Jok schreef:Goeiemorgen Janneke,
Een super uitzien, verlangen ook… naar het lezen van je reactie. En wat voor een is het weer. Nogmaals (wellicht), het voelt fijn aan dat er iemand is die me begrijpen wil.
Dank je wel!!!
Jok schreef:Ik heb intussen een (zwaar beladen) mail klaar staan dewelke ik naar m’n ouders en een collega richten ga. Heb deze onderaan dit bericht toegevoegd. Gewoon even (schriftelijk) laten weten hoe moeilijk ik het heb.
Nog niet verstuurd, begrijp ik...?
Jok schreef:Nogmaals, het lijkt me uitzichtloos… Wat moet ik ermee hé, als na tien jaar blijkt dat zovele specialisten terzake er geen oplossing mee weten.
De leuze van m’n papa: “zijt content met wie ge zijt en wat ge hebt”, ik kan ze nog vervolmaken met: “ziet ge wel, bij psychiaters moet ge het niet gaan zoeken zè, ge moet het zelf doen!”, lijkt wellicht veel te kort door de bocht. Psy Katrien (de eerste) reageerde hierop. Moest het zo simpel zijn hadden we hem hier niet gehouden of zouden we geen doorverwijzing doen.
Ja, met Katrien valt tenminste te praten...!
Jok schreef:Wat ik opneem uit jouw visie. (weet niet van waaruit ze in die mate gefundeerd is – vanwaar jouw kennis binnen psychologie ect.?) is dat er nog heel wat andere hulpmiddelen zijn binnen psychologie, ik bedoel dan naast gesprekstherapie… (eventueel meer nog kunnen we zeggen dat er nog specifiekere behandelingswijzen zijn naar trauma toe – nogmaals in de de veronderstelling dat er in mijn geval sprake is van trauma…)
ten eerste: ik ben ervaringsvrouw. Tweede: ik heb 2 jaar in een hele goede vouwengroep gezeten, waarin ook utgebreid werd nagepraat, over "wat er werkte" en ook wat niet - en waarom dan niet.
De verbazing, dat dat in andere therapieen niet gebeurd, ben ik een beetje kwijt aan het raken, maar stom vind ik het wel. Ooit ben ik weggelopen bij een peut, die meende mij te moeten behandelen voor "het feit, dat ik me niet kan verdedigen (en dat moest ik maar eens leren)".
(De feiten: we hadden gepraat over hoe Janneke van 8 in elkaar was geslagen omdat ik me niet mocht verdedigen (van mijn moeder en haar trauma). Dat ik inmiddels me uitstekend kan weren en dat ook doe, was ze ''even vergeten''. Ik kwam in therapie vanwege een arts die zijn boekje te buiten was gegaan - als patiente kun je je in sommige gevallen niet verweren. Maar daardoor was mijn oude trauma wel 'opgelaaid'. Maar dat was te moeilijk, complex en subtiel voor haar. Gelukkig had ik dat door en maakte ik benen.)
Verder ben ik natuurgeneeskundige - en merk ik, dat wat ik geleerd heb over "hoe een lichaam doet bij stress, angst, bedreiging, gevaar etc." vaak totaal onbekend terrein is voor een boel psychologen. (Zodat mensen allerlei adviezen krijgen, die in wezen er op gericht zijn om een reflex tegen te gaan. Dat is heel erg slecht voor je zelfvertrouwen: dat reflex treedt op, punt uit als je lichaam vindt, dat dat aan de orde is. "En jij je dan maar te pletter werken" - 'uiteraard' zonder resultaat....
)
Terwijl goede traumatherapeuten er juist weer veel van weten.
Jok schreef:Ik zal maar eens een enorm zwaar beladen mail daar jullie schrijven, anders begrijpen jullie het toch niet!
Let op met verwijten: het klinkt heel anders als je zegt "want ik wil graag, dat jullie een en ander begrijpen".
En dat je mail zwaar beladen is, geloof ik grif - maar dan vooral voor jou.
Jok schreef:Martin (in cc) weet er alles van. Hij is trouwens momenteel de enige persoon waarmee ik over m’n psycho-gevoelens praten kan.
Eh - waarom vermeld je dit eigenlijk...? jij hebt alle vrijheid, om iedereen die je wilt, te schrijven, ook als persoon x of y er niets van weet.
Wel zou je er voor kunnen kiezen, om in je aanhef iets te schrijven als "Ik schrijf dit in overleg met Martin"- daarmee neem je wel de eventuele autoriteit, die Martin heeft, mee in je eigen brief.
Jok schreef:Én geloof me, daar is nood aan!
Ik geloof het grif.
Maar je familie wil dit waarschjlijk - i am sorry - niet horen.
Wat wellicht handiger is, als je kort en seq een aantal 'punten van nood' opnoemt. (Er is nood, want ik slaap bijv slecht en kan me moeilijk concentreren, terwijl ik dat wel heel graag wil. Ik vind die combi ook heel naar: ik probeer het en het breekt me bij de handen af.)
