ginam schreef:Het probleem met mij is dat ik goede dagen en slechte dagen heb. Op goede dagen ben ik leuk, gezellig en zelfs productief als het moet. Maar helaas... ik heb slechte dagen waarop ik het niet zie zitten. Erger dan dat, op dit soort dagen maak ik mijzelf en mijn gezin kapot.
Dagen waarop ik mij bijzonder slecht voel komen soms doordat mijn ik een botsing heb gehad met mijn vriend of mijn oudste dochter (9). Ze zijn niet altijd lief voor me, hoewel ze het allebei goed bedoelen. Maar het is ook wel eens andersom: ik voel me al slecht en er is een kleine aanleiding: en ik ontplof. Ik ben op slechte dagen ontzettend somber.
Hoi Ginam,
ik lees een aantal verschillende dingen in je bericht. Ten eerste een koppetje: een diagnose lijkt me idd geen luxe - maar die kan je niet stellen via het internet.
Maar troost je: ook jeugdzorg heb je daar NIET bij nodig. Een goede, zelfstandig gevestigde psycholoog lijkt me een prima optie. (Laat je verwijzen - zo moet dat nu eenmaal - door je huisarts. Dwz.: jij houdt een kort verhaal, hij/zij schrijft een verwijsbrief, waar verder dan alleen in staat, "dat er hulp van een psycholoog nodig is".)
Wat je hierboven schrijft, klinkt mij net niet in de oren als een lichamelijke aandoening (al kan dat uiteraard altijd meespelen).
Grof gezegd hebben we allemaal sterke en slappe periodes, goede en minder goede dagen - en op zo'n off-day kun je idd snel boos uitvallen, etc.
Let er ook op, dat je schrijft, dat je partner en dochter 'niet altijd lief voor je zijn, hoewel ze het goed bedoelen'. Valkuil voor veel vrouwen: alle verantwoordelijkheid op hun nek nemen.
Je dochter is pas 9, maar je partner zou als volwassen man wellicht een Gordon cursus oid. kunnen doen, om te leren, hoe hij op een liefdevolle manier jou kan confronteren. (Niet alle assertiviteit is altijd maar verkapte agressie. Sterker nog: echte assertiviteit kan heel erg goed samengaan met liefde, respect, ruimte bieden aan de ander en belang stellen in die ander.)
Als jij in therapie en hij op cursus werken aan beter omgangsvormen, volgt je dochter wel (al dan niet na een paar liefdevolle confrontaties).
Enne - niet om het een of ander, maar heb je zelf (wellicht als kind) nare ervaringen gehad met jeugdzorg...?
ginam schreef:
Mijn dochter is geen gemakkelijk kind, maar ik ga op slechte momenten veel te gemakkelijk over de rooie. Ik ben daarom niet consequent voor haar. De ene keer tolerant, de andere keer heel gauw kwaad. Ook ben ik bang dat ik haar een keer wat aandoe. Ik heb dingen tegen haar gezegd die geen ouder ooit tegen haar kinderen hoort te zeggen.
...veel moeders willen soms hun kind wel van het balkon kieperen. Het zijn geen mooie gedachten, die passen in een lieflijk plaatje, maar op de basisschool geldt, dat kinderen van groep 6 niet makkelijk zijn (veel dingen als pesten, machtsspelletjes, etc.) (Mogelijk word ze gepest - maar mogelijk is ze jou, gezien haar leetijd aan het uitproberen en testen met betrekking tot macht.)
Enige tips en begeleiding hierin kan een beetje psycholoog wel geven.
(En je weet al iets heel belangrijks, nl. dat je consekwent moet zijn. Maar een kind van 9 kan ook weten, dat jij geen automaat bent en zou daar ook sociaal mee kunnen omgaan. Ofwel: jou een beetje ontzien op "die" dagen.)
ginam schreef:Mijn jongste dochter is nog een lief kleutertje, maar wat zal dat worden als zij ook prepuber wordt...
"Niet meer piekeren, dan strikt noodzakelijk. Vandaag is vandaag - en doe NU wat nu gedaan moet worden. Verder niet." Dit heeft een poos letterlijk boven mijn bed gehangen - ik kan het iedereen in tijden van crisis aanbevelen.
Bij jou kan het betekenenn: zorg NU, dat je een goede psychologe krijgt - en alles wat je daar leert, doorleeft, etc. is pure winst ivm. de opvoeding van je 2 kinderen.
ginam schreef:Wat mijn vriend betreft: hij is alleen maar bij me omdat hij zijn kinderen niet wil missen. Hij probeert me wel het gevoel te geven dat hij bij me blijft omdat hij met mij wil zijn, maar hier prik ik doorheen. Hij is vaak weg in de avonden en weekenden en werkt langer dan hij zou moeten (nee, ik weet zeker dat hij er geen relatie met een ander op na houdt). Ik heb hem wel honderd keer gezecht dat ik hem haat (dat is op die momenten ook zo), hij haalt nu alleen nog maar zijn schouders op als het weer zover is. Hij is dan de volgende dag wel weer lief tegen me (meestal). We zwijgen dan over wat er de dag daarvoor gebeurd is.
"Niet meer piekeren, dan strikt noodzakelijk."
Hij zegt dat hij bij jou wil zijn en dat doet hij ook. (Al is hij vaak weg - denkbaar omdat de sfeer niet ideaal is.)
Dat jij dat vanuit je somberheid niet gelooft - dan kan je idd zo hebben. Dat is jouw sombere bui. (Wellicht trauma dat opspeelt, wellicht depressie zelfhaat, angst - er is van alles mogelijk en er kan heel erg veel aan/ tegen gedaan worden.)
ginam schreef:Het is ook steeds erger aan het worden met mijn 'buien'. Ik weet dat ik mijn relatie en gezin kapot maak door mijn onvoorspelbaarheid. Ik ben bang dat op een dag jeugdzorg mijn kinderen meeneemt. In mijn hart vind ik dat ik niet beter verdien en wil ik helemaal niet leven.
Sommige dingen gaan gewooon vanzelf over - ander dingen worden alleen maar erger als je er niets constructiefs mee doet.
Jouw buien vallen in de categorie "constructieve actie nodig."
Ken je trouwens het woord "trigger"...? Dat is een klein iets, dat een grote reactie uitlokt.
Bijvoorbeeld: iemand die precies op dezefde manier een wenkbrauw optrekt, - zoals mijn moeder dat kon doen - die joeg mij vroeger in minder dan geen tijd de boom in. (Want als mijn moeder *dat* deed - dan kon je er d.nder op zeggen, dat er een uitbarsting volgde.)
Als je weet wat je triggers zijn (...gesteld, dat dat meespeelt...) kun je ze redelijk makkelijk samen met je psychologe de nek omdraaien.
(Daarna kan iemand je triggeren "wat ze willen" (bewust of onbewust) - je reageert niet meer met de oude emotie, maar blijft kalm. Of: je wordt licht geirriteerd: "Ja, nee, ik vind dit geen leuke manier van doen - wat bedoel je nou precies...? Waar gaat het je nou om...?" Want wenkbrauwen optrekken KAN iets akeligs betekenen, los van 'vroeger' - en een licht geirriteerde reactie is dan perfect.)
En als gezegd: wellicht word jij gekweld door trauma dat opspeelt, wellicht verklaart dat je zelfhaat (ik verdien niet beter) denkbaar zit er angst onder - er is van alles mogelijk.