zeer lage tolerantiedrempel...?

[Poolster]

Ik weet niet goed waar ik dit moet plaatsen.

Ik heb zojuist gedweild en heb hier een eeuwigheid over gedaan.
Inmiddels heb ik er zooo een hekel aan gekregen dat ik me aan de miniemste details begin te ergeren. Ik begin en ik erger me aan het feit dat ik op de grond moet gaan liggen om onder bepaalde meubels te geraken, meubels te verschuiven....terwijl opbots tegen andere meubels, de dweil die van men aftrekker valt, keer op keer,enz....
Deze frustratie is zo erg geworden dat ik me binnenin écht kwaad maak en vervolgens zou beginnen huilen. Ik heb het ook bij nog andere zaken maar poetsen is echt wel de hoofdvogel.
Ik heb het nooit graag gedaan maar zoals het nu gaat zou ik bijna durven zeggen dat ik gevaarlijk dicht zit bij 'er de brui aan geven'... , terwijl ik het al niet echt veel doe...

Ik maak me hier zorgen over en ik vraag me af hoe ik beter zou kunnen omgaan met frustratie?
En vanwaar zouden deze heftige emoties komen?

Kan iemand mij aub advies geven hieromtrent?

[Poolster]

Bij deze ga ik stoppen met hier te schrijven....en te lezen.

Ik voel me er niet meer goed bij.

Ik krijg zelden tot nooit reactie, ook al dacht ik ten minste op deze plek steun te ervaren.
Niet dus...
Daardoor word ik nog meer bevestigd in het feit dat mensen mij negeren en als lucht zien.
Zelfs op een forum...
Ik snap echt niet wat er mis is met me, maar het moet heel wat zijn, dat is duidelijk.

Vaarwel aan allen!

[elgebak]

Lieve Poolster,
Niet elk topic krijgt binnen drieënhalf uur een reactie, maar dat wil niet zeggen dat er helemaal geen reactie komt. Dit is pas het moment waarop ik het lees, en dat heeft niets te maken met negeren en niet willen zien.

Over je eerste bericht: daar herken ik zeker wel wat in. In elk geval vind ik het knap van je dat je de moeite nog neemt om dingen opzij te schuiven en overal onder te gaan liggen. Bij mij gaat het vaak al niet meer verder dan met de stofzuiger langs daar waar ruimte is, en wat makkelijke dingen half opzij schuiven (en ik hoef enkel mijn eigen kamer te doen). Waar het vandaan komt weet ik niet, en hoe ermee om te gaan weet ik ook niet zo goed. Wat ik nu wil proberen: elke keer één ding wat extra aandacht geven met schoonmaken. Dus de ene keer bijvoorbeeld mijn bureau leeghalen en met een natte doek afnemen, de volgende keer ga ik een kast extra goed afnemen. Niet alles in één keer, dan heb je ook minder om tegenop te zien. Kort geleden was ik overal zo zat van dat ik alles in één keer grondig had aangepakt, maar dat was me zó tegengevallen dat ik daarna amper in staat was om nog mijn postrondje te doen. Dus mijn advies is om in stapjes bezig te gaan. Ik hoop dat je dit nog leest en beseft dat mensen je niet willen negeren [AAI]

[Black Rose]

Euh...Niet vanwege je tweede post dat ik reageer hoor, maar herken dit in bepaalde zaken.
Voornamelijk bij het koken in mijn geval : mijn vriendin doet het gelukkig vaker dan mij.
Maar vaak lijkt het dan ook allemaal tegen te werken en zou ik het liefst alles een schop geven.
Ook door verschillende meubels te renoveren de laatste tijd krijg ik een gelijkaardig effect bij o.a. het afschuren ervan.
Dat is begonnen sinds er één kast echt "tegenwerkte"

Ik vermoed als m'n meer stress heeft dat m'n meer krampachtig tewerk gaat --> wat dan leidt tot meer "knoeien" --> nog meer stress --> nog meer geknoei --> zin om er een schop in te geven
Beste is dan even te pauzeren, of het te laten liggen voor een andere keer. Maar dat is niet altijd mogelijk, zeker niet met koken

[Minerva]

Ik heb zojuist gedweild en heb hier een eeuwigheid over gedaan.
Inmiddels heb ik er zooo een hekel aan gekregen dat ik me aan de miniemste details begin te ergeren. Ik begin en ik erger me aan het feit dat ik op de grond moet gaan liggen om onder bepaalde meubels te geraken, meubels te verschuiven....

Geduld... soms komen antwoorden meteen, soms duurt het even.

