Hallo allemaal,
Mijn dochter is nu een tijdje 14 en ze is nogal somber. Ze doet tweetalig gymnasium mét Latijn en Grieks. Ze wil niet naar school, ze wil niets en begint heel snel te huilen.
Nu kwam ik er vorige week achter, dat ze al maanden 's avonds in bed ligt te huilen, omdat ze niet naar school wil. Nu is haar vakantie bijna afgelopen en ze staat al de hele week op ''springen'', zal ik maar zeggen. Om het minste of het geringste begint ze te huilen. Als ik dan vraag waarom ze niet naar school wil, zegt ze: ''Dat weet ik niet.'' Zou het kunnen dat ze het gewoon niet wil vertellen of kan het ook echt zijn dat ze het gewoon niet weet?
Soms zegt ze wel: ''Alles is stom. De leraren, de lessen, gewoon alles en daarom wil ik niet meer terug.''
Ze komt niet naar me toe om te zeggen wat er is, want er moeten wel meer dingen aan de hand zijn dan alleen dat ze niet naar school wil. Dat vind ik ook niet fijn, dat ze met niet ''vertrouwd'' door naar me toe te stappen als er iets is. Ik ben bang dat er misschien nog iets anders speelt op haar school. Ik heb gevraagd of ze haar pesten, maar ze zei alleen: ''Niet echt.'' Toen ik voorstelde om met een dokter (ik heb speciaal niet het woord ''psycholoog'' genoemd, bij haar in de klas zit een autistische jongen die ook bij een psycholoog zit, ik wil niet dat ze denkt dat ik denk dat ze ook ''gek'' of ''vreemd'' is)/iemand te gaan praten, begon ze weer te huilen en zei ze: ''Als je me daar naar toe neemt, dan zeg ik toch helemaal niets.'' Ik weet niet meer wat ik ermee aan moet.
Ze kan er ook niet tegen als haar vader (mijn man) en ik een meningsverschil hebben, dan wordt ze meteen heel stil en somber. Toen ik vroeg wat ik dan met haar moest doen, zei ze: ''Dat weet ik niet.'' En toen zei ik: ''Ik zal wel eens met papa overleggen.'' en toen zei zij weer: ''Nee, nee, niet met papa. Hij mag het niet weten. Als je het verteld, dan zeg ik al helemaal niets meer.'' Nu wil ik het wel graag tegen mijn man vertellen, maar ik vind niet dat ik dat kan doen als zij nadrukkelijk heeft gezegd dat ik dat niet mag. Wat moet ik daar mee?
En haar zusje, die is 12, begint nu ook te ''puberen'' en zegt soms vervelende dingen tegen haar. Ze kan daar absoluut niet tegen en begint óf te huilen óf zegt iets in de trant van: ''Stom kind, als je nog een keer zoiets zegt dan... dan.... ''..
En ik merk vaak dat ze heel somber is, ze lacht zelden en beleefd nooit meer plezier aan iets. Ik weet gewoon niet wat ik daarmee moet.
Ik hoop dat jullie misschien tips hebben voor me. Als moeder word ik er toch ook heel verdrietig van.
Alvast bedankt,
Emma