Gebruikersavatar
tins
Berichten: 190
Lid geworden op: 08 jun 2012 11:37

Nieuw leven, oude gevoelens

Sinds twee jaar ben ik mijn angsten aangegaan.
Mijn duizelingen die ik dacht te hebben door whiplash, blijken psychisch.

Vroeger heb ik op emotioneel gebied niet de aandacht gekregen die ik nodig had, van kleins af aan. Ik kreeg alleen aandachten op de momenten dat ik bang was, dan bleef mijn moeder bij mij zitten en knuffelen tot ik sliep.
Later is de angst veranderd in opstandig gedrag, wat ook niet altijd tot de beste resultaten heeft geleid.
Naar een vreselijke relatie kreeg ik weer niet de steun en begrip van mijn ouders, eigenlijk heb ik dat nooit gehad. Voelde me altijd erg alleen en onbegrepen. Het voelt een beetje alsof het mijn familie niet is.
ik weet dat ik anders ben, ben veel gevoeliger dan de rest van mij familie (inmiddels weet ik dat).
doordat ik niet bij mijn familie terecht kon nadat er een aantal nare dingen zijn gebeurd, heb ik een angststoornis voor overgeven ontwikkeld, onbewust om zo de aandacht van mijn ouders te krijgen(blijkt achteraf), toen ik dit redelijk onder controle had, is dit verder gegaan in agorafobie met vreselijke duizelingen. zo erg dat ik soms niet kon staan. ik dacht dat dit het resultaat van een whiplash was. Zo erg, dat ik het gevoel had, dat ik op zee leefde, de hele dag schommelde alles heen en weer.
Nu anderhalve maand geleden ben ik er (toevallig) achter gekomen, dat mijn 'aanvallen' niet lichamelijk zijn, maar psychisch.
De dag erna toen ik op bed lag kreeg ik een gigantische hyperventilatie aanval, normaal had ik deze redelijk in de hand, maar nu kon ik hem niet stoppen, ik ben met mijn gedachten mee gegaan en kreeg toen een beeld van mijn ouders in mijn hoofd, mijn ouderlijk huis dat ik kapot sloeg, Mijn ouders zittend op de grond terwijl ik ze even flink de waarheid vertelde, dat ze er niet voor me waren toen ik ze nodig had, toen stond de wereld na jaren stil, de grote duizelingen zijn sinds die tijd uitgebleven.
Het zijn de oude gevoelens, gevoelens van het nodig hebben van mijn ouders, aandacht trekken van mijn ouders. (ik heb dit al die jaren totaal onbewust gedaan, niet dat ik een zielige aandachttrekker ben) Gevoelens die ik nu niet meer nodig heb, ik heb nu immers genoeg aandacht. Maar telkens blijf ik onbewust dingen verzinnen om de aandacht die ik niet heb gekregen te krijgen.

ik weet dat dit allemaal heel vreemd klinkt, maar eigenlijk worstel ik met mijn innerlijke kind, die de aandacht nodig heeft, terwijl dat niet meer aan de orde is nu.

het beweegt nog steeds in mijn hoofd, mijn duizelingen zijn een stuk minder, maar niet weg, ze zijn alleen weg op de momenten dat ik in mijn hoofd mijn ouders de waarheid vertel, pas dan staat de wereld stil.
Wat ik me afvraag is, ten eerste of er iemand is die dit probleem herkent en ten tweede hoe ik er vanaf kom zonder mijn ouders in het echt te confronteren.
Ik vind dit namelijk niet nodig, ze hebben het niet bewust gedaan en ook niet vanwege te weinig liefde voor mij, ze wisten niet beter omdat ze zelf ook zo zijn opgevoed. Ik vind het dan onnodig om ze een trap na te geven.

hopelijk kan iemand mij helpen
schematherapie is mij aangeraden, maar daar kan ik pas einde dit jaar terecht. Tot die tijd sta ik er alleen voor en zou het fijn zijn als er iemand is die me advies kan geven of hetzelfde heeft meegemaakt.

:knuffel:
tins
Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Nieuw leven, oude gevoelens

hey tins ,
advies of herkenning heb ik niet.
maar als ik je verhaal lees , vind ik wel dat jij goed weet hoe je `in elkaar zit`. en dat je reeds een heleboel hindernissen met succes hebt genomen.
ik hoop voor je dat er toch ook anderen zijn die jou kunnen helpen bij hetgene dat je nu bezig houdt.
ik kan je alleen sterkte , moed en een lieve knuffel geven.
:knuffel:
Gebruikersavatar
tins
Berichten: 190
Lid geworden op: 08 jun 2012 11:37

Re: Nieuw leven, oude gevoelens

Het heeft heel lang mogen duren, maar snap mezelf nu eindelijk wel, das al heel wat waard :)

De sterkte, moed en lieve knuffel helpen ook hoor :)

dank je wel

:knuffel: tins
Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Nieuw leven, oude gevoelens

Hoi Tins,
duizelingen zijn en als whiplash-ster bekend en "uit de boekjes" heb ik er ook het een en ander over geleerd. (Vooral ook, dat die 2 niet altijd even helder te onderscheiden zijn: duizeligheid is per definitie een bedreigende situatie - misschien niet eens psychisch - wie duizelig is kan zich door te vallen beschadigen of door roofdieren worden opgegeten, dus zijn we als mensen "hard gecodeerd" om duizeligheid bedreigend te vinden.)

