Mijn probleem en het verhaal erachter

[Laurens5]

Beste lezer,

Dit is de eerste keer dat ik dit forum gebruik, maar ik wil graag ergens mijn verhaal kwijt en ik hoop dat mensen mij kunnen helpen.

Ik ben 20 jaar, ik woon ongeveer een half jaar op kamers en ik ben recentelijk gestopt met mijn studie. De reden dat ik gestopt ben was dat ik me eigenlijk nooit echt thuis voelde op die studie. Ik vond het niet per se vervelend om te gaan en ik had ook geen moeite met goeie cijfers halen, maar hoe meer ik leerde over bepaalde dingen hoe minder ik er mee wilde werken. Ik heb ook nooit een toekomst gezien voor mezelf dat vakgebied(Informatica).

Dit is niet de ultieme reden geweest voor mij om te stoppen, ik ben de studie gestopt terwijl ik op stage was, tijdens de stage kwam ik in een 'normale' werkomgeving terecht. Ik voelde me daar eerst een beetje ongemakkelijk, maar na een tijdje voelde het wel gewoon normaal. Maar ik heb wel altijd een bepaalde angst gehad om niets te doen te hebben.

Ik ben altijd bang geweest dat wanneer ik aan het werk hoor te zijn, dat ik even niets te doen heb als er mensen langs komen. Ik was bang dat mensen dachten dat ik weinig deed, en daardoor werd ik bang om dingen te doen, want als ik dan klaar was, was er niets meer te doen. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar ik kon de motivatie niet meer vinden om aan dingen te werken. Ik las liever het nieuws, luisterde naar muziek, keek een filmpje online of liep om koffie dan dat ik aan iets bezig was. Als er mensen binnen liepen in het kantoortje waar ik zat klikte ik snel iets naar boven waar ik dan zogenaamd aan aan het werken was, of ik liet het gewoon half open staan zodat het net leek of ik wel iets deed.

Het is ook niet zo dat ik helemaal niets meer deed, ik leverde eigenlijk altijd op tijd het gevraagde werk af en het bedrijf waar ik voor werkte was ook altijd wel tevreden over het resultaat. Toch bleef ik altijd met de angst zitten dat ik iets te doen moest hebben. Dit werd zo erg dat ik er zwaar tegenop begon te zien om nog terug te gaan, dit samen met het feit dat ik de studie toch al niet zo leuk vond heeft er toe geleid dat ik uiteindelijk maar gestopt ben.

In de periode dat ik eigenlijk niet meer terug wilde naar de stage begon ik ook steeds slechter te slapen, ik had hiervoor nog nooit last gehad van slecht kunnen slapen. Ik begon steeds meer te fantaseren over de dingen die ik wilde doen als ik zou stoppen met de studie/stage. Ik wilde zo graag iets veranderen, maar ik was bang voor de consequenties, dus het bleef voorlopig bij dromen.

Op een gegeven moment werd de angst om weer een dag op de stage te zitten zo groot dat ik niet meer uit mijn bed wilde komen. Ik meldde me ziek en liet verder niets van me horen. Ik was zelfs bang om de telefoon op te nemen. Tot ze uiteindelijk mijn ouders belde en die belde mij weer ongerust op. Een tijdje daarna probeerde ik op de stageplek uit te leggen dat ik iets anders wilde met mijn leven en dat begrepen ze wel, mijn ouders begrepen het ook en ze hebben me ook altijd gesteund in mijn beslissing.

Nu een paar maanden later ben ik bang om nieuwe dingen te ondernemen, ik ben bang dat het weer op dezelfde manier gaat aflopen. Ik merk nu aan mezelf dat ik veel meer twijfel over veel zaken en dat ik veel sneller geneigd ben om te stoppen met iets, hier had ik vroeger nooit echt last van. Ik ben behoorlijk in de war geweest toen ik nog op de stage was en ik heb eigenlijk nooit echt begrepen waar mijn paniekreactie vandaan kwam.

Op dit moment zit ik dus enorm in de knoop met mezelf en ik ben bang om verder te gaan met mijn leven.

[Radius]

Kerel, je hoeft je gevoel van welbevinden niet te laten afhangen van hoe anderen naar je kijken. Als jouw werk je baas tevreden stelt is het gewoon goed. Werk op je eigen tempo en laat anderen als ze de behoefte daartoe hebben een labeltje op je plakken, dat zullen sommigen toch altijd wel blijven doen.

Je moet toch iets met je leven, en dit leek als iets dat prima bij je paste. Ik vind het jammer dat je met deze opleiding gestopt bent met de reden die je opgeeft. Wees gewoon jezelf en doe je eigen ding op je eigen tempo, als je kwaliteiten hebt worden die toch wel erkent en zullen mensen je ervoor betalen deze in te zetten. Kop op, en ik wens je veel sterkte en succes!

[Minerva]

Klinkt wel een beetje als een bore-out. Een job die je weinig uitdaging biedt, weinig eisen aan je stelt en die je weinig te bieden heeft. Geen wonder dat je daar andere dingen ging zitten doen als er verder niet veel aan je gevraagd wordt, niets van je vewacht wordt en je geen echte prestatie hoeft te leveren waar je werkelijk voor hebt hoeven werken of waar je trots op kan zijn. Dan word je ook wel bang dat anderen er achter komen dat je eigenlijk niet veel gepresteerd hebt of te doen hebt. Zonde van de tijd..

[angel12]

Ik begrijp heel goed hoe je je voelt.

Ikzelf heb een tijdje op een computerbedrijf gewerkt en ik had daar ook bijna niets te doen.
Op een gegeven moment las ik daar de krant "Financiële Economische Tijd" van voor naar achter en van achter naar voor. Ik verveelde me ontzettend en mijn werk was ook gedaan.
Uiteindelijk heb ik mijn ontslag gegeven en ben ik elders gaan werken, op een plek die me wel aanstond.
Daarvoor is het noodzakelijk te weten wat je graag zou willen, in welke sector je graag zou werken, wat voor werk je graag zou willen doen.
Als je dat niet weet, er bestaat nog altijd loopbaanbegeleiding,enz...Een vriendin van me heeft die stap gezet en dat gaf haar inzichten in zichzelf en wat ze graag wou doen. Ze is nu bezig me een opleiding van 1 jr.
Het is heel goed dat je naar je hart en intuïtie luistert maar ga eventueel in therapie of zo, maar doe iets om je inzichten te verschaffen in de oorzaak van je angsten...Praat er met mensen over. Je weet nooit waaruit de tips kunnen komen.
Verspil je tijd niet, het gaat ontzettend vlug. Blijf niet stilstaan maar onderneem dingen om je situatie te verbeteren. Vertrouw op jezelf, je kan het wel, geloof in jezelf.

Groetjes,

Angel