vanzanten

Twijfel en schuldgevoel door een collega

Ik wil gewoon even wat kwijt. Even vooraf: ik heb een leven met steeds terugkerende angsten, schuldgevoelens en daaruit voortkomende depressieve buien. Ik ben vrij passief in mijn vrijetijdsbesteding (film kijken, muziek luisteren, lezen) en ik voel me daar vaak schuldig over. Ik vind dan dat ik veel actiever zou moeten zijn, dat het niet normaal is dat iemand die lichamelijk gezond is zo passief is, etc.

Nou sprak ik gisteren een collega, die letterlijk tegen me zei dat ik meer van mijn leven moest maken. Hij bedoelde dat niet vervelend, maar wilde me gewoon aansporen meer plezier te gaan maken. Ik voelde me enorm aangevallen door die opmerking. Juist datgene wat ik van mezelf moeilijk te accepteren vind, benoemt hij immers als iets waar ik iets aan moet doen. Ik antwoordde dat ik dat misschien best zou willen, maar dat ik het door mijn voorgeschiedenis gewoon helemaal niet kán, actiever zijn, meer in beweging komen, etc. Dat vond hij onzin. Iedereen kan gewoon in actie komen vond hij.

Hoewel ik enerzijds vond dat hij gewoon niet wist waar hij over praatte, raakte ik anderzijds nog meer van mijn stuk. Ik begon ineens zó te twijfelen: zou het inderdaad zo zijn dat ik veel meer kan dan ik doe? Is dat maar een smoesje van me om te zeggen dat ik het niet aan kan om actiever te zijn? Van de andere kant vond ik zijn woorden een beetje klinken zoals die van mensen die zeggen dat je kanker kunt genezen als je maar positief genoeg denkt. Dat vind ik ook een verschrikkelijke onzin-visie, maar sommige mensen denken er echt zo over.

Hoe het ook zij: ik raakte zó van slag dat ik eerst heel erg boos werd en daarna inwendig helemaal begon te trillen. Ik heb tien minuten op mijn stoel gezeten en ben daarna naar huis gegaan. Ik was zó over de flos dat ik me niet meer op mijn werk kon concentreren.

Ik vraag me eigenlijk af of iemand dit herkent?
Poolster

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Hey,

Je wil wel graag actiever zijn, maar...

Is het omdat je met een bepaalde aandoening kampt/gehad hebt dat je niet actief kan zijn?
Ben je ergens bang voor? Omdat je spreekt over angsten...
Of ontbreekt de motivatie om iets meer te gaan ondernemen?

En wat zou je graag willen doen, weet je dat?
Wat zijn je interesses/passies?

Ik herken me wel; bij mij is het een stuk door vermoeidheid/kwalen (CVS) en een stuk door demotivatie (zware depressie).


Groetjes,

P.
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Gelukkig steekt niet iedereen hetzelfde in elkaar. De uitspraak van je collega is naar mijn mening vrij kort door de bocht. We leren ons in de loop van ons leven bepaalde gedragspatronen aan, omdat ze belonend zijn. Het is in onze genen vastgelegd dat we zo min mogelijk energie willen verbruiken, en toch in leven te blijven en ons voort te planten. Daarom zijn we vaak als we interesse hebben in een potentiële partner veel eerder bereid ons uit te sloven en in het zweet te werken. Wat in leven blijven betreft zijn we zo sterk van de maatschappij afhankelijk en worden we zozeer door haar beschermd dat het zich niet meer loont om lichamelijk actief te zijn, dus richten we ons liever op het verdienen van geld, want dat brengt brood op de plank. Ook maakt geld iemand hoe pervers het ook klinkt vaak aantrekkelijker voor potentiële partners.

Jouw ingesleten passiviteit is dus helemaal niet zo verwonderlijk. Als je echt actiever wil worden, moet je daarvoor eigenlijk bijna een gegronde reden hebben, zoals het winnen van een partner of het verbeteren van je uistraling in het algemeen. Wel is het zo dat er bij sport en beweging endorfinen in je lichaam vrijkomen, waar je je gelukkiger door voelt. Voor je gevoel van welzijn zou het dus zeker geen kwaad kunnen eens een eindje te gaan joggen. Als je het vaker doet schijnt het zelfs dat het verslavend kan zijn, een gezonde verslaving zolang je die binnen de perken weet te houden.