Als ik je lees zo met dat dweilen dan krijg ik het gevoel alsof je een soort van precisie werk aan het doen bent. Heb je smetvrees ofzo ? Precisiedwang ? Hoe lang doe je over zoiets ? Hoe groot is dan je kamer ?

Ik ga nooit op de grond liggen als ik dweil eerlijk gezegd. Meubels verschuiven doe ik alleen als dat makkelijk kan zoals een eetkamerstoel. De rest dweil ik omheen, dat wordt dan toch niet vuil ?!

[Janneke]

"Beter met frustratie omgaan" - tja, wat is dat eigenijk....?

Wat ik herken: soms, of vaak: dan "heb je van die dagen" of "dan heb je van die buien" en dan IS alles je te vel.

Wat ik dan doe: er gewoon aan toegeven: stoppen met dweilen n jouw geval, huilen/ op kussens rammen en de rest van de dag vooral goed voor mezelf zorgen, een beetje verwennen.
EN: belangrijk: nadenken over 'goh, het werd me te veel: sta ik dan zo onder stress...? Bne ik zo moe (en ga ik dan plichtsgetrouw door)...?' Etc.

...en dan de oorzaak aanpakken.

[elgebak]

Wat ik herken: soms, of vaak: dan "heb je van die dagen" of "dan heb je van die buien" en dan IS alles je te vel.

Wat ik dan doe: er gewoon aan toegeven: stoppen met dweilen n jouw geval, huilen/ op kussens rammen en de rest van de dag vooral goed voor mezelf zorgen, een beetje verwennen.

Eraan toegeven wordt wel een probleem als je elke keer het gevoel hebt dat het alkemaal te veel is....

[Janneke]

Eraan toegeven wordt wel een probleem als je elke keer het gevoel hebt dat het alkemaal te veel is....

...hoezo??

Soms kan 1 minuut pauze, en daarna dingen in een lagere versnelling doen al wonderen verrichten. Als het om "je gevoel" gaat (dat is ene subtiel onderscheid tov. feitelijk, fysieke uitputting) is "aandacht geven aan" al heel erg heilzaam.

[elgebak]

Een korte pauze is voor mij vaak niet echt een oplossing. Als ik daarna weer verder moet zie ik er nog evengoed tegenop, en bovendien zit ik mezelf in die pauze dan al te vermoeien met het idee dat ik straks weer verder moet. Daar ga ik me nog ellendiger van voelen. Dat is voornamelijk wanneer het voor mijn gevoel te veel is. Wanneer ik mezelf fysiek niet in staat voel om een taak te verrichten helpt een korte pauze wel een klein beetje voor het herstellen van mijn kracht, maar voor het gevoel blijft het dan allemaal te veel en te zwaar. Vooral ook het idee dat ik dan nog onvoldoende hersteld ben en het gewonnen herstel weer kapot moet maken.

Of een pauze goed is vind ik dan ook vaak heel moeilijk te beoordelen. Fysiek kan het me iets opleveren als ik me lichamelijk echt niet meer in staat voel om een taak uit te voeren. Mentaal ben ik dan juist nog langer bezig met mezelf vermoeien. Ook ken ik de grens niet altijd tussen iets fysiek niet aankunnen en mentaal iets niet aankunnen. Ik heb het idee dat ik fysiek steeds minder kan hebben, maar dat mijn hoofd een bepaald fysiek niveau ook steeds minder goed kan verdragen, waardoor het gevoel van iets niet aankunnen dus dubbelop gaat (lastig uit te leggen)

[elgebak]

Toevoeging: Wanneer ik me fysiek nog niet uitgeput voel moet ik juist geen pauze omdat ik daarna niet meer overeind kom. Dus pauze werkt in dat geval alleen wanneer ik nergens meer puf voor heb.

[Radius]

Het probleem dat je beschrijft is denk ik voor velen van toepassing. Als je geen doel ziet om naartoe te leven, dan zie je als je zo links en rechts kijkt vaak alleen sleur. Als je je pijlen ergens op zet en ergens naartoe streeft dan leer je kansen en positieve aspecten herkennen. Herkenning van positieve bijdrages aan jouw streven zorgen ervoor dat je geen last krijgt van sleur en optimistisch blijft.(Bijvoorbeeld een beeld op de televisie over de totstandkoming van vrede dat gezien wordt door iemand die streeft naar wereldvrede, een wat clichè voorbeeld.)

Dat was beknopt mijn idee. Ik hoop dat het iets voor je kan betekenen. Sterkte en succes!

[angel12]

Ik heb zelf ook zoiets meegemaakt, bij mij lag het aan een te sterk werkende schildklier...