Wat ik me levendig kan voorstellen en heel goed vind: dat je *een keer* ''mee bent gegaan'' met de duizeligheid en terecht kwam bij je woede.
Prima - om die te uiten!!
En ja: je woede "inslikken" kan fysiek ook betekenen, dat je je schouders optrekt, je nekspieren aanspant en nog zo het een en ander (en daar word je duizelig van).
En na het uiten van je woede, toen je spieren waarschijnlijk een stuk losser waren, werkte je evenwicht ook beter.

Agorafobie met duizelingen is vaak ook bijna geheel lichamelijk: we hebben als mens 3 evenwichtssystemen en een van die systemen, is dat je je als het ware met je ogen "vasthoudt" aan de huizen (of, van origine, de horizon van de steppe van Afrika waar we als mensen vandaan komen).
Valt die "houvast" opeens weg, dan is het hopen dat je andere 2 evenwichtssystemen precies hetzelfde zeggen, anders is Leiden in last. (En dat is qua oorzaak niet psychisch: je bent in gevaar, zegt je instinct. Je kunt er psychisch uiteraard en helaas wel veel last van hebben.)
Die 2 andere systemen zijn die half cirkelvormige kanaaltjes bij je oor - en "het diepe gevoel" (of eigenlijk: het rek.gevoel) in je spieren pezen en banden. (Kantel je bijv. je hoofd, dan voel je rek aan bijv. de linkerkant en slappe spieren aan de rechterkant, en dat moet dus kloppen met wat die half. cirkel. vormige kanaaltjes voelen, en met wat je ogen zien.)
...en bij mensen met "ged*nder" mbt. nekspieren, whiplash etc. werkt het diepe gevoel/ het rekgevoel vaak belabberd. (En dus ben je dan een wrak mbt. evenwicht als je hetzij dingen met je ogen dicht moet doen, of als je steun plotseling wegvalt.)

tins schreef:toen stond de wereld na jaren stil, de grote duizelingen zijn sinds die tijd uitgebleven.
cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5

Gefeliciteerd!!!
Een naar ziektebeeld ben je maar liever kwijt dan rijk!
tins schreef: ik weet dat dit allemaal heel vreemd klinkt, maar eigenlijk worstel ik met mijn innerlijke kind, die de aandacht nodig heeft, terwijl dat niet meer aan de orde is nu.
Eh - hoe bedoel je dat...?
ieder mens heeft aandacht nodig - en de wonden die je hebt opgelopen doordat je werd genegeerd zijn ook niet bij toverslag genezen, lijkt me.
tins schreef:het beweegt nog steeds in mijn hoofd, mijn duizelingen zijn een stuk minder, maar niet weg, ze zijn alleen weg op de momenten dat ik in mijn hoofd mijn ouders de waarheid vertel, pas dan staat de wereld stil.
Wees lief voor jezelf en je spieren! Die spieren hebben jarenlang allerlei emoties "opgeslagen" gehad en zijn gewend, om loeihard te werken. Jouw 'werk' ;) is nu, om je spieren te leren minder te werken, soepeler te zijn en meer rek toe te staan. Dat duurt een poosje.
tins schreef:Wat ik me afvraag is (...) hoe ik er vanaf kom zonder mijn ouders in het echt te confronteren.
Ik vind dit namelijk niet nodig, ze hebben het niet bewust gedaan en ook niet vanwege te weinig liefde voor mij, ze wisten niet beter omdat ze zelf ook zo zijn opgevoed. Ik vind het dan onnodig om ze een trap na te geven.
Dat lijkt me lastig, want ik vind het ook maar half waar.
Je hebt je zogezegd al die tijd ingehouden.

Wat wel verstandig kan zijn, is dat je de heftigheid van je emoties 'bewaart' voor priveplekken. (Het is belangrijk, die te uiten, maar vaak werkt het contra productief, als je bijv, dus je ouders die volle woedeuitingen laat zien.)