Hopelijk heb je iets aan deze woorden. Iemand anders kan jou niet vertellen wat je moet doen, je kan door te proberen er zelf achter komen waar je je het beste bij voelt. Succes!
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Wat is er mis met 'passieve vrijetijdsbesteding' zoals films kijken, muziek luisteren en lezen?
Sinds wanneer is het een norm dat je aan actieve vrijetijdsbesteding zou moeten doen als je lichamelijk gezond bent?
Leef je eigen leven en richt het zo in als je zelf wilt en trek je van kritiek van anderen alleen iets aan als je er een kern van waarheid in ziet. Als dat laatste het geval is, dan zul je toch bij jezelf te rade moeten gaan. En anders mag die
collega toch fijn naar de maan lopen? Dat duurt lekker lang en is een heel actieve vrijetijdsbesteding. ;-)

Wat betekent 'actiever' zijn in jouw geval trouwens?
* Liebe Macht Frei *
vanzanten

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Alvast bedankt voor jullie reacties! Waar ik eigenlijk vooral mee worstel is denk ik de vraag wie ik eigenlijk ben. Want inderdaad, wat is er mis met een passieve levensstijl? Het ene moment kan ik dat ook denken en er vrede mee hebben. Maar als ik dan vervolgens weer eens om me heen kijk dan lijkt het alsof alle andere mensen volop bezig zijn met een actief sociaal leven. Ze zien hun vrienden, ondernemen allerlei dingen, etc. En dan komt steevast de gedachte in me op: zo zou ik toch eigenlijk ook moeten leven? Ik voel me dan heel erg ver van de gemiddelde mens afstaan en ik voel me dan vooral waardeloos en mislukt.

Maar als ik me dan afvraag wat ik dan anders zou willen doen dan komt er niets in me op. Ik heb bijvoorbeeld helemaal geen echte passies meer waar ik echt energie in zou willen steken. "Wat zeur je dan?", zullen jullie misschien denken en dat vraag ik mezelf ook regelmatig af. Ik ben in de kern dus immers best tevreden met mijn passieve bestaan. Mijn 'behoefte' om actiever te worden is voornamelijk gebaseerd op schuldgevoel en het idee dat mijn levensstijl niet normaal is. Maar toch kan ik het allemaal niet loslaten en blijft het maar door me heen malen dat ik actiever moet worden. Van die steeds terugkerende gedachten word ik heel onrustig en die onrust die vormt een soort blokkade in me. Het zorgt ervoor dat ik alles wat er in me opkomt om te gaan doen (al is het maar stofzuigen, boodschappen doen of de hond uitlaten) als een enorm obstakel zie. Ik verlam dan helemaal en kan me er meestal niet toe zetten om in actie te komen. Daar voel ik me dan vervolgens weer schuldig om.

Ik weet het af en toe niet meer eerlijk gezegd. Ik heb in zó weinig dingen meer zin tegenwoordig....
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Nou sprak ik gisteren een collega, die letterlijk tegen me zei dat ik meer van mijn leven moest maken. Hij bedoelde dat niet vervelend, maar wilde me gewoon aansporen meer plezier te gaan maken. Ik voelde me enorm aangevallen door die opmerking. Juist datgene wat ik van mezelf moeilijk te accepteren vind, benoemt hij immers als iets waar ik iets aan moet doen. Ik antwoordde dat ik dat misschien best zou willen, maar dat ik het door mijn voorgeschiedenis gewoon helemaal niet kán, actiever zijn, meer in beweging komen, etc.
Waar ik eigenlijk vooral mee worstel is denk ik de vraag wie ik eigenlijk ben. Want inderdaad, wat is er mis met een passieve levensstijl? Het ene moment kan ik dat ook denken en er vrede mee hebben. Maar als ik dan vervolgens weer eens om me heen kijk dan lijkt het alsof alle andere mensen volop bezig zijn met een actief sociaal leven. Ze zien hun vrienden, ondernemen allerlei dingen, etc. En dan komt steevast de gedachte in me op: zo zou ik toch eigenlijk ook moeten leven?
Je tweede posting hierboven is een verklaring voor je trigger. Je voelde je aangevallen door de opmerking van je collega omdat je eigenlijk zelf vindt dat je het niet goed doet. Dat je actiever moet zijn en dat je je schuldig voelt daarover. En die vloeit weer voort uit het feit dat je met de vraag worstelt wie je nou eigenlijk bent. Je hebt het moeilijk met het accepteren van je eigen passieve levensstijl. Het is niet zozeer dat anderen daar moeite mee hebben maar jij maakt er een punt van.