Wees wel een beetje terughoudend: mensen die je niet volledig vertrouwt, moeten - is een van mijn stelregels - niet te veel van mij weten. Uiteraard weet je familie sommige dingen al heel lang en heel goed - dan kan een mail dienen, om de bekende feiten in JOUW licht, JOUW perspectief te plaatsen. (bijv.: depressie is een ziekte.)
Jok schreef:Jullie zien blijkbaar niet hoe diep ik zit!
Dit kan idd de trieste waarheid zijn, maar probeer het als een feit te presenteren, niet als een verwijt. (Uitroepteken weg.) En zet er misschien bij, dat dat niet zo heel erg is, ze zijn geen psychologen, maar dat het wel jammer is, want het maakt het contact zo moeilijk. (OF je contact wilt is een vraag, maar het is familie, daar heb je je leven lang mee te maken... Brokken die je kunt voorkomen, liever niet maken. Dus als je opschrijft, dat je liever beter contact hebt dan nu, klinkt dat heel vriendelijk en het is nog waar ook.)
Jok schreef:Ik zoek vulling in m’n leven
precies: accentueer dit sterke punt. Zeg, wat je zoal zou willen. Voor jou wellicht verdrietig en confronterend - maar "ik zou graag huiselijk geluk willen" is doorgaans heel herkenbaar (en dat maakt, dat mensne zich met jou gaan verbinden, identificeren, op het moment dat ze je brief lezen.)
Jok schreef: én het is wéér niet goed! Nooit is het goed…
Nadat je eerst vriendelijk bent geweest, gezorgd hebt voor verbinding, identificatie - kun je overgaan tot de afdeling confrontatie. Maar: liever niet te veel brokken.
Kleed de verwijten in, zoals je leert op assertiviteitstraingen.
1) Benoem je gevoel (maar wel terughoudend - ze hoeven niet te weten hoe wanhopig je je voelt of dat je nachtenlang gepiekerd hebt!!!)
Bijv.: ik vond het teleurstellend, om te ervaren, dat ...
2) benoem een concrete situatie (wellicht ben je boos over wel 1000 situaties, maar dat kunnen je lezers doorgaans niet behappen, dus wees sober)
...toen ik met plan X kwam, merkte ik, dat sommigen het er niet mee eens waren. (Zet geen mensen publiekelijk in hun hemd, dat werkt tegen je. Ook al verdienen ze het, doe het niet. Of nu ja: niet in een mail die je verstuurt!!! Op je eigen papier kun je doen en laten wat je wilt, er messen in steken, verbranden, noem maar op.)
3) Wees constructief, benoem wat je wel wilt (dan kunnen mensen meegaan in wat jij voorstelt)
...en daarom ook deze mail: ik hoop, dat als jullie iets beter snappen, hoe het voor mij is, deze teleurstelling voortaan achterwege kan bijven.
Jok schreef:Het idee om een laatste BBQ, bij bij mij…,…,…
Dat voorstel viel kennelijk niet bij jou in goede aarde. Maar je benoemt niet, wat er mis mee was.
Wellicht vond je het wrang: "er zijn al bakken problemen - wie gaat er dan toch BQQen???". Gelijk heb je!!!
Stel in je mail bijv. voor, ".. laten we ënige spanningen in de familie eerst als familie oplossen, daarna wil ik heel graag een gezellig feestje - en dan hebben we ook echt iets te vieren!!"
Jok schreef:En dan nu moet ik mezelf motiveren, want makkelijk gaat het ziezo niet zijn!
Dit klinkt als een half verwijt. Stel rustig in je mail, dat jij jezelf weet te motiveren (ook al gaat je dat niet gemakelijk af!!) Mogelijk heb je er wel een bruggetje bij nodig (bijv. als het verwijt zou zijn, "dat je niet hogerop raakt" zeg dan, dat elke dag opstaan een enorme klus voor je is, vanwege je ziekte, maar dat je het nochtans doet.)
Enne: depressie is een ziekte, zeg dus maar gewoon, dat je ziek bent. Liefst min of meer aan het begin. Daarmee haal je ook de associaties mbt. 'zwak, lui, mislukt' sneller weg.
Jok schreef:Wat kan ik op zo’n cursus gaan doen als ik me niet goed in mijn vel voel, in zovele situaties…!
Dat het voor mij makkelijk gaat zijn, dat weet ik dat dat niet is! (voor niemand die daar aanwezig is, is dat zo!)
Eh - is het eeen cursus voor mensen dieniet goed in hun vel zitten, dan...?
Jok schreef: Dat het véél makkelijker is om de avonden dat ik les heb in m’n luie zetel te kruipen en tv te kijken of dergelijke, weet ik. Maar denk je dat ik me daar goed bij voel??
Een sterk punt: niet de hele avond voor die teevee willen hangen. Buit dat uit zet er een paar zinnen omheen - en begin of eindig je brief er mee.
Jok schreef:Dat een HUIS er bijdrage brengt tot dát goed-voelen blijkt ook maar larie, ik kan het jullie verzekeren!
is dit een goedbedoeld advies geweest, wat vooral woede gaf...? Benoem dan de geode bedoelingen, en dat je heus huiselijk geluk wil, maar dat er meer nodig is dan 'een hoop steen'.
