Moeizaam...

[donkerwolkje]

Hallo allemaal

Al enige tijd ben ik actief op dit forum, heb al eerder mijn verhaal hier neergezet.
Graag wil ik weer een en ander kwijt, want het gaat voor mijn gevoel weer niet zo lekker....
Alles gaat zo verschrikkelijk moeizaam en ik merk dat het kwartje een beetje op begint te raken.
Tussendoor heb ik wel tijden/momenten het gevoel van:"Hey, het tij gaat zich keren, het gaat de goede kant op"
Maar dat is altijd maar van korte duur.... BAM, het glipt weer uit mijn handen.
Dat is het.. alsof alles elke keer weer wegglipt...

Ik weet niet goed waarom ik dit nu vertel, want ik weet niet zo goed of ik advies wil...
Het is meer dat ik mijn verhaal kwijt wil en ergens hoop op succes verhalen
Mensen die dit herkennen, lange tijd niet gelukkig zijn, maar waar het toch ergens is gaan veranderen.

Ik heb zoveel plannen, dromen, maar ik loop elke keer weer vast, waardoor er nooit iets gebeurd.
Verhuizen, emigreren, reizen, liefde,financiën... Het loopt elke keer weer op niks uit.
Ik ben wel iemand die er heel hard aan werkt om elke keer weer mezelf eruit te halen en positief te denken, maar dat is het 'm nou juist...
Het kost teveel moeite en dat begint een beetje zijn tol te eisen merk ik.
Zo hoort het toch niet te zijn....?
Dat je ergens een slecht jaar hebt, oke, maar zo lang, dat wens ik echt niemand toe.

Heb de laatste tijd weer wat tegenslagen gehad, en ik weet iedereen heeft ze, maar ik heb eigenlijk het idee dat ik al 12 jaar zo aanmodder.
Dan gaat het eventjes goed, vervolgens gebeurd er weer iets waardoor ik weer terug bij af ben.
In mijn omgeving zie ik iedereen verder gaan, gelukkig zijn, enz.
Ik weet dat ik mezelf daar niet mee moet vergelijken, maar ik merk aan mezelf dat ik het ook steeds moeilijker vind om blij te zijn voor iemand....

En die gedachte haat ik van mezelf...
Maar puur omdat ik het mezelf ook gun en het gevoel heb van; "Wanneer komt mijn tijd?"
Voor mijn gevoel draait het ook vaak om anderen en raak ik altijd een beetje op de achtergrond.
Ik ben ook een luisteraar, dus mensen komen vaak bij mij met hun verhaal, maar ik heb vaak het gevoel dat er voor mij nooit echt ruimte is,...
Omdat het allemaal wel "meevalt"
Ik heb inderdaad geen dramatische jeugd gehad en er spelen ook geen verschrikkelijke gebeurtenissen in mijn leven nu, maar het loopt gewoon niet..

Ik ben nooit echt gelukkig en ik wil dat gewoon niet meer

[janna!]

Hoi Donkerwolkje,
Ik lees dat jij ook altijd vanaf de zijlijn naar anderen kijkt. Dat herken ik. Ik luister ook altijd naar de verhalen van anderen. Maar mijn eigen verhaal kan ik niet eens kwijt. Ik weet niet hoe dat moet. Ik heb een zus waar ik wel mezelf bij ben. Maar ja, die is natuurlijk niet altijd in de buurt. Ik voel me eenzaam. Ook in mijn huwelijk. Ik had zo gehoopt op begrip en liefde, aandacht maar dat is een sprookje. Misschien bestaat dat ook niet, en moet je je leven alleen leven, ik vind het maar eenzaam. Gelukkig heb ik dit forum gevonden. 12 weken geleden ben ik gestopt met roken. En ik heb veel steun gehad op het ikstop.nl forum. Ik ben wel van het roken af, maar er blijft een leegte over, en die maakt mij weer depressief. Vandaar dat ik opzoek ging naar een forum voor depressiviteit.
Ik probeer wel wat vrolijkheid op te zoeken, dus ik geef je een leuk plaatje.

[donkerwolkje]

Aah das lief! Bedankt voor het leuke plaatje

Heel goed dat je zolang gestopt bent met roken, daar mag je trots op zijn!
Al voelt het voor jezelf waarschijnlijk niet zo....
Wat ik ook weer herken, want ik hoor vaak reacties van mensen om me heen dat ik trots mag zijn op bepaalde dingen, maar dat voelt dan gewoon niet zo...

Ook even een leuk plaatje opgezocht!
(kijk we staan in the piscture als cheerleader [027] )

[Ka-yicka]

Hallo Donderwolkje,
Ik herken ook veel uit u berichtje,veel plannen en dromen een doel hebben in je leven waardoor je je iets vrolijker en gelukkiger gaat voelen en dan plotsklaps gebeurd er iets waardoor alles als sneeuw voor de zon smelt.
Ik laat dan de moed zakken en heb nergens nog zin in.
Altijd klaarstaan om anderen te helpen en voor de rest trek je plan.
Waardoor ik van mening ben dat ik enkel maar moet slikken en knikken.

[donkerwolkje]

Hi angsthaas..

Ja dat gevoel ken ik, nergens meer zin in hebben.
Ik merk ook dat ik met steeds minder mensen een connectie heb.
Niet meer op een lijn zitten...

Inderdaad het klaarstaan voor anderen maar andersom daar vaak in teleurgesteld zijn.
Op een of andere manier speelt er ook altijd wel iets anders in het leven van een vriend/vriendin/kennis, waardoor mijn leven een beetje op de achtergrond verdwijnt.