Waar komt dat vandaan ? Wie heeft dat ooit eerder tegen je gezegd ? Aan welke situatie van vroeger doet je dat denken dan ?

Ik vraag me ook af wat die voorgeschiedenis is waardoor je helemaal niet actiever kán zijn, waardoor je niet in beweging kan komen ?
Inzicht als Uitweg..
vanzanten

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Mijn ex vond me te passief. Daardoor zijn we ook gescheiden vorig jaar. Ik hoor nu dat ze weer volop aan het leven deelneemt en dat ervaar ik eigenlijk als een soort afstraffing, zo van "eindelijk heb ik weer een leuk leven". Hoewel ik eigenlijk volop vrede met de scheiding had en blij was dat ik nu mijn passieve levensstijl kon leiden voel ik me de laatste weken toch meer en meer ongelukkig worden. Dat komt vast ook door de zomer. Iedereen onderneemt van alles en ik zit hier maar te zitten. Ik heb me al suf zitten piekeren over wat ik zou kunnen gaan doen om actiever te worden, maar er zijn gewoon helemaal geen dingen die me boeien. Zelfs in film kijken en lezen (dingen die ik eigenlijk graag doe) heb ik eigenlijk helemaal geen zin. Ik zou het eerlijk gezegd helemaal niet erg vinden als ik gewoon op een dag niet meer wakker word. Maar ik heb nog twee kinderen van 12 en 15 die de helft van de tijd bij mij wonen. Ik vind dat ik die een goed voorbeeld moet geven en dus actiever moet zijn. Maar dat 'moeten' ervaar ik als een enorme druk, die me verlamt om in beweging te komen.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Dat klinkt wel een beetje depressief allemaal als je nergens meer zin in hebt en soms maar liever niet meer wakker wil worden.

Je schrijft dat je wel tevreden was met je scheiding en blij was met het feit dat je je eigen passieve levensstijl weer mocht gaan leiden, schrijf je nu ook dat je moeite hebt met het feit dat anderen wel actief zijn en je ex geniet van een eigen actieve levensstijl. Ik vind het typisch dat je het woord "afstraffing" gebruikt in dat zinsverband. Wat bedoel je daar precies mee ? Waar komt het vandaan ?
Inzicht als Uitweg..
vanzanten

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Sja, waar komt het vandaan..... Het is allemaal begonnen rond mijn tiende (ik ben nu 51), toen mijn ouders gingen scheiden. Die hebben er een enorme gevecht van gemaakt, vooral mijn moeder. Haar leven stortte in door de scheiding en ze heeft mijn vader de rest van haar leven zwart gemaakt. Omdat ik nogal op hem leek kreeg ik dus ook steeds impliciet te horen dat ik niet deugde. Ik heb er een gering zelfvertrouwen, faalangst, schuldgevoel en verlatingsangst aan overgehouden.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Dus door de negatieve uitlatingen van je moeder over jou omdat je op je vader leek, heb je je dat eigen gemaakt ? Ik snap het verband nog steeds niet met een afstraffing krijgen als anderen actief zijn en jij niet ? Wat bedoel je daar dan mee ? Dat je moeder gelijk had ?
Inzicht als Uitweg..
vanzanten

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Ik snap het zelf ook niet hoor! Door het gedrag van mijn moeder heb ik gewoon erg weinig zelfvertrouwen. En wat die afstraffing betreft: als ik mijn ex nu een bruisend leven zie leiden dan voelt dat voor mij alsof ze wil zeggen: "eindelijk onder jouw druk uit". Zoiets.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Het lijkt of je alles en iedereen in de rol van je moeder plaatst. Als een collega bijvoorbeeld tegen je zegt dat je actiever moet zijn is het alsof jij je eigen moeder tegen je hoort praten? En het verwijt snijdt je daarom waarschijnlijk zo door de ziel. Je bent over de helft van je leven, het is moeilijk zo’n ingesleten patroon te doorbreken.

Heb je daar hulp bij?
* Liebe Macht Frei *
vanzanten

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Het is niet zo dat ik steeds aan mijn moeder denk bij dit soort dingen hoor! Het is juist andersom: ik heb allerlei klachten en probeer steeds te bedenken waar die vandaan komen. Daarbij kan ik dan eigenlijk -naast natuurlijke aanleg- vooral op die theorie over mijn moeder komen.

