kunt en een luisterend oor hebt.
onhappy schreef:Het voelt voor mij als falen, ik was altijd een sterk en onafhankelijke meid die de hele wereld aankon, zo zei men.
Ooit zat ik in een vrouwengroep over incest, en vrijwel iedereen vertelde ditzelfde verhaal. "Ik ben/ was toch sterk, ik kon toch altijd alles aan...? Waarom kon het dan opeens zo misgaan...?" (= iedereen zat in die groep, omdat we onderuit waren gegaan...)
Bedenk aan de andere kant ook, dat veel mensne het thema 'macht' maar heikel vinden.
Voor jezelf is het fijn, als je sterk bent. Maar "dat je altijd alles aankon" misschien kwam dat andere mensen goed uit...?
Ook als je sterk bent, is het geen verplichting (en ook niet verstandig, trouwens) om altijd maar door te gaan.
En we kunnen het boekje van de psychiatrie er bij halen en zeggen:"Onterecht schuldgvoel is een teken van depressie - je bent dus depressief" -
maar als je over macht nadenkt, komt er de vraag:"Zijn er mensne in jouw omgeving, die subtiel vinden/ laten merken, dat jij in hun ogen idd 'faalt'...?
Mensen, de het wel makkelijk vinden/vonden, zo'n rots in de branding en nu balen als een stekker, dat ze die kwijt zijn...?
Zo ja - dan is het geen onterecht schuldgevoel - maar een opgedrongen schuldgevoel (en dat is iets heeel anders!!!)
onhappy schreef:Nu ben ik tot niets in staat, alles doet zeer en niets voelt meer zoals ik was.
Verschrikkelijk!!!onhappy schreef: Thuis word ik totaal niet begrepen, eerst waren het de vragen of ik iets wilde doen(wat steeds minder goed lukte en waardoor ik boos op mezelf werd omdat ik het niet kon) of de "stel je niet aan" antwoorden, nu heb ik gezegd dat ik niets meer kan en negeren ze me eigenlijk vaak, omdat ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan.
Zelfs al zou het waar zijn, "dat ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan" - het zijn wel je ouders, je eventuele broers en zussen.
Die je gewoon negeren, als je hun niet naar de pijpen danst!!!!
En let wel: negeren IS mishandeling. Je krijgt er geen zichtbre blauwe plekken van, maar psychisch is het intens gemeen.
onhappy schreef:Uiteraard is er veel meer gebeurt, de laatste tijd krijg ik alleen net wat teveel voor mijn kiezen, waar thuis geen rekening mee word genomen.
Dit is dus regelrecht geklungel.onhappy schreef:Zit sinds februari aan de AD, ben vorige week door de huisarts een spoedafspraak naar een psychiater gestuurd, kreeg eerst een intake gesprek door een psycholoog die de situatie snel in kaart had dat ik zowel lichamelijk als geestelijk aan het eind van mijn latijn ben. Deze heeft mij doorgestuurd naar een psychiater voor medicijnen, alleen nu moet ik een week zonder AD en dan met wat nieuws beginnen, en dan over 6 weken zien of het effect heeft en zo nee "maar weer opnieuw kijken"
AD is vooral effectief bij ware depressies - en dan nog: de eerste 6 weken ga je alleen maar achteruit. (Zo werkt het spul nu eenmaal.)
AD werkt NIET voor situaties, waarin je aan het einde van je latijn bent, maar je krijgt wel de terugkklap van die eerste 6 weken. Beter: pillen, die jou weer energie zouden geven.
-
onhappy
Re: help
dankjewel janneke, je kan niet begrijpen wat het met me doet dat je me ergens begrijpt.
Ja ze vonden het vooral makkelijk dat ik de sterkste was, dit word nu door mijn moeder ook wel gezegd dat ze daarin tekort zijn geschoten, maar daar schiet ik niets mee op. Verder heb ik een jonger zusje dat de aandachtvrager hier is, die dus mijn tijd van aandacht gewoon inpikte, iets wat ik vaak ook liet doen, omdat dat van mij verwacht werd. Ook nu nog word gezegd dat zij het zo erg heeft, waarbij voor mijn gevoel ik word vergeten. Na een ongeluk werd mij bijvoorbeeld niet gevraagd hoe het ging, maar als anderen het aan hun vroegen zeiden ze steevast dat het wel goed met me ging, terwijl ze daar dus geen weet van hadden.
Dat zijn gewoon dingen die zich maar opstapelen en opstapelen en ik heb nu aangegeven dat ik hier thuis wegmoet want het gaat zo niet langer, hier heerst voor mij teveel negatieve energie.
