ilm

Mijn verhaal

Graag wil ik mijn verhaal hier kwijt omdat ik eigenlijk niemand anders heb om mee te praten over mijn depressie. Mijn verhaal is best lang maar ik wil een zo goed mogelijk beeld geven. Excuses voor de mogelijke spel en grammaticale fouten, ik heb dyslexie.

Als ik terug denk aan mijn kindertijd tot ik naar de middelbare school ging, denk ik aan buiten spelen en aan ruzie. Ik was altijd buiten aan het spelen met mijn beste vriendinnetje die 4 huizen verder in de straat woonde. Wij deden alles samen en het was geweldig om haar te hebben. Thuis was ik ook heel gelukkig, ik kwam niet tekort aan liefde en aandacht, en ik had alles dat ik nodig had. Maar er was één ding dat mij heeft getraumatiseerd en toen al ongelukkig maakte. De aanhoudende ruzies tussen mijn ouders. Het was verschrikkelijk om altijd aan te horen hoe ze tegen elkaar schreeuwde, soms wel 5 dagen in de week, als ik al in bed lag. Maar ook in mijn bij zijn, in de auto of gewoon in de kamer. Ze hebben elkaar nooit aangeraakt bij een ruzie maar mijn vader heeft een keer een puzzel van 1000 stukjes waar mijn moeder aan werkte op de grond gegooid. Die nacht hebben ze het zo hard geschreeuwd dat ik verstijft in bed lag en uren lang wenste dat ze ophielden met ruzie maken. Nog steeds als ik hier 's nachts in het studentenhuis een geluid hoor verstijf ik, denkend aan de ruzies.

Toen ik naar de middelbare school ging gingen mijn ouders eindelijk apart wonen. Ik bleef elk weekend 1 nacht bij mij vader maar als ik niet wilde dan hoefde ik niet. Mijn vader was toen erg depressief maar het was heel leuk om met hem op te trekken maar het was ook heel moeilijk. Hij dronk de hele dag bier, om 12 uur in de middag begon het en om 12 uur in de avond stopte het. Het is alsof ik niet veel meer weet van die periode omdat ik toen leefde alsof alles langs me heen ging. De avonden dat mijn vader dronken was bijvoorbeeld, ik wou dat zo snel mogelijk vergeten en heb er nu ook niet veel herinneringen meer aan, al denk ik wel dat deze terug kunnen komen als iets mij aan een specifieke avond herinnerd. Maar verder heb ik ook hele leuk dagen met hem gehad, ik hield echt heel veel van hem, en ik wou elke week bij hem zijn want er waren ook moment waarop we elkaar perfect aanvoelde en leuke dingen gingen doen. Maar toen ik 14 was kreeg hij kanker en overleed tot ik net 16 was. Je vader zien sterven als je 16 jaar bent is niet te begrijpen. Ik had een dubbel gevoel waar ik me nog steeds voor schaam. Ik dacht aan de ene kant, het is beter zo, want ik was die, altijd dronken vader, wel zat aan het worden en mijn moeder ook, maar aan de andere kant wou ik natuurlijk nog zo veel tijd met hem doorbrengen en hem trots maken.

Ondertussen toen ik 13 jaar was ontwikkelde bij mij een eetprobleem tot het ergste moment dat ik elke seconde die ik wakker was dacht aan eten, of juist aan het niet willen eten en calorieen verbranden. Toen ik erkende dat dit helemaal fout ging ben ik hier toen ik 15 was bovenop gekomen.

