diagnose nodig

[ginam]

Ik zit slecht in mijn vel en functioneer niet op het werk en in mijn gezin.

Het probleem met mij is dat ik goede dagen en slechte dagen heb. Op goede dagen ben ik leuk, gezellig en zelfs productief als het moet. Maar helaas... ik heb slechte dagen waarop ik het niet zie zitten. Erger dan dat, op dit soort dagen maak ik mijzelf en mijn gezin kapot.

Dagen waarop ik mij bijzonder slecht voel komen soms doordat mijn ik een botsing heb gehad met mijn vriend of mijn oudste dochter (9). Ze zijn niet altijd lief voor me, hoewel ze het allebei goed bedoelen. Maar het is ook wel eens andersom: ik voel me al slecht en er is een kleine aanleiding: en ik ontplof. Ik ben op slechte dagen ontzettend somber.

Mijn dochter is geen gemakkelijk kind, maar ik ga op slechte momenten veel te gemakkelijk over de rooie. Ik ben daarom niet consequent voor haar. De ene keer tolerant, de andere keer heel gauw kwaad. Ook ben ik bang dat ik haar een keer wat aandoe. Ik heb dingen tegen haar gezegd die geen ouder ooit tegen haar kinderen hoort te zeggen. Mijn jongste dochter is nog een lief kleutertje, maar wat zal dat worden als zij ook prepuber wordt... Wat mijn vriend betreft: hij is alleen maar bij me omdat hij zijn kinderen niet wil missen. Hij probeert me wel het gevoel te geven dat hij bij me blijft omdat hij met mij wil zijn, maar hier prik ik doorheen. Hij is vaak weg in de avonden en weekenden en werkt langer dan hij zou moeten (nee, ik weet zeker dat hij er geen relatie met een ander op na houdt). Ik heb hem wel honderd keer gezecht dat ik hem haat (dat is op die momenten ook zo), hij haalt nu alleen nog maar zijn schouders op als het weer zover is. Hij is dan de volgende dag wel weer lief tegen me (meestal). We zwijgen dan over wat er de dag daarvoor gebeurd is.

Het is ook steeds erger aan het worden met mijn 'buien'. Ik weet dat ik mijn relatie en gezin kapot maak door mijn onvoorspelbaarheid. Ik ben bang dat op een dag jeugdzorg mijn kinderen meeneemt. In mijn hart vind ik dat ik niet beter verdien en wil ik helemaal niet leven.

De reden nu dat ik op dit forum mijn hart uitstort is dat ik wil weten of ik misschien een herkenbaar iets heb. Ik heb nooit hulp gezocht uit angst voor jeugdzorg. Ik moet weten of dit vaker voorkomt en of er misschien een medicijn tegen is.

[Hawk L.]

Ik heb nooit hulp gezocht uit angst voor jeugdzorg. Ik moet weten of dit vaker voorkomt en of er misschien een medicijn tegen is.

Angst voor jeugdzorg? Waarom zou je daar dan angst voor moeten hebben? Die mensen zijn er om je te helpen en hulp; dat heb je in jouw situatie zeker nodig!

Ben je al eens naar de huisarts geweest hiermee?

[Selfje]

Ik heb nooit hulp gezocht uit angst voor jeugdzorg. Ik moet weten of dit vaker voorkomt en of er misschien een medicijn tegen is.

Angst voor jeugdzorg? Waarom zou je daar dan angst voor moeten hebben? Die mensen zijn er om je te helpen en hulp; dat heb je in jouw situatie zeker nodig!

Ben je al eens naar de huisarts geweest hiermee?

ik ga niet offtopic hiermee, maar dit wil ik er wel over zeggen:

jeugdzorg moet je idd buiten de deur houden, Ginam.

Het klinkt alsof jij een depressie hebt of overspannen bent. Maar ik ben geen dokter, dus ik mag geen diagnoses stellen

ga eens met je huisarts praten (maar laat je niet wegsturen met een recept voor anti-depressiva o.i.d)
laat je doorverwijzen naar een psycholoog. ga daar aan de slag met wat er onder die prikkelbare buien zit Succes !

