Ik weet niet goed waar ik dit moet plaatsen.
Ik heb zojuist gedweild en heb hier een eeuwigheid over gedaan.
Inmiddels heb ik er zooo een hekel aan gekregen dat ik me aan de miniemste details begin te ergeren. Ik begin en ik erger me aan het feit dat ik op de grond moet gaan liggen om onder bepaalde meubels te geraken, meubels te verschuiven....terwijl opbots tegen andere meubels, de dweil die van men aftrekker valt, keer op keer,enz....
Deze frustratie is zo erg geworden dat ik me binnenin écht kwaad maak en vervolgens zou beginnen huilen. Ik heb het ook bij nog andere zaken maar poetsen is echt wel de hoofdvogel.
Ik heb het nooit graag gedaan maar zoals het nu gaat zou ik bijna durven zeggen dat ik gevaarlijk dicht zit bij 'er de brui aan geven'... , terwijl ik het al niet echt veel doe...
Ik maak me hier zorgen over en ik vraag me af hoe ik beter zou kunnen omgaan met frustratie?
En vanwaar zouden deze heftige emoties komen?
Kan iemand mij aub advies geven hieromtrent?