Maar de inhoud lijkt mij belangrijk. Al hebben ze het niet expres gedaan...
(hiephoi: je ouders zijn geen sadisten! Ze houden van je!)
...ze hebben het gedaan.
Juist als je van je ouders houdt - en zij van jou, *moet* je vertellen, waar de schoen wringt.
Op een rustig moment, als jij rustig bent, zij de tijd hebben, vertel je het hele verhaal. Rustig, niet vanuit je emoties, maar als de volwassene die je inmiddels ook bent, dat je te weinig aandacht voelde, wat dat met je deed en dat jij dat probleem inmiddels hebt opgelost.
En bedenk, hoe je deze 'speech' wilt beeindigen, een wens tav. je ouders, om mogelijk bepaalde dingen toch net even iets meer aandacht te geven oid. (Ze zijn dan wel o opgevoed, maar kunnen wellicht nog een beetje veranderen. Door een klein beroep hierop te doen, neem je ze serieus als gesprekspartners.)
tins schreef: schematherapie is mij aangeraden, maar daar kan ik pas einde dit jaar terecht
Ik ken schema therapie als een aanpak voor mensen die langere tijd ellende hebben.
Bijv., omdat je ervoer, dat je ouders loeizware of hele strenge eisen aan je stelden. (Wat niet uit sadisme hoeft te gebeuren, het kan gewoon zijn, dat jij idd extreem gevoelig was en overweldigd werd door een heftigheid, die voor jou niet nodig was.)
En voor zover ik er ervaring mee heb: het is "alleen maar" een analyse methode: "hier zit de pijn". Wat je daarna met die pijn doet (uiten, verwerken, begrijpen, andere strategieen leren om je doel met minder pijn te bereiken, etc.) is een 2e.
Gebruikersavatar
tins
Berichten: 190
Lid geworden op: 08 jun 2012 11:37

Re: Nieuw leven, oude gevoelens

Hoi Janneke,

als eerste bedankt voor je reactie, lees veel van je adviezen, die je aan hier op dit forum geeft en ik heb er heel veel aan :)

tins schreef:
ik weet dat dit allemaal heel vreemd klinkt, maar eigenlijk worstel ik met mijn innerlijke kind, die de aandacht nodig heeft, terwijl dat niet meer aan de orde is nu.

Eh - hoe bedoel je dat...?
ieder mens heeft aandacht nodig - en de wonden die je hebt opgelopen doordat je werd genegeerd zijn ook niet bij toverslag genezen, lijkt me.

ik doelde er meer op dat ik nu als volwassene de aandacht van mijn ouders niet meer nodig heb, Ik weet nu dat ze niet in staat zijn om het mij te geven.

Ik weet dat ik mijn nek (spieren) de rust moet geven om te herstellen en om te leren dat ze minder hard moeten werken. Ik vraag soms nogal te veel van mijzelf en vergeet soms nog wel eens dat sommige dingen gewoon tijd nodig hebben.


Ik ben vanacht nog eens meegegaan in een 'aanval', omdat ik me van vroeger niet alles herinner. ik merk wel dat de afkeer/ woede die ik heb voornamelijk tegen mijn vader heb. Ik kan me tot nu toe nog niet herinneren waarom ik precies die woede heb (of het alleen uit emotionele verwaarlosing is of dat er nog iets is wat ik me heb verdrongen).

Ik ga er zeker over nadenken om eerlijk te zijn tegen mijn ouders. Ik twijfel hier al langer over. De twijfel komt voornamelijk dat als er iets in de familie gebeurd dat mijn vader mij altijd wijst op zijn zwakke hart.

Het is namelijk vaker voorgevallen (bijv. toen ik ruzie had met mijn zus) dat hij dacht dat het mijn schuld was en dat hij zei dat ik verantwoordelijk was als hij op dat moment door de zorgen om de ruzie iets aan zijn hart zou krijgen. Of te wel, als ik mijn vader boos maak of ongerust, en hij een hartaanval krijgt en dood neervalt, dat het mijn schuld is. dat is een verwijt die ik al vaker heb moeten horen. Hij heeft eerder een hartaanval gehad en de zorgen die ik toen om hem heb gehad (jarenlang) maken die uitspraak verschrikkelijk voor me.
Verder vraag ik me af of het zin heeft, voor mijzelf misschien wel, maar ze ontkennen toch alles, doen net alsof het niet gebeurd is. maar ik ga er zeker nog eens over nadenken.

Nogmaals bedankt voor je advies

:knuffel: tins
Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren
Gebruikersavatar
mattie
Berichten: 67
Lid geworden op: 23 jun 2012 15:23

Re: Nieuw leven, oude gevoelens

Dat wat jij hebt is heeeel goed te behandelen door geert verschaeve. www.angstaanval.be

ik garandeer jou dat als je inzet toont je er helemaal vanaf komt, dus geen duizelingen meer, geen hyperventilatie, geen agorafobie, geen aandacht meer zoeken bij je ouders omdat je nu injezelf gaat geloven, waardoor je het niet meer nodig gaat hebben.

Geen cafeine drinken en cola ook niet.

duizelingen heeft ook redenen via voedsel(aspartaam), maar dat legt geert je nog wel uit ga eerst maar eens op die website en kijk of je erin herkent, ik weet het bijna zeker dat het je gaat helpen!!


:-)
Gebruikersavatar
tins
Berichten: 190
Lid geworden op: 08 jun 2012 11:37

Re: Nieuw leven, oude gevoelens

Bedankt voor je tip, mattie.

Ik ken de website al. Het heeft me heel erg geholpen, vandaar dat ik nu ook bijna van de agorafobie af ben :)

:knuffel: tins
Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren
Gebruikersavatar
mattie
Berichten: 67
Lid geworden op: 23 jun 2012 15:23

Re: Nieuw leven, oude gevoelens

(L)

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”