[Minerva]

Je stemmingswisselingen en explosieve buien zijn inderdaad wel destructief voor je relatie met de mensen op je werk, met je partner en met je kinderen. Ik vraag me af hoe het komt dat je zo haatdragend kan zijn en zo gemeen doet. Waar komt dat vandaan ? Wie heeft jou ooit zo benaderd of pijn gedaan dat jij nu zo bent geworden ?

Wat ik zie aan je verhaal dat er sprake kan zijn van een Borderline stoornis maar een echte diagnose hoort thuis bij een psycholoog/psychiater die jou een aantal persoonlijkheidstesten af neemt.


http://nl.wikipedia.org/wiki/Borderline ... dsstoornis
http://www.mentaalvitaal.nl/meer-lezen- ... faodj2azbg

[angel12]

Ik weet niet of het bij jou van toepassing is maar laat je bloed eens controleren, nl. je schildklierwaarden.

Veel moed,

Angel

[angel12]

Heftig reageren, woedeaanvallen kunnen te maken hebben met een té sterk werkende schildklier.

Dikke knuffel,

Angel

[Minerva]

Ja en het kan ook nog komen door suikerziekte (daling/stijging suikerspiegel) dus er zijn mogelijkheden genoeg maar het is daarom nou juist zo belangrijk dat mensen het goed laten uitzoeken via een huisarts. Zowel fysiek als psychisch. Je kan immers niets oplossen als je de kern van het probleem niet weet..

[Hawk L.]

Echt waar?! Ik heb namelijk ook al veel "ziekelijke" woedeaanvallen gehad en heb daarstraks nog een bloedtest laten doen omdat ik denk dat mijn schildklier te traag werkt.... Nu lees ik hier nog het woord suikerziekte ook... Ik kom er altijd op de één of andere manier bij uit als ik info over mijn klachten op zoek...
Ach ja, ik heb het resultaat morgen.

[angel12]

Dag Hawk,

Ben benieuwd naar de uitslag van je bloedonderzoek.
Ik hoop dat het goed voor je is.

Ik ben zéér ziek geweest van een véél te sterk werkende schildklier. Uiteindelijk zat er niets anders op dan ze eruit te halen en voel me nu fysiek, mentaal, emotioneel niet meer onder hoogspanning.

Dikke knuffel,

Angel

[Hawk L.]

Dag Hawk,

Ben benieuwd naar de uitslag van je bloedonderzoek.
Ik hoop dat het goed voor je is.

Ik ben zéér ziek geweest van een véél te sterk werkende schildklier. Uiteindelijk zat er niets anders op dan ze eruit te halen en voel me nu fysiek, mentaal, emotioneel niet meer onder hoogspanning.

Dikke knuffel,

Angel

Eruit halen?! Ik mag er niet aan denken...

Welke klachten had je? Koorts? Dat heb ik namelijk (gelukkig) niet.

[Janneke]

Het probleem met mij is dat ik goede dagen en slechte dagen heb. Op goede dagen ben ik leuk, gezellig en zelfs productief als het moet. Maar helaas... ik heb slechte dagen waarop ik het niet zie zitten. Erger dan dat, op dit soort dagen maak ik mijzelf en mijn gezin kapot.

Dagen waarop ik mij bijzonder slecht voel komen soms doordat mijn ik een botsing heb gehad met mijn vriend of mijn oudste dochter (9). Ze zijn niet altijd lief voor me, hoewel ze het allebei goed bedoelen. Maar het is ook wel eens andersom: ik voel me al slecht en er is een kleine aanleiding: en ik ontplof. Ik ben op slechte dagen ontzettend somber.

Hoi Ginam,
ik lees een aantal verschillende dingen in je bericht. Ten eerste een koppetje: een diagnose lijkt me idd geen luxe - maar die kan je niet stellen via het internet.
Maar troost je: ook jeugdzorg heb je daar NIET bij nodig. Een goede, zelfstandig gevestigde psycholoog lijkt me een prima optie. (Laat je verwijzen - zo moet dat nu eenmaal - door je huisarts. Dwz.: jij houdt een kort verhaal, hij/zij schrijft een verwijsbrief, waar verder dan alleen in staat, "dat er hulp van een psycholoog nodig is".)