Ja ze vonden het vooral makkelijk dat ik de sterkste was, dit word nu door mijn moeder ook wel gezegd dat ze daarin tekort zijn geschoten, maar daar schiet ik niets mee op. Verder heb ik een jonger zusje dat de aandachtvrager hier is, die dus mijn tijd van aandacht gewoon inpikte, iets wat ik vaak ook liet doen, omdat dat van mij verwacht werd. Ook nu nog word gezegd dat zij het zo erg heeft, waarbij voor mijn gevoel ik word vergeten. Na een ongeluk werd mij bijvoorbeeld niet gevraagd hoe het ging, maar als anderen het aan hun vroegen zeiden ze steevast dat het wel goed met me ging, terwijl ze daar dus geen weet van hadden.
Dat zijn gewoon dingen die zich maar opstapelen en opstapelen en ik heb nu aangegeven dat ik hier thuis wegmoet want het gaat zo niet langer, hier heerst voor mij teveel negatieve energie.
-
Chris1974
Re: help
Hoi,
Hierbij gewoon jou even sterkte wensen
Heel goed van je dat je naar de huisarts bent gegaan met je probleem.
Het kan erg vervelend zijn als je niet helemaal gezond bent. Mensen hebben tegenwoordig zelf zoveel aan hun hoofd dat ze de problemen van anderen vaak liever niet zien en je dan al snel een aansteller noemen. Dat is echt totale onzin, dus trek je daar vooral niets van aan. Ik ga er trouwens vaak maar vanuit dat mensen zo'n reactie geven, omdat ze het eigenlijk heel moeilijk vinden om met dit soort gevoelens om te gaan. Ik probeer het ze dan meestal niet kwalijk te nemen, maar vanuit mijn oogpunt doe ik dat eigenlijk ook weer wel.
Waarschijnlijk heb je weinig aan mijn reactie, maar ik hoop gewoon dat je je gesteund voelt door wat aandacht. Alleen je hart kunnen luchten is misschien al heel veel waard. Succes!
Hierbij gewoon jou even sterkte wensen
Heel goed van je dat je naar de huisarts bent gegaan met je probleem.
Het kan erg vervelend zijn als je niet helemaal gezond bent. Mensen hebben tegenwoordig zelf zoveel aan hun hoofd dat ze de problemen van anderen vaak liever niet zien en je dan al snel een aansteller noemen. Dat is echt totale onzin, dus trek je daar vooral niets van aan. Ik ga er trouwens vaak maar vanuit dat mensen zo'n reactie geven, omdat ze het eigenlijk heel moeilijk vinden om met dit soort gevoelens om te gaan. Ik probeer het ze dan meestal niet kwalijk te nemen, maar vanuit mijn oogpunt doe ik dat eigenlijk ook weer wel.
Waarschijnlijk heb je weinig aan mijn reactie, maar ik hoop gewoon dat je je gesteund voelt door wat aandacht. Alleen je hart kunnen luchten is misschien al heel veel waard. Succes!
Re: help
Zo'n thuissituatie kan je emotionele ontwikkeling fors belemmeren. Het is niet vreemd dat je je daar niet erg prettig voelt. Gezien je leeftijd zou het misschien een optie zijn een plek voor jezelf te vinden. Je krijgt dan de rust om tot jezelf te komen en als het nodig is kan je er hulp bij krijgen van een psychiater, therapeut of andere genezer. Ook zou je yoga of meditatielessen kunnen gaan volgen om je geestelijk en lichamelijk in balans te brengen. Wat je ook doet, ik wens je veel sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Neem waar, de vreugde in het absolute
-
onhappy
Re: help
dank jullie wel voor jullie reacties, inderdaad je hart luchten is af en toe best fijn.
Op kamers is voor mij op dit moment geen optie, de GGZ heeft mij in het hokje zeer ernstig depressief gestopt, en ik voel dat ik op dit moment gewoon op de spaarstand sta qua energie, een eigen huisje en alle verantwoordelijkheden die daarbij komen zijn me te veel. Het liefste ging ik daarom eerst naar een kliniek, een paar weekjes helemaal weg zijn, mensen die je bij de hand nemen om de trap weer op te komen, en daarna zelf een weg inslaan.
Helaas zijn nergens klinieken te vinden in mijn buurt, heb er wel gevonden maar die nemen alleen mensen uit hun regio aan, of het zijn privé klinieken, dat soort nee-dingen kom ik steeds tegen. Als er iemand is die een kliniek weet zou ik graag weten welke dit is.