Ik heb al allerlei psychologen gesproken in het verleden. Dinsdag ga ik voor een kennismakingsgesprek naar een 'nieuwe' psycholoog, op aanraden van mijn psychiater (op wiens advies ik Seroxat slik).
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

vanzanten schreef:Ik snap het zelf ook niet hoor! Door het gedrag van mijn moeder heb ik gewoon erg weinig zelfvertrouwen. En wat die afstraffing betreft: als ik mijn ex nu een bruisend leven zie leiden dan voelt dat voor mij alsof ze wil zeggen: "eindelijk onder jouw druk uit". Zoiets.
Wat bedoel je met eindelijk onder jouw druk uit ? Zet ze zich daarmee af tegen jou voor je gevoel ? Was jij iemand die haar onder druk zette ?
Inzicht als Uitweg..
vanzanten

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Nee, ik zette haar helemaal niet onder druk. Ik denk dat ze me vooral gewoon te saai vond. Zij wilde overal bij zijn, ik wilde graag thuis zijn. Nu zie ik haar dus weer overal bij aanwezig zijn en zit ik in mijn eentje thuis. En nu vraag ik me vooral af of ik nou zo vaak thuis zit omdat ik dat fijn vind of omdat ik bang ben me tussen de mensen te begeven (en misschien weer afgewezen te worden). Dat is dus een identiteitsprobleem. Verder krijg ik door mijn feestende ex de indruk dat ik haar heel erg heb geremd in de jaren dat ze bij mij was. Daar heeft ze natuurlijk zelf voor gekozen, maar toch. Het geeft me wel het gevoel dat ze zich nu op een bepaalde manier laat blijken hoe slecht ze het naar haar zin had bij mij. Dat is een heel erg rotgevoel. En ook hiervan weet ik dat ik het moet laten voor wat het is, maar ik krijg het nauwelijks voor elkaar. De psychiater ziet iets dwangmatigs in mijn gedachten.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

vanzanten schreef:Nee, ik zette haar helemaal niet onder druk. Ik denk dat ze me vooral gewoon te saai vond. Zij wilde overal bij zijn, ik wilde graag thuis zijn. Nu zie ik haar dus weer overal bij aanwezig zijn en zit ik in mijn eentje thuis. En nu vraag ik me vooral af of ik nou zo vaak thuis zit omdat ik dat fijn vind of omdat ik bang ben me tussen de mensen te begeven (en misschien weer afgewezen te worden). Dat is dus een identiteitsprobleem. Verder krijg ik door mijn feestende ex de indruk dat ik haar heel erg heb geremd in de jaren dat ze bij mij was. Daar heeft ze natuurlijk zelf voor gekozen, maar toch. Het geeft me wel het gevoel dat ze zich nu op een bepaalde manier laat blijken hoe slecht ze het naar haar zin had bij mij. Dat is een heel erg rotgevoel. En ook hiervan weet ik dat ik het moet laten voor wat het is, maar ik krijg het nauwelijks voor elkaar. De psychiater ziet iets dwangmatigs in mijn gedachten.
Je dicht je ex allerlei gedachten toe die eigenlijk jouw gedachten zijn. Je krijgt de indruk dat je ze geremd hebt. Heeft ze dat gezegd ? Het was haar keuze om met jou samen te zijn immers. Jij leidt af uit haar feestgedrag dat ze het doet om jou te laten blijken dat ze het slecht bij jou naar haar zin had. Het zou ook kunnen zijn dat zij het feesten gemist heeft en nu graag e.e.a. wilt inhalen, het zou kunnen zijn dat ze graag feest nu ze weer vrijgezel is omdat ze het gezellig vindt om onder de mensen te zijn. Het staat hoogstwaarschijnlijk volkomen los van jou want ik kan me nauwelijks voorstellen dat iemand gaat feesten om een ander pijn te doen. Dat noem ik pas obsessief/dwangmatig gedrag als dat de reden voor je ex is om te gaan feesten. Dat zou zeggen dat ze zelf dwangmatig is.

Het feit dat jij misschien wel liever thuis blijft omdat je bang bent voor afwijzing heeft meer weg van een sociale angst dan van een identiteitsprobleem.

http://www.gezondheidsplein.nl/dossier/ ... fobie.html
Inzicht als Uitweg..
vanzanten

Re: Twijfel en schuldgevoel door een collega

Bedankt voor je reactie Mystica! Iets om goed ter harte te nemen!

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”