Wat je hierboven schrijft, klinkt mij net niet in de oren als een lichamelijke aandoening (al kan dat uiteraard altijd meespelen).
Grof gezegd hebben we allemaal sterke en slappe periodes, goede en minder goede dagen - en op zo'n off-day kun je idd snel boos uitvallen, etc.

Let er ook op, dat je schrijft, dat je partner en dochter 'niet altijd lief voor je zijn, hoewel ze het goed bedoelen'. Valkuil voor veel vrouwen: alle verantwoordelijkheid op hun nek nemen.
Je dochter is pas 9, maar je partner zou als volwassen man wellicht een Gordon cursus oid. kunnen doen, om te leren, hoe hij op een liefdevolle manier jou kan confronteren. (Niet alle assertiviteit is altijd maar verkapte agressie. Sterker nog: echte assertiviteit kan heel erg goed samengaan met liefde, respect, ruimte bieden aan de ander en belang stellen in die ander.)
Als jij in therapie en hij op cursus werken aan beter omgangsvormen, volgt je dochter wel (al dan niet na een paar liefdevolle confrontaties).

Enne - niet om het een of ander, maar heb je zelf (wellicht als kind) nare ervaringen gehad met jeugdzorg...?

Mijn dochter is geen gemakkelijk kind, maar ik ga op slechte momenten veel te gemakkelijk over de rooie. Ik ben daarom niet consequent voor haar. De ene keer tolerant, de andere keer heel gauw kwaad. Ook ben ik bang dat ik haar een keer wat aandoe. Ik heb dingen tegen haar gezegd die geen ouder ooit tegen haar kinderen hoort te zeggen.

...veel moeders willen soms hun kind wel van het balkon kieperen. Het zijn geen mooie gedachten, die passen in een lieflijk plaatje, maar op de basisschool geldt, dat kinderen van groep 6 niet makkelijk zijn (veel dingen als pesten, machtsspelletjes, etc.) (Mogelijk word ze gepest - maar mogelijk is ze jou, gezien haar leetijd aan het uitproberen en testen met betrekking tot macht.)
Enige tips en begeleiding hierin kan een beetje psycholoog wel geven.
(En je weet al iets heel belangrijks, nl. dat je consekwent moet zijn. Maar een kind van 9 kan ook weten, dat jij geen automaat bent en zou daar ook sociaal mee kunnen omgaan. Ofwel: jou een beetje ontzien op "die" dagen.)

Mijn jongste dochter is nog een lief kleutertje, maar wat zal dat worden als zij ook prepuber wordt...

"Niet meer piekeren, dan strikt noodzakelijk. Vandaag is vandaag - en doe NU wat nu gedaan moet worden. Verder niet." Dit heeft een poos letterlijk boven mijn bed gehangen - ik kan het iedereen in tijden van crisis aanbevelen.
Bij jou kan het betekenenn: zorg NU, dat je een goede psychologe krijgt - en alles wat je daar leert, doorleeft, etc. is pure winst ivm. de opvoeding van je 2 kinderen.

Wat mijn vriend betreft: hij is alleen maar bij me omdat hij zijn kinderen niet wil missen. Hij probeert me wel het gevoel te geven dat hij bij me blijft omdat hij met mij wil zijn, maar hier prik ik doorheen. Hij is vaak weg in de avonden en weekenden en werkt langer dan hij zou moeten (nee, ik weet zeker dat hij er geen relatie met een ander op na houdt). Ik heb hem wel honderd keer gezecht dat ik hem haat (dat is op die momenten ook zo), hij haalt nu alleen nog maar zijn schouders op als het weer zover is. Hij is dan de volgende dag wel weer lief tegen me (meestal). We zwijgen dan over wat er de dag daarvoor gebeurd is.

"Niet meer piekeren, dan strikt noodzakelijk."
Hij zegt dat hij bij jou wil zijn en dat doet hij ook. (Al is hij vaak weg - denkbaar omdat de sfeer niet ideaal is.)
Dat jij dat vanuit je somberheid niet gelooft - dan kan je idd zo hebben. Dat is jouw sombere bui. (Wellicht trauma dat opspeelt, wellicht depressie zelfhaat, angst - er is van alles mogelijk en er kan heel erg veel aan/ tegen gedaan worden.)

