Ik wil gewoon even wat kwijt. Even vooraf: ik heb een leven met steeds terugkerende angsten, schuldgevoelens en daaruit voortkomende depressieve buien. Ik ben vrij passief in mijn vrijetijdsbesteding (film kijken, muziek luisteren, lezen) en ik voel me daar vaak schuldig over. Ik vind dan dat ik veel actiever zou moeten zijn, dat het niet normaal is dat iemand die lichamelijk gezond is zo passief is, etc.
Nou sprak ik gisteren een collega, die letterlijk tegen me zei dat ik meer van mijn leven moest maken. Hij bedoelde dat niet vervelend, maar wilde me gewoon aansporen meer plezier te gaan maken. Ik voelde me enorm aangevallen door die opmerking. Juist datgene wat ik van mezelf moeilijk te accepteren vind, benoemt hij immers als iets waar ik iets aan moet doen. Ik antwoordde dat ik dat misschien best zou willen, maar dat ik het door mijn voorgeschiedenis gewoon helemaal niet kán, actiever zijn, meer in beweging komen, etc. Dat vond hij onzin. Iedereen kan gewoon in actie komen vond hij.
Hoewel ik enerzijds vond dat hij gewoon niet wist waar hij over praatte, raakte ik anderzijds nog meer van mijn stuk. Ik begon ineens zó te twijfelen: zou het inderdaad zo zijn dat ik veel meer kan dan ik doe? Is dat maar een smoesje van me om te zeggen dat ik het niet aan kan om actiever te zijn? Van de andere kant vond ik zijn woorden een beetje klinken zoals die van mensen die zeggen dat je kanker kunt genezen als je maar positief genoeg denkt. Dat vind ik ook een verschrikkelijke onzin-visie, maar sommige mensen denken er echt zo over.
Hoe het ook zij: ik raakte zó van slag dat ik eerst heel erg boos werd en daarna inwendig helemaal begon te trillen. Ik heb tien minuten op mijn stoel gezeten en ben daarna naar huis gegaan. Ik was zó over de flos dat ik me niet meer op mijn werk kon concentreren.
Ik vraag me eigenlijk af of iemand dit herkent?