Daarnaast ben ik ook wel een echte einzelganger (lijkt me de jaren te versterken), heb ergens ook niet echt het gevoel iemand nodig te hebben....
Ik kan echt genieten van dingen alleen doen, ik voel me de laatste tijd juist vaak rot als ik met iemand heb afgesproken.
Niet met iedereen hoor, ik heb ook vrienden waar ik echt een band mee heb, mee kan lachen en ook echt met een fijn gevoel weer naar huis ga, maar dat worden er steeds minder.
Ik kan dat nog steeds niet zo goed plaatsen, wat dat gevoel nou precies is....

[zeeuwtje]

Hoi Donkerwolkje,

Ik heb je topic gelezen en ook je vorige topics. Wat jij beschrijft, ervaar ik precies hetzelfde.
Ook ik heb tijden dat ik redelijk gelukkig ben en dan vind ik mijn leven wel prima. Maar er zijn ook dagen dat ik me een buitenbeentje voel.

Dat niet meer op 1 lijn zitten ken ik wel. Dat heb ik vooral met vroegere vrienden of vriendinnen. Dan bedoel ik van de basisschool, want met die mensen heb ik het langst mee opgetrokken. Ze hebben nu zo'n ander leven dan ik. Bijna allemaal werken ze fulltime of hoge studie / wonen samen of getrouwd en soms al kinderen . En ik werk parttime op een sociale werkplaats. En ben elke middag vrij, dan doe ik mijn huishouden en dingen voor mezelf. Ik heb die tijd gewoon nodig. Ik zou me niet moeten vergelijken, maar dat gaat automatisch. Je vraagt toch tijdens een geprek wat ze tegenwoordig allemaal doen.
Zelf ben ik single en nog nooit een echte relatie gehad. Wel een paar van een paar weken, maar zij wilden vaker afspreken dan ik. En ze zagen mij als hun bezit en dat beklemde mij. Dus ik maakte het weer uit. Het lijkt me heerlijk om een maatje voor het leven te hebben. Eentje die echt om mij geeft. Maar toch houdt ik jongens op afstand. Want ik wil mijn vrijheid niet kwijt. Het lijkt me niks om elke dag alles te moeten overleggen. Nu kan ik nog lekker mijn gang gaan. Maar toch hoop ik ooit een man te vinden die me die vrijheid geeft.

Ik heb ook dagen dat ik nergens zin in heb. Die dagen doe ik dan ook bijna niks, alleen boodschappen en met mijn honden wandelen. Zonder mijn honden zou ik eenzaam zijn. Mijn huishouden verdeel ik over de dagen. Maar ik denk wel dat ik mijn leven verspril. Ben bang er later achter te komen dat ik niks van mijn leven gemaakt heb. Maar kan me er vaak niet toe zetten.

Sinds kort ben ik bij een vriendenkring van stichting MEE. Dat is voor mensen met een handicap van allerei soorten. Zelf heb ik autisme. Eén keer per maand doen we samen een activiteit. De ene keer is dat zwemmen, uiteten of paasstukjes maken. Elke keer wat anders Ben nu 2 keer geweest en het is heel gezellig en met mensen van alle leeftijden.
Misschien is een vriendenkring ook iets voor jou??
Hoe oud ben je als ik vragen mag?

[zeeuwtje]

Hier ben ik nog een keer

Je zou ook een hobbycursus kunnen doen. Heb zelf op digitale fotografie gezeten en heb daar 1 vriend en 1 vriendin aan overgehouden.
Ik denk dat het ook scheelt of mensen single zijn of een partner hebben. Zelf ga ik nooit bij een stel op bezoek. Het is me nooit gezegd dat ik niet meer welkom ben, maar het feit dat ze samenwonen houdt mij tegen. Dan denk ik vaak dat ze liever met zijn 2en zijn en ik een storende factor ben. Ook hun interesses veranderen dan. De nieuwe vrienden die ik nu heb zijn allemaal single.

[Anick]

Hallo Donderwolkje,

Heb je verhaal gelezen en ik herken hier zo veel in . Soms geen zin
in niets , geen interesse in mensen , het liefst in bed blijven en
iedereen de boom in . En toch wil je zo niet leven : je wil hobby's ,
vrienden om mee te lachen , huilen en plezier te maken en dat lukt soms ook met sommige mensen , maar altijd is er de gedachte : wat zullen ze van me denken , hoe kom ik bij hen over ? en zolang die vragen blijven door je hoofd spoken kan je geen echte vertrouwelijke relatie of vriendschap opbouwen,kan het hier nog erg lang maken , maar heb je al eens gedacht of je geen dysthyme stoornis hebt ? Dat is een chronische depressie maar met ups en downs, soms gaat het redelijk goed , andere keren kan je niets meer , voel je je compleet mislukt ,ik heb dat : ben al lang in behandeling , antidepressiva helpen niet echt , het blijft er voortdurend zitten , het wordt soms uitgelokt door een of andere trigger en we zijn weer de put in .Dikwijls komt het door verwaarlozing of mishandeling in je jeugd ,ik heb er ook een p.t.s.s. aan overgehouden .
Het is de eerste keer dat ik hier kom dus zal ik beter eens beginnen lezen wat anderen hierover schreven of denken .
Wens je in ieder geval veel sterkte .
Groetjes ,
Anick

[Minerva]

Ik lees dat je veel doelen hebt die je graag zou verwezenlijken maar dat het niet zo lukt allemaal. Hoe komt dat, dat het niet zo lukt ? Waar loop je op vast telkens ?