Het is ook steeds erger aan het worden met mijn 'buien'. Ik weet dat ik mijn relatie en gezin kapot maak door mijn onvoorspelbaarheid. Ik ben bang dat op een dag jeugdzorg mijn kinderen meeneemt. In mijn hart vind ik dat ik niet beter verdien en wil ik helemaal niet leven.

Sommige dingen gaan gewooon vanzelf over - ander dingen worden alleen maar erger als je er niets constructiefs mee doet.
Jouw buien vallen in de categorie "constructieve actie nodig."

Ken je trouwens het woord "trigger"...? Dat is een klein iets, dat een grote reactie uitlokt.
Bijvoorbeeld: iemand die precies op dezefde manier een wenkbrauw optrekt, - zoals mijn moeder dat kon doen - die joeg mij vroeger in minder dan geen tijd de boom in. (Want als mijn moeder *dat* deed - dan kon je er d.nder op zeggen, dat er een uitbarsting volgde.)
Als je weet wat je triggers zijn (...gesteld, dat dat meespeelt...) kun je ze redelijk makkelijk samen met je psychologe de nek omdraaien.
(Daarna kan iemand je triggeren "wat ze willen" (bewust of onbewust) - je reageert niet meer met de oude emotie, maar blijft kalm. Of: je wordt licht geirriteerd: "Ja, nee, ik vind dit geen leuke manier van doen - wat bedoel je nou precies...? Waar gaat het je nou om...?" Want wenkbrauwen optrekken KAN iets akeligs betekenen, los van 'vroeger' - en een licht geirriteerde reactie is dan perfect.)

En als gezegd: wellicht word jij gekweld door trauma dat opspeelt, wellicht verklaart dat je zelfhaat (ik verdien niet beter) denkbaar zit er angst onder - er is van alles mogelijk.

[ginam]

Allereerst hartstikke bedankt voor al jullie adviezen. Een dingetje wat ik steeds teruglees: ga naar een psycholoog.

Dit zegt mijn moeder ook, maar alle psychologen hebben toch meldingsplicht?

Ik ben bang dat een bezoek aan een psycholoog mij slechts twee dingen oplevert: een recept voor antidepressiva en ons gezin op een lijstje. Jeugdzorg vertrouw ik niet en ik ben doodsbang voor ze. Het zijn pure horrorverhalen die de ronde doen over dit instituut. Hoe zit het met het electronisch patienten dossier? Wat voor informatie komt er in mijn dossier terecht als ik naar een psycholoog ga?

Overspannenheid kan nauwelijks aan de orde zijn: ik ben mijn baan namelijk kwijt sinds eind vorig jaar. Ik heb nu alleen de kinderen en het huishouden. Er komt nauwelijks nog iets uit mijn handen de hele dag.

Triggers heb ik inderdaad. Soms is het een kleinigheidje waar ik woedend om word. Maar ook is er vaak iets wat mij dwars zit. Ik word dan boos om iets anders.

[Selfje]

zoek een vrij gevestigde psycholoog, niet een verbonden aan het een of andere instituut.

Volgens mij is er geen meldingsplicht aan jeugdzorg.

Of het in het elektronisch patiëntendossier komt te staan, weet ik niet, dat zul je de behandelaar moeten vragen

[angel12]

Dag Hawk,

Ik ben heel blij dat mijn schildklier eruit is, had het veel eerder moeten laten doen.

Wacht af wat de diagnose is. Ik duim.

Dikke knuffel,

Angel

[Hawk L.]

Alles was in orde natuurlijk... Mijn vriend snapte niet waarom ik daarvoor kwaad was; want "ik zou toch blij moeten zijn dat ik niks heb"... Ja natuurlijk ben ik dat wel, maar aan de andere kant sta ik nog geen stap verder. Ach ja. Ik heb toch een vitamine voorgeschreven gekregen en pijnstillers tegen de hoofdpijn, misschien helpen die wel wat.

Aangezien een bloedonderzoek toch wel een doorslaggevend onderzoek is en er niets uit is voortgekomen, zal het dan wel niets zijn. Een slechte conditie waarschijnlijk... (Nee, dat hebben ze niet gezegd.)

Heb geen zin om er verder nog over te praten. Knuffels e.d. heb ik ook niet nodig... (Dit is mijn topic trouwens ook niet.)

[Janneke]

Allereerst hartstikke bedankt voor al jullie adviezen. Een dingetje wat ik steeds teruglees: ga naar een psycholoog.

Dit zegt mijn moeder ook, maar alle psychologen hebben toch meldingsplicht?

Ja en nee.
Er is vertrouwelijkheid - dat is idd iets anders dan complete geheimhouding.
(Heb je de discussie in de politiek gevolgd...? Dhr. Teeven wilde, dat de politie altijd in medische dossiers zou kunnnen kijken. Een puur slecht idee, waar bijna alle partijen tegen waren: ook al heb je wel dingen te verbergen, je moet toch een arts of psycholoog kunnen vertrouwen. Al beken je er een moord: dat gaat niet naar buiten. De politie heeft opsporingsplicht - daar hoeft een arts of psycholoog niet bij te helpen.)

Gesteld, dat jij als client binnenstapt en zegt dat je kinderen hebt - dat krijgt jeugdzorg totaal niet te horen.
Gesteld dat je vertelt over je gedoe met je oudste dochter - dat krijgt jeugdzorg OOK niet te horen.
Gesteld, dat de therapie totaal niet werkt, maar dat jij wel te kennen geeft, dat het met je oudste dochter aan alle kanten de spuigaten uitloopt, dan wordt er in overleg gemeld aan jeugdzorg - meer niet. Dwz.: 1) jeugdzorg is al aan alle kanten overbelast, maarop den duur komt er dan een specifiek nader hulpaanbod. Werkt dat ook niet of wordt er een noodsituatie geconstateerd, dan komt er pas een uithuisplaatsing.

Ik ben bang dat een bezoek aan een psycholoog mij slechts twee dingen oplevert: een recept voor antidepressiva en ons gezin op een lijstje.

Wees gerust (niet meer piekeren dan strikt noodzakelijk
1) alleen een arts mag een pil voorschrijven, dus een psycholoog doet dat niet. (Als de therapie weinig effect sorteert, kan een psycholoog zeggen: overleg eens met je huisarts, of dat niet een extra zetje zou zijn. Meer dan een klein zetje geven die pillen niet.)
2) het lijstje: de psycholoog kan een wachtlijst hebben (bel gewoon rond) maar de psycholoog mag jou niet pats boem melden bij jeugdzorg.

Hoe zit het met het electronisch patienten dossier?

Dat is er nog niet (landelijk tenminste - mijn huisarts heeft wel een netwerkje met zijn directe collega's). Ook bij het EPD gedt: wat jij niet wilt, dat er in staat moet er door de zorgverlener worden uitgehaald. (Een van de regels van de privacy wetgeving. Je kunt bijv ook je dossier laten vernietigen - heb ik ooit bij het riagg laten doen.) Je hebt vrijwel te allen tijde inzagerecht. (Als je suicidaal bent, niet altijd.)

Wat voor informatie komt er in mijn dossier terecht als ik naar een psycholoog ga?

De huisarts schrijft iets op, dat kan zijn 'gesprek over moeilijkheden - verwijzing naar psycholoog' - meer is niet relevant voor een arts.
De psycholoog hoort zelf een dossier bij te houden - en wellicht de verwijzende huisarts te informeren over de diagnose - maar verder niets. Het dossier van de psycholoog is niet toegankelijk voor anderen - en ook hier geldt, dat jij het recht hebt om na afloop van de therapie te vragen om vernietiging. (Daar hoef je ook geen redenen voor op te geven en ze zijn verplicht om dat te doen.)

Overspannenheid kan nauwelijks aan de orde zijn: ik ben mijn baan namelijk kwijt sinds eind vorig jaar.

Rot hoor - baan kwijt!!
En wellicht dat je niet overwerkt bent (hoewel: moeder zijn is GEEN kleine klus!) - maar ook dan kun je als mens ten prooi vallen aan spaningen "van binnenuit".

Ik heb nu alleen de kinderen en het huishouden. Er komt nauwelijks nog iets uit mijn handen de hele dag.

Triggers heb ik inderdaad. Soms is het een kleinigheidje waar ik woedend om word. Maar ook is er vaak iets wat mij dwars zit. Ik word dan boos om iets anders.

Dat zijn dingen, waarbij het goed kan zijn, om stoom af te blazen...!