Op kamers is voor mij op dit moment geen optie, de GGZ heeft mij in het hokje zeer ernstig depressief gestopt, en ik voel dat ik op dit moment gewoon op de spaarstand sta qua energie, een eigen huisje en alle verantwoordelijkheden die daarbij komen zijn me te veel. Het liefste ging ik daarom eerst naar een kliniek, een paar weekjes helemaal weg zijn, mensen die je bij de hand nemen om de trap weer op te komen, en daarna zelf een weg inslaan.
Helaas zijn nergens klinieken te vinden in mijn buurt, heb er wel gevonden maar die nemen alleen mensen uit hun regio aan, of het zijn privé klinieken, dat soort nee-dingen kom ik steeds tegen. Als er iemand is die een kliniek weet zou ik graag weten welke dit is.
-
Caio
Re: help
Onhappy, ik hoop niet dat je het erg vindt maar je naam doet me denken aan een mooi liet van The Mamas & the Papas:
Fools rush in, so here I am
Awfully glad to be unhappy.
I can't win, but here I am
More than glad to be unhappy.
Unrequited love's a bore, yeah,
And I've got it pretty bad.
But for someone you adore,
It's a pleasure to be sad.
Like a straying baby lamb
With no mama and no papa,
I'm so unhappy, yeah.
Unrequited love's a bore, yeah,
And I've got it pretty bad.
But for someone you adore,
It's a pleasure to be sad.
Like a straying baby lamb
With no mama and no papa,
I'm so unhappy, yeah...
But oh so glad
Fools rush in, so here I am
Awfully glad to be unhappy.
I can't win, but here I am
More than glad to be unhappy.
Unrequited love's a bore, yeah,
And I've got it pretty bad.
But for someone you adore,
It's a pleasure to be sad.
Like a straying baby lamb
With no mama and no papa,
I'm so unhappy, yeah.
Unrequited love's a bore, yeah,
And I've got it pretty bad.
But for someone you adore,
It's a pleasure to be sad.
Like a straying baby lamb
With no mama and no papa,
I'm so unhappy, yeah...
But oh so glad
-
YutaYuneYunesson
- Berichten: 132
- Lid geworden op: 21 nov 2011 23:17
Re: help
Hallo Onhappy
Ik kan mij best een voorstelling maken in jou situatie: je was altijd de sterke en onafhankelijke en dat wil je ook
blijven, maar nu je hulp kan gebruiken, begrijpen mensen je verkeerd, kan mij voorstellen dat je dat erg persoonlijk opneemt en dat kun je niet gebruiken als je jij je al verslagen voelt.
Ik heb mijzelf uit eigen ervaring aangeleerd om te kunnen denken: Neem blinden niet kwalijk dat ze niet kunnen zien.
Hoe hard het ook is, het is meestal niet mogelijk dat een ander je kan begrijpen als diegene niet dezelfde situatie heeft gekent. Misschien is het goed om stil te staan bij wat je precies voelt en waarom je sommige dingen niet kan, het is dan beter uit te leggen aan een ander wat er speelt, maar ook voor jezelf. Misschien kun je zelf ondekken of samen met andere wat jij dan wel kan op dit moment. je voelt je gefaald, misschien als je iets vind wat wel goed lukt, voel jij je al minder gefaald maar juist weer omhoog gaan.
Vriendelijk groet, YYY
Ik kan mij best een voorstelling maken in jou situatie: je was altijd de sterke en onafhankelijke en dat wil je ook
blijven, maar nu je hulp kan gebruiken, begrijpen mensen je verkeerd, kan mij voorstellen dat je dat erg persoonlijk opneemt en dat kun je niet gebruiken als je jij je al verslagen voelt.
Ik heb mijzelf uit eigen ervaring aangeleerd om te kunnen denken: Neem blinden niet kwalijk dat ze niet kunnen zien.
Hoe hard het ook is, het is meestal niet mogelijk dat een ander je kan begrijpen als diegene niet dezelfde situatie heeft gekent. Misschien is het goed om stil te staan bij wat je precies voelt en waarom je sommige dingen niet kan, het is dan beter uit te leggen aan een ander wat er speelt, maar ook voor jezelf. Misschien kun je zelf ondekken of samen met andere wat jij dan wel kan op dit moment. je voelt je gefaald, misschien als je iets vind wat wel goed lukt, voel jij je al minder gefaald maar juist weer omhoog gaan.
Vriendelijk groet, YYY