Net voor dat mijn vader stierf werd ik verliefd. Ik werd verschrikkelijk verliefd op een jongen die ik eigenlijk niet kende, maar 3 weken na de eerste keer dat ik met hem afsprak was het al vast. Wij wouden elkaar en niemand anders. Ik was heel gelukkig met hem maar na een half jaar werd ik steeds meer somber, en na 1,5 jaar, toen ik 17 jaar oud was, zat ik in zo'n diep dal dat ik dacht dat ik hulp nodig had. Ik had toen 2 baantjes en ik ging naar 2 scholen, ik was heel erg gestrest en had de dood van mijn vader niet verwerkt, ik wou er eigenlijk niet eens aan denken. Ik ging in behandeling bij een psycholoog en na een half jaar was ik weer op de been. Ik kon mezelf weer gelukkig noemen. En nog steeds waren ik en mijn vriend samen. Maar toen in oktober 2011 ging alles fout. Ik ging van hartstikke gelukkig naar doodongelukkig. Mijn vriend deed iets waardoor het uit ging. En tegelijkertijd kwamen we erachter dat de 9 maanden oude dochter van mijn broer(30) kanker had. Een zeer zeldzame vorm en zij overleed in december. Ik verloor niet alleen mijn nichtje maar ook een deel van mijn broer een schoonzus. De dood van haar heb ik nog niet verwerkt en ik ben er ook nog niet eens aan begonnen. Het is onbegrijpelijk dat een meisje van 9 maanden kan overlijden, ik snap nog steeds niet en ik kan het nog niet bevatten. Het ging steeds slechter met mij, ik was elke dag nog verdrietig dat mijn relatie voorbij was en ik wou niks liever dan weer terug in zijn armen zijn. En in januari en februari hebben we het nog elke keren geprobeerd om het goed te maken. 3 weken terug ben ik erachter gekomen dat hij toen het een maand uit was met een ander heeft gezoend. Wat ik verschrikkelijk vind. Maar het ergste is nog dat ik elke keer als we probeerde het goed te maken vroeg; heb je met een ander gezoend, of iets anders gedaan? Dat heb ik ongeveer 5 keer gevraagd, en elke keer heeft hij nee gezegd. Hij heeft het dus niet alleen verzwegen maar er ook over gelogen in mijn gezicht, 3 maanden lang. De persoon die ik het meest vertrouwde van iedereen had mij bedrogen. Mijn vertrouwen in iedereen is weg. Ook ben ik al mijn vrienden kwijt geraakt omdat ik niet meer bij die vriendengroep wil horen waar mijn ex bij zit en het meisje waarmee hij heeft gezoend zit. Ik schaam me zo diep en ik ben ook nog een beetje boos dat niemand mij het had verteld terwijl iedereen het wist. Of misschien snap ik wel dat ze het niet hebben verteld maar hun deden helemaal niks, het beste om te doen was tegen mijn ex vertellen dat het niet juist was om tegen mij te liegen, want dat wisten ze wel. En nu zit ik hier alleen in een kamer, zonder vrienden, zonder geld en verschrikkelijk depressief. Ik heb een hele slechte manier gevonden om de paniekaanvallen en de huilbuien te stoppen. Iets wat ik al deed toen ik 14 jaar was; mezelf snijden. Het is slecht maar het is het enige waardoor ik stop met het huilen. Ik weet dat ik hulp nodig heb van een psycholoog maar dat kost volgens mijn meer dan 300 euro en dat heb ik niet. Daarom ga ik het proberen zelf op te lossen.

En dit is echt een hele korte versie van mijn verhaal. Over het hele verhaal kan ik waarschijnlijk een boek schrijven maar dit zijn de hoofdpunten.

Bedankt voor de moeite die je hebt genomen om dit te lezen.
Black_unicorn

Re: Mijn verhaal

Hey Ilm,

ik heb je verhaal nu al enkele keren gelezen.
Vind het best heftig wat je allemaal hebt moeten doorstaan!
Zelf oplossen... ik weet niet hoor. Ik dacht ook zo en dat is eigenlijk niet zo goed gekomen waardoor ik toch naar professionele hulpverlening heb moeten stappen.
Het vergde moeite om die stap te durven zetten maar nu ben ik daar erg blij om!

Ik weet dat de hulpverlening in Nederland verschillend is met die van België.
Toch kan ik mij moeilijk inbeelden dat er voor jou geen betaalbare hulp is.
Is het een mogelijkheid voor jou om dit met je huisarts te bespreken?
Je hebt immers heel wat te verwerken gekregen en ik denk dat geen enkele mens dit in zijn eentje kan. Hoop dat je de goede weg vind!

Groetje,
Nish
angel12

Re: Mijn verhaal

Dag Ilm,

Ik heb echt met jou te doen.

Er zit natuurlijk een aspect dat je de overlijdens van je nichtje en vader niet verwerkt hebt.
Jezelf pijnigen heeft daar naar mijn mening ook mee te maken. Zodat je niet moet voelen wat je voelt.

Ik begrijp dat je hier je verhaal doet maar ik denk ook dat je verder hulp dient te zoeken.
Misschien is er wel een tussenkomst van je ziekenkas ?

Eetverslavingen, zelfmutulatie, het is allemaal jezelf pijnigen omdat je niet weet hoe je met je verdriet, boosheid enz... dient om te gaan.
Je lichaam lijdt er echter ook onder op die manier.

Er zijn echter wel methodes om je gevoelens op een andere manier te uiten.

Wat je ex-vriend betreft, het is goed dat je eerlijk bent maar je kan anderen/hem niet naar je hand zetten, controleren of eisen dat ze/hij eerlijk met jou zijn/is. Je kan het wel hopen en verlangen maar ja, het kan dan zijn dat je teleurgesteld wordt.
Dat anderen jou niet verwittigd hebben, tja, ze hadden waarschijnlijk de durf-de kracht niet om het jou te zeggen of ze wilden jou niet kwetsen.

Voel vooral wat goed is voor jezelf, wat JIJ nodig hebt, focus je op jezelf en tracht indien mogelijk verder hulp te zoeken. Vertrouw op jezelf, je kan het wel, je kan van de pijn vanaf geraken.

Warme groeten